ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗ.
Στην εποχή μας κατασπαταλήθηκαν οι λέξεις,
σαν των μικροσυνταξιούχων το μηνιάτικο
στις Σαββατιάτικες τις λαϊκές τις αγορές.
Σε δικαστήρια, σε συνέδρια κομμάτων
σε συνεντεύξεις και σ' ανούσιες συζητήσεις,
στράφι πήγαν οι λέξεις που είχαμε για επιβίωση.
Δεν έμεινε ούτε μια για σύνθημα στους τοίχους,
και για των ποιητών τα έργα, όπου τα ντύνουν
τώρα με άναρθρες και πρόστυχες κραυγές.
Κι ήρθε η στιγμή που ούτε μια τώρα δεν βρίσκεται,
για παρασύνθημα έστω των φρουρών.
Γι' αυτό το λόγω και βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι,
χωρίς φρουρούς στις μέρες των κατατρεγμών.
ΕΠΙΒΙΩΣΗ.
Τώρα είμαι ανίκανος. Φοβάμαι.
Πρέπει να μάθω ρημαγμένος
πια να ζω.
Μυρίζει ο αέρας τώρα πια παντού,
οσμή από βία αστυνομική και
οργή καθηλωμένη.
Χτύπημα μπότας κατοχικής γερμανικής
φέρνει στ’ αυτιά μου τώρα ο αέρας.
Πρέπει να κατεβάσω διακόπτη
να σωθώ.
Πρέπει να ανασύρω την αυτοσυντήρηση
να ζήσω.
Να καταστείλω την οργή
να προχωρήσω.
Να επιβιώσω τώρα εδώ
στη χώρα αυτή,
έστω σαν μπάσταρδο παιδί
μιας πόρνης ιστορίας.
Εδώ μέσα σε μία σκευωρία αισχρή,
όπου κανένας πια από γηρατειά
δεν θα πεθαίνει.
Να προχωρήσω και να μην παραδοθώ.
Να κωδικοποιήσω την κραυγή που λέει:
κανείς μην μείνει αδρανής
κανένας βολεμένος.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου