Πρόσωπα σιωπηρά. Φαρμακωμένα, ανέβαιναν σήμερα στο χωριό μετά το γήπεδο στη Κακαβαριά. Όλοι έβλεπαν τη νίκη σαν μονόδρομο, κι αυτή πάλι δεν ήρθε. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ προσπάθησε αρκετά. Η έλλειψη όμως αποτελεσματικότητας στο σκοράρισμα ήταν φανερή, οπότε σε ένα ακόμα εντός έδρας παιχνίδι δεν ήρθε το τρίποντο. Έχουν, όμως, περήφανο βλέμμα, και σταθερό περπάτημα. Το βλέπεις καθαρά ότι δεν πορεύονται προς το αδιέξοδο. Κι αυτό γιατί είδαν ότι:
Οι παίκτες επιδεικνύουν ολοένα και μεγαλύτερο πάθος. Κάνουν υπερπροσπάθεια για τον κόσμο, την ιστορία του ΑΧΕΛΩΟΥ και τον εαυτό τους. Έχουν περιθώρια βελτίωσης και θα το αποδείξουν στα επόμενα παιχνίδια. Ήδη ανακάμπτουν σταδιακά. Κοιτάζουν στα ίσια καλύτερες ομάδες και αρνούνται να παραδοθούν.
Γουστάρουν τον ΑΧΕΛΩΟ περισσότερο απ’ τον καθένα μας. Τον νιώθουνε δικό τους κι ορκίζονται να τα δώσουν όλα στο γήπεδο, για να μην σβήσει η φανέλα που φοράνε. Και το κυριότερο πλέον βλέπουν τους αντιπάλους μέσα από τα μάτια των οπαδών, κι αυτό είναι σοβαρό. Προσωπικά, τους πιστεύω όσο κανένας. Οι χτύποι από το πληκτρολόγιο ξέρω ότι μιλάνε στη ψυχή τους. Είμαι σίγουρος ότι θα αναγκάσουν στο τέλος κάθε Αγγελοκαστρίτη να τους χειροκροτήσει.
Αρκετοί πιστεύουν ότι είναι αργά. Όχι λεω εγώ δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα ο ΑΧΕΛΩΟΣ.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου