ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΖΩΗ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Είχε δυο μέρες να έρθει στη δουλειά, και όταν ήρθε ήταν σφόδρα προβληματισμένος.

 -Που είσαι ορέ κοπανατζή. Όχι πως μου ’λειψες, ούτε μας έφαγε η δουλειά, αλλά να: Έτρεχα μόνος στο λιοπύρι για τσιγάρα..

- Μάστορα έκατσα και το σκέφτηκα καλά.

- Μπα! Σκέφτεσαι κιόλας…

- Το προσπερνάω, γιατί τα πράγματα είναι σοβαρά. Δεν έχει μέλλον πια εδώ για μένα. Έπαιρνα 1180 ευρώ και τώρα με χίλιους δυο καυγάδες 500. Πες μου στην ηλικία μου 32 χρονών, τι θα ’κανες εσύ;

- Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι μας! Κάπου η όλη κατάσταση είναι άντε γειά.… Μας έχουν κάνει ένα μπάχαλο. Έφεραν τα πάνω κάτω οι ξεφτιλισμένοι. Σε λίγο θα αδειάσει ο τόπος όλος, όλοι μετανάστες σε μια καινούργια νέα γη. Βέβαια τώρα κάπου αρχίζουν και αντραλίζονται κι αυτοί οι ίδιοι, ανήσυχοι για την ανεργία που καλπάζει θορυβωδώς! Θα μου πεις, καίγονται αυτοί τόσο πολύ για τη δική μας τη πρωτιά στην ανεργία; Αλλά και πάλι άμα δεν έχω εγώ λεφτά πώς θα αγοράσω την κάθε δική τους καταναλωτική παραγωγή. Και θυμάμαι που έλεγαν, όλος ο Νότος είναι προβληματικός και θα δείτε όλοι τι θα πάθετε ιδίως εσείς οι «μάγκες» Έλληνες. Και πάθαμε. Που να πάθουν «της ζωής τους τον τάραχο». Γιατί ο Νότος περιορίστηκε σε ένα μόνο κομμάτι του νότου. Μόνο στην Ελλάδα και την Κύπρο.. Και βγήκαν και είπαν ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εμ βέβαια διότι πώς αλλιώς θα βγάζανε συμπεράσματα αν εφαρμόζανε παντού τα ίδια; Κάνανε διάφορα πειράματα για να δούνε πόσο εφαρμόσιμα θα μπορεί να είναι όλα αυτά!

-Άσε ρε φίλε μου τις θεωρίες, έλα στη θέση μου και πες μου τι να κάνω; Και μη μου πεις ότι τώρα μαζεύονται για να καταπολεμήσουν την ανεργία στον φτωχό Νότο. Τίποτα πειράματα πάλι θα κάνουν ε!

- Ότι ήταν να το πάρουν το πήραν προς το παρόν! Τώρα θα μας ξαναβάλουν στην πρίζα, ώστε κάποια στιγμή να μας τα πάρουν πάλι! Έτσι γίνεται πάντα. Έλεγαν: Να η σειρά της Πορτογαλίας, να της Ισπανίας, να της Ιταλίας και περιμέναμε και εμείς για να γίνουμε πολλοί μες το μαντρί. Όμως μόνο εμείς πληρώσαμε τη νύφη.

– Δηλαδή απάτη και πάλι. Ότι θα δώσουν δάνεια στις μικρομεσαίες για να χτυπηθεί η ανεργία και για να σώσουμε κι εμείς ότι είναι δυνατόν για να περισωθεί.

- Άστα ρε μάγκα και κάνε ότι λέει η καρδιά σου.

Κι έφυγε ο «μικρός» για πάντα χωρίς αποζημίωση, μετά από δεκατρία χρόνια στη δουλειά, και με χρωστούμενα αρκετά δεδουλευμένα, μου άφησε Καλοκαιριάτικα μια πίκρα ανείπωτη, και πάει τώρα αλλού να βρει το δρόμο του. Γιατί δεν έχει πια ζωή σ’ αυτή τη χώρα.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. (Δικάζοντας τη Δεξιά)

Χρονογράφημα του Καστρινού.

Ήταν αφόρητη η ζέστη στο Αγγελόκαστρο. Ντάλα κατακαλόκαιρο. Έβραζε ο κάμπος απ’ τον πυρωμένο ήλιο. Ακόμα και η νύχτα ήταν αποπνιχτική. Όμως εκεί στο πετρόχτιστο παλιό το πατρικό, με τα κεραμίδια και το ξύλινο νταβάνι, είχε κάπως καλλίτερη δροσιά. Πήρα σεντόνι και μαξιλάρι παραμάσχαλα και πήγα εκεί μήπως και βγάλω τη βραδιά. Ξάπλωσα στο παμπάλαιο κρεβάτι με το «σουμιέ» και κοίταζα τα παλιά τα κάδρα του σογιού που ήτανε απέναντι στον τοίχο κρεμασμένα, προσμένοντας ποτέ θα ’ρθεί ο ύπνος επιτέλους.

Ο προπροπαπούς ο Νίδας, στη πιο ψηλή τη θέση, καταμεσής του τοίχου κρεμασμένος, με την τεράστια μουστάκα και τ΄αρματά του τα γυαλιστερά, έλεγχε από κει πάνω όλο το σόϊ. Έπεσε ηρωικά στα Ορλοφικά μαζί με τους Γριβαίους στη μάχη κάτω στον ΑϊΛιά, σύμφωνα με τις παραδόσεις του σογιού. Ότι ήτανε κατσικοκλέφτης της εποχής κι εξ επαγγέλματος ανακατεύτηκε στην επανάσταση, το ’λέγαν μόνο κάτι γενίτσαροι προσκυνημένοι. Πιο κάτω αριστερά με τη φαρδιά τη φουστανέλα, ο άρχοντας ο Δ.ο Πλατίκας. Είχαν να λεν γι’ αυτόν οι γεροντότεροι στο χωριό. Θηρίο ανήμερο και αδιόρθωτος γλεντζές που το λέγε όπως λεν η «περδικούλα» του. Δίπλα ακριβώς ο «Μάκας» ο Γεράσιμος με το σακάκι ανάρριχτο στον ώμο. Και παραπέρα ο παππούς ο Κώστας, καβάλα σ’ ένα άσπρο άλογο στρατιώτης στη Μικρασιατική εκστρατεία, και ακριβώς σιμά του η Βάβω η Κώσταινα με την αγριεμένη πάντα φάτσα. Και συμπληρώνονταν ο τοίχος με το ήρεμο ύφος του μακαρίτη του Πατέρα, της μάνας με μια φωτογραφία απ’ το καπναρμάθιασμα, και με τα’ αυταρχικό προφίλ του μπάρμπα μου του Γιώργου, που ήτανε χέρι δεξί του στρατιωτικού νομάρχη στη χούντα. Δεν ξέρω αν με είχε πάρει για τα καλά ο ύπνος η αν όλα ετούτα εδώ τα παρακάτω γίνονταν στον ξύπνιο μου.

Ένας ξερόβηχας ακούστηκε από τον τοίχο, και όλες οι φωτογραφίες σάλεψαν στα κάδρα τους. Ο «Μάκας» ο μπαρπαΓεράσιμος άφησε όπως πάντα μια βρισιά που έκανε τη μάνα μου να κοκκινίσει.

-Ντροπή μπάρμπα είπε βγαίνοντας απ’ το κάδρο της. Κανείς όμως δεν έδωσε σημασία, γιατί όλο το σόϊ βιάζονταν να συγκεντρωθεί γύρω απ’ την παλιά σκαλιστή τραπεζαρία προίκα απ’ τη Λυσιμαχεία της γιαγιάς, με το βελούδινο βυσσινί τραπεζομάντηλο. Πήρε ο γεροΠλατίκας προσκλητήριο, κι έπειτα γέμισε ένα «μπικιόνι» με κρασί. Μια σιωπή απλώθηκε στο τραπέζι πριν ακουστεί η αγριοφωνάρα του προπροπάπου.

- Να τσακιστεί να ’ρθεί εδώ.

Απ’ τη γωνιά του τοίχου από μια αφίσα 30Χ50, πίσω από μια δάδα βγήκε δειλά- δειλά μια νταρντάνα, με ένα «ξέκολο» φουστάνι. Ήταν μια σαραντάρα όμορφη και πεταχτή. Η Ντέξια - έτσι ήταν τώρα το Ευρωπαϊκό μοντέρνο όνομά της - περπάτησε δειλά σαν άνθρωπος που ντρέπεται για ένα μεγάλο σφάλμα, φίλησε το χέρι του παππού που ήταν πιο κοντά της, χαμογέλασε στη μάνα μου, κι έριξε μια ματιά όλο γλύκα στο μπάρμπα μου το Γιώργο.

-Να σ’ λείπνε αυτά. Αγρίεψε η βάβω η Κώσταινα. Έτσι μαζεύτηκε σαν βρεγμένη γάτα στη γωνία, και περίμενε τη βαριά κατηγορία του σογιού. Το λόγο πήρε ο παππούς ο Κώστας.

-Άκουσε Δεξιά. Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ, όλοι εμείς που σε μεγαλώσαμε και σ’ αναθρέψαμε τόσα χρόνια να σε δικάσουμε.

- Γιατί; Τι έκανα;

- Τι έκανες έφριξε η βάβω. Τι έκανε λέει. Τι άλλο να κάνεις μας καταντρόπιασες. Μας διέσυρες όλους μουρή πόρνη. Έκανες κονέ μ’ εκεινο το ρεμάλι το ΠΑΣΟΚ το προαγωγό, και βγήκες στο κουρμπέτι.

- Ναι αλλά ξέρετε δεν φταίω εγώ. Δεν είχα πως αλλιώς να ζήσω πιά. Και δεν είμαι η μόνη. Και η Ισπανίδα, και η Ιταλίδα και πόσες ακόμα δεν έκαναν το ίδιο μ’ εμένα;

Ο μπάρμπας ο Γιώργος έγινε ηφαίστειο. Γι’ αυτό χάλασε ο κόσμος, γι’ αυτό ήρθανε πλημύρες και κατακλυσμοί. Σόδομα και Γόμορρα. Πύργος της Βαβέλ γίναμε.

-Εμείς γιατί δεν κάναμε τέτοια πράγματα; Συνέχισε η βάβω. -Μας έφαγε η καπνόριζα και η φτώχεια αλλά δεν βγήκαμε ποτέ με τον οχτρό μας στο κλαρί.

Η Ντέξια κοίταξε γύρω της. Καμιά συμπάθεια από κανένα.Κατάλαβε την είχε «βαμένη». Δεν υπήρχε περίπτωση να σωθεί απ’ την καταδίκη. Όλο το σόϊ, το είχε άγριο το μάτι. Και τότε τα έπαιξε όλα για όλα.

-Έπρεπε να το κάνω αυτό είπε

-Έπρεπε;

-Έπρεπε γιατί μόνο έτσι θα έσωνα τα παιδιά μου. Η οικογένειά σας, έδεινε πάντα για τη χώρα ότι καλύτερο διαθέτατε. Αυτό λοιπόν έκανα κι εγώ. Έδωσα ότι καλλίτερο διέθετα κι αυτό ήταν το καλοθρεμμένο από σας σώμα μου. Να κοιτάτε.

Έκανε μια έτσι κι άφησε το «ξέκολο» φόρεμα να πέσει κάτω. Έλαμψε μες τη νύχτα το κάτασπρο κορμί της, με το μεγάλο τατουάζ , το νέο σήμα της Ν.Δ. στον δεξιό γλουτό της. Ο προπροπάπος έστριψε τη μουστάκα με οργή και ο μπάρμπα Γεράσιμος ο «Μάκας» είπε:

-Ω ρε διάολε. Εσύ κολάζεις και Δεσπότη.

Ο παππούς αγρίεψε. Σήκωσε τη μαγκούρα από αγριελιά, και ήταν έτοιμος να την σβουρίξει στο κεφάλι της. Δεν πρόλαβε όμως.

Ένας κόκορας ακούστηκε απ’ την διπλανή αυλή, και άρχισε να χαράζει πάνω απ’ τον Παντοκράτορα. Το σόϊ, έτρεξε να χωθεί στα κάδρα του. Η Ντέξια βρήκε ευκαιρία, ξαναφόρεσε το «ξέκολο», και ξαναμπήκε στην αφίσα της. Όλα και πάλι ησυχάσαν πια.

Σαν ήρθε το πρωί η κυρά να με ξυπνήσει, όλα τα κάδρα είχαν ένα ύφος πεθαμένο. Πέθαναν εκείνη τη βραδιά για τα καλά, όταν αντίκρισαν γυμνή πια την αλήθεια. Ότι όντος ήτανε του «σκοινιού και του παλουκιού» τώρα ετούτη η Δεξιά.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΕ ΤΟΠΕ ΜΟΥ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Αφού διαβήκαμε το Ρίο-Αντίρριο, το πολυτελές πούλμαν που είχε ναυλώσει ο διευρυμένος δήμος Αγρινίου με μειωμένη πια ταχύτητα κατέβαινε την «Παλιοβούνα». Ήμασταν η πρώτη παρτίδα από Αγγελοκαστρίτες του Αττικού λεκανοπεδίου, που δωρεάν ο Δήμος κατέβαζε στα πάτρια εδάφη για να δουν και να θαυμάσουν από κοντά το μεγαλεπήβολο πρότυπο έργο ανάπτυξης του τόπου μας, τις σύγχρονες φυλακές υψίστης ασφαλείας Αγγελοκάστρου. Γυμνά τα βουνά δίπλα μας και οι λόφοι είχαν μεταβληθεί σε χώμα για ένα ακόμα μεγαλεπήβολο έργο της κυβέρνησης που είχε ξεκινήσει και όπως φαίνονταν δεν θα τελείωνε ποτέ. Αυτό της Ιωνίας οδού. Δεκάδες τώρα εκσκαφείς βρίσκονταν εγκαταλειμμένοι εδώ κι εκεί, κι από μακριά έμοιαζαν σαν τεράστιες ακρίδες. Ο πυρωμένος ήλιος αντιφέγγιζε στο γυμνό τοπίο και μας λαμπάδιαζε.

Οι φυλακές μας ανάγγελλε στο μικρόφωνο η Δημοτική σύμβουλος που μας συνόδευε εν Ίδη ξεναγού είναι ένα μεγάλο έργο για τον τόπο σας. Ο κάμπος έχει ασφαλτοστρωθεί, υδροδοτηθεί και ηλεκτροδοτηθεί κάτι που δίνει το δικαίωμα πια σε κάθε συγχωριανό σας να βάλει διαφορετικές καλλιέργειες που θα δώσουν νέα πνοή στο χωριό. Μετά, τα παιδιά του χωριού έχουν 50% μοριοδότηση για τις θέσεις εργασίας στις νέες φυλακές, έτσι θα έχουν δουλειά και θα είναι και μες την πόρτα τους. Διάβολε κάπου τα είχα ξανακούσει αυτά τα λόγια. Σκέφτηκα.

Το πούλμαν τώρα πέρασε την παραλία της Σταμνάς. Επιτέλους φτάνουμε, είπα στη γυναίκα μου. Θυμάσαι τι ωραίες στιγμές έχουμε περάσει εδώ στο μαγαζί με τα πλατάνια. Καιρός που πέρασε. Αυτή μου απάντησε με νοσταλγία και με κάποια πίκρα : Ξέχνα τα τώρα αυτά, οι εποχές αλλάξανε. Κι έτσι βουβοί πια φτάσαμε στο χωριό. Τι ήταν εκείνο που έβλεπαν τα μάτια μας; Ήταν το Αγγελόκαστρο αυτό; Παντού έξω απ’ τις καφετέριες και τα καφενεία, άνθρωποι με πηλίκια και στολές.

- Φοβάμαι! μου είπε φωνακτά η γυναίκα μου και μού ’σφίξε το χέρι.

-Κυρία μου, της είπε με ύφος αυστηρό η Δημοτική σύμβουλος. Κρατήστε τις σκέψεις για τον εαυτό σας. Μην επηρεάζετε τους άλλους συνεπιβάτες. Ο τόπος σας τα έχει ξεπεράσει αυτά. Συνεννοηθήκαμε; Της έδωσα μια αγκωνιά να μην ξαναμιλήσει.

– Τώρα θα σας πάμε στη θέση «Αξέρα» για να θαυμάσετε το νέο υπερπολυτελές συγκρότημα των φυλακών - ένα στολίδι για τον τόπο σας- και ν’ απολαύστε το καφεδάκι σας στην καφετέρια των επισκεπτών της φυλακής δίπλα στον Αχελώο, όπου και θα παρακολουθείστε στα «μάτριξ» και βίντεο με τα επιτεύγματα του Δήμου μας.

Το πούλμαν σταμάτησε έξω απ΄την μεγάλη σιδερόφρακτη πόρτα. Τοίχοι ψηλοί από τσιμέντο, και παντού συρματοπλέγματα. Εκεί που παλιά ο τόπος ήταν γεμάτος με πλατάνια και ιτιές, κυριαρχούσε τώρα το τσιμέντο, και οι ψηλές σκοπιές με τους μεγάλους προβολείς.

-Κατακαημένε τόπε μου πως σε αλλάξαν έτσι. Είπε η κυραΤασία δίπλα μου και ένα δάκρυ έτρεχε απ’ τα μάτια της.

Πήγα να βγάλω ένα πανό διαμαρτυρίας που είχα καλά κρυμμένο στο σακβουαγιάζ. Δεν πρόλαβα. Καμιά δεκαριά φύλακες συνεπικουρούμενοι από δυο τεράστια σκυλιά ξεπρόβαλαν απ’ τη μεγάλη σιδερένια πόρτα. Έβαλα φτερά στα πόδια και πρόλαβα και χώθηκα σε μια σωλήνα του βιολογικού καθαρισμού του δήμου Αγρινίου που βρίσκεται εκεί δίπλα.

-Θα τον ξετρυπώσουμε τον Πούστη που θα πάει; Μια ζωή κακοπροαίρετη κριτική.! Άκουσα σαν ζυγώσανε κοντά.

Γνώρισα τη φωνή. Ήτανε Αγγελοκαστρίτη, που εκλέγεται ν’ ασχοληθεί για το καλό του τόπου.

Ουστ τομάρια! Ψιθύρισα από μέσα μου.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΣΕ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ ΨΥΧΩΝ. (Καστρινός)

« Εσύ δεν ζεις εδώ…. »

Η παραπάνω φράση είναι η απάντηση ενός Αγγελοκαστρίτη σε Αγγελοκαστρίτη της Αθήνας ο οποίος είναι αρνητικός στο θέμα των φυλακών. Κρίμα…Να τον ευχαριστήσουμε που μας θυμίζει τη σχέση μας με το Αγγελόκαστρο. Εμείς δεν είχαμε την τύχη να ζούμε και να εργαζόμαστε εκεί …

Αλλά επειδή το θέμα των φυλακών στο Αγγελόκαστρο είναι πολύ πιο σοβαρό, ας ξεκινήσουμε να βάλουμε το δάχτυλό μας στον τύπο των ήλων. Η θετική απόφαση πάρθηκε χτες το βράδυ από το Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου, όπου συζητήθηκαν τριάντα θέματα σε περίπου 15 λεπτά λόγω Παναιτωλικού. Αυτό που μας ενδιαφέρει από τη συζήτηση είναι η θέση που εξέφρασε ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Αγγελοκάστρου, οποίος μίλησε για «επαφές με όλο το χωριό και ελάχιστες διαφωνίες», όπως αναφέρει το ειδησεογραφικό ρεπορτάζ. Ακόμη , σύμφωνα με το ρεπορτάζ , ανέφερε ότι « όλοι οι παλιοί δήμαρχοι και πρώην παράγοντες είναι θετικοί και από τις συζητήσεις που έχουν γίνει δεν έχουν καταγραφεί σοβαρές διαφωνίες. Δεν κάναμε ανοιχτή συγκέντρωση γιατί ακόμα και 1-2 που θα διαφωνούσαν και θα ερχόταν για διαμαρτυρία δεν θα επέτρεπαν να ακουστεί η πλειοψηφία». Πρόσθεσε δε ότι και ο ίδιος αρχικά ήταν επιφυλακτικός αλλά τώρα θεωρεί ότι « έτσι θα μπει ρεύμα, νερό και οδικό δίκτυο στον κάμπο του Αγγελοκάστρου». Τελικά το θέμα πέρασε με τις ψήφους της πλειοψηφίας .

Αυτή είναι η είδηση. Ας έρθουμε όμως πρώτα στα ερωτήματα που δημιουργεί. Πρώτο ερώτημα. Ποια διαβούλευση έγινε στο Αγγελόκαστρο; Πότε έγιναν οι επαφές με όλο το χωριό; Κλήθηκε κανένας σε ανοιχτή συγκέντρωση και συζήτηση για το θέμα; Είναι σοβαρή η κουβέντα «δεν κάναμε ανοιχτή συγκέντρωση γιατί ακόμα και 1-2 που θα διαφωνούσαν και θα ερχόταν για διαμαρτυρία δεν θα επέτρεπαν να ακουστεί η πλειοψηφία» ; Καταπληκτική, αφοπλιστική, δημοκρατικότατη άποψη και τακτική!! Πόσοι είναι «όλοι οι παλιοί δήμαρχοι» ; Μόνο δύο!! Πόσοι είναι εν ζωή οι παλιοί πρόεδροι της Κοινότητας; Μόνο δύο!!. Πόσοι αποτελούν το Διαμερισματικό Συμβούλιο; Μόνο τρεις!! Να τους προσθέσουμε; Μας κάνουν επτά!! Πάμε παρακάτω. Ποιοι είναι οι πρώην – αλλά και οι νυν παράγοντες - που ερωτήθηκαν και ερωτούνται για τέτοιες αποφάσεις; Να θεωρήσουμε ότι εννοεί παλιούς δημοτικούς συμβούλους; Άντε να βάλουμε απλόχερα είκοσι άτομα. Κι ύστερα, δεν κατάλαβα, τι εκπροσωπούν τώρα οι πρώην δήμαρχοι και οι πρόεδροι; Αν κάνουμε, λοιπόν, την πρόσθεση θα βγάλουμε ένα σύνολο είκοσι επτά, βάλε τριάντα, σε ένα μόνιμο πληθυσμό περίπου χιλίων εξακοσίων κατοίκων! Τι ωραία εκπροσώπηση, ειδικά για ένα τέτοιο θέμα!! Δεν χρειάζονται σχόλια!! Το συμπέρασμα δικό σας ….

Το δεύτερο ερώτημα. Μόνο με το χτίσιμο φυλακών «θα μπει ρεύμα, νερό και οδικό δίκτυο στον κάμπο του Αγγελοκάστρου»; Άλλη επένδυση αναπτυξιακή δεν υπάρχει; Άλλος τρόπος δεν υπάρχει; Εγώ προσωπικά ξέρω, αλλά δεν μου επιτρέπεται να το γράψω…. Δεν ντρεπόμαστε… Τόσα χρόνια «όλοι οι παλιοί δήμαρχοι και πρώην παράγοντες», τον καιρό που έτρεχαν άφθονα τα χρήματα στον Δήμο Αγγελοκάστρου, γιατί δεν τα έκαναν αυτά; Όταν στη συνένωση των Δήμων είχε το Αγγελόκαστρο και περίσσευμα 250.000 (!!!) ευρώ και τα έδωσε στο Αγρίνιο!!! Μήπως είναι ψέματα; Τώρα μας μάρανε ο κάμπος; Ας αφήσουμε την αναζήτηση τέτοιων δικαιολογιών….Άλλες πιο σοβαρές υπάρχουν, για να συζητήσουμε;

Ερώτημα τρίτο. Σκέφθηκαν αυτοί που μίλησαν εκ μέρους του Αγγελοκάστρου τις κοινωνικές συνέπειες της ύπαρξης μεγάλου κτηριακού συγκροτήματος φυλακών έξω από την πόρτα τους και την πόρτα μας; Έχουν υπόψη τους τι σημαίνει κοινωνικά αυτό; Η διεθνής βιβλιογραφία, η στατιστική, η κοινή πείρα έχουν αποδείξει και αποδεικνύουν περίτρανα την υποβάθμιση των κοντινών περιοχών στις οποίες λειτουργούν φυλακές. Δεν χρειάζεται και εδώ να πλατειάσουμε. Όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει. Για να γινόμαστε όμως απλοί, όσο γίνεται απλοί, να θυμίσουμε εδώ τα λόγια του γέροντα Παίσιου για τη μύγα και τη μέλισσα. Έλεγε ο γέροντας : «Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες…. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Ἡ μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό,τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζουν, και σε μία άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο έχει κάνει μία ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω απὸ όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει. Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα και δε θα ξεκολλά από εκεί.

Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τί είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ό,τι κακό υπάρχει…. Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μία αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μία γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μία μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και δεν θα καθίσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.

Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνώστης όλων των καλών και θα έχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι ἡ δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων.....»

Χωρίς να θέλω να παρομοιάσω τις φυλακές και τους τροφίμους των φυλακών με τίποτα – προς Θεού ! - το παράδειγμα του χαριτωμένου από τον Θεό γέροντα, μπορεί να μας βοηθήσει να αναρωτηθούμε τι θα μαζεύεται στην περιοχή μας, μέλισσες ή μύγες… ΄

Ερώτημα τρίτο. Μα ξεχνάς, θα πει κάποιος, το οικονομικό, στην εποχή που ζούμε. Ποιο οικονομικό ; Για τις προσλήψεις που έταξαν οι βουλευτές σε μια δημόσια υπηρεσία που είναι οι φυλακές; Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που τα χάφτουν αυτά; Ξέρετε ότι έχουν τάξει σε όλο το Ξηρόμερο; Το καταλαβαίνω. Ζούμε πολυώδυνη κρίση και μάλιστα οικονομική. Μας κρίνουν όμως τα ίδια τα γεγονότα, η πραγματικότητα. Ωστόσο κρίνεται και το τι χτίσαμε τόσα χρόνια, ποιο κράτος, ποιες σχέσεις κοινωνίας, ποια παιδεία και τι στόχους βάλαμε. Δεκαετίες τώρα, αποδεχθήκαμε σαν πρώτιστο στόχο και περιεχόμενο ζωής, την κατανάλωση. Η σπουδή, η γνώση, η αξιολόγηση της ανθρώπινης ποιότητας, η εκλογή αρχόντων, όλα υποτάχθηκαν στον ένα και μοναδικό στόχο: τη μεγιστοποίηση της ευμάρειας, τη απόλαυση. Λογικό είναι να αποζητάμε τώρα, τουλάχιστον στο οικονομικό, σανίδα σωτηρίας, όποια κι αν είναι αυτή…

Μια Πυθαγόρεια ρήση έλεγε «Πή παρέβην; Τι δ΄έρεξα; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;». Δηλαδή, «τι παρέβην, τι έπραξα, τι έπρεπε να πράξω και δεν το έπραξα»; Αυτή η ρήση μας προτρέπει να τοποθετούμε υπό κρίσιν και τον ίδιο τον εαυτό μας, με μοναδικό σκοπό να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Η προτροπή αυτή στο χώρο της πολιτικής, της ενασχόλησης με τα κοινά, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, ειδικότερα στο άθλημα της ανάληψης και άσκησης περισσοτέρων ευθυνών. Ο λόγος είναι ένας: τα πάντα στο χώρο αυτό οφείλουν να γίνονται και να υπηρετούν τον άνθρωπο και τον πολίτη. Με τη συναίσθηση αυτής της ευθύνης, έπρεπε οι όποιοι υπεύθυνοι του Αγγελοκάστρου να αντικρίσουν το θέμα των φυλακών με περισσότερη συλλογή και σκέψη και να καλέσουν την τοπική κοινωνία, να μοιραστούν τις γνώμες της και να αφουγκραστούν την αγωνία της. Ο συγκεκριμένος χειρισμός του θέματος τους έκρινε και τους απέδειξε πολιτικά επιπόλαιους και κοντόφθαλμους.

Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Η παραπάνω Πυθαγόρεα ρήση αποτελεί μία διαρκή υπόμνηση και πρόσκληση για έλεγχο προσωπικό. Μη φοβηθούν. Οι φυλακές, αν χτιστούν, θα σημαδέψουν εσαεί το Αγγελόκαστρο. Μην παίρνουν τέτοια ευθύνη και χωρίς να ρωτηθεί ο κόσμος λένε πως τον εκπροσωπούν και καταθέτουν επ ονοματί του τις δικές τους αποφάσεις. Είναι καιρός. Ας συγκαλέσουν μια ανοιχτή συγκέντρωση τώρα το καλοκαίρι στο Αγγελόκαστρο, ας οργανώσουν μια δημόσια συζήτηση, ας κάνουν στο Αγγελόκαστρο ένα δημοψήφισμα για να καταγραφεί η θέληση των πολλών.

Τις αιτίες που μας οδήγησαν ως χώρα στο σημερινό αβυσσαλέο κενό τις έχουμε καταλάβει όλοι. Μη θεωρούνται οι κάτοικοι ψηφοφόροι – οπαδοί, είναι πολίτες, μην κυριαρχεί το θηριώδες ατομικό συμφέρον και το ακοινώνητο «δικαίωμα» του να κάνω ο,τι θέλω και με ο,τι με βολεύει. Ρωτήστε λοιπόν το Αγγελόκαστρο για το θέμα των φυλακών, μην το εκπροσωπείτε ψεύτικα. Σεβαστείτε στοιχειώδεις θεσμούς και λειτουργίες της δημοκρατικής αντίληψης και ζωής.

Αυτές είναι οι σκέψεις ενός Αγγελοκαστρίτη της Αθήνας, που δεν ζει στο Αγγελόκαστρο. Ζει με το Αγγελόκαστρο…       Καλό βράδυ.

Ευθύμιος Πριόβολος.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ.

Σ’ ένα δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου όπου συζητήθηκαν γύρω στα 30 θέματα σε 15 λεπτά, γιατί όλοι ήθελαν να πάνε να δουν τουλάχιστον το δεύτερο ημίχρονο του τελικού του Παναιτωλικού, συζητήθηκε και το θέμα της έγκρισης δημιουργία κλειστών φυλακών στο Αγγελλόκαστρο, θέμα που πέρασε μόνο με τις ψήφους της πλειοψηφίας συν μίας από την Πανδημοτική Πρωτοβουλία. Για την πορεία του θέματος έκανε εισήγηση ο δήμαρχος κ. Μοσχολιός αναφέροντας τις επαφές του με ανθρώπους από το τοπικό συμβούλιο, τον δικηγορικό σύλλογο και το υπουργείο. Έκανε λόγο για αναγκαίο έργο αν και όπως είπε «κανένας δεν ενθουσιάζεται από τη ιδέα φυλακών στον τόπο του». Αντίθετος εμφανίστηκε ο κ. Καζαντζής που τόνισε ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες, ενώ θύμισε πως σε ότι αφορά τα δικαστήρια το Αγγελόκαστρο υπάγεται στο Μεσολόγγι. Παράλληλα διαμαρτυρήθηκε έντονα και για το ότι δεν είχε ενημέρωση από τον πρόεδρο κ. Γρίνο για το θέμα παρά μόνο σήμερα. Έντονη διαφωνία με το θέμα και από τον κ. Νικάκη της ελάσσονος μειοψηφίας που δήλωσε ότι δεν θεωρεί το έργο αναπτυξιακό «την ώρα που κλείνουν σχολεία και πωλούνται αεροδρόμια, λιμάνια και οργανισμοί», όπως ανέφερε.

Για το θέμα μίλησε και ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Αγρινίου κ. Υφαντής που εξήγησε ότι μετά την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος ένα τέτοιο έργο δεν μπορεί να το βλέπουμε συντεχνιακά αφού οι δικηγόροι πάνε πλέον παντού για τη δουλειά τους. Δήλωσε ότι με το Εφετείο το Αγρίνιο έγινε κέντρο της Δυτικής Στερεάς και έχουν όλοι απορήσει για το πόσο άψογα λειτουργεί, ενώ οι φυλακές είναι απαραίτητο συμπλήρωμα για το Εφετείο. Αντίθετα, δε, από τους υπόλοιπους έκανε λόγο «για τεράστιο οικονομικό όφελος από 400 οικογένειες εργαζομένων που θα εγκατασταθούν στη περιοχή, αλλά και από καθημερινή κίνηση εκατοντάδων επισκεπτών για τους κρατουμένους». Ακούστηκε και σκωπτικό σχόλιο για «τουρισμό φυλακών» πάντως, αν και ο κ. Υφαντής είχε πριν επισημάνει ότι «μακάρι η κοινωνία να αποτελούνταν από καλούς μόνο και να χρειαζόμασταν σχολεία και ξενοδοχεία αποκλειστικά, αλλά δυστυχώς και οι φυλακές είναι μια αναγκαιότητα από τη ζωή και κάπου στη χώρα πρέπει να γίνονται».

Παρόμοιες θέσεις εξέφρασε και ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Αγγελοκάστρου που μίλησε για «επαφές με όλο το χωριό και ελάχιστες διαφωνίες». Ακόμα ανέφερε ότι όλοι οι παλιοί δήμαρχοι και πρώην παράγοντες είναι θετικοί και από τις συζητήσεις που έχουν γίνει δεν έχουν καταγραφεί σοβαρές διαφωνίες. «Δεν κάναμε ανοιχτή συγκέντρωση γιατί ακόμα και 1-2 που θα διαφωνούσαν και θα ερχόταν για διαμαρτυρία δεν θα επέτρεπαν να ακουστεί η πλειοψηφία», ανέφερε επισημαίνοντας ότι και ο ίδιος αρχικά δεν ενθουσιάστηκε όταν άκουσε για φυλακές «αλλά τώρα θεωρεί ότι έτσι θα μπει ρεύμα, νερό και οδικό δίκτυο στον κάμπο του Αγγελοκάστρου». Όπως αναφέρθηκε, πάντως, το θέμα πέρασε με τις ψήφους της πλειοψηφίας. Πάντως οι κ. Καζαντής και Καλαντζής υπαινίχτηκαν ότι δεν πρόκειται για ουσιαστικό θέμα και όλα γίνονται προεκλογικά με δύο υπουργούς να συναγωνίζονται σε εγκαίνια και ιδρύσεις. Agrinionews.

Και το κερασάκι στην τούρτα:

Γιωργος Ραπτης. ΚΩΣΤΑΚΗ ΜΠΟΥΤΙΒΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ. ΑΛΗΤΑΡΙΟ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΔΩ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. Οταν ο καμπος θα αξιοποιηθει; Oταν ο καμπος ασφαλτοστρωθει,υδροδοτηθει και ηλεκτροδοτηθει με αποτελεσμα ο χωριανος να βαλει διαφορετικες καλλιεργειες θα παει χαμενο το χωριο; Οταν θα γινουν αιτησεις για προσληψεις και τα παιδια του χωριου θα εχουν 50% μοριοδοτηση για τις θεσεις εργασιας θα ειναι κακο για τον τοπο μας. ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΕΔΩ αλλα κανεις μονο κακοπροαιρετη κριτικη.

Ας σας κρίνει ο λαός του Αγγελοκάστρου πιόνια της καρέκλας.

Καστρινός.

Η ΚΑΤΑΡΑ.

Η ΚΑΤΑΡΑ.

Δάκρυσε ο Παντοκράτορας πάνω στο Μοναστήρι
και στο ποτάμι στο σταθμό, ράγισε το γιοφύρι.

Το κάστρο συγκλονίστηκε κάτω απ’ τα θεμέλια
στην εκκλησία ανοίξανε τα δώδεκα Ευαγγέλια.

Χίλιοι περάσανε εχθροί στον άγιο τούτο τόπο
κανείς όμως δε φέρθηκε μ’ αυτόν εδώ τον τρόπο.

Κανείς ποτέ δεν τόλμησε τα ιερά ν’ αγγίξει
κανένας δεν προσπάθησε τέτοια πληγή ν’ ανοίξει.

Φίλος κι εχθρός δεν βρέθηκε να εγείρει τέτοιο θέμα
σε τόπο που αγιάστηκε χίλιες φορές με αίμα.

Κι οι εχθροί εδώ σεβάστηκαν τα άγια τούτα χώματα
που η ιστορία έρανε με χίλια δυό αρώματα.

Κι έρχονται τώρα οι σκούληκες της τρόικας οι εραστές
να γίνουν έτσι αδίστακτα του τόπου εμπρηστές.

Σ’ ανθρώπους που υποφέρουνε να δείξουνε «μαγκιές»
να φτιάξουν στο Αγγελόκαστρο, μοντέρνες φυλακές.

Ποιος είναι αυτός ο άθλιος αυτό για να το κάνει;
Βάζει φωτιά στα σκέλια του θα τρέχει δεν θα φτάνει.

Δάκρυσε ο Παντοκράτορας κι απλώθηκε αντάρα
και στο χωριό ακούστηκε πολύ βάρια κατάρα.

Αν χωριανός ποτέ βρεθεί αυτό να το υπογράψει
φωτιά να πέσει εξ ουρανού φωτιά και να τον κάψει.
Καστρινός.

ΞΕΧΝΑΤΟ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΕ ΔΗΜΑΡΧΕ. ΔΕΝ ΣΤΗΝΕΙΣ «ΚΑΓΚΕΛΑ» ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ.

Το email του Θύμιου του Πριόβολου ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Φυλακές στο Αγγελόκαστρο! Ναι, καλά διαβάσατε! Αυτό το Σαββατοκύριακο ήμουν στο χωριό και έμαθα το νέο. Προ ημερών επισκέφθηκε το Αγγελόκαστρο ο Δήμαρχος Αγρινίου κ. Παύλος Μοσχολιός και μεταξύ άλλων θεμάτων που συζήτησε για το τοπικό Διαμέρισμα, γνωστοποίησε και την πρόθεση της Πολιτείας να χτίσει φυλακές στην αγροτική περιοχή του Αγγελοκάστρου, «Αξέρα». Θα πρόκειται για μεγάλο συγκρότημα αγροτικών φυλακών, γι΄ αυτό και ενδείκνυται η συγκεκριμένη περιοχή. Για το λόγο αυτό θα αγοραστούν τα κοινοτικά Αγγελοκαστρίτικα χωράφια της Αξέρας και θα γίνει η ανάλογη διαμόρφωση (επιτρέψτε μου εδώ να θυμίσω άρθρο μου για την αξιοποίηση της συγκεκριμένης κτηματικής περιουσίας προς όφελος του Αγγελοκάστρου, πριν από την συνένωση των Δήμων, για ευνόητους λόγους…). Βέβαια, όπως ειπώθηκε από τον Δήμαρχο, όλα είναι στην πρόθεση , στη συζήτηση και τη διερεύνηση. Προσωπικά, επειδή είμαι σφόδρα αντίθετος σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κοινοποιώ την είδηση αυτή για όσους σκέπτονται ακόμα τον τόπο τους. Αρκετά! Όσοι νοιάζονται γι΄ αυτό το έρμο το χωριό, ας σκεφτούν την είδηση κι ανάλογα να τοποθετηθούν. Το φιλόξενο ετούτο βήμα ας γίνει τραπέζι συζήτησης και αρχή αντίστασης σε ενέργειες και πράξεις που δεν μας τιμούν ως κοινότητα, ως σκεπτόμενους ανθρώπους και πολίτες. Θα επανέλθουμε για τους λόγους της διαφωνίας μας.               Ευθύμιος Πριόβολος.

Ποιοι νοσηροί εγκέφαλοι έκαναν την εγκληματική αυτή σκέψη.

Ποια νοσηρά μυαλά σκέφτηκαν αυτό το ανοσιούργημα.

Ποιοι ιερόσυλοι και ποιοί τυμβωρύχοι θέλουν να δώσουν αντιπαροχή στο έγκλημα, τα ιερά χώματα του Αγγελοκάστρου.

Ποιοι ανιστόρητοι δραπέτες «ψυχοπροβληματικών ασύλων» εμπνεύστηκαν αυτό το τερατούργημα, κι ήρθαν να κάνουνε πολιτικά παιχνίδια με του τόπου μας τη μοίρα.

Ποιοι αδίστακτοι εγκληματίες επιχειρούν να εμπλέξουν το ιστορικό όνομα του Αγγελοκάστρου με κάγκελα και φυλακές.

Να ξέρουν δεν θα τους περάσει. Να είναι σίγουροι πως τούτο δω το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα δεν θα αφήσουμε να διαπραχθεί.

Δήμαρχε….

Δεν θα στεριώσεις φυλακές δεν θα το επιτρέψουμε

κι αν μας μαντρώσεις κάποτε εμείς θα δραπετέψουμε.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ.



Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Γεννήθηκα σε μια πόλη της Άπω Ανατολής. Πατέρας μου πρέπει να ήταν ένα εργοστάσιο ηλεκτρονικών ειδών, και μάνα μου μια λεπτοκαμωμένη, κομψούλα κι όμορφη τηλεόραση. Λίγο μετά από τη γέννηση, μου φόρεσαν ένα λεπτό νάϊλον φορεματάκι, με βάλαν σ’ ένα χάρτινο κουτί με τη μαμά μου, που έγραφε απέξω σε διάφορες γλώσσες «προσοχή» και έτσι βρέθηκα σε μια πόλη γεμάτη φως ,ένδοξη ιστορία, λακούβες , μάρμαρα, και άφθονες πορείες.

Στο ράφι που με τοποθέτησαν σ’ ένα μεγάλο κεντρικό κατάστημα, μπορούσα από εκεί να δώ όλες του κόσμου τις φυλές. Όλοι κοιτάγανε με θαυμασμό την όμορφη τη μάνα μου, κι όλοι μας γύριζαν τη πλάτη όταν άκουγαν την τιμή απ’ τον έμπορα. Επιτέλους κάποτε μπήκε στο μαγαζί ένας γκριζομάλλης κύριος με μια χοντρή μεγαλοπρεπή κυρία, που είχε βλακώδη φυσιογνωμία και τσιριχτή φωνή:

-Να Αριστείδη αυτή μ’ αρέσει.

Ο έμπορας με πήρε στα χέρια του και με χαϊδολογούσε δείχνοντας όλα τα μπιχλιμπίδια μου και τα κουμπιά μου, και εκθειάζοντας όλες τις αρετές μου. Πείστηκε απόλυτα ο γκριζομάλλης κύριος πλήρωσε τα λεφτά, και φύγαμε παρέα με τη μάνα μου, μέσα σ΄ ένα μεγάλο αμάξι που η κυρία το είπε τζιπ, για να βρεθώ αργότερα σ’ ένα ωραίο σαλόνι, επάνω σ’ ένα τραπεζάκι από μαόνι ακριβό. Η χοντρή κυρία πάντα με πρόσεχε, μέχρι που πήρε τις βαλίτζες τις να πάει στο νησί στο εξοχικό. Ο κύριος Αριστείδης έμεινε μόνος και σπάνια με χρησιμοποιούσε πια. Με άλλα ασχολούνταν τώρα αυτός. Ένα βραδάκι ήρθε με μια ωραία κοπέλα, κι ήταν και οι δυό τους μέσα στη χαρά.

-Τι θα’λέγε η γυναίκα σου αν μάθαινε πως με κουβάλησες εδώ;

-Χέστηνε τη χοντρή, της είπε ο κυρ Άρης, και κυλιστήκανε στον καναπέ κι εγώ άρχισα να ντρέπομαι, μέχρι που με βρήκε το απλωμένο πόδι της κοπέλας και μ’ έριξε επάνω στο χαλί.

-Α! Τι ωραίο πραγματάκι είπε, κι όταν σηκώθηκε ο κυρ Αριστείδης να βάλει ένα ποτό, αυτή με έχωσε στην τσάντα της.

Το σπίτι της κοπέλας ήτανε φτωχό και μ’ έβαλε στη μέση ενός μεγάλου τραπεζιού. Έφερες τίποτα; Ρώτησε ένας αγουροξυπνημένος άντρας.

-Να μόνο αυτό εδώ μπόρεσα του είπε και μ’ έδειξε η γκόμενα. Ο άντρας με βρόντηξε με μίσος πάνω στο τραπέζι, έριξε κάτι καντήλια φωναχτά, μ’ έβαλε σε μια μέσα τσέπη σακακιού που βρόμαγε ναφθαλίνη, και τράβηξε γραμμή για το Μοναστηράκι. Μ’ έδωσε όσο-όσο σ’ έναν πλανόδιο παλιατζή, κι έβριζε φεύγοντας συνέχεια την τύχη του.

Εκεί με βρήκε εκείνος ο αγριάνθρωπος και είπε:

-Ετούτο θέλω. Πόσο;

Αφού έφυγε και ξαναγύρισε τρείς τέσσερες φορές, με τύλιξε σ΄ένα κομμάτι εφημερίδας, για να βρεθώ κάπου στα χαμηλά προάστια προς Πειραιά μεριά. Έσκισε την εφημερίδα όταν έφτασε στο σπίτι, στάθηκε μπροστά από μια παλιά χοντρή Γερμανική τηλεόραση, κι αφού την αποκάλεσε πόρνη «Μέρκελ», άρχισε να πατάει τα κουμπιά μου βίαια και δυνατά. 1-2-3. Τίποτα η χοντρή η «Μέρκελ». Μαύρη κι άραχνη. Πάλι ξανά: 1-2-3 και πάλι τίποτα.

-Τσόγλανε, ούρλιαξε μου την έφερες.

-Μη…. Ακούστηκε απ’ την πόρτα αντίκρυ η φωνή. Τα έχουνε κλείσει τα κανάλια. Δεν πρόλαβε όμως. Είχα εκσφενδονιστεί με δύναμη, πέρασα από ένα ανοικτό παράθυρο, διέγραψα μια τραγική πορεία στο κενό, και βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο με τ’ άντερα έξω.

Αν με δείτε έτσι σε μαύρο χάλι, με τα κουμπιά μου διασκορπισμένα εδώ κι εκεί, να κείτομαι σ’ ένα πεζοδρόμιο μιας γειτονιάς του Πειραιά, να ξέρετε δεν αυτοκτόνησα. Η αλήθεια είναι πως εκπαραθυρώθηκα, και θύμα έπεσα κι εγώ, μιας τρισάθλιας, ανάλγητης κυβέρνησης, που με το έτσι θέλω έκλεισε τα κανάλια.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΑΥΡΟ.

Καστρινού άποψη.

Καλοκαιριάτικα νεκραναστήθηκε η «χούντα» και σκότος έπεσε στη κρατική τηλεόραση. Σκοτάδι της κολάσεως που θα ’λέγε κι ο ποιητής στη χώρα του φωτός και του λαμπρού ήλιου. Κι όλοι εμείς οι κολασμένοι - κατά τους εθνοσωτήρες - πρέπει με «τουμπεκί ψιλοκομμένο» όλοι ανεξαιρέτως ν’ αποστασιοποιηθούμε απ’ το παρελθόν και να μετανοήσουμε για τις παλιές μας αμαρτίες.

Και θα περίμενε κανείς πως θα ξεσηκωθεί ο κόσμος. Ότι θα γέμιζαν οι δρόμοι από πολίτες, που νοιάζονται τουλάχιστον για τη Δημοκρατία. Όμως η γενικευμένη ύπνωση καλά κρατεί. Κι άπαντες οι εθνοπατέρες εκτός ολίγων εξαιρέσεων, στον ύποπτο το ρόλο του Πιλάτου. Καμία υπεύθυνη κουβέντα από κανέναν, για το αν θα σταματήσει αυτός ο επικίνδυνος κατήφορος. Μόνο οι γνωστές εδώ και χρόνια αλληλοκατηγορίες , και άλλο απολύτως τίποτα.

Φταίμε όμως όλοι μας εφόσον τους ανεχόμαστε ακόμα, και παραμένουμε αδιαμαρτύρητα , άβουλοι σκλάβοι του αυταρχισμού τους. Εφόσον ανεχόμαστε τη φτώχεια που μας επιβάλουνε, τους φόρους τις περικοπές και τα χαράτσια, κι όλον τον οχετό που απ’ τα ιδιωτικά κανάλια μας σερβίρουνε. Κι όταν τίποτα πια απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να μας αφυπνίσει, είναι φυσικό να ζούμε στο πυκνό σκοτάδι.

Και μην μου πεις πως θα τους κανονίσουμε στις εκλογές, που σχεδιάζουνε να κάνουνε σε χρόνο ανύποπτο, του «κόλου τα εννιάμερα» θα σου απαντήσω εγώ. Από αλλού πρέπει να γίνει η αρχή. Και τώρα είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΕΙΠΑΝΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ.

Ένα email μου ήρθε από γνωστό.

Ψάξε και βρες την τοπική εφημερίδα «Πειραιώτικα νέα» να δεις τι γράφει για σένα κολλητέ. Έψαξα και την βρήκα - διανέμεται δωρεάν- κι έγραφε κάποιος Άκης Μπίρκας δημοσιογράφος συγγραφέας όπως υπογράφει, τελείως άγνωστος για μένα τα εξής:

Βρήκαμε τυχαία στο διαδίκτυο το νέο βιβλίο του Καστρινού και το διαβάσαμε με μια ανάσα. Ο Κώστας Μπούτιβας που γράφει με το ψευδώνυμο Καστρινός, συντοπίτης μας κατά την διαμονή και κατά την καταγωγή Αιτωλωακαρνάνας, Είναι ένας δολοφόνος της γραπτής ευπρέπειας.(Έτσι όπως πρέπει να είναι σήμερα σε τέτοιες ώρες δοκιμασίας του λαού ο γραπτός ο λόγος). Το κάθε κείμενό του αποτελεί μία εκπυρσοκρότηση, μια κλοτσιά, κι ένα παιχνίδι παράλληλα με τον κοινωνικό ιστό. Τα σύντομα κείμενά του στις «ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΕΣ σ’ απάνθρωπα μνημόνια» όσο και στ’ άλλα του βιβλία (όλα Ιντερνετικά) είναι ένα ανακάτεμα έκπληξη διαφορετικών ειδών γραφής. Μια πρωτότυπης μορφής λογοτεχνία. Άλλοτε ανατρεπτική, άλλοτε απλά αφηγηματική, κι άλλοτε ποιητική, πολλές φορές μυθοπλαστική και άλλες καθαρά εμπειρική. Πάντοτε όμως ανατρεπτική και με την πρέπουσα βαρύτητα. Και σίγουρα γράφοντας όπως διαφαίνεται ο Καστρινός το ευχαριστιέται και το διασκεδάζει. Ποτέ όμως και με κανέναν δεν αστειεύεται. Δεν ξέρω εκ των προτέρων αν ένα τέτοιο είδους γραφής σαν του Καστρινού ευδοκιμήσει, η την αφήσουνε να ευδοκιμήσει. Εγώ πάντως εύχομαι να βρει γόνιμο έδαφος γιατί αξίζει τον κόπο.

Να’ ναι καλά το παλληκάρι όπου κι αν βρίσκεται, που κάθισε και ασχολήθηκε, κι εμβάθυνε στα γραπτά μου. Φαίνεται, μάλλον ακόμα κάτι αναδεύεται σ΄ αυτόν τον τόπο. Και αν διαβάσει ετούτο εδώ το κείμενο, ας στείλει ένα email σ’ αυτό που είναι γραμμένο εδώ δίπλα. Για να βρεθούμε, να πιούμε παρέα ένα τσίπουρο, και να τα πούμε από κοντά.

Καστρινός.

Ο ΜΕΖΕΣ.

έφερε ο Φάνης για μεζέ; Μια τεράστια πιπεριά και δυο ντομάτες, γεμιστά,

Εκτός απ’ τ’ άλλα πάμπολλα δεινά που επέφερε η κρίση, έφερε και κατακόρυφη μείωση στους πατροπαράδοτους μεζέδες των καφενείων στα ποτά. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που στήνονται «ομηρικοί» καυγάδες μεταξύ θαμώνων και μαγαζάτορα με αντικείμενο την ποσότητα του μεζέ.

Τι είναι αυτό κύριε που μου φέρατε; Αμάν αυτή η τσιγκουνιά σας. Είπε πελάτης σε Αγγελοκαστρίτη ιδιοκτήτη Καφενείου των Αθηνών.

Κι εκείνος του απάντησε:

Τι περιμένεις με δύο ευρώ να σ’ φέρου κι αυγουτάραχου απ’ τ’ Αντιλικό.

Έτσι θυμήθηκα και ένα περιστατικό πριν μερικά χρόνια περί μεζέ, που άφησε μύθο στο χωριό.

Εκείνες τις καλές τις εποχές που ήταν αλλιώς τα πράγματα και κατεβαίναμε πιο τακτικά και στο χωριό – σχεδόν το μήνα μια φορά – πάντα πρωτοσταμάταγα εκεί στο φίλο μου το Φάνη επάνω στην πλατεία, γνωστό σαν Δεληκάρη σ’ όλο το νομό, να πω ένα γεια, να ενημερωθώ και να εγκλιματιστώ στα του χωριού, και για να πιώ σκασμένος απ’ το δρόμο ένα ποτό.

Έφερε σκέτο ο Φάνης το Ουίσκι, κι όταν του είπα: Φέρε ρε φίλε κάτι για να κατεβαίνει, θα με θερίσει, από δρόμο είμαι. Τι λέτε ότι έφερε ο Φάνης για μεζέ; Μια τεράστια πιπεριά και δυο ντομάτες, γεμιστά, και ξεκαρδίστηκαν στα γέλια οι παρευρισκόμενοι εκεί. Τα ’φαγα και δεν είπα και κουβέντα γιατί ήξερα θα μου απαντούσε μ’ εκείνο το δικό του τετριμμένο και γνωστό. Πώς «φίλος επιζήμιος, εχθρός αποκαλείτε».

Α! ρε αθάνατο Αγγελόκαστρο. Κοίτα τι πάω τώρα και θυμάμαι.

Καστρινός.