ΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΤΟΥ ΡΗΜΑΓΜΕΝΟΥ ΚΑΜΠΟΥ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Είχα απ’ το καλοκαίρι να κατέβω στο Αγγελόκαστρο. Μέρες πανηγυριού ήτανε και με εξέπληξε η ανθρώπινη ουρά έξω απ’ το χασάπικο του Νίκου. Ποια κρίση είπα μέσα μου, ετούτοι πρέπει να’ ναι όλοι ματσωμένοι. Και να οι σακούλες με τα κρέατα, και τα τελάρα οι μπίρες απέναντι από του Αλεξάκη το Μινι Μάρκετ. «Μηδένα όμως προ του τέλους μακάριζε» που είπε κι ο σοφός. Τρείς μήνες ακριβώς περάσανε από τότε, και εδώ σ’ αυτόν τον Άγιο τόπο, τώρα βλέπω άλλα πράγματα. Η κρίση χτύπησε κι εδώ. Εκτός από τους αστούς που ρήμαξε τελείως, τώρα ανηλεώς χτυπάει και τους αγρότες. Πάνε οι εποχές με τις επιδοτήσεις και τα πλασματικά που γέμιζαν τα τραπέζια των καφενείων στα χωριά μας. Τώρα ούτε για καφέ. Είναι λογικό λοιπόν να καταφέρονται κι αυτοί εναντίον του πολιτικού συστήματος που μας έχει φέρει σ’ αυτά τα χάλια, και κάτι τέτοιο θα το περίμενε κάποιος με δύο γραμμάρια μυαλό.

Κι ήρθε ο Χρήστος ο συγχωριανός, που είναι φευγάτο το παιδί του στην Αθήνα για το μεροκάματο, κι αυτός φυτοζωεί στο χωριό χύνοντας άφθονο ιδρώτα στα χωράφια και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα, και ζήτησε να κάτσει δίπλα μου στο Καφενείο για να μου πει ότι με διαβάζει ανελλιπώς, και ότι συμφωνεί απόλυτα με τα γραφόμενά μου.

- Άστα ρε Χρήστο η πρόστυχη η γενιά μας έχει σκοτώσει πια τα όνειρα της επόμενης γενιάς.

- Ήρθαν άσχημες μέρες. Χρόνια οργισμένα που λέγαν κι οι παλιοί.

- Το μόνο, το ελάχιστο που μπορούμε τώρα εμείς να κάνουμε είναι να αφήσουμε τους νέους να διαλέξουν τι θέλουνε αυτοί. Να αποτραβηχτούμε Χρήστο εμείς που τα «σκατόσαμε».

- Δεν το κάνεις Κωστάκη πιο λιανά;

- Να ψηφίσουμε κι εμείς ότι θέλουν αυτοί ρε αδερφέ.

- Είσαι με τα καλά σου; Και τι ξέρουν τα παιδιά από πολιτική;

- Είδαμε και τα δικά μας χαΐρια. Χειρότερα αποκλείεται να διαλέξουν.

- Αυτό αποκλείεται δεν γίνεται!

- Α! Δηλαδή είσαι Χρήστο μου αμετανόητος.

- Είμαι συνεπής. Ξεχνάς τον αγώνα που έκανα εγώ Κωστάκη για το ΠΑΣΟΚ.

- Τώρα τι να σου πω. Πολύ το εκτίμησε!

- Δεν έχει σημασία. Έχουμε όμως κι ένα πρόσωπο!

- Δηλαδή εσύ είσαι ακόμα εκείνου του καιρού;

- Βέβαια γιατί ξέραμε ποιοι είναι δικοί μας, και ποιοι οι αντίπαλοι!

- Ποιοι αντίπαλοι ρε Χρήστο; Που πήγες και χάλασες και το γάμο της κόρη σου, που τα παιδιά αγαπιόνταν, γιατί ο συμπέθερος ήταν αντίθετος!

- Α λες για τον Τάσο το «φιδοσκορπιό». Δεν ήθελα εγώ στο σπίτι μου φασίστες!

- Καλά όποιος δεν συμφωνεί μαζί σου είναι φασίστας;

- Αμ τι είναι δημοκράτης; Δημοκράτης είναι μόνο όποιος ψήφιζε και ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Τελεία και παύλα!

Ίσως νομίζετε ότι τα παραπάνω είναι φανταστικά. Ένα ακόμα φανταστικό αφήγημα του Καστρινού. Μακάρι να ήταν! Έτσι εξηγούνται άλλωστε και τα ποσοστά των συνκυβερνόντων κομμάτων που έπρεπε να είναι περίπου στο μηδέν. Υπάρχουν άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε μια αλήθεια που έκτισαν μόνοι τους κι εννοούν σαν άλλοι μουζαχεντίν να την επιβάλουν ακόμα και στα ίδια τους τα παιδιά. Άνθρωποι που πιάνουν το γουδοχέρι και χτυπούν το γουδί χωρίς να έχουν καταλάβει ότι τώρα είναι άδειο πια.

Κύριε Κατρούκγαλε φίλε του Γιώργου του Αυτιά, κύριε συνταγματολόγε, που έχεις πάρει «σβάρνα» τα κανάλια κάνοντας νέες συνταγματικές προτάσεις. Κάντε λοιπόν ακόμα μία. Βρείτε ένα πάτημα στο σύνταγμα (ξέρετε εσείς), ώστε στις επόμενες εκλογές να ψηφίζουν μόνο οι κάτω των σαράντα! Ξέρω θα βρεις απέναντι τον «Πραιτοριανό» τον Βενιζέλο.

Το οφείλει όμως η δική μου η γενιά και πρέπει να το πληρώσει!

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.