Ο ΦΤΩΧΟΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ.

Επίκαιρο του Καστρινού.

Ανασύροντας ένα μικρό «πρωτογενές πλεόνασμα αισιοδοξίας» απ’ τη ψυχή μου, έρχομαι να σου πω ότι και στις δύσκολες στιγμές ο έρωτας είναι πάντα εδώ. Βαθύς σαν τη θάλασσα κι άγνωστος κι ανεξερεύνητος σαν βυθός τη νύχτα, υγρός σαν σταγόνα βροχής, σκληρός σαν βράχος και εύθραυστος σαν κλωστή κουβαρίστρας. Κι έχει τόσες όψεις, και τόσες εκφάνσεις.

Εγώ όμως μιας και τον Άγιο Βαλεντίνο τον γνώρισα ενήλικας, αφού γεννήθηκα νωρίς κι αυτός άργησε να μας έρθει εδώ Ελλάδα γιατί φοβότανε εκείνο το κολόπαιδο με το τόξο, τον Θεό έρωτα των Αρχαίων, δεν ήμουνα ποτέ υπέρ των κόκκινων των παραφουσκωμένων με αέρα μπανάλ καρδιών, έτοιμες να σκάσουν και να αφήσουν πίσω τους άθλιες πλαστικές λουρίδες να κρέμονται. Ποτέ δε γούσταρα να τυπώνω πάντα τέτοια εποχή ροζ καρτούλες με χαζοχαρούμενα αρκουδάκια, αφού ήξερα πως κάποια στιγμή αυτά θα γίνουν αρκούδαροι και θ’αρχίσουνε να με κυνηγάνε φορτωμένα αναμνήσεις..

Ποτέ δεν ήθελα γλυκανάλατα ενθύμια, που θα με κυνηγούν σε όλη μου τη ζωή, θα στοιχειώνουν τις στιγμές μου, θα με γυρίζουν πάντα πίσω, τότε που όλα ήτανε ροζ, κι ύστερα εκείνο το ροζ θα έπιανε να ξεθωριάζει να σκουραίνει, και θα ερχόντανε να γίνει μαύρο, και να σκεπάσει την ψυχή και το μυαλό μου..

Τίποτα από δαύτα δεν ήθελα, πίστεψέ με. Μου άρεσαν πάντα οι έρωτες οι Απλά και Σκέτα. Οι έρωτες που ξεχνάνε ημερομηνίες και γιορτές, παθιάζονται, μάχονται, ματώνουν. Κι όταν απελπίζονται, απλά αυτοκτονούν και χάνονται, αφήνοντας ζωηρές κηλίδες πίσω από τα μάτια μας και μέσα στις καρδιές μας... Μου άρεσαν οι έρωτες ακόμα και οι απελπισμένοι, αυτοί που φτιάχνουν φονιάδες κι άγιους. Δε χώνεψα ποτέ με τίποτα αυτό το χαζοχαρούμενο φτερωτό αγγελάκι. Πάντα ήθελα ένα έρωτα διάολο με πύρινα μάτια και βλέμμα πονηρό κι ακάθαρτο, να βάζει τους ανθρώπους να καίγονται στη φωτιά του πάθους τους, και να ουρλιάζουν το όνομα της αγάπης τους καθώς μετατρέπονται σε στάχτη....

Σήμερα όμως είδα κάτι που με συγκλόνισε.

Στο απέναντι μπαλκόνι στη δουλειά μια πιτσιρίκα, μαθήτρια μάλλον γυμνασίου, έραβε ευλαβικά άτσαλα στο χέρι μιά μικρή πάνινη καρδούλα. Ένα μικρό πάνινο πραγματάκι, φτιαγμένο στο χέρι ελλείψει χρημάτων για κάποιο συμμαθητή της. Αυτός λοιπόν ο άλλος, ο κρυφός φτωχοΒαλεντίνος που έμαθε ράψιμο και κέντημα τη πιτσιρίκα για να φτιάξει η δικιά της καρδούλα για τον Βαλεντίνο της, αυτός ο Βαλεντίνος ο μακριά από τις βιτρίνες και τα ακριβά φρού - φρού κι αρώματα, αυτός μου έκλεισε σήμερα το μάτι, και μου έδωσε ένα μικρό «πρωτογενές πλεόνασμα αισιοδοξίας».

Μπούτιβας Κ -Καστρινος.