ΔΟΞΟΛΟΓΙΕΣ.



Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

-Μέγας συ κύριε και θαυμαστά τα έργα σου…..

-Βάρεσες «μπιέλα». Σου την έδωσε η κρίση κατακούτελα και το γύρισες στο θρησκευτικό και τα «κύριε ελέησον»;

- Τι θες να πεις;

- Άφησες τον εξάψαλμο, κι έπιασες τις δεήσεις;

- Νομίζεις!

- Τι νομίζω θα με βγάλεις και παλαβή; Μόνο λάδι δεν μου ζήτησες για ν’ ανάψεις τα καντήλια.

- Χα χα χα! Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τα κορόιδα σου. Καινούρια, λέει, υπόθεση με μπόλικο χρήμα κάτω στα χώματά μας.

- Πάναγια βόηθα! «Λεφτά υπάρχουνε» που έλεγε και ο Γιωργάκης ο «τρισκατάρατος» και μόνο εμείς δεν έχουμε μια;

- Εμ, το βλέπεις πως έρχεσαι στο «Θείο λόγο». Για αυτό σου ’λεγα χτες, τι με νοιάζει αν πέσει κούρεμα στις καταθέσεις; Έχουμε εμείς; Δεν έχουμε! Άρα;

- Για λέγε, για λέγε, τι είδες πάλι.

- Συνελήφθη στο Μεσολόγγι, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφαλείας Μεσολογγίου, 62χρονος για πολύ μεγάλες οφειλές προς το Δημόσιο. Το ύψος των οφειλών του 62χρονου, ο οποίος ήταν νόμιμος εκπρόσωπος Ιεράς Μονής της περιοχής, ανέρχεται στο χρηματικό ποσό του 1.448.437,05 ευρώ. Ο συλληφθείς οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα.

- Για περίμενε! Για περίμενε! 62χρονος το καταλαβαίνω, οφειλές προς το δημόσιο το καταλαβαίνω, το εκπρόσωπος του μοναστηριού που κωλάει ; Τι δουλειά έχουνε τα μοναστήρια με τα χρέη;
- Α! μ’ έπρηξες! Τι δεν καταλαβαίνεις; Ο Ιούδας για τα λεφτά δε πούλησε το Χριστό; «Τα καλά και συμφέροντα τες ψυχές υμών» άκουγε ο άνθρωπος εκεί στο μοναστήρι και είπε να το κάνει πράξη.

- Ά; Έτσι!

- Εμ! Πώς; Αλλιώς;

- Και τι θα γίνει τώρα;

- Τι θες να γίνει. Θα αφέθη ελεύθερος με εγγύηση καμιά τριανταριά χιλιάρικα μέχρι να γίνει το δικαστήριο, και «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι».

- Και θα έχει ο «Θεομπαίχτης» τριάντα χιλιάρικα να δώσει;…

- Εδώ σου λένε ότι έπαιζε με τα εκατομμύρια κι εσύ στέκεσαι στα τριάντα χιλιάρικα; Α! μου φαίνεται ζαλίστηκες εσύ από τα ποσά…

- Τι λες μωρέ «ξεκουτιασμένε». Λίγα τα ’χεις; Εγώ για να βάλω στην άκρη τόσα, ούτε από την ημέρα που γεννήθηκα να δούλευα, δεν θα τα μάζευα!

-Κι έπειτα λένε ότι με το σταυρό στο χέρι δεν βγάζεις λεφτά! Άμ σε τούτο τον τόπο βγάζεις και με τα εξαπτέρυγα.

Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου.

Μπούτιβας Κώστας- Καστρινός.

ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ ΠΟΙΗΣΗ. Δυο κομμάτια νέας σοδειάς.

ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗ.

Στην εποχή μας κατασπαταλήθηκαν οι λέξεις,

σαν των μικροσυνταξιούχων το μηνιάτικο

στις Σαββατιάτικες τις λαϊκές τις αγορές.

Σε δικαστήρια, σε συνέδρια κομμάτων

σε συνεντεύξεις και σ' ανούσιες συζητήσεις,

στράφι πήγαν οι λέξεις που είχαμε για επιβίωση.

Δεν έμεινε ούτε μια για σύνθημα στους τοίχους,

και για των ποιητών τα έργα, όπου τα ντύνουν

τώρα με άναρθρες και πρόστυχες κραυγές.

Κι ήρθε η στιγμή που ούτε μια τώρα δεν βρίσκεται,

για παρασύνθημα έστω των φρουρών.

Γι' αυτό το λόγω και βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι,

χωρίς φρουρούς στις μέρες των κατατρεγμών.

ΕΠΙΒΙΩΣΗ.

Τώρα είμαι ανίκανος. Φοβάμαι.

Πρέπει να μάθω ρημαγμένος

πια να ζω.

Μυρίζει ο αέρας τώρα πια παντού,

οσμή από βία αστυνομική και

οργή καθηλωμένη.

Χτύπημα μπότας κατοχικής γερμανικής

φέρνει στ’ αυτιά μου τώρα ο αέρας.

Πρέπει να κατεβάσω διακόπτη

να σωθώ.

Πρέπει να ανασύρω την αυτοσυντήρηση

να ζήσω.

Να καταστείλω την οργή

να προχωρήσω.

Να επιβιώσω τώρα εδώ

στη χώρα αυτή,

έστω σαν μπάσταρδο παιδί

μιας πόρνης ιστορίας.

Εδώ μέσα σε μία σκευωρία αισχρή,

όπου κανένας πια από γηρατειά

δεν θα πεθαίνει.

Να προχωρήσω και να μην παραδοθώ.

Να κωδικοποιήσω την κραυγή που λέει:

κανείς μην μείνει αδρανής

κανένας βολεμένος.

Καστρινός.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ.

     Έτσι εγώ διδάχτηκα την έννοια Έθνος και Πατρίδα.

   Ο Πανηγυρικός της ημέρας κατά από Καστρινού μεριάς.

Ας το πάρουμε χαμπάρι Πατριώτη επί τέλους: η Ελλάδα εάλω οριστικά και αμετάκλητα πια! Και δεν εάλω από κανένα άλλο, αλλά από τον πλέον αδυσώπητο και ακατανίκητο αυτόχθονα, δικό της εχθρό: τους πρόστυχους, ξεφτιλισμένους και ξετσίπωτους πολιτικούς.

Δεν ήτανε οι Τούρκοι, δεν ήταν οι Μπραήμηδες , μηδέ Τουρκαλβανοί αυτοί που μας κουρσέψανε τη χώρα στη νέα εποχή. Ήτανε Έλληνες, δοσίλογοι κοινοί. Ρουφιάνοι ξεκουκούλωτοι με κοστουμιές Αρμάνι, και πρόστυχες κυράτσες με φρου-φρού κι αρώματα από τα σκέλια έως την κεφαλή. Βλαστάρια ανεπάγγελτα «Εφιαλτών», που βρήκαν έτοιμο για επάγγελμα την «πολιτική». Και η Ελλάδα από σύμβολο αυτοθυσίας για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, έγινε έννοια κενή περιεχομένου για μία κάστα επαγγελματιών της πολιτικής, που έχει ως μόνη έγνοια της τη διατήρηση της εξουσίας και μέσω αυτής την επαύξηση της ευημερίας της. Και είναι σε όλους φανερό ότι οι σημερινοί κοινοβουλευτικοί κοτζαμπάσηδες έλκουν την πολιτική τους καταγωγή και κουλτούρα από την πολιτική σαβούρα της Επανάστασης και όχι από τον Καποδίστρια ή τον «αγράμματο» (κατά Σκάϊ και Βερέμη) Κολοκοτρώνη.
Η «Ρωμιοσύνη» τους συγκινεί μόνο γιατί τους θυμίζει (ως μουσικό άκουσμα) τα νιάτα τους και το «Πολυτεχνειακό» τους παρελθόν, και όχι για το πολιτισμικό φορτίο που στους αιώνες κουβαλάει. Παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους, το τότε «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», το έκαναν χαβιάρι (για πάρτη τους) – παραπαιδεία (για τα παιδιά μας) και υποτέλεια (για την πατρίδα μας)». Παγκοσμιοποιημένοι αμερικανοτραφείς τσογλανοκολεγιόπαιδες, Αλφαμήτες λεσχών και στοών κάθε είδους, βγάζουν σπυριά στο άκουσμα και μόνο της λέξης «πατρίδα», σε βαθμό που η αναφορά της και μόνο να θεωρείται ταυτόσημο του «εθνικισμού». Τα πάντα έχουν γίνει αντικείμενο «δούναι και λαβείν», κυρίως δε γι’ αυτούς λαβείν! Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα είναι αυτονόητο πως τα εθνικά σύμβολα, και οι Εθνικές γιορτές όπως η σημερινή δεν έχουν θέση στη σημερινή Ελλάδα. Είχαν ήδη πάψει να μην έχουν προ πολλού, απλώς εμείς αεροβατούντες αργήσαμε να το ψυλλιαστούμε.
Υ.Γ…Ακούω πως εν όψει της παρελάσεως της Εθνικής γιορτής κι εφέτος θα ληφθούν δρακόντεια μέτρα, για τον όχι αβάσιμο φόβο του γενικού… κραξίματος των εκπροσώπων της κυβέρνησης. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αλλά η πρότασή μου, εάν είχα λόγο, θα ήταν: Ξεκινώντας τιμητικά από τον Πρόεδρο Δημοκρατίας, τον «πολιτειακό» και ακριβοπληρωμένο άρχοντα που υπογράφει ότι νομοθετικό «κολόχαρτο» του προσκομίσουν, θα πρότεινα να κάτσει στο μέγαρό του και να φάει το γιαουρτάκι του ήσυχος, χωρίς το φόβο να του έρθει ο «κεσές» κατάμουτρα. Για τους λοιπούς πολιτικούς, θα πρότεινα να στηθεί μια εξέδρα στην Ομόνοια όπου ο Ελληνικός λαός θα μπορούσε, μετά το πέρας των εκδηλώσεων της παρέλασης, να τους αποδώσει με άνεση το απαραίτητο τιμητικό φτύσιμο και γιαούρτωμα, ευγνωμονώντας τους για τα «όσα καλά στη χώρα προσέφεραν» Έτσι για να λάβουν οι ελεύθεροι σκλαβωμένοι και τα όνειρα εκδίκηση, που λέει και ο ποιητής.
Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΤΑ ΚΑΛΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ.



Η επισήμανση του Σαββάτου.

Όταν μια χώρα βυθίζεται, η κατάθλιψη δεν είναι πια αφηρημένη έννοια αλλά περιγράφει την πραγματικότητα. Όπως πάντοτε όμως υπάρχουν εστίες αντίστασης. Από τη νεολαία. Που δεν το βάζει κάτω. Λέω γι αυτούς που δεν χάνουν το χαμόγελό τους. Λέω γι αυτούς που χωρίς ευρώ στην τσέπη να πάνε για ένα καφέ στην καφετέρια και ένα ποτό στο μπαρ, κατεβαίνουν στο γήπεδο και με τη σπιρτάδα που έχουν τα νιάτα «τρώνε δάγκα» το χορτάρι. Και τι άλλο να κάνουν δηλαδή; Δουλειά δεν έχουν. Μέλλον δεν έχουν. Λεφτά για να περάσουν τη μέρα δεν έχουν. Να κλειστούν στα σπίτια τους και να "πεθάνουν"; Απέναντι στον υπολογιστή ή ανάσκελα στο κρεβάτι να κοιτάνε το ταβάνι; Να χάσουν πέραν όλων των άλλων τα νιάτα, που είναι και κάθε διάθεση για ζωή; Πολύ καλά ξηγιούνται λοιπόν οι νεολαίοι του Αγγελοκάστρου. Αν καθόντουσαν μέσα να κλαίνε τη μοίρα τους, η δραματική εικόνα της καθημερινότητας θα είχε γίνει ακόμα πιο τραγική.

Αυτή είναι λοιπόν η αξία της ομάδας σε κάθε χωριό. Αυτή είναι η αξία και η προσφορά του ΑΧΕΛΩΟΥ γι’ αμέτρητα χρόνια στο Αγγελόκαστρο. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ που φέτος έκανε μια αξιοθαύμαστη πορεία στην μεγάλη κατηγορία του νομού, που επέστρεψε μετά απουσία αρκετών ετών, καταλαμβάνοντας την 4η θέση, έχοντας να παλέψει με «θηρία». Δεν μιλάμε πλέον για μικρούς και μεγάλους. Μιλάμε για πλούσιους και φτωχούς. Ο μικρός μπορεί κάποια στιγμή να φέρει βόλτα τον μεγάλο. Ο φτωχός τον πλούσιο ποτέ.

Και τα πράγματα είναι απλά σαν μια απλή πρόσθεση στην αριθμητική. 1+1=2. Όταν δεν έχεις λεφτά για πρωταθλητισμό, κάνεις αθλητισμό. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Και για να βγάλεις από αθλητές πρωταθλητές δεν είναι καθόλου εύκολο, μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια. Μπορεί να μην τους βγάλεις και ποτέ. Δεν θα χαθεί κι ο κόσμος όλος. Θα παίρνουν τα πρωταθλήματα κάποιοι άλλοι. Με γειά τους και με χαρά τους. Εσύ έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις για τον τόπο σου, και γενικότερα πρόσφερες στον αθλητισμό.

Η εικόνα αυτή των νέων παιδιών του Αγγελοκάστρου, και η φετινή πορεία του ΑΧΕΛΩΟΥ είναι που κράτησαν κάπως «ζεστή» την ατμόσφαιρα σε «καιρούς παγωμάρας» στο χωριό. Αν και η νεολαία ήταν κλειδωμένη στο σπίτι της, όπως κάνουμε όλοι εμείς από ανάγκη οι μεγάλοι, η Ελλάδα θα ήταν μία νεκρή χώρα δίχως καμία υπερβολή. Μια τέτοια νεολαία - σαν τα παιδιά σε όλους τους τομείς (να μην ξεχνάμε και τη διοίκηση που την αποτελούν κι αυτή νέοι Αγγελοκαστρίτες) φέτος του ΑΧΕΛΩΟΥ - είναι που την κρατάει ακόμα κάπως ζωντανή. Γι αυτό και λέω στον τίτλο ως φύση αισιόδοξος, ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΛΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΚΕΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΖΗΜΙΩΜΕΝΟΣ.

Καστρινού άποψη.

Μόλις άκουσα την είδηση για το «χέρι» στις καταθέσεις στην Κύπρο, τα πήρα στο κρανίο κανονικά. Ένιωθα αυτό που λένε οργή σε όλο του το μεγαλείο. Θα μου πεις σε πήρε ο πόνος για τους Κύπριους και τους Ρώσους καταθέτες. Ξεκάθαρα όχι. Και τους δύο δεν τους είχα ποτέ σε μεγάλη υπόληψη. Είχα όμως το συναίσθημα που με πιάνει κάθε φορά που αισθάνομαι να με πνίγει η αδικία κι ο παραλογισμός.

Οι πολιτισμένοι δανειστές μας για να δώσουν 10 δισ ευρώ στην Κύπρο ζήτησαν 5 και στο χέρι. Κι εκείνο το «ούφο» ο Σόιμπλε, λέει, ήθελε 40% απ’ τις καταθέσεις ! Οι Γερμανοί που ματοκύλισαν τον κόσμο δυο φορές και οι Βρετανοί, Ολλανδοί και λοιποί αποικιοκράτες που πότιζαν τους Κινέζους όπιο και έκαναν τον πληθυσμό της Αφρικής σκλάβους, μας κουνάνε το δάχτυλο γιατί ζήσαμε δέκα χρόνια πάνω από τις δυνατότητές μας, δανειζόμενοι για να αγοράζουμε τα ψυγεία και τα αυτοκίνητά τους. Σε ότι αφορά στην Κύπρο τώρα, την τιμωρούν γιατί ήταν οικονομικό κέντρο. Για Ρώσους και Κινέζους. Πρέπει να πάνε τα λεφτά αυτά στο Λουξεμβούργο.

Μέχρι στιγμής λέει τους διαολοστείλανε. Δε ξέρω που θα φτάσουνε τα πράγματα, πάντως το λαϊκό κοινό αίσθημα κάπου ικανοποιήθηκε. Αυτό που ξέρω εγώ και θέλω: Eίναι ετούτα εδώ τα «σούργελα» της τρικοματικής δικής μας εξουσίας να μας προστατέψουν. Να κόψουν τον βήχα στην τρόικα τώρα. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω τους τρεις κυρίους με τα κουστούμια να ζητούν κι άλλο αίμα. Κι άλλους φόρους. Και την κυβέρνηση να μπαίνει στη γωνία. Δε θέλω να ακούσω ξανά δηλώσεις σαν του Γιώργου Παπανδρέου πως «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα». Ούτε δικαιολογίες του τύπου η εναλλακτική ήταν η άτακτη χρεοκοπία. Δεν αντέχω άλλο να με μαλώνουν και να μου δημιουργούν ενοχές. Ποιοι αυτοί που ματοκύλισαν τον κόσμο δυο φορές και οι άλλοι οι αποικιοκράτες που έκαναν όλο τον πλανήτη σκλάβο τους. Μ’ έβαλαν κι έπαιξα με τους δικούς τους κανόνες, τους πλήρωσα την άνοδο και τώρα θέλουν να τους πληρώσω και την πτώση. Και κερατάς και ζημιωμένος δηλαδή.

Η κοροϊδία πρέπει να τελειώσει. Δε θα πεθάνουμε για ένα κωλόσπιτο που έλεγε κάποτε και ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος. Για τη δανεική ευημερία άλλων δε δέχομαι να με απειλούν με πόλεμο στο Αιγαίο ή με εσωτερική αποσταθεροποίηση, λεηλασίες και τα λοιπά. Εγώ το φόβο τον φοβάμαι, και δεν μπορώ να ζω άλλο μ’ αυτό τον εφιάλτη. Δέχτηκα τα μέτρα όχι για να προστατέψω τις καταθέσεις που δεν έχω, αλλά τη δημοκρατική ομαλότητα, τη ζωή μου το σπίτι μου και τα παιδιά μου. Αν θέλουν να με πάνε στην ανωμαλία, μπορώ να πάω και μόνος μου. Κι εκεί να δούνε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος».

Καστρινός.

Ο ΑΚΗΣ ΤΩΝ D.J Ο ΑΥΤΟΚΑΤΟΡΑΣ.

Κανένας δεν αγιάζει στον τόπο του. Λέει μια παλιά χιλιόχρονη παροιμία. Κι αυτό έρχεται να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά.

Όταν ακούγαμε τα τραγούδια που μας έπαιζε τότε ο «εκκολαπτόμενος» d.j ο Άκης Βλαχογιώργος κάτω στα «μαγαζιά» του χωριού μας άρεσαν βέβαια , χωρίς όμως να δίνουμε την ακριβή βαρύτητα στου Άκη το ταλέντο. Τράβα τώρα ν’ ακούσεις τον « Αυτοκράτορα» των D.J. Στα μεγαλύτερα Club των Αθηνών, όπως ετούτο της Αφίσας;

Εγώ θα πάω γιατί μου λείπουν οι μαγευτικές στιγμές της μουσικής, που απλόχερα χαρίζει ο δικός μας Άκης , στους διψασμένους για λίγο διαφυγή συνΈλληνες.

Καστρινός.

 

ΑΧΕΛΩΟΣ. ΣΤΗ ΜΠΑΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΗΤΕΣ.

Φώτο: Nafpaktianews.gr

Τέλος στις κρυφές φιλόδοξες ελπίδες του ΑΧΕΛΩΟΥ να πλασαριστεί βαθμολογικά σε απόσταση αναπνοής απ’ τους πρώτους και ν’ αγωνιστεί στα πλει-οφ που βγάζουν τον πρωταθλητή, έβαλε χθες η Ναύπακτος. Το πάλεψαν όσο μπορούσαν οι Αγγελοκαστρίτες και άντεξαν στο σφυροκόπημα μέχρι το 70ο, που ένα πέναλτι και πάλι, (ανατροπή του Ψυχογιού απ’ τον Μπέτσικα) έσπασε την άρτια αμυντική διάταξη του ΑΧΕΛΩΟΥ, και τον έστειλε «στον πάτο της παραπλήσιας θάλασσας».

ΑΧΕΛΩΟΣ: Μπούτιβας, Κωνσταντίνου, Μπούζας, Μπέτσικας, Κοκώνης, Αλεξάκης, Βασιλάρης (67’ Ζαλοκώστας Λ.), Ζαλοκώστας Ε., Μωραΐτης (84’ Γιαννιώτης), Καρύμπας, Αριστόπουλος.

Καστρινός.

                             

«ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΓΟΜΑΡΙ».

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Δύσκολα εκείνα τα παλιότερα τα χρόνια κάτω στο χωριό. Έπρεπε να δουλεύεις μέρα νύχτα για το ψωμί της φαμελιάς. Και οι αγροτικές ασχολίες ήταν μαρτύριο. Μόνο το Χειμώνα υπήρχε κάποια χαλάρωση για αυτό κι οι περισσότερες γιορτές πέφτουν κάπου εκεί.

Σαν έμπαινε η Άνοιξη άρχιζε ο «πόλεμος». Χρειαζόταν μεγάλες αντοχές ν’ ανταπεξέρθεις, γι αυτό και τότε οι άντρες ήταν άντρες κι όχι λελέδες κολλημένοι στα φουστάνια της γυναίκας. Ο άντρας έπρεπε να οργώσει να «σβαρνίσει» να φυτέψει, να μαζέψει να σπείρει ν’ αλωνίσει. Ίδρωνε λοιπόν ολημερίς ο άντρας και γυρνούσε ψόφιος από την κούραση στο σπίτι. Και έπρεπε να τα βρει όλα σε τάξη.

-Ησυχία έλεγε η μάννα: έρχεται ο «Αφέντς».

Έτσι λέγαν τότε τον νοικοκύρη. Κι όσο ο αφέντης έτρωγε γινόταν άκρα του τάφου σιωπή. Τσιμουδιά όλοι. Η μουρμούρα απαγορευόταν διά ροπάλου. Κι όσο πιο προκομμένος o νοικοκύρης τόσο καλύτερο και το φαγητό.

Σήμερα όμως πάνε όλα ετούτα εδώ. Έχουνε προ πολλού καταργηθεί. Ήρθαν τα μνημόνια και τα ισοπέδωσαν όλα. Πριν προλάβεις να κατεβάσεις την πρώτη μπουκιά έρχεται η προειδοποιητική βολή.

- Εεεεε ήρθε η Δ.Ε.Η.

- Ασε ρε γυναίκα να βάλω μια μπουκιά στο στόμα.

- Εσένα στο φαί το μυαλό σου. Όλα επάνω σ’ έμενα τα ’ριξες.

- Άσε σε παρακαλώ δεν έχω όρεξη για τίποτα πια.

- Ε τότε τι μου στρογγυλοκάθισες ;

- Δεν έχω όρεξη για καυγά εννοώ.

- Το κύριο τον εκνευρίζουμε. Καμία ευθύνη για τίποτα. Σαν πριγκίπισσες όλες, κι εγώ να κάνω τον χαμάλη.

- Λες γι αυτά τα νούμερα στον τρίτο;

- Eσύ έτσι λες όλους τους νοικοκυραίους.

- Θα μ αφήσεις μεσημεριάτικα .

- Όχι θα κάτσεις και θα τα ακούσεις !

- Ε τότε «ο λόγος σου με χόρτασε και το φαί σου φάτο». Φεύγω πάω για ύπνο και μην έλθεις κι από κει να με συγχύσεις κι άλλο.

Έλα όμως που η φυγή προ της βίας δεν είναι λύση όταν ο αντίπαλος διαθέτει υπεροπλία. Σε λίγο καταφτάνει στο δωμάτιο όλο νεύρα.

-Έλα να φας μην τα πετάξω στα σκουπίδια !

- Σε παρακαλώ μη με διαολοκουνάς άλλο .

-Ίδιος η μάννα σου είσαι.

-Άσε τη μάνα μου ήσυχη να μην πιάσω εγώ την δική σου τη Χρυσαυγήτισσα.

-Αν θέλεις να μην μείνει λαμπόγυαλο …

Για να μην αποθαρρύνω άλλο όμως το"μικρό", το συνάδερφο τον Άλκη που το πήρε απόφαση - ως ισάξιος ήρωας των ηρώων της παλιγγενεσίας του Έθνους - να παντρευτεί εν μέσω κρίσεως μεθαύριο 13-3-13, έτσι για να γκαντεμιάσει λέει τη γκαντεμιά, το κόβω. Θα σταματήσω εδώ και θα του ευχηθώ καλορίζικα με δυό Αγγελοκαστρίτικες παροιμίες.

«Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα» και η άλλη «και παντρεμένος γάιδαρος κι ελεύθερος γομάρι ».

Μπούτιβας Κώστας.- Καστρινός.

ΤΣΙΚΝΙΖΟΝΤΑΣ…

Πρώτον και κύριο γιατί να είναι Τσικνοπέμπτη και όχι Τσικνοσάββατο. Άϊντε τώρα να’ χεις φάει τον «αγλέορα», να χεις πιει ένα ντενεκέ κρασί και να πάς κανονικά στη δουλειά το πρωί, κάνοντας ράλι μες την Πειραιώς για να προλάβεις πριν φτάσει πρώτη η τσικνισμένη φάτσα του αφεντικού. Αυτά σκεφτόμουνα ανάβοντας στο μπαλκόνι την ψησταριά με το στομάχι να βαράει κλαρίνο, ανάβοντας πρώτα κάτι καντήλια, γιατί τα κάρβουνα που είχα πάρει απ’ το Μήτσουλα, ήταν αυτό που λένε «να καούν τα κάρβουνα» Ε! αυτό ακριβώς έκαναν ετούτα δω. Μ’ άλλαξαν τον αδόξαστο μέχρι ν’ ανάψουν, και μόλις άναψαν, γινόταν στάχτη ακαριαία. Κάποια στιγμή έγινε μια θράκα αξιοθρήνητη , κι άρχισε η ''κυρά'' τα τουμπαρίσματα ενώ μέσα η ''τηγανοκόρη'' πάνω απ’ φριτέζα τηγάνιζε πατάτες... Τι τις θες τις πατάτες, πήγα να πω, τόσα κρέατα έχουμε. Τι το 'θελα; Και πως θα κατεβούν λεβέντη μου τα κρέατα ξερά; Στο λαιμό θα μας κάτσουν. Ήρθε και ο υιός και επιτέλους, όλα είναι έτοιμα. Εγώ στο μεταξύ, έχω φάει τη φέτα κι έχω τσακίσει ένα μισόκιλο κρασί. Τα πιάτα έρχονται στο τραπέζι, κι απ’ τα ηχεία του υπολογιστή ακούγεται ο Καρναβάς. «Παρήγγειλα στου γάμου σου να φέρουνε λουλούδια». Χαμήλωσε το λίγο ρε άνθρωπε. Θα σου φέρει ανθοδέσμη ο γείτονας με το εκατό. Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια. Αϊντε και του χρόνου πάλι όλοι μαζί... Κάνουμε επιθεση στα παϊδάκια, Ξανατσουγκρίζουμε. Ξαναευχόμαστε. Όχι όμως ορέ. Άνοστα πράματα, άλλο πράμα η Τσικνοπέμπτη κάτ’ στου τζάκι στου χουριό.

Καστρινός.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ «ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ».



Καστρινού άποψη.

Τηλεόραση δε βλέπω πολύ. Τόσα «σκατά» έχω στο κεφάλι μου δεν θα’θελα να προσθέσω ακόμα κι άλλα. Μόνο αν θέλω να βρίσω, να ρίξω «μπινελίκια» να εκτονωθώ λιγάκι, Ε! τότε ναι, βλέπω λίγο. Και δεν τη σιχαίνομαι εκ πεποιθήσεως, τ’ αντίθετο μάλιστα πιστεύω ότι έχει τεράστιες δυνατότητες και απεριόριστη δύναμη. Απλός το τελευταίο καιρό, έχει πιάσει τελείως πάτο. Εκεί βγαίνει πια ο χειρότερος εαυτός αυτής της χώρας. Κι αν είναι αυτή η πραγματική εικόνα μας. Ε! τότε γεια, «χαιρέτα μας το πλάτανο».

Έβλεπα το μεσημέρι μια εκπομπή-απ’ αυτές τις λεγόμενες μεσημεριανάδικα- που δεν ξέρω σε ποια ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα απευθύνονταν. Απ’ την παρουσιάστρια ( που καλοπληρώνεται) ως κι αυτούς που την περιστοίχιζαν ήταν όλοι τους αξιολύπητοι., περισσότερο κι απ’ αυτούς που αποκαλούνται «ναυάγια της ζωής». Κι αυτό που συμπέρανα, είναι ότι η σημερινή τηλεόραση του «Πτοχελληνιστάν», είναι ένα δίχτυ φτιαγμένο από ιδεολογίες, πρότυπα κι αξίες «τελευταίας διαλογής», και στο οποίο μάλιστα είμαστε όλοι εκεί πιασμένοι. Κι όποιος νομίζει οτ’ είναι ελεύθερος έξω απ’ αυτό το δίχτυ αυταπατάται.

Ο εγκλωβισμός σ’ αυτό το δίχτυ, σ’ αυτόν τον «πεζόβολο» που άριστα τον χειρίζεται η ξένη και ντόπια οικονομική καταδυνάστευση, αυτή η γενική λαϊκή αφασία, ισοδυναμεί με το κώμα που πέφτει πριν πεθάνει ο ετοιμοθάνατος. Για αυτό λοιπόν και λέω για ένα «κίνημα» πρώτα απ’ όλα της «κλειστής οθόνης» - για τον καθένα μας ξεχωριστά αλλά και για όλους μαζί, είναι πια ζήτημα ζωής η θανάτου.

Μπούτιβας Κώστας.- Καστρινός.

ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΑ ΟΛΑ. ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΧΑΛΚΕΙΑΣ - ΑΧΕΛΩΟΣ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 1-1

Το φίλμ του αγώνα:

15’ ΓΚΟΛ 1-0. Από πάσα του Γεωργίου ο Καλαβριζιώτης με διαγώνιο σουτ στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα.

27’ Μεγάλη μπαλιά από την άμυνα του Αχελώου ο Ζαλοκώστας Λ. βγαίνει στην πλάτη της άμυνας του Προμηθέα, αλλά πλασάρει σύριζα από το δεξί κάθετο δοκάρι του Τσακανίκα.

34’ Φάουλ του Καρύμπα από αριστερά ο Κοκώνης αφύλαχτος πιάνει την κεφαλιά λίγο πάνω από το οριζόντιο δοκάρι.

55’ ΓΚΟΛ 1-1. Μεγάλη μπαλιά του Καρύμπα στον Ζαλοκώστα Λ., αυτός πέρασε την μπάλα πάνω από τον Τσακανίκα ισοφαρίζοντας το σκορ.

86’ Ωραία προσπάθεια του Ζαλοκώστα Ε. από δεξιά, μπαίνει στην περιοχή και πασάρει στον Μωραΐτη με τον Τσακανίκα να μαζεύει τη μπάλα πριν φτάσει στον παίχτη του Αχελώου.

89’ Σουτ του Διαμαντόπουλου πέρασε από πολλά πόδια για να διώξει στην δεξιά του γωνία ο Τσιλίκας σε κόρνερ.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: Τσακανίκας, Μπαλαμπάνης, Διαμαντόπουλος, Μπαλκούρας, Κλάδος, Κατσίκας (66’ Μιχαλόπουλος), Σαλαμούρας, Δαδάνης (58’ Ζέλιος Κ.), Καλαβριζιώτης, Γεωργίου, Νεμποτάκης (82’ Ντζελέπης).

ΑΧΕΛΩΟΣ: Τσιλίκας, Κωνσταντίνου, Μπούζας, Μπέτσικας, Κοκώνης (89’ Γιαννιώτης Η.), Αλεξάκης, Βασιλάρης, Ζαλοκώστας Λ. (75’ λ.τ. Αριστόπουλος), Ζαλακώστας Ε., Καρύμπας, Μωραΐτης (89’ Ρουσογιάννης).

Αθλητικό site: Ολα τα γκολ.

ΠΙΠΗΣ Ο ΠΕΘΑΜΕΝΑΤΖΗΣ.

Επίκαιρο αφήγημα του Κώστα Καστρινού.

Βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα. Βέβαια δεν είναι εδώ βόρεια Ευρώπη. Μπορεί τώρα να έγινες μουσκίδι, αλλά αργά η γρήγορα θα βγει ο ήλιος, και θα ’χεις μια αίσθηση αλλοπρόσαλλη. Σα να βρίσκεσαι ανάμεσα σ’ ένα καυγά, που τσακώνονται η Άνοιξη με το Χειμώνα ν’ αποφασίσουν ποιος θα επικρατήσει. Τέλος Χειμώνα λοιπόν αλλά Ελληνικά. Σε λίγο η βροχή θα έχει μείνει πίσω, σαν τη πλαστή ευμάρεια πριν λίγα χρόνια αυτής της χώρας.

Ο σαρανταπεντάχρονος με τα ευδιάκριτα γκρίζα μαλλιά στέκεται όρθιος μέσα σ’ ένα βαγόνι του μετρό. Θα κατέβει στην επόμενη στάση. Κρατάει μια μισοσπασμένη ομπρέλα στο ένα του χέρι , εκείνο που δεν κρατιέται απ’ τη χειρολαβή. Έμεινε άνεργος μόλις προχθές και είναι τώρα ένα μάτσο χάλια. Νοιώθει απαίσια, σαν κάποιος να θέλει να του βγάλει τη καρδιά, και να του βάλει μια ντενεκεδένια. Το τραίνο σταματάει, κι άβουλα ακολουθεί τ’ ανθρώπινο ποτάμι στις σκάλες τις κυλιόμενες. Κι εκεί του έρχεται να μπήξει μια φωνή. Να ουρλιάξει: «μας καταστρέψατε κουφάλες»

-Μάστορα όπως βλέπεις δεν τσουλάει τίποτα. Θα το παλέψω μόνος μου με τον πιτσιρικά. Να ’ρχεσαι μια φορά το μήνα για να σου δίνω κάτι απ΄ τα χρωστούμενα του είπε το αφεντικό, πριν να κλειστεί ερμητικά μες το ζεστό τζαμένιο του γραφείο. Του ’ρθε «ταμπλάς» μετά από είκοσι πέντε χρόνια που ανελλιπώς τον δούλευε,, και του έρχονταν ν’ αρχίσει να κουτουλάει τη σιδερένια μηχανή.

Η κυλιόμενη σκάλα τον έβγαλε στην επιφάνια του εδάφους, νοιώθοντας σα να πλέει σε μια λίμνη από λάσπη. Και τώρα άνεργος. Τώρα τι κάνεις; Του λέγε μέσα του μια αόρατη φωνή. Τι να κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Πώς να παλέψει την απελπισία που άρχισε να τον ζώνει από παντού; Εκεί ήταν που τον είδε ο κυρ Μηνάς ο Χαρχαλάς ακουμπισμένος στη σιδερένια πόρτα του γραφείου τελετών «ο Αρχάγγελος», κι έτσι στο μαύρο χάλι που ήταν τον πέρασε για ερχόμενο πελάτη.

-Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης πατριώτη. Έλα να σε κεράσω ένα καφέ και να τα πούμε από κοντά. Τον είχε ανάγκη τούτη την ώρα αυτόν τον έρμο τον καφέ, και έτσι βρέθηκε ν’ ακούει του κυρ Μηνά του «Αρχιτελετάρχη» την αφήγηση.

-Εγώ που λες λεβέντη μου πάνω από τρείς χιλιάδες πεθαμένους κουβάλησα στον ώμο μου και χώρια τα κονταροστέφανα. Οι πάντες μ’ έχουνε θαμάξει. Όπου και να ρωτήσεις σ΄ όλα τα Νεκροταφεία, έχουν να πουν για λόγου μου. Κι έτσι ευδοκίμησα σε τούτη τη δουλειά. Και θέλει πέτρινη καρδιά και μπράτσα, να κάνεις σήμερον τον πεθαμενατζή. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ξέρεις τι βάρος παίρνει ο πεθαμένος; Τούτο δω το χούφταλο; Λες. Κι όμως πέφτουν τα νεφρά σου σηκώνοντας το φέρετρο. Κι έρχεται σήμερα επάνω στο κακό που τα «κακάρωσε» η χώρα, ο πάσα ένας προσκολλιώμενος για να κονομήσει κάτι τις , και λέει ότι τάχατες έχει δικιά του «κάστα», και ζητάει να χαλάσει τη τάξη και το σινάφι μας. Και ότι λέει λόγω Ε.Ο.Κ και απελευθέρωσης επαγγελμάτων, έχει δικαιώματα σαν ίσος προς ίσους. Πόλεμο στα ίσα δηλαδή. Αμ εγώ ρε μάγκα πάλεψα μια ζωή για τούτη τη θέση. Τι μας μπαίνεις δηλαδή τώρα στη μέση εσύ; Κι αφού σε βλέπω οτ’ είσαι μόρτης κι έμεινες άνεργος κατ’ όπως λες, άμα τηρήσεις όλα τούτα που σου λέω κατά γράμμα, καλό παιδί φαίνεσαι, έλα κι εσύ εδώ κοντά μου να βγάλεις το καρβέλι σου. Δεν έχεις κοντά μου τίποτα να φοβηθείς, και δουλειά θα’χεις πάντα, και ούτε άνεργος να μείνεις θα κιντυνεύεις. Τόσος κοσμάκης πεθαίνει καθημερινά.

Είχε στραγγίξει ο τόπος την άλλη μέρα απ΄τη πλημύρα και το μεγάλο χαλασμό, και είχε βγει ένας ήλιος μεγαλοπρεπέστατος. Στα μαύρα σαν κοράκι ο Πίπης ο Κορυδαλιώτης, με τ’ άσπρα γάντια του και με τη μαύρη τη γραβάτα, θέση πρώτος αριστερά τιμητική, της μόστρας κατά όπως λένε λόγω κορμοστασιάς. Βήμα στητό, λες κι ήταν παραστάτης στη παρέλαση, να σιγοψέλνει «αιωνία αυτού η μνήμη». Οι τύποι προπαντός . Έτσι είναι ετούτη η νέα του δουλειά.

Ελλάδα 2013. Χρονιά ξεφτιλισμένη πάει να πει, της ανεργίας, της θλίψης, του χαμού.

Μπούτιβας Κώστας.- Καστρινός.

ΑΙΣΧΟΣ. ΔΕΝ ΑΜΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΕΤΣΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΩΡΙΟ.

Ένα συνηθισμένο περιστατικό σύλληψης για οπλοκατοχή ενός πιστολιού κρότου απ’ αυτά που εκατοντάδες συμβαίνουν κάθε μέρα, που έλαβε χώρο τις πρωινές ώρες στο χωριό, και πήρε ως όφειλε το δρόμο του νόμου, έγινε βούκινο με θριαμβευτικούς τίτλους στο διαδίκτυο, λες και συνέλαβαν στο Αγγελόκαστρο τις πάλαι ποτέ «ερυθρές ταξιαρχίες". Αυτό δεν είναι Δημοκρατία «Ταγματασφαλίτες». Αυτό είναι διασυρμός μια ολόκληρης φιλήσυχης κοινωνίας έτσι για το θεαθήναι. Κάτω τα χέρια «αρχιρουφιάνοι ενός ξεφτιλισμένου κράτους» από το δοκιμαζόμενο απ’ τη κρίση Αγγελόκαστρο.

Κώστας Καστρινός.

Να συνεχίσει το σερί.

Εξι στα έξι για τον Αχελώο Αγγελοκάστρου που βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα τις τελευταίες αγωνιστικές. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη θέλει να συνεχίσει το νικηφόρο σερί και απέναντι στον γηπεδούχο Προμηθέα στη Γαυρολίμνη. Η αναμέτρηση δεν θα είναι εύκολη και αυτό προσπάθησε να περάσει στην ομάδα ο προπονητής Γιώργος Ζήκος...

blog: ΟΛΑ ΤΑ ΓΚΟΛ.