ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΤΕΛΟΣ.

Εδώ ήταν ένα σταυροδρόμι του πολιτισμού.
Ένα καταφύγιο των τεχνών
να μην τις αφανίσει ο αδηφάγος χρόνος.
Ένα προπύργιο της βοερής αλήθειας
απέναντι στους ψίθυρους του ψέματος.
Εδώ καρφώνονταν με γράμματα οι λέξεις
πάνω στου χρόνου τις πτυχές,
κι εδώ οι λέξεις έβαζαν φτερά
να μη χαθούν στα ραδιοκύματα του ήχου.
Ήταν εδώ ένας ιερός ναός της Επικοινωνίας.
Ένα τυπογραφείο ήτανε εδώ.
Το αφάνισε όμως των μνημονίων ο εγκέλαδος,
τυπώνοντας το επιτύμβιο ΤΕΛΟΣ.
Ένα τυπογραφείο όμως όταν κλίνει,
σίγουρα αύριο σε κάποιες φυλακές,
θ’ ανοίξει μια καινούργια πτέρυγα.
Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/τρου. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΔΙΠΛΟ.

Ακούστε λεβέντες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για μια ομάδα λέει ο Καστρινός, από την προσπάθεια να σωθεί. Το να είσαι στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, και να περνάνε οι εβδομάδες και να παλεύεις, να «σκοτώνεσαι», να μάχεσαι, να περνάς ατελείωτες ώρες προβληματισμένος, να ξεφυσάς, να κάνεις υπολογισμούς και να φοβάσαι ότι στο τέλος μπορεί και να μην τα καταφέρεις είναι ότι χειρότερο. Και δεν το γράφω για να συμπαθήσεις τον ΑΧΕΛΩΟ ή οποιαδήποτε ομάδα είναι σ’ αυτή τη θέση στο πρωτάθλημα που συμμετέχει. Απλά για να διαβάζεις αυτό το άρθρο πάει να πει ότι αγαπάς τη μπάλα, και πρέπει μες το μυαλό σου να κυκλοφορούνε όλα αυτά.

Η εβδομάδα των παικτών, των προπονητών και των φιλάθλων μιας τέτοιας ομάδας, δεν είναι σαν των άλλων. Η πίεση είναι αφόρητη. Εννοείται βέβαια ότι «κοιμούνται όπως έστρωσαν», αλλά θα πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα, το τι προκύπτει που δεν το έχεις υπολογίσει σε κάθε αγωνιστική περίοδο. Και είναι πολλά αυτά που προέκυψαν έκτακτα στον φετινό ΑΧΕΛΩΟ ξεκινώντας με την αλλαγή προπονητή από ανάγκη με το καλημέρα, κι άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος.

Η μεγάλη χαρά των παιδιών του ΑΧΕΛΩΟΥ όπως μαθαίνω για το ελπιδοφόρο διπλό εκτός έδρας στον Άγιο Κωνσταντίνο, ήταν πάλι χωρίς το αναμενόμενο αντίκρισμα - όπως στο προηγούμενο άρθρο είχα προβλέψει - γιατί κέρδισαν σχεδόν όλοι όσοι βρίσκονται στην ίδια περίπτωση και μάλιστα εκτός έδρας με ανώτερους αντιπάλους. Δεν ήρθε πάλι η ανακούφιση του όποιου κέρδους, και συνεχίζεται ο Γολγοθάς με τον Σταυρό πάνω στους ώμους.

Καστρινός.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά είμαστε πάλι μια ωραία ατμόσφαιρα. Μετά τον πολυκομματισμό που μας προέκυψε, ζωστήκανε οι Περιφερειάρχες και οι Δημάρχοι τις χαντζάρες κι αρχίσανε τα γιουρούσια για να κατατροπώσουν τους πάλαι ποτέ συντρόφους. Ο Κακλαμάνης ξιφουλκεί εναντίον του Άρη, Ο «κόουτς» στραβοκοιτάζει τον Αντάρτη που δέχεται επιθέσεις από παντού, και ο Σώκος πνέει μένεα κατά του Κατσιφάρα ο οποίος αμύνεται σθεναρώς του πατρίου εδάφους.

Μετά τα παραπάνω μη περιμένετε πολιτικές αντιπαραθέσεις αλλά επιχειρήματα του τύπου: Ο τάδε μετεπήδησε από το κόμμα για σαράντα οκάδες καλαμπόκι. Στη τηλεόραση ήδη άρχισαν τα «σόου». Μόλις παίρνει κάποιος τον λόγο, ο άλλος αρχίζει να φωνάζει σαν τελάλης για να μην ακούγεται ο πρώτος που ανταποδίδει τα ίσα μόλις αντιστραφούν οι ρόλοι. Έτσι το μόνο που ακούν οι τηλεθεατές είναι:

- Αφήστε με να ολοκληρώσω!

Φυσικά όσο και να τον αφήσουν δεν πρόκειται να ολοκληρώσει αλλά μετά κάθε πρόταση θα παίρνει ανάσα θα συνεχίζει ακάθεκτος την αρλουμπολογία μέχρι που να τον ξανακόψουν και να ξαναρχίσει:

- Για τον Θεό αφήστε με να ολοκληρώσω! Χάρις στις παραπάνω τεχνικές ο τηλεθεατής φεύγει ελάχιστα σοφότερος αλλά αποφασισμένος να τους μαυρίσει απαξάπαντες.

Κι όσο ζηγώνουνε οι εκλογές η ζωή μας θα γίνει κόλαση. Σε όλα τα κανάλια θα βλέπουμε πολιτικούς να διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Γι αυτό παρατάτε το τηλεκοντρόλ και πιάστε το ποντίκι να σερφάρετε αμέριμνοι. Αλλά και κει θα μου πεις στην έχουνε στημένη. Κάθε site που σέβεται τον εαυτό του θα έχει και μια δημοσκόπηση για τους Δημάρχους της Άνω Ακροποταμιάς και θα σε καλεί ν’ απαντήσεις: Στηρίζεις τον «αντάρτη» η τον κομματικό;

Η μόνη λύση φίλτατε είναι να διαβάζεις μόνο Αggelokastro news. Τουλάχιστον εδώ τoυς αγνοούμε άπαντες, όπως μας αγνοούν κι αυτοί. Μία τους και μία μας.

Καστρινός.

ΟΙ ΛΙΡΕΣ.

Καστρινός. Πεζογραφήματα.

Πέτρα το χώμα, και ο ιδρώτας βρύση στο κούτελο του Μανούλα. Ο ήλιος έκαιγε και ο γκασμάς όλο και βάραινε στα χέρια του. Καμία σχέση με το μαλακό το δουλεμένο χώμα του νεκροταφείου, που χρόνια το δούλευε για να φυτέψει εκεί εχθρούς και φίλους. Όμως ήταν καλό το μεροκάματο , εκατό ευρώ δεν βγαίνουν εύκολα, αλλά και τα διπλάσια να ζήταγε για τη δουλειά πάλι θα του τα έδινε άνετα ο μπάρμπα Γιώργος.

Είχε κατέβει απ' την Αθήνα , που χρόνια τώρα ζούσε με την κόρη του, για να ξεθάψει -λέει - το κασελάκι με τις λίρες που είχαν αρπάξει απ' το τραίνο με τους Γερμανούς ,τότε στην κατοχή που το ανατινάξανε μαζί με άλλους συγχωριανούς αντάρτες πέρα στα καμάρια. Και όπως φεύγανε τότε -λέει -κυνηγημένοι τις κρύψανε κάτω από μια συκιά κάτω στο σταθμό , εκεί κοντά που ήταν η δεξαμενή που γέμιζε νερό το τραίνο.

Τι θυμήθηκε ο άνθρωπος μετά μισό αιώνα, με το ένα πόδι στο λάκκο; Όμως φαίνεται ότι θα τον έτρωγε για χρόνια τούτο το μαράζι. Όλοι τώρα θυμούνται πως όταν -αραιά και που- κατέβαινε νεότερος στο χωριό, όλο εκεί γυρόφερνε στου τραίνου το σταθμό.

Τώρα όμως χρόνια και ζαμάνια περάσανε. Πέσανε χιόνια και βροχές, ούτε τραίνο έμεινε ούτε γραμμές . Άλλαξε ο τόπος όλος. Πάει και η συκιά, πάει και η δεξαμενή, μπάζα και δέντρα έγιναν ένα. Άντε να βρείς που είναι θαμμένο το κασελάκι με τις λίρες. Τι ψάχνει τώρα ο άνθρωπος;

Βάραγε το γκασμά ο Μανούλας εκεί που του 'λεγε ο μπάρμπα Γιώργος και η ώρα πέρναγε. Είχανε μαζευτεί και οι χασομέρηδες απ` το χωριό που μάθανε το νέο κι έλεγε ο καθένας το κοντό και το μακρύ του.

-Δεν είναι εκεί Μανούλα. Παραπέρα είναι.

-Κάνε τη δουλειά σου άνθρωπέ μου. Εδώ που λέω εγώ, εδώ θα σκάψει, τσαντίζονταν ο μπάρμπα Γιώργος.

-Και τόση ώρα που σκάβει τι έκανε;

-Ρε κάνε τη δουλειά σου και μην ανακατεύεσαι στη δικιά μας ,το καλό που σου θέλω. Τσαμπουκά ο γέρος ! Του φαινότανε, στα νιάτα του θα το `λεγε η περδικούλα του.

-Μα καλά , γίνεται ρε μπάρμπα Γιώργο να θυμάσαι εσύ τώρα στα χρόνια σου που ήσαν οι λίρες; Εμείς τώρα και δεν θυμόμαστε τι φάγαμε χθες, μπήκε στη κουβέντα ένας γκριζομάλλης που φαινόνταν απ` τη φάτσα του μεγάλο μούτρο.

-Και τι έκανες τόσα χρόνια που υπήρχαν και κάποια σημάδια; Τώρα τις θυμήθηκες;

-Να μιλάς για τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους. Ξαναφούντωσε ο μπάρμπα Γιώργος.

- Κάλιο αργά παρά ποτέ. Είπε ένας άλλος κοιλαράς με τραγιάσκα.

-Μωρέ θα τις βρούμε και θα μείνετε όλοι κάγκελο, πετάχτηκε ο Μανούλας , αφήνοντας για λίγο το σκάψιμο , θέλοντας να δώσει λίγο θάρρος κι ελπίδα στο συγκαιριακό εργοδότη του.

-Ξεκίνα ένα τρίτο αυλάκι εσύ Μανούλα παράλληλα στ` άλλα , πρόσταξε ο γέρος κι άκου, δυνάμωσε τη φωνή του να τον ακούσουν όλοι, εσύ ....βρούμε δεν βρούμε τίποτα , τα λεφτά σου θα τα πάρεις.

Ρίχτηκε με τα μούτρα στο σκάψιμο ο Μανούλας όταν τα` άκουσε αυτό ξεχνώντας τα πάντα γύρω του, κι όταν ο γκασμάς χτυπούσε κάτι σκληρό η καρδιά του χοροπηδούσε από λαχτάρα. Μα η ελπίδα πάλι διαψεύδονταν.

Η καμιά πέτρα ήταν ή κανένα παλιοσίδερο απ` τα τραίνα. Και τότε τον έπιανε λύσσα. Ανεβοκατέβαινε ο γκασμάς με μανία και ποτάμι ο ιδρώτας στο σώμα του. Ξέχναγε και την πληρωμή, δεν τον ένοιαζε πια ,και το μεροκάματο και την κούραση και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να βρεί έστω και μια λίρα για να τους το βουλώσει. Έστω μια λίρα κι ας ήταν και Αγιοβασιλιάτικη.

-Βάζω στοίχημα, δέκα μέρες να σκάβετε , τούβλα πέτρες και παλιοσίδερα θα ξεθάβετε χαχάνισε ο γκριζομάλλης.

Τα πήρε στο κρανίο ο μπάρμπα Γιώργος, αναψοκοκκίνισε και του `ριξε ένα φιδίσιο βλέμμα.

-Τι βάζεις ορέ; τα` απάντησε.

-Ό,τι θέλεις.

-Χίλια ευρώ. Είσαι;

-Μέσα άμα τα`χεις.

Έβγαλε ο γέρος απ` την τσέπη του ένα μάτσο πενηντάρικα και τα μόστραρε.

-Πήγε...

Κι έτσι περνούσε η ώρα και η ζέστη αγρίευε, και ο ήλιος είχε πάρει την κατηφόρα κατά την Παλιομάνινα κι έδινε κι έπαιρνε το κουτσομπολιό.

Κι ο Μανούλας είχε φτάσει στο έκτο αυλάκι και δεν καταλάβαινε ούτε κούραση ούτε ζέστη. Θα σας δείξω εγώ ρε καθίκια, έλεγε από μέσα του και ξάφνου του κόπηκε η αναπνοή. Κάπου χτύπησε ξύλο.

-Νάτες ούρλιαξε.

Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει τη φράση του γιατί ο μπάρμπα Γιώργος έχει αρπάξει το γκριζομάλλη απ` το γιακά ,που προσπαθούσε να την κάνει στα κρυφά και να την κοπανήσει, και τον έσυρε γκρεμίζοντας και το Μανούλα μαζί στο ανοιγμένο αυλάκι.

-Το στοίχημα ρε πρόστυχε, μούγκρισε ο γέρος.

Πατέρα... ! μυξόκλαιγε η κόρη του.

-Άτιμε ! φώναζε ο γέρος. Δεν θα προλάβεις, θα σε προλάβει ο χάρος.

Πάνω που είχε ανάψει ο καυγάς και είχανε μοιραστεί οι μισοί με το μπάρμπα Γιώργο και οι άλλοι μισοί με το τομάρι το γκριζομάλλη και με τη θυγατέρα να πηγαινοέρχεται ανάμεσά τους και να ουρλιάζει ,νά σου και το περιπολικό απ` το Αιτωλικό ,που από κάποιον είχε ειδοποιηθεί από νωρίς για την παράνομη ανασκαφή.

Γκασμάδες ,τσαπιά ,φτυάρια ,άνθρωποι, όλοι στο εκατό και στη διοίκηση στο Αιτωλικό με το διοικητή να ζητάει απ` το μπάρμπα Γιώργο άδεια εκσκαφής κι αυτός να μαζεύει τις πλάτες.

Ο Μανούλας έπινε με όρεξη το βράδυ το ουζάκι του κάτω στον Αλεξάκη και κέρναγε τα γύρω τραπέζια. Εκατό ευρώ ήταν αυτά, μικρό πράγμα το`χεις στις μέρες μας .

-Στην υγειά σου ορέ Μανούλα. Να`σαι καλά να θάβεις, εσύ θα μας ταχτοποιήσεις όλους αλλά τι διάολο έψαχνες να βρείς; Δεν είχες ακούσει τίποτα εσύ; Πώς την έφτιαξε ο "Μασγάλας" o Αστυνόμος - τότε πριν τη χούντα που μαζεύανε τους αντάρτες και τους ανακρίνανε - την πολυκατοικία στην Αθήνα;

Ήταν η κούραση όλη μέρα, ήταν και το ούζο του Μήτσου που βαράει κατακούτελα, ακόμα ψάχνει ο φουκαράς ο Μανούλας να βρεί ποιός είπε τούτη την κουβέντα να πάει να μάθει περισσότερα.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΠΗΡΕ ΑΝΑΣΑ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΚΙ ΑΛΛΟ ΟΞΥΓΟΝΟ.

Τα χρονικά περιθώρια στένεψαν κι ο ΑΧΕΛΩΟΣ άρχισε πια να ζει το μαρτύριο της σταγόνας. Μαζεύεις τους βαθμούς όπως ο διψασμένος στην έρημο τις σταγόνες της βροχής, και βλέπεις ότι πάλι μπορεί να μη φτάσουνε να ξεδιψάσεις.

Ανεξάρτητα της χθεσινής νίκης η βαθμολογική αναρρίχηση δε μπορεί να χαρακτηριστεί ικανοποιητική καθώς συνεχίζεται η διαφορά των 6 βαθμών απ’ τη ζώνη που οδηγεί στην απευθείας παραμονή στην κατηγορία, χωρίς τη «καρμανιόλα» των μπαράζ. Υπάρχουν φυσικά θετικά στοιχεία, όπως η αποτελεσματικότητα στα κρίσιμα παιχνίδια και το ανεβασμένο ένστικτο της επιβίωσης. Ωστόσο, το τρίποντο με τη Σταμνά, δεν είναι πια επαρκές δείγμα σωτηρίας. Υπενθυμίζω ότι οι «καμπίσιοι» είχαν κερδίσει την γείτονα ομάδα και στον πρώτο γύρο. Είναι δηλαδή μία ομάδα που ο ΑΧΕΛΩΟΣ της έχει πάρει τον αέρα και την έχει φέρει στα μέτρα του. Άρα, το τρίποντο αυτό όπως αποδεικνύεται δεν αποτελεί την μεγάλη χαρμόσυνη είδηση.

Επομένως χρειάζεται απαραίτητη εκτός έδρας νίκη, με το αυτονόητο καμιάς απώλειας στην έδρα του. Ενδεχόμενη επικράτηση στο Σαββατιάτικο παιχνίδι με την ΑΕΚ Αγίου Κωνσταντίνου θα δώσει ακόμα μία βαθμολογική ανάσα, αλλά ούτε εκείνη θα είναι συνώνυμο της απευθείας σωτηρίας. Η «μάχη» που θα πιστοποιήσει την αξία του ΑΧΕΛΩΟΥ να είναι στη μεγάλη κατηγορία κερδίζοντας και τη σωτηρία, είναι εκείνη απέναντι στον ΑΠΟΛΩΝΑ Δοκιμίου (εκτός έδρας) που και αυτός κυνηγάει την απευθείας σωτηρία. Καλώς ή κακώς, το θέμα επιβίωσης η όχι του ΑΧΕΛΩΟΥ περνάει την προτελευταία αγωνιστική μέσα απ’ το Δοκίμι.        Καστρινός.

Ο ΦΤΩΧΟΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ.

Επίκαιρο του Καστρινού.

Ανασύροντας ένα μικρό «πρωτογενές πλεόνασμα αισιοδοξίας» απ’ τη ψυχή μου, έρχομαι να σου πω ότι και στις δύσκολες στιγμές ο έρωτας είναι πάντα εδώ. Βαθύς σαν τη θάλασσα κι άγνωστος κι ανεξερεύνητος σαν βυθός τη νύχτα, υγρός σαν σταγόνα βροχής, σκληρός σαν βράχος και εύθραυστος σαν κλωστή κουβαρίστρας. Κι έχει τόσες όψεις, και τόσες εκφάνσεις.

Εγώ όμως μιας και τον Άγιο Βαλεντίνο τον γνώρισα ενήλικας, αφού γεννήθηκα νωρίς κι αυτός άργησε να μας έρθει εδώ Ελλάδα γιατί φοβότανε εκείνο το κολόπαιδο με το τόξο, τον Θεό έρωτα των Αρχαίων, δεν ήμουνα ποτέ υπέρ των κόκκινων των παραφουσκωμένων με αέρα μπανάλ καρδιών, έτοιμες να σκάσουν και να αφήσουν πίσω τους άθλιες πλαστικές λουρίδες να κρέμονται. Ποτέ δε γούσταρα να τυπώνω πάντα τέτοια εποχή ροζ καρτούλες με χαζοχαρούμενα αρκουδάκια, αφού ήξερα πως κάποια στιγμή αυτά θα γίνουν αρκούδαροι και θ’αρχίσουνε να με κυνηγάνε φορτωμένα αναμνήσεις..

Ποτέ δεν ήθελα γλυκανάλατα ενθύμια, που θα με κυνηγούν σε όλη μου τη ζωή, θα στοιχειώνουν τις στιγμές μου, θα με γυρίζουν πάντα πίσω, τότε που όλα ήτανε ροζ, κι ύστερα εκείνο το ροζ θα έπιανε να ξεθωριάζει να σκουραίνει, και θα ερχόντανε να γίνει μαύρο, και να σκεπάσει την ψυχή και το μυαλό μου..

Τίποτα από δαύτα δεν ήθελα, πίστεψέ με. Μου άρεσαν πάντα οι έρωτες οι Απλά και Σκέτα. Οι έρωτες που ξεχνάνε ημερομηνίες και γιορτές, παθιάζονται, μάχονται, ματώνουν. Κι όταν απελπίζονται, απλά αυτοκτονούν και χάνονται, αφήνοντας ζωηρές κηλίδες πίσω από τα μάτια μας και μέσα στις καρδιές μας... Μου άρεσαν οι έρωτες ακόμα και οι απελπισμένοι, αυτοί που φτιάχνουν φονιάδες κι άγιους. Δε χώνεψα ποτέ με τίποτα αυτό το χαζοχαρούμενο φτερωτό αγγελάκι. Πάντα ήθελα ένα έρωτα διάολο με πύρινα μάτια και βλέμμα πονηρό κι ακάθαρτο, να βάζει τους ανθρώπους να καίγονται στη φωτιά του πάθους τους, και να ουρλιάζουν το όνομα της αγάπης τους καθώς μετατρέπονται σε στάχτη....

Σήμερα όμως είδα κάτι που με συγκλόνισε.

Στο απέναντι μπαλκόνι στη δουλειά μια πιτσιρίκα, μαθήτρια μάλλον γυμνασίου, έραβε ευλαβικά άτσαλα στο χέρι μιά μικρή πάνινη καρδούλα. Ένα μικρό πάνινο πραγματάκι, φτιαγμένο στο χέρι ελλείψει χρημάτων για κάποιο συμμαθητή της. Αυτός λοιπόν ο άλλος, ο κρυφός φτωχοΒαλεντίνος που έμαθε ράψιμο και κέντημα τη πιτσιρίκα για να φτιάξει η δικιά της καρδούλα για τον Βαλεντίνο της, αυτός ο Βαλεντίνος ο μακριά από τις βιτρίνες και τα ακριβά φρού - φρού κι αρώματα, αυτός μου έκλεισε σήμερα το μάτι, και μου έδωσε ένα μικρό «πρωτογενές πλεόνασμα αισιοδοξίας».

Μπούτιβας Κ -Καστρινος.

Ο ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ.

Να μη ξεχνάμε και την έμμετρη σάτιρα.

                    Ο ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ.

Άνοιξε το τριώδιο κι εσύ με μάσκα εφόδιο
και τρέλα στο κεφάλι,
Από την κούνια μασκαράς πολιτικός της συμφοράς
αρλούμπες είπες πάλι.

Στο καρναβάλι της ζωής έστω μια μάσκα προκοπής
δε βρήκες να φορέσεις.
Μόνο κουστούμια αστραφτερά, δε βρήκα ούτε μια φορά
λιγάκι να μ’ αρέσεις.

Η ίδια η φάτσα όπου πας από τη κούνια μασκαράς
όπου πατάς, σκοντάφτεις.
Και σα μη φτάνει μόνο αυτό πάντα με στόμα ανοιχτό
συνέχεια μύγες χάφτεις.

Για τέτοιο σούργελο μιλώ, κι όλους εσάς σας προκαλώ
αμέσως να μου πείτε.
Τέτοιον αν ψάξετε κι εσείς στα πέρατα αυτής της γης
καρνάβαλο θα βρείτε;
Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/τρου. ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΕΤΑ ΠΝΙΓΜΟΥ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΙΟ.

Δύσκολα 2-1 ο Ατρόμητος τον Αχελώο το απόγευμα του Σαββάτου. Οι γηπεδούχοι ξεκίνησαν καλύτερα δημιουργώντας αρκετές ευκαιρίες που σταματούσαν πάνω στο τερματοφύλακα του Αχελώου Κουβέλη που βρέθηκε σε εξαιρετική ημέρα, σπουδαιότερη ευκαιρία στο πρώτο ημίχρονο το δοκάρι μετά από προβολή του Βαρελά. Στην επανάληψη ο Ατρόμητος ευτύχησε να προηγηθεί ύστερα από ένα εντυπωσιακό   σουτ του Αλεξόπουλου  στο 50′. Οι φιλοξενούμενοι όμως δεν το έβαλαν κάτω και στο 75′ βγήκαν στην κόντρα ο Ζαλοκώστας Ε. βρήκε μέσα στην περιοχή  Ζαλοκώστα Λ. που  από κοντά νίκησε τον  Φλωρόπουλο και έφερε το παιχνίδι στα ίσα.  Ο Ατρόμητος λίγα λεπτά αργότερα δεν θα μπορέσει να πετύχει δεύτερο γκολ με τον Μπανιά να αστοχεί με το κεφάλι από θέση βολής ύστερα από σέντρα του νεαρού Καραδήμα που δείχνει να κερδίζει θέση βασικού δικαιώνοντας τον προπονητή του. Το γκολ όμως για τους γηπεδούχους θα έρθει στο 83′ ύστερα από εκτέλεση κόρνερ του Παπαποστόλου ο Ρουσογιάννης θα προσπαθήσει να διώξει αλλά θα στείλει τη μπάλα στα δίκτυα δίνοντας με αυτογκόλ εκ” νέου το προβάδισμα στον Ατρόμητο. Site Ola ta Goal.
Όταν προσπαθείς να κερδίσεις ένα πόλεμο, κάθε μάχη είναι σημαντική. Ορισμένες μονομαχίες, όμως, έχουν «μεγάλο βάρος» καθώς το αποτέλεσμά τους έχει πολλαπλάσια επίδραση στην ομάδα. Αυτό ακριβώς είναι το σενάριο στη Κακαβαριά το Σάββατο το απόγευμα 15 του μηνός με αντίπαλο τη γειτόνισσα Σταμνά.

Ενδεχόμενη νίκη θα εκτοξεύσει το ηθικό των ποδοσφαιριστών και θα σαλπίσει το άγγελμα της σωτηρίας στη χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου. Ο Αντρέας ο Τσιλίκας θα «έχει κάτι να πει» και να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να σώσει την ομάδα ενώ η Κακαβαριά θα μετατραπεί σε «κόλαση» για να γίνει το 3 στα 3 στα επόμενα δύο συνεχόμενα παιχνίδια στο Αγγελόκαστρο. Πρόκειται για έναν αγώνα ζωής και θανάτου και που θα παίξει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ψυχολογία των ποδοσφαιριστών καθώς θ’ αυξήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους για τη τελική προσπάθεια.

Αντίθετα, σε περίπτωση άλλου αποτελέσματος, ο ΑΧΕΛΩΟΣ θα παραμείνει οριστικά καθηλωμένος στη ζώνη του υποβιβασμού (ανεξαρτήτως άλλων αποτελεσμάτων των αντιπάλων) και η κάθε αγωνιστική θα έχει χαρακτήρα ρώσικης ρουλέτας.
Καστρινός.

ΜΑΣ ΒΑΛΑΝΕ ΕΜΠΟΔΙΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΑΝ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Ντριιιιν. Τηλέφωνο απ’ το χωριό.

-Που είσαι ρε άνθρωπε; Έτσι κάνει ο κόσμος; Έριξες μαύρη πέτρα;

-Η μαύρη η κρίση φίλε! Ο Χειμώνας, ο κακός μας ο καιρός, για ταξίδια είναι τώρα;

- Έλα μωρέ για όλο τον κόσμο είναι η κρίση. Εσύ το παράκανες αδερφέ! Ξαφανίστηκες. Σεισμοί εδώ, λοιμοί, καταποντισμοί. Εσείς εκεί οι Αθηναίοι πέρα βρέχει. Θα κάνεις καμιά βόλτα προς τα κάτω;

- Μπά! χλωμό το βλέπω αδερφέ. «Κλείσαν οι στράτες του Μωριά, κλείσαν και τα δερβένια».

-Δηλαδή;

-Τι δηλαδή! Δεν τα ’μαθες. Πάλι επάνω τα διόδια 60%, έβαλαν ολούθε μπάρες τράβα - έλα. Βάλε και το χαράτσι Ρίο-Αντίρριο, φτηνότερο θα μου’ρθει να πάρω το αεροπλάνο να πάω Βρυξέλες να δω τι γίνεται και μ’ εκείνο το έρμο το χρέος, παρά να κατέβω Αγγελόκαστρο. Μας τον έκλεισαν τον δρόμο με «παλιούρια» φίλε. Και ποιο δρόμο μιλάμε τώρα! Ο δρόμος για τη Λυσιμαχεία καλύτερος είναι. Ετούτος! Ούτε το γεφύρι της Άρτας να ήτανε. Ολημερίς τον φτιάχνουνε το βράδυ γκρεμισμένος.

-Καινούργια είναι αυτά ρε φίλε; Μια ζωή έτσι δεν ήτανε. Χρόνια και ζαμάνια τι «είχες Γιάννη τι είχα πάντα».

-Όχι αδερφέ! Τα παλιότερα χρόνια όταν επρόκειτο να γίνει κάποιος δημόσιος δρόμος υπήρχε κάποια άλλη διαδικασία. Άκουγαν οι κομματάρχες τον κόσμο που έριχναν καντήλια στα Καφενεία για το δρόμο, πίεζαν τους βουλευτές τους, αυτοί πιέζανε τον αρμόδιο υπουργό, αυτός των υπουργό οικονομικών και το έργο έπαιρνε κάποτε σειρά. Γινότανε κάποια στιγμή δημοπρασία όπου όλως περιέργως την κέρδιζαν οι προσκείμενοι στην κυβέρνηση εργολάβοι, προκειμένου να είναι εύκολη και η ενίσχυση του κόμματος και σιγά-σιγά προχωρούσε η κατασκευή όπου έπεφταν μερικά ψιλοδωράκια, και κάποτε ο δρόμος τελείωνε.

Μέχρι που ήρθαν τα «λαντζόνια» οι Σοσιαλιστές στα πράγματα, και ανακαλύψανε την αυτοχρηματοδότηση. Κάνει το δημόσιο μια σύμβαση να κατασκευασθεί ή να συντηρηθεί ένα έργο με χρήματα των εργολάβων ώστε να μην επιβαρύνεται με φόρους λέει ο λαός. Σαν ιδέα καλή δεν λέω. Όμως γίνεται τέτοια υπερτιμολόγηση στο έργο που ξεπερνάει κάθε όριο. Στον τελικό λογαριασμό μπαίνουν τα έξοδα κατασκευής ή συντήρησης του έργου, τα έξοδα συντήρησης των εργολάβων και τα έξοδα συντήρησης των κομμάτων! Μετά κλείνουνε τις στράτες και βάζουνε αβέρτα τα λεγόμενα διόδια, τα σύγχρονα λησταρχεία κάτι σαν τα περάσματα τ’ αρχαία χρόνια εκεί στην «κακιά σκάλα» με τους ληστές τον Σίμωνα και τον Προκρούστη.

Κι έτσι γίνονται σήμερα οι περισσότεροι δρόμοι και βάζουν συνέχεια καινούργια διόδια, και καινούργιες αυξήσεις στα ήδη υπάρχοντα.

Και όπως λέει σε έκθεσή του το γενικό λογιστήριο του κράτους, το Δημόσιο ζημιώνεται, 7,5 δις. ευρώ απ’ τους αυτοκινητόδρομους που τα κερδίζουνε οι εταιρίες των μεγαλοεργολάβων γνωστών και μη εξαιρετέων. Όμως οι εταιρείες έχουν τον νόμο μαζί τους, δηλαδή την σύμβαση που οι “αλεπουδιάριδες» οι πολιτικοί υπογράψανε. Τώρα οι ίδιοι μας λένε ότι το κράτος φτώχυνε κι ότι αν θέλουμε καινούργιους δρόμους πρέπει να κόψουμε το λαιμό μας να πληρώσουμε και μαλλιοτραβιούνται στα κανάλια για τις παράλογες αυξήσεις στα διόδια για το θεαθήναι . Είναι φυσικό να ακουσθούν λόγια παχιά και πομπώδη κάτω απ’ την κατακραυγή του κόσμου.

Όμως η ουσία είναι μία, δεν υπάρχει αθανασία για το δεκάευρο στο πορτοφόλι μου, σαν βγω στον πηγαιμό για το Λουτράκι. Κι ας πέφτανε οι «μούντζες» σύννεφο χθες προς τα εισπρακτικά κουβούκλια των διοδίων από τα’ αυτοκίνητα που έφευγαν απ’ τον παλιό χωρίς διόδια σαραβαλιασμένο δρόμο.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΦΟΛΑ ΣΤΟ ΚΕΡΒΕΡΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ.

Άρθρο του Κώστα Καστρινού.

Ένα σκυλί με τρία κεφάλια «ο Κέρβερος», κατά την ελληνική μυθολογία, φύλαγε την πύλη του Άδη, έτοιμος να ξεσκίσει όποιον θα δοκίμαζε να δραπετεύσει. Κι έμεινε ακόμα και σήμερα να χαρακτηρίζουμε έτσι κάθε σκληρό και άγρυπνο φύλακα που είναι ταγμένος να φυλάει οτιδήποτε.

Τρικέφαλο Κέρβερο αποκάλεσε το περιοδικό Economist και την τρόικα. Ο Κέρβερος των προγόνων μας - με «κεφάλια» τους Τόμσεν, Μαζούχ, Μος, πως τους λένε - που εκτελεί εντολές των αφεντικών δανειστών και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο και αυστηρότητα. Και δεν είναι υπερβολή να λέει το Economist, ότι «είναι το τέρας που ξεσκίζει ζωντανή τη σάρκα των χωρών που εξουσιάζει», και οι συνταγές που εφαρμόζει με αυταπάρνηση είναι βασανιστικές κι εξοντωτικές για το λαό μας. Έτσι ώστε, το μεγάλο θέμα για μας τους Έλληνες - και για άλλους ομοιοπαθείς λαούς - είναι πως θ’ απαλλαγούμε το ταχύτερο από αυτό.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι σ’ εμάς ήρθε πρώτο από άλλες χώρες που ακολούθησαν και ίσως είμαστε οι τελευταίοι που θα το βλέπουμε. Η Ιρλανδία το εκδίωξε, βγήκε ήδη στις αγορές, η Πορτογαλία προβλέπεται ότι θα βγει σε δύο-τρεις μήνες, και η Ισπανία, που βασανίζεται επίσης από την κρίση κι αυτή έχει βγει στις αγορές. Εμείς γιατί; Στο πηγάδι κατουρήσαμε; Κάτι φταίει σίγουρα.

Και τι άλλο να φταίει απ’ το κομματικό μας σύστημα και τις διάφορες διαπλεκόμενες «φάρες» που βάζουν πάνω από το συμφέρον της χώρας το δικό τους συμφέρον. Καμία σχέση με τα παραπάνω κράτη που η συνεργασία των κομμάτων αποτελεί αυτονόητο γεγονός, που βάζει πάνω απ’ όλα το συμφέρον του λαού. Φταίει όμως και το «κολόσκυλο» - το έχει παραδεχθεί και το ΔΝΤ- και η λάθος συνταγή που μας υποχρέωσε να εκτελέσουμε και μάλιστα με υπερβολική αυστηρότητα και άθλια συμπεριφορά, που ταπείνωσε και εξόργισε το λαό μας.

Γι αυτό αυτή η ιστορία του «τρικέφαλου σκυλιού» πρέπει να τελειώσει γρήγορα πριν προκαλέσει κοινωνικό χάος με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους μας, και για την ίδια την Ευρώπη και το νόμισμά της. Και να τελειώσει τώρα. Φαίνεται ότι αυτό το βλέπουν και οι «εταίροι» και κάτι πάνε να ψελλίσουν μιλώντας για πρόσθετη χρηματοδότηση της χώρας μας ύψους 10-20 δισ. ευρώ, χωρίς μνημόνιο και νέα μέτρα.

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Πρέπει να φάει «φόλα» ο Κέρβερος των δανειστών και να ψοφήσει οριστικά και αμετάκλητα. Και μάλιστα πριν από τις ευρωεκλογές. Αυτόν η τον άλλο μήνα. Πάντα το Πάσχα προσμένει Ανάσταση ο λαός. Και από νωρίς αρχίζει να ετοιμάζει τα «τσιγκέλια».

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΑΣΥΜΦΟΡΗ ΙΣΟΠΑΛΙΑ.

Πρόσωπα σιωπηρά. Φαρμακωμένα, ανέβαιναν σήμερα στο χωριό μετά το γήπεδο στη Κακαβαριά. Όλοι έβλεπαν τη νίκη σαν μονόδρομο, κι αυτή πάλι δεν ήρθε. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ προσπάθησε αρκετά. Η έλλειψη όμως αποτελεσματικότητας στο σκοράρισμα ήταν φανερή, οπότε σε ένα ακόμα εντός έδρας παιχνίδι δεν ήρθε το τρίποντο. Έχουν, όμως, περήφανο βλέμμα, και σταθερό περπάτημα. Το βλέπεις καθαρά ότι δεν πορεύονται προς το αδιέξοδο. Κι αυτό γιατί είδαν ότι:

Οι παίκτες επιδεικνύουν ολοένα και μεγαλύτερο πάθος. Κάνουν υπερπροσπάθεια για τον κόσμο, την ιστορία του ΑΧΕΛΩΟΥ και τον εαυτό τους. Έχουν περιθώρια βελτίωσης και θα το αποδείξουν στα επόμενα παιχνίδια. Ήδη ανακάμπτουν σταδιακά. Κοιτάζουν στα ίσια καλύτερες ομάδες και αρνούνται να παραδοθούν.

Γουστάρουν τον ΑΧΕΛΩΟ περισσότερο απ’ τον καθένα μας. Τον νιώθουνε δικό τους κι ορκίζονται να τα δώσουν όλα στο γήπεδο, για να μην σβήσει η φανέλα που φοράνε. Και το κυριότερο πλέον βλέπουν τους αντιπάλους μέσα από τα μάτια των οπαδών, κι αυτό είναι σοβαρό. Προσωπικά, τους πιστεύω όσο κανένας. Οι χτύποι από το πληκτρολόγιο ξέρω ότι μιλάνε στη ψυχή τους. Είμαι σίγουρος ότι θα αναγκάσουν στο τέλος κάθε Αγγελοκαστρίτη να τους χειροκροτήσει.

Αρκετοί πιστεύουν ότι είναι αργά. Όχι λεω εγώ δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα ο ΑΧΕΛΩΟΣ.

Καστρινός.

ΜΑΣ ΕΧΟΥΝΕ ΞΕΣΚΙ… ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΚΙ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Έκατσε στο τραπέζι μου. Κοντοπίθαρος, με βλέμμα σπινθηροβόλο και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα, πειραχτήρι και τετραπέρατος.

-Γουστάρεις μπλά - μπλά;

- Και ναι και όχι.

-Αφού δε γράφεις πάλι κάτι , πάει να πει ότι γουστάρεις.

- Άμα δεν βάλουν φόρο και σ’ αυτό, κάτσε και ρίχτα. Έκατσε, παράγγειλε δυο ούζα κι άρχισε:

-«Μούφα» Χειμώνας. Όλο χαμένες ευκαιρίες.

-Λες για την ανάπτυξη, που πέρασε και δεν την προλάβαμε;

- Όχι! Αυτή θα ξαναέρθει αργότερα με την AIRMPAHAL.

- Τότε για τι ευκαιρίες λες;

- Αυτή με το χιόνι!

- Και τι ευκαιρία είναι το χιόνι; Για ποιο πράμα;

- Πρώτα απ’ όλα, για το πασίγνωστό και μη εξαιρετέο. Σου δίνει μια άσπρη μέρα! Το βλέπεις και νομίζεις ότι ήρθε κιόλας. Παρηγοριά στον άρρωστο!

- Και τι άλλο;

- Χάσαμε και τη λευκή βδομάδα.

- Τι είναι πάλι τούτο; (Έκανα ότι δεν ήξερα).

- Δεν το περίμενα από σένα αυτό! Λες κι είσαι απ’ τα Κράβαρα;

- Για λέγε να μαθαίνω και εγώ ο Κραβαρίτης!

- Στας Ευρώπας, υπάρχουν διακοπές που λέγονται λευκές μέρες. Κλείνουν τα σχολεία μερικές μέρες και πάνε Χειμωνιάτικες διακοπές οικογενειακός, και νοικιάζουν σαλέ και ξενοδοχεία και κάνουν σκι!

- Τι λες! Τέτοια μεγαλεία ζουν τα αδέρφια μας στην Ευρώπη! Ε! Πάει τελείωσε είμαστε «υποΣαχάρια χώρα» που λέει κι Τράγκας. Και δε μου λες; Την ευκαιρία γιατί τη χάσαμε;

- Χιόνισε; Δε χιόνισε. Αυτό το πρόγραμμα των λευκών ημερών θα εφαρμόζονταν κι εδώ.

- Τι λες μωρέ τώρα; Που εδώ;

- Τι λέμε τόση ώρα; Θα εφαρμόζονταν λέει την εβδομάδα που είναι η Καθαρά Δευτέρα! Άκυρον όμως. Εδώ δεν έριξε χιόνι τώρα που είναι η καρδιά του Χειμώνα, που να βρεθεί το χιόνι τότε; Για αυτό λέω, πάει η ευκαιρία!

- Κι εσύ έχεις την εντύπωση ότι θα έκλειναν τα σχολεία, και θα έτρεχαν όλοι, παλαβοί και τρελοί στα χιόνια;

- Αμέ! ψοφάει για τέτοια ο Έλληνας!

- Τρελός παπάς σε βάφτισε!

- Γιατί, ρε μάγκα; Παλιά δεν πηγαίνανε; Να τριήμερα από εδώ, να τριήμερα από κει… Έτρεχε ο κόσμος στις Αράχοβες και στα Καλάβρυτα με τις τζιπάρες τις γκομενάρες και τα σκί.

- Είσαι σοβαρός; Τα πιστεύεις αυτά που λες;

- Έχεις κι εσύ αντίρρηση ε;

- Αντίρρηση έχω, γιατί λεφτά δεν έχω. Πώς να πάω για σκι όταν με έχουνε ξεσκι….

-Ωραίο μεγάλε. Γράφτω αυτό.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.