ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΤΑ ΚΑΛΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ.



Η επισήμανση του Σαββάτου.

Όταν μια χώρα βυθίζεται, η κατάθλιψη δεν είναι πια αφηρημένη έννοια αλλά περιγράφει την πραγματικότητα. Όπως πάντοτε όμως υπάρχουν εστίες αντίστασης. Από τη νεολαία. Που δεν το βάζει κάτω. Λέω γι αυτούς που δεν χάνουν το χαμόγελό τους. Λέω γι αυτούς που χωρίς ευρώ στην τσέπη να πάνε για ένα καφέ στην καφετέρια και ένα ποτό στο μπαρ, κατεβαίνουν στο γήπεδο και με τη σπιρτάδα που έχουν τα νιάτα «τρώνε δάγκα» το χορτάρι. Και τι άλλο να κάνουν δηλαδή; Δουλειά δεν έχουν. Μέλλον δεν έχουν. Λεφτά για να περάσουν τη μέρα δεν έχουν. Να κλειστούν στα σπίτια τους και να "πεθάνουν"; Απέναντι στον υπολογιστή ή ανάσκελα στο κρεβάτι να κοιτάνε το ταβάνι; Να χάσουν πέραν όλων των άλλων τα νιάτα, που είναι και κάθε διάθεση για ζωή; Πολύ καλά ξηγιούνται λοιπόν οι νεολαίοι του Αγγελοκάστρου. Αν καθόντουσαν μέσα να κλαίνε τη μοίρα τους, η δραματική εικόνα της καθημερινότητας θα είχε γίνει ακόμα πιο τραγική.

Αυτή είναι λοιπόν η αξία της ομάδας σε κάθε χωριό. Αυτή είναι η αξία και η προσφορά του ΑΧΕΛΩΟΥ γι’ αμέτρητα χρόνια στο Αγγελόκαστρο. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ που φέτος έκανε μια αξιοθαύμαστη πορεία στην μεγάλη κατηγορία του νομού, που επέστρεψε μετά απουσία αρκετών ετών, καταλαμβάνοντας την 4η θέση, έχοντας να παλέψει με «θηρία». Δεν μιλάμε πλέον για μικρούς και μεγάλους. Μιλάμε για πλούσιους και φτωχούς. Ο μικρός μπορεί κάποια στιγμή να φέρει βόλτα τον μεγάλο. Ο φτωχός τον πλούσιο ποτέ.

Και τα πράγματα είναι απλά σαν μια απλή πρόσθεση στην αριθμητική. 1+1=2. Όταν δεν έχεις λεφτά για πρωταθλητισμό, κάνεις αθλητισμό. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Και για να βγάλεις από αθλητές πρωταθλητές δεν είναι καθόλου εύκολο, μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια. Μπορεί να μην τους βγάλεις και ποτέ. Δεν θα χαθεί κι ο κόσμος όλος. Θα παίρνουν τα πρωταθλήματα κάποιοι άλλοι. Με γειά τους και με χαρά τους. Εσύ έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις για τον τόπο σου, και γενικότερα πρόσφερες στον αθλητισμό.

Η εικόνα αυτή των νέων παιδιών του Αγγελοκάστρου, και η φετινή πορεία του ΑΧΕΛΩΟΥ είναι που κράτησαν κάπως «ζεστή» την ατμόσφαιρα σε «καιρούς παγωμάρας» στο χωριό. Αν και η νεολαία ήταν κλειδωμένη στο σπίτι της, όπως κάνουμε όλοι εμείς από ανάγκη οι μεγάλοι, η Ελλάδα θα ήταν μία νεκρή χώρα δίχως καμία υπερβολή. Μια τέτοια νεολαία - σαν τα παιδιά σε όλους τους τομείς (να μην ξεχνάμε και τη διοίκηση που την αποτελούν κι αυτή νέοι Αγγελοκαστρίτες) φέτος του ΑΧΕΛΩΟΥ - είναι που την κρατάει ακόμα κάπως ζωντανή. Γι αυτό και λέω στον τίτλο ως φύση αισιόδοξος, ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΛΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.