ΠΑΛΙΕΣ- ΚΑΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ.

Πιτσιρικάς ήμουν, μάλλον έφηβος τότε στην μεταπολίτευση που οι συχνότητες των ραδιοφώνων στα μεσαία, έβραζαν από πειρατικούς ερασιτεχνικούς σταθμούς. Η χώρα άλλαζε στη μετά-χούντας εποχή και το τρατζιστοράκι κάτω απ’ το μαξιλάρι έπαιζε πια Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν η εποχή που το ραδιόφωνο έπαψε για μένα να σημαίνει το μεγάλο πλαστικό κουτί με τα κουμπιά και το κεντημένο «σεμέν» από πάνω του, που πάνω στο τζάκι κάθε βράδυ στις 9 άκουγε δημοτικά τραγούδια ο παππούς απ’ το ραδιοφωνικό σταθμό Μεσολογγίου. Με το αίμα να βράζει στην εφηβική εκείνη ηλικία, ήτανε δυνατόν να μείνεις έξω από εκείνο το παιχνίδι; Κι έτσι ξεκίνησε το ΡΑΔΙΟ ΚΑΣΤΡΟ. Ήμουν τρομερά τρακαρισμένος θυμάμαι και η φωνή μου έτρεμε από συγκίνηση κι αμηχανία μπροστά απ’ το μικρόφωνο ενός δανεικού μαγνητοφώνου, από εκείνα με τις ταινίες «καρούλια» του Αποστόλη του Κάλη, και μπροστά από ένα ραδιοπομπό με πυρακτωμένες λυχνίες 10 w στα μεσαία ραδιοκύματα, που είχα κατασκευάσει μ’ έναν Αγρινιώτη συμμαθητή και είχε τελειοποιήσει, ο μακαρίτης ο Γιάννης ο Τριανταφύλλου που ήταν αυθεντία τότε σ’ αυτά τα πράγματα, (και είχε μάλιστα ραδιοφωνικό σταθμό στο Αγγελόκαστρο πριν την δικτατορία με ρεύμα από μια γεννήτρια που ακούγονταν μέχρι την Άρτα και τα Γιάννενα). Ήταν το 1975 και όντος ήταν κάτι το πρωτοποριακό και κάτι το μοντέρνο, να σε ακούνε τότε σ’ όλο το χωριό, δίπλα απ’ το σωρό με το καπνό που αρμάθιαζαν τότε όλοι. Και ήταν για μένα μεγάλη τρέλα τότε το «ζωντανό» ραδιόφωνο παρά την παρανομία του και το ατέλειωτο κυνήγι απ’ τον Αχιλλέα το χωροφύλακα, που έπαιζα μαζί του τη γάτα με το ποντίκι ανεβοκατεβάζοντας συνέχεια τη συρμάτινη κεραία απ’ το σπίτι μου στη ταράτσα του σπιτιού του Γιώργου του Παρρά.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα με τη καλπάζουσα τεχνολογία των υπολογιστών και του διαδικτύου, και την ραδιοφωνική πραγματικότητα (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων), ξεπουλημένη εγκάθετη και καταθλιπτική. Η διαπλοκή αυτού που είπαν ελεύθερη ραδιοφωνία, και οι Αρλουμπολόγοι και τα σαχλαμαροτράγουδα που την κατακλίσανε, άρχισαν να διώχνουν πια τον κόσμο απ’ το ραδιόφωνο. Η ιστορία όμως όπως λένε πάντα επαναλαμβάνεται, κι αφού έκανε ένα κύκλο όλο αυτό το πράμα, φτάνουμε σε κάτι το ανάλογο μ’ ότι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια με το ραδιόφωνο. Εκατοντάδες σταθμοί που ξεφυτρώνουν τώρα κι εκπέμπουν απ’ το Ιντερνέτ, μοιάζουν με ξέφωτο στη ζούγκλα της νεοελληνικής κυρίως Ιδιωτικής Ραδιοφωνίας της αρπαχτής και της κονόμας. Λες να ξανάρθουν εκείνες οι ωραίες μέρες της ερασιτεχνικής πειρατικής ραδιοφωνίας; Μπα..Τα χρόνια αλλάξανε. Η τηλεόραση έχει κυριαρχίσει. Μου φαίνεται μάλλον απίθανο.

Εγώ πάντως για να ξαναθυμηθώ και να ξαναζήσω εκείνες τις ωραίες εποχές, μεσήλιξ πια ήτανε δυνατόν να μείνω έξω και από τούτο το παιχνίδι των υπολογιστών και του διαδικτύου; Το ΡΑΔΙΟ ΚΑΣΤΡΟ κύριοι ξαναείναι εδώ. Με πάντα καλή μουσική με παλιά λαϊκά τραγούδια, με λίγα λόγια κι έντιμα όπως τότε. Βάλτε το να παίζει στον υπολογιστή σας όταν εκπέμπει, παράλληλα ότι και να κάνετε. Σίγουρα δεν θα έχετε να χάσετε.

Κώστας Καστρινός.

(Πατήστε πάνω στην εικόνα του ραδιοφώνου εκεί στη πάνω δεξιά μεριά του Blog και γίνεται απ’ ευθείας σύνδεση).

ΟΙ ΑΡΒΥΛΕΣ ΑΠ’ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ.

Επετειακό Αφήγημα του Καστρινού.

Ήμουνα βρεγμένος, κατακουρασμένος, ελεεινός και τρισάθλιος, ένα κουρέλι. Είχα να φάω τρείς μέρες κι έτρεμα απ' το κρύο και την πείνα. Έσουρνα τα πόδια μου έτσι από συνήθεια, και γύρναγα γύρω απ' τα ίδια σημάδια σαν το άλογο στο αλώνι.

Τούτη ή στράτα δεν έβγαζε πουθενά. Τα ίδια βουνά μονοπάτια και ρουμάνια , Είχα χαθεί και ξεκοπεί απ' τη διμοιρία και ήμουνα μόνος σαν άγριος λύκος. Περπατούσα κλωθογυρίζοντας όλη τη νύχτα και μήτε χωριό, μήτε ψυχή στο δρόμο μου, ούτε ζωντανό ,μήτε πετούμενο. Μόνο το όπλο μου, και τ' άδειο σακίδιο η μόνη συντροφιά μου.

Ξημέρωνε, σύθαμπο παγωμένο, υγρό, καταραχνιασμένο. Σαν έβγαινε ό ήλιος θα σκόρπιζε ή καταχνιά και ή συννεφιά. Να 'βρισκα κάπου σύνορο και προσανατολισμό. Ξάφνου είδα αντίκρυ μου το καλύβι και τ' άδειο μαντρί.

Ή πόρτα ήτανε ανοιχτή κι αφύλαχτη. Μου μύρισε ή κάπνα κι' ή τσίκνα. από φαί και τ'αποφάσισα. Είχα ξεχάσει κάθε ορμήνια για προφύλαξη. «Τώρα πια 'Ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Νισάφι πια έρεψα».

Μπήκα άπ' την πόρτα κι είδα το γέρο που φύσαε τη φωτιά.

Πάνω στη φωτιά είχε το τσουκάλι με το φαγί. Μύρισε και γουργούρισαν τ' άντερά μου. Τυχερός σκέφτηκα

- Έ Μπάρμπα φώναξα σιγά για να μη τον τρομάξω. Καλώς σε βρήκα.

Εκείνος γύρισε. Δυο μάτια. ξέθωρα, γεμάτα άσπρο κροκάδι στυλώθηκαν ανήμπορα πάνω μου. Τον είδα πού τσιτώθηκε και πήγα να τον προλάβω μπας και βάλει τις φωνές.

- Πούθε ήρθες; Δεν σ' άκουσα! Τώρα. στέκονταν ήρεμος, ατάραχος Κοίταζε τα μπανταρισμένα πόδια μου με τα κουρέλια. πού έπνιγαν τον βηματισμό μου. Σαν ξεπατώθηκαν τ' αρβύλια έκοψα λουρίδες την κουβέρτα μου και τα τύλιξα. Κι άλλοι έκαναν το ίδιο κατά πως είχα δει.

- Ποιός είσαι; ξαναρώτησε ο γέρος.

- Πεινάω, απάντησα βραχνά κι έπεσα ξεθεωμένος σ΄ ένα ξύλινο σκαμνί.

- Μουρή γριά , πουσαι μαρή έλα κι' έχουμε μσαφιρέους

- 'Έκατσες κιόλα; Ρώτησε. Και ήσυχος τώρα μου ξομολογήθηκε.

- Κοντά δυο βδομάδες έχουμε να δούμε άνθρωπο.

Όλα ρήμαξαν, πανάθεμα τον πόλεμο (τώρα ή φωνή του σκλήριζε) πάνε κατά καπνού ούλα. Μήτε κοπαδ έμεινε μήτε ζωντανό , λάκισαν όλα μες' το χαλασμό, ξον πεντέξι μπλιόρες στέρφες.

Ξαναρώτησε ;

- Ποιός είσαι του λόγου σου! Πώς βρέθηκες εδώ;

-Χάθηκα απ' το λόχο μου, απάντησα διστακτικά.

Καλώς ήρθες ότι έχουμε θα σε φιλέψουμε. Φτάνει να μην μας βλάψεις.

Κείνη τη στιγμή, μπήκε στο μoνoκάλυβο η γριά.

Καλωσόρισες λεβέντη μου. Και γυρνώντας στο γέροντα είπε:

-Δε φίλεψες τίποτα τον ξένο τον άνθρωπο. Ντροπή.

Κένωσε τον τραχανά ο γέρος στη γαβάθα, έφερε και ξύλινα κουτάλια,

μπομποτόψωμο, και τυρί, και γυρνά μια στιγμή η γριά και τον ρωτάει.

- Να φέρω μωρέ ξεκουτιασμένε τη μπότσκα με το κρασί για, τον ξένο μας;

-Τράβα φέρτω. Θα πιώ κι εγώ όμως μια ποτήρα γεμάτη που όλο λες ότι δεν κάνει στην ηλικία μου.

-Ναι να μη χάσεις.

Η γριά σηκώθηκε αμίλητη, με σκυφτό κεφάλι και βγήκε έξω.

Ξαναμπήκε σε λίγο με μια μισόγεμη νταμιτζάνα κι άστραφτε από θυμό.

-Ώστε έτσι σκατόγερε, το 'πινες κρυφά; Ντροπή σου στα χρόνια σου.

Στις υγιές σου εσένα καλή στράτα και καλή απόλυση. Να τελέψει άμποτε ετούτο το κακό που μας βρήκε.

-Φχαριστώ με την ψυχή μου! Αποκρίθηκα. Γιατί με ταΐσατε με ποτίσατε και μ' ανθρωπέψατε.

Σηκώθηκε μετά ξαφνικά η γριά. Πήγε σε μια παλιοκασέλα, έψαξε βρήκε κάτι αρβύλες παλιές, σολιασμένες μα γερές.

- Πάρτες είπε να γλυτώσεις τα ποδάρια σου. Το κοπάδι πήρε τα πέρατα, δεν μας χρειάζονται εμάς πια. Πάρτες κι αϊ στο καλό να προλάβεις το τσούρμο σου.

Τις κράτησα αυτές τις αρβύλες και τις έχω ακόμα, να πάω να τις φέρω να τις δείτε, έλεγε ο Μπάρμπα Αντρέας - Θεός σχορέστον - που μας μάζευε μαθητούδια τότε κάτω στο Αγγελόκαστρο τα βράδια τέτοιες μέρες ,στη μεγάλη πέτρα έξω απ' το παλιό Ρομπολέικο σπίτι, και μας διηγιόνταν ιστορίες που είχε ζήσει στο Αλβανικό.

 Μπούτιβας Κώστας. (Καστρινός)

ΚΑΖΑΝΙ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ Ο ΑΧΕΛΩΟΣ.

Οργή αλλά και Έντονος προβληματισμός για τη διαιτησία της αναμέτρησης απέναντι στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟΥ υπάρχει στο στρατόπεδο του ΑΧΕΛΩΟΥ Αγγελοκάστρου. Η διοίκηση των Αγγελοκαστριτών επικοινώνησε με τις ποδοσφαιρικές αρχές του νομού με αφορμή την απόδοση του διαιτητή του αγώνα Γκιάφη, και για όσα διαδραματίστηκαν στο γήπεδο του Αγγελοκάστρου μετά τα σφαγιαστικά σφυρίγματα του εν λόγου διαιτητή που έδωσαν τη νίκη στην ομάδα του Παναιτωλίου με 2-1 ΚΑΤΑΓΓΈΛΟΝΤΑΣ κλοπή βαθμών εκ προθέσεως.

Εκ μέρους δε του Αχελώου εκδίδω την εξής ανακοίνωση.

Μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στο παιχνίδι του ΑΧΕΛΩΟΥ με το Παναιτώλιο νιώθοντας απίστευτη οργή και αγανάκτηση για την απαράδεκτη εις βάρος μας διαιτησία, είμαστε αναγκασμένοι να προβούμε σε καταγγελία για την σφαγιαστική διαιτησία κάποιου ανεκδιήγητου κ.Γκιάφη. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ δεν συνηθίζει να εκδίδει ανακοινώσεις - αυτή είναι η πρώτη, και τελευταία ελπίζουμε - αλλά φαίνεται πως κάποιοι ερμήνευσαν τη σιωπή μας, ως αδυναμία. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση, οφείλουμε να τονίσουμε ότι και στα δύο προηγούμενα παιγνίδια της ομάδας μας η διαιτησία δεν ήταν σε καμία περίπτωση αντικειμενική, θεωρήσαμε όμως ότι ήταν τυχαία γεγονότα που δεν θα είχαν συνέχεια. Το κακό όμως παράγινε. Ο κύριος Γκιάφης με την προκλητική συμπεριφορά του προς τους παίκτες, τους προπονητές και τους παράγοντες της ομάδας μας από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό, μας έβαλε σε σκέψεις, ότι τα λάθη στα οποία υπέπεσε, μόνο ανθρώπινα δεν ήταν. Ο κόσμος της υπαίθρου για πολλούς και διάφορους λόγους βρίσκεται στα όριά του και σε «τεντωμένο σκοινί» μην τον εξωθείτε γραφικοί κύριοι «Γκιάφιδες» να ξεκινήσει και να ξεσπάσει την οργή του απ’ την μόνη διασκέδαση που του απέμεινε, το ερασιτεχνικό Ποδόσφαιρο.

Δεν ζητάμε την εύνοια κανενός, απλά το αυτονόητο. Ισονομία, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. «Πιστοποιητικό καλής δουλειάς»

Ευτυχώς, ο εφετινός ΑΧΕΛΩΟΣ αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι κάτι το ξεχωριστό. Το συμβούλιο, το τεχνικό τιμ και οι παίκτες δεν έχασαν την πίστη τους σ' αυτό που χτίζουν εδώ και τρία χρόνια τώρα και φέτος απ’ το ξεκίνημα της περιόδου. Έχοντας ηρεμίσει μετά την ήτα της τετάρτης για το κύπελλο, προετοιμάστηκαν με άριστο-όπως αποδείχθηκε-τρόπο για ένα δύσκολο παιχνίδι στην Αμφιλοχία. Και το Σαββατιάτικο απόγευμα συντελέστηκε η μεταμόρφωση που εξέπληξε τους πάντες ευχάριστα.

Στο «Κραβασαρά» εμφανίστηκε μία ομάδα με πολύ υψηλό δείκτη ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης, με ξεκάθαρη γνώση του τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο και πώς θα το έπαιρνε, με πολλά τρεξίματα, αλληλοκαλύψεις, πρέσινγκ ψηλά και καλή κυκλοφορία της μπάλας. Έτσι το 3-0 με τα γκολ του Μπούζα, του Μωραϊτη, και του Ζαλοκώστα ήρθε σχετικά εύκολα, περισσότερο κι απ’ ότι περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Σίγουρα δεν έγινε ο ΑΧΕΛΩΟΣ Ολυμπιακός, ούτε ο φετινός ΑΜΦΙΛΟΧΟΣ είναι στα καλύτερα του για να μπορεί το συγκεκριμένο παιχνίδι να αποτελεί μεγάλο μέτρο σύγκρισης για τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας. Ήταν όμως, για πρώτη φορά φέτος σε επίσημο παιχνίδι μία ομάδα όπως την περιμένει ο κόσμος της και ο προπονητής της. Με ποδοσφαιριστές που συναισθάνονται το μέγεθος των απαιτήσεων της Α1 και δείχνουν ότι μπορούν να ανταποκριθούν σ' αυτές.

Το ζητούμενο βέβαια, είναι αυτό που έδειξε ο ΑΧΕΛΩΟΣ μέσα στην Αμφιλοχία να έχει και συνέχεια. Να αποτελέσει ένα κομμάτι μόνο, της εξέλιξης αυτής της νέας ομάδας που τώρα χτίζεται σε τούτη τη μεγάλη κατηγορία του νομού. Μας δείχνει τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες της και δεν μπορείς ακόμη να είσαι σίγουρος τι θα δείς από Κυριακή σε Κυριακή.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

ΑΝΤΙΡΡΙΟ 15

ΟΜΗΡΟΣ 12

ΑΣΤΕΡΑΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ 12

ΓΑΥΡΟΛΙΜΝΗ 12

ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ 10

ΣΤΑΜΝΑ 7

ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ 7

ΓΑΒΑΛΟΥ 7

Κώστας Καστρινός.

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Σκουπίδια γύρω μας. Παντού σκουπίδια. Όλη η χώρα σήμερα μια ατέλειωτη και βρομερή χωματερή. Οι πόρνες οι αναρχικοί οι λαθρομετανάστες οι άστεγοι οι κάθε είδους παραμβατικοί, για την «ιλουστρασιόν» κοινωνία και το κράτος είναι οι άνθρωποι σκουπίδια που πρέπει με σχέδια που έχουν και αρχαιοπρεπή ονόματα και με καινούργιου είδους απορριμματοφόρα – περιπολικά να μαζευτούν.
Σήμα κατατεθέν των ημερών μας και θέαμα καθημερινό του τελευταίου καιρού, άνθρωποι θηρευτές των κάδων απορριμμάτων. Όχι οι συνηθισμένοι από παλιά ρακένδυτοι ρακοσυλλέκτες, αλλά καλοντυμένοι συμπολίτες μας που ψάχνουν για φαγώσιμα – σκουπίδια. Μια εικόνα που σκάει σαν μπουνιά στη μούρη μου και με κατατρομοκρατεί για αυτά που έρχονται.
Κι έπειτα η τηλεόραση και τα προγράμματά της ο τύπος και η ενημέρωση του, κι αυτό ακόμα τώρα τελευταία το διαδίκτυο, ένα απέραντο τεράστιο σκουπιδαριό. Μία «φουλαριστή» χωματερή, που δείχνει καθαρά την περίοδο αφθονίας και υπερκαταναλωτισμού που ζήσαμε τελευταία.
Το κυριολεκτικό σκουπίδι όμως που έχει μετατρέψει ολόκληρο το περιβάλλον αυτής της χώρας σε ένα απέραντο σκουπιδαριό, είναι οι πολιτικοί διαχειριστές αυτού του τόπου. Αυτοί που εμπορεύονται ελπίδες, μέσα από κόμματα κάδους απορριμμάτων που πάντα απέπνεαν βρόμα και δυσωδία. Ετούτοι είναι το πραγματικό και μάλιστα μη ανακυκλώσιμο τεράστιο σκουπίδι. Ετούτοι είναι οι άρχοντες των σκουπιδιών, που κάνουν τους ανθρώπους όχι μόνο να νοιώθουν αλλά και ν’ αξίζουν σήμερα λιγότερο κι από σκουπίδια.
Ξέρω θα μου πεις να σου βρω έναν τόπο παγκοσμίως χωρίς σκουπίδια. Σίγουρα δεν υπάρχει κι αυτό είναι που με τρομοκρατεί. Γιατί εκείνοι που μιλάνε και τάζουν τέτοιους τόπους, χωρίς ανθρώπινα σκουπίδια και κάθε είδους ιδεολογικά απορρίμματα, είναι μονάχα τα «φασισταριά» και οι νοσταλγοί κάθε μορφής ολοκληρωτισμού.

Υ.Γ.  Τη φωτογραφία στη κορυφή με τον καλοντυμένο κύριο που ψάχνει στα σκουπίδια, τη τράβηξα μια μέρα έξω από ένα εργοστάσιο στον Πειραιά κι έκατσα και την έκανα πίνακα ζωγραφικής με τον τίτλο «Σκουπιδοχλιδάτος». (τέμπερα σε γκοφρέ χαρτόνι 50Χ60) Ένας πίνακας που σηματοδοτεί επακριβώς τη μαύρη εποχή που ζούμε, και που ποιος ξέρει ακόμα που θα οδηγηθούμε.

Καστρινος.

ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ Ο ΑΧΕΛΩΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ.

Φάση απ’ το σημερινό παιχνίδι.

Δεν ξέρω αν μπορούσε ή δεν μπορούσε ο ΑΧΕΛΩΟΣ να κερδίσει τον αήττητο και μάλιστα χωρίς να δεχθεί φέτος γκολ ΟΜΗΡΟ Νεοχωρίου, ούτε θα κάτσω να ψάξω για δικαιολογίες, Αυτό που ξέρω ότι μέσα σε 15 μέρες δύο ήττες απ’ την ίδια ομάδα μέσα στο γήπεδό σου σε επίσημους αγώνες με 2-0 είναι τουλάχιστον άκρος ανησυχητικό. Η αλήθεια είναι, ότι στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις και για αυτό επιβάλλεται να μιλάς πάντοτε μόνο εκ του αποτελέσματος. Απ’ ότι όμως έχει δήξει το φετινό ξεκίνημα των περσινών πρωταθλητών της Α2 το υλικό αυτής της ομάδας, είναι για πολύ καλύτερη μπάλα, και τέτοια αποτελέσματα πρέπει να βαρέσουν καμπανάκι - για να μην πω τις καμπάνες του Μοναστηριού - στους «κουμανταδόρους» της ομάδας, και να καθίσουν να συζητήσουν, τώρα ακόμα που είναι νωρίς εκεί κάτω στην Κακαβαριά.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον προπονητή ή τους παίκτες, ότι δεν εργάζονται. Θα ήταν ανήθικο… Κανείς επίσης δεν μπορεί να πει για την διοίκηση της ομάδας ότι δεν έχει κρατήσει τα… γκέμια γερά, και μάλιστα σε τέτοιες δύσκολες για όλο το ποδοσφαιρικό στερέωμα στιγμές. Και ο φίλαθλος του ΑΧΕΛΩΟΥ έχει αποδείξει εμπράκτως, ότι στηρίζει την ομάδα και υπομένει. Ότι δίνει ευκαιρίες κι ότι παρέχει και πιστώσεις χρόνου. Αλλά δεν θέλει μόνο ένα πράγμα: Την κοροϊδία, τα λόγια τα μεγάλα, μα και τον «ψευτοτσαμπουκά». Αυτά τα λίγα με πικρία, από ένα ακόμα άτυχο αποτέλεσμα.

Κώστας- Καστρινός.

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΝΙΚΗ-ΠΡΟΚΡΙΣΗ Ο ΑΧΕΛΩΟΣ.

Αποφασισμένη για τη νίκη και την πρόκριση στο κύπελλο κατεβαίνει η ομάδα του ΑΧΕΛΩΟΥ Αγγελοκάστρου και με ζητούμενο να πάρει «το αίμα της πίσω» για την ήτα στο Πρωτάθλημα από τον αήττητο και πρωτοπόρο στη βαθμολογία ΟΜΗΡΟ Νεοχωρίου την Τετάρτη το απόγευμα στην έδρα της. Η Αγγελοκαστρίτες μετά την την ισοπαλία με το ΤΡΙΚΟΡΦΟ εκτός, και με μια σταθερή πορεία στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος θέλουν πάση θυσία την πρόκριση απέναντι στους «Νιχωρίτες» προκειμένου να αποδείξουν ότι κοιτάνε όλες τις ομάδες κατάματα και για κανέναν δεν θα είναι εύκολοι αντίπαλοι. Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Σπάης δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα τιμωριών και τραυματισμών, και όλα δείχνουν ότι το παιχνίδι θα είναι ένα ντέρμπυ και ότι το φιλόξενο γήπεδο - στολίδι του Αγγελοκάστρου θα κατακλειστεί από πολλούς φιλάθλους που αγαπάνε την μπάλα.

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ. ΜΑΖΕΥΕ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝ’ ΚΑΙ ΡΟΓΕΣ.

Ισόπαλο 1-1 έληξε το παιχνίδι του ΑΧΕΛΩΟΥ μέσα στο Αντίρριο με την ομάδα του ΤΡΙΚΟΡΦΟΥ στο πλαίσιο της 4ης αγωνιστικής της Α’ κατηγορίας Αιτωλ/νιας.

Αυτό το αποτέλεσμα πάντως αφήνει πικρή «γεύση» στους Αγγελοκαστρίτες καθώς έχασαν πάλι σωρεία ευκαιριών στο παιχνίδι μετά την ισοφάριση με απευθείας φάουλ του Καρίμπα και οι γηπεδούχοι ταμπουρώθηκαν στην άμυνα για να κρατήσουν το βαθμό.

Μετά κι αυτό το παιχνίδι ο ΑΧΕΛΩΟΣ έφτασε τους επτά βαθμούς και παραμένει ψηλά στον βαθμολογικό πίνακα .

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ.

Δείτε εδώ το φίλμ όλου του αγώνα απ’ «το αδερφικό» site olla ta goal.....http://www.olatagoal.gr/2012/10/1-1.html  

Καστρινος.

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Ετούτη η μεσαία τάξη των Ελλήνων, των μικροαστών, έχει απ’ όλους πιο πολύ δεχθεί το μεγαλύτερο πλήγμα από τους «στρατευμένους πολιτικούς τρομοκράτες». Το να είσαι μεσαία τάξη στην Ελλάδα του σήμερα, μάλλον θεωρείσαι απ’ αυτούς πλήγμα και κατάρα. Και δεν καταλαβαίνουν οι «εκτελεστές του λαού» ότι αν αφαιρέσει κανείς απ’ αυτή τη χώρα τους μικρομεσαίους που υπερτερούν συντριπτικά, όχι μόνο αριθμητικά αλλά και σε εθνική συνείδηση δεν απομένει τίποτα πια σε τούτο το «Δοβλέτι».

Σε τούτη τη μεσαία τάξη υπάρχει κάτι που κρατάει τις ισορροπίες αυτού του κόσμου. Είναι αυτή που κινεί τα γρανάζια της κοινωνίας κι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της κατανάλωσης. Και ξέρει καλά αυτή η «Σέχτα» των μαφιόζων εξουσιαστών, έχουν διδαχτεί όπως πρέπει εκεί στα Πανεπιστήμια - εργαστήρια του ασύδοτου  Χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ότι ο μέσος πολίτης - η μάζα δηλαδή ενός λαού – ποτέ δεν θα δημιουργήσει μια σοβαρή μορφή αντίστασης, με το απίστευτο βόλεμά της και την πειθήνια υποταγή της.

Εγώ όμως τώρα, ένας απ’ τη μεγάλη τούτη μάζα των μικροαστών, γιατί έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου σε τούτη τη μεγάλη τη κρίση; Ναι καλά άκουσες στη κρίση. Θα δεις κάτι θα γίνει λέω συνέχεια από μέσα μου. Αποκλείεται τα πράγματα να παραμείνουνε πολύ ως έχουν. Όσο η κρίση και η ύφεση βαθαίνει, σπάζοντας τη φωτεινή βιτρίνα του ψεύτικου νεοπλουτισμού, μέσα απ’ την φτωχοποίηση βλέπω σταδιακά ότι αρχίσαμε ν’ αναπροσδιοριζόμαστε σαν κοινωνία. Κι όταν η κοινωνία αλλάζει έτσι τραγικά, έρχεται πιο πίσω των μικροαστών η εκδίκηση.

Καστρινός.

ΠΕΡΙ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟΨΗ.

Δυο λόγια για τη φιλία στις μέρες μας θα’ θελα σήμερα να πω με αφορμή το τελευταίο άρθρο στήριξης του πάντα φίλου του Θύμιου του Πριόβολου.

Όλα περνούν και φεύγουν γύρω μας. Τα χρόνια περνούν. Μεγαλώνουμε. Αλλάζουμε. Το μόνο που μένει σε τούτη τη διαδρομή είναι οι αναμνήσεις, και ίσως κάποιοι φίλοι. Με άλλους ξεκόβεις, χάνεσαι σε τούτη τη διαδρομή και με άλλους ξαναβρίσκεσαι.

Σε τούτη τη «πρίζα» όμως που τελευταία όλοι έχουμε μπει, όχι φιλία δεν προλαβαίνει ο άλλος να ζήσει, αλλά ούτε επικοινωνία να έχει με τη φαμελιά του καλά-καλά. Όλοι στο τρέξιμο για τον « επιούσιο» και για επιβίωση τώρα πια. Όλο και πιο πολύ βλέπω τώρα τελευταία να επιστρέφουν απ’ τη δουλειά τους οι γείτονες απ’ το πρωί, στις οκτώ η στις εννιά το βράδυ. Όσο κι αν τρέφουν αισθήματα φιλίας τούτοι οι άνθρωποι, δεν προλαβαίνουνε να γίνουν πράξη, να γίνουν λίγο «χαβαλές» όπως παλιά, να γίνουν καταστάσεις που συνδέουν φίλους. Και έτσι χάνονται. Συνέχεια αναβάλουν να βρεθούν, και τελικά όλοι ζουν μόνοι τους, κλεισμένοι στον εαυτό τους και στα σπίτια τους. Και έτσι η φιλία ροκανίζεται πια, απ’ τον ασφυκτικό ετούτο τρόπο της ζωής.

Η κρίση ετούτη εδώ η αδίστακτη αφού δεν έχει τίποτ’ άλλο πια να κόψει, έβαλε χέρι και προσπαθεί τώρα να κόψει φιλίες και παρέες. Ε όχι πια. Πάει πολύ.

Με τίποτα δεν πρέπει ν’ αφήσουμε κι ετούτο να περάσει. Δεν θα ‘χει πια κανένα νόημα και η ζωή.

   Υ.Γ. Η φιλία με το Θύμιο διασχίζει μια διαδρομή σαρανταηκονταετίας, παραμένοντας στέρεη και βασιζόμενη σε μια σχέση συνεργασίας, που πάντα στηρίζονταν σ’ ένα μικρό «εμείς» πάντα με αλληλοσεβασμό και δίχως υστεροβουλίες.

Καστρινός.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΗ ΦΩΝΗ.

Ζω ένα όνειρο μη με ξυπνάτε. Επιτέλους βρέθηκε μια φωνή Αγγελοκαστρίτη να πει κάτι ρε αδερφέ. Να σχολιάσει, να κρίνει και να συμπαρασταθεί. Και πάνω εκεί που είχα πάρει σχεδόν απόφαση να βάλω «τίτλους τέλους» και σε τούτον εδώ τον ιστότοπο, να μου τουμπάρει το μυαλό και να με «ντοπάρει» με δύναμη και μεγαλύτερη θέληση να συνεχίσω. Το γιατί θα το διαβάστε παρακάτω. Παλιόφιλε Θύμιο, είναι μικρό ένα ευχαριστώ.

Κώστας - Καστρινός.

Καλό είναι να φωνάζουμε, αλλά να συζητάμε είναι άλλο πράγμα!

Ευθύμιος Α Πριόβολος

Επισκέφθηκα την ιστοσελίδα μας εδώ και διάβασα τα τελευταία νέα. Θα ήταν κοινοτυπία να συγχαρώ για πολλοστή φορά τον Κώστα. Ωστόσο μια ακόμη ευχαριστία για το βήμα που παρέχει στον καθένα να μιλήσει και να πει τη γνώμη και την άποψή του, δεν θα ήταν πλεονασμός.

Διάβασα τα τελευταία νέα, αξιόλογα και ευπαρουσίαστα, αλλά η προσοχή και το δικό μου, προσωπικό, κριτήριο αξιολόγησης εστιάστηκε στις εξής τρεις (3) περιπτώσεις: Πρώτον, στην απογοήτευση που απέπνεε το τελευταίο άρθρο με τίτλο «Αυτή είναι η πικρή αλήθεια». Δεύτερον στην ανέλιξη ενός χωριανού σε ένα αξίωμα του πολιτικού χώρου, που πιστεύει και ακολουθεί, παράλληλα με τις ανώνυμες καταγγελίες ότι ο ίδιος καταπάτησε δημόσια έκταση. Τρίτον στα ανώνυμα σχόλια στο άρθρο του Κώστα για τη βία, όπου εμφανώς τη συνέδεε και με ένα πολιτικό, κοινοβουλευτικό κόμμα. Και έρχομαι στο πρώτο.

Μια μεγάλη δημόσια έκταση αποδόθηκε επίσημα στον ιδιοκτήτη της, στο Αγγελόκαστρο, τουτέστιν στους φυσικούς διαχειριστές της, στους αγρότες, μια και πρόκειται για χωράφια. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στο ιστορικό της υπόθεσης. Η υγιής, καλοζυγισμένη, ώριμη και σύστοιχη προς το συλλογικό αίσθημα θέση του Κώστα, είναι να αποδοθεί η έκταση για εκμετάλλευση σε περισσότερους του ενός αγρότες, για να φάνε ψωμάκι άνθρωποι που δυσκολεύονται πολύ. Πιστεύω πως δεν χωράει συζήτηση σε αυτό. Ο Κώστας λοιπόν το έγραψε, το έθιξε, το υποστήριξε και περίμενε μια ανταπόκριση, μια στήριξη, μια κίνηση τέλος πάντων, αφού πολλοί το διάβασαν. Μηδέν από μηδέν, μηδέν. Δυστυχώς. Δεν κουνήθηκε φύλλο. Κανένας! Φυσικό ήταν να απογοητευτεί και να πικραθεί, αφού είναι ένα θέμα, που αφορά πολλούς στο χωριό, αφορά το ίδιο το χωριό. Μια ησυχία και μια αδράνεια, σαν να μη νοιάζεται κανένας και για τίποτα. Προσωπικά δεν παραξενεύτηκα. Τα ίδια συναισθήματα ένιωσα, περίπου δυο χρόνια πίσω, όταν, από εδώ πάλι, έβγαλα στο φως και κατήγγειλα με στοιχεία - τα οποία δημοσίευα για όσους θυμούνται - το μεγάλο φαγοπότι και τη μεγάλη κλεψιά που έγινε στο μοναστήρι του Παντοκράτορα από κείνες τις ακρίδες της Πεντέλης. Ως κι ο δεσπότης ο Κοσμάς ήρθε ινκόγκνιτο ένα πρωινό στο δημαρχείο κι ανήσυχος προσπαθούσε και παρακαλούσε να μαζέψει τα πράγματα. Μέχρι και το δημοτικό συμβούλιο ενημέρωσα εγγράφως και παρακάλεσα να με καλέσουν για να τους ενημερώσω, λέγοντάς τους ότι κατέχω ένα μεγάλο αρχείο εγγράφων και στοιχείων που βάζουν φωτιά και πάνε κατ ευθείαν στον εισαγγελέα. Στηρίξτε με φώναζα, εσείς οι αρχές κι όποιος αγαπάει το μοναστήρι μας, μας έκλεψαν, μας έγδυσαν, έκαναν μεγάλες απάτες… Ούτε ένας φίλε Κώστα, θυμάσαι; Μαζί φωνάζαμε από δω. Και το κινητό μου δημοσίευσα και καλούσα να με πάρουν να ξεκινήσουμε. Με πήραν κάποιοι από άλλα μέρη, απ’ το Αγγελόκαστρο κανένας! Ούτε ένας παλιόφιλε… Συμπέρασμα; Αυτά που έγραφα τότε είναι και τώρα η απάντησή μου στη δική σου απογοήτευση και πίκρα. Δηλαδή, «απογοήτευση και λύπη. Λύπη και απογοήτευση για πολλά. Για την έλλειψη θάρρους, ευθύνης, …. μα προ πάντων αυτογνωσίας. Το τελευταίο εξηγεί τα πρώτα. …. Δυστυχώς άλλες είναι οι προτεραιότητες των πλειόνων στο Αγγελόκαστρο». Στενοχωριέμαι όμως και σκέφτομαι πολλούς καλούς ανθρώπους της μικρής μας κοινότητας. Αν το καλοσκεφτείς, είναι θύματα μιας έμμεσης βίας, μιας εξάρτησης από τοπικούς ιστούς, που τελικά δεν τους αφήνει να σηκωθούν από την καρέκλα. Μακάρι να σηκωθούν. Το εύχομαι ολόψυχα.

Επειδή το θέμα αυτό σχετίζεται με δημόσια έκταση, αβίαστα οδηγήθηκα στο άλλο θέμα που σχετίζεται πάλι με δημόσια έκταση και συγκέντρωσε απ’ ότι είδα τα περισσότερα (13 τον αριθμό) σχόλια. Δημιουργήθηκε από μια είδηση: από την ανέλιξη ενός χωριανού στον πολιτικό χώρο που πιστεύει και έχει στρατευτεί. Προσωπικά εκφράζω τα ειλικρινή συγχαρητήριά μου στον χωριανό Τάκη Μήλα του Σωτηρίου για τη θέση ευθύνης που του ανατέθηκε. Μη γινόμαστε μικρόψυχοι. Πιστεύει κάπου, θέλει να το υπηρετήσει, το υπηρετεί και ανέρχεται, όπως ο καθένας από εμάς προσπαθεί στο χώρο του. Ωστόσο το γεγονός ότι ο Τάκης γίνεται έτσι δημόσιο πρόσωπο, ταγμένο να υπηρετήσει τα κοινά, μιλάει δημόσια, αναλαμβάνει ευθύνες και μεθαύριο θα ζητήσει πάλι την ψήφο, η είδηση αυτή δημιούργησε μια σειρά σχολίων που τον κατηγορούν για καταπάτηση δημόσιας έκτασης στο χωριό. Καλά έκανε και δεν απάντησε στα σχόλια, γιατί ήταν ανώνυμα, υβριστικά, χυδαία μα προ πάντων χωρίς στοιχεία. Αν για ευνόητους λόγους κάποιοι καταφεύγουν στην ανωνυμία, δεν σημαίνει πως κατ’ ανάγκην πρέπει να εκφράζονται και αγοραία. Κι ύστερα, αφού κατηγορούν και καταγγέλλουν, γιατί δεν παρέχουν στοιχεία, αφού, έτσι κι αλλιώς, ανώνυμα καταγγέλλουν; Επειδή όμως ένας που θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κοινού καλού και την προάσπιση του κοινού συμφέροντος, και πρέπει - κατά την ρωμαϊκή ρήση - όχι μονάχα να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμιος, καλό είναι για τον Τάκη να κατασιγάσει αυτόν το θόρυβο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του, όχι γιατί τον υποχρεώνει κανένας από τους ανώνυμους υβριστές, φυσικά ούτε και το δικό μου σχόλιο, αλλά γιατί η σιωπή δεν θα λειτουργήσει θετικά για την πρόθεσή του να ασχοληθεί με τα κοινά και την πολιτική. Αν υπάρχουν έστω και αμφιβολίες για καταπάτηση δημόσιας γης, ιδιαίτερα σε τοπωνυμικές εκτάσεις, όπου ο φυσικός τίτλος ιδιοκτησίας τους είναι το τοπωνύμιο και η ιστορία, έχω την αθωότητα να πιστεύω ότι πρέπει αμέσως να διαλυθούν. Για φανταστείτε, κάποτε, κάποιος, σε ένα ανύπαρκτο και καταρρέον κράτος να πάει και να χτίσει πάνω στον Αι - Γιώργη! Ή να πάει και να χτίσει στην άκρη στον Αχελώο, σε δημόσια, παράκτια έκταση, για να έχει τη θέα του ποταμιού και τα νερά στα πόδια του! Επανέρχομαι λοιπόν και λέω πως πρέπει να διαλυθεί κάθε αμφιβολία, ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις. Όχι για μένα, ούτε βέβαια για τους ανώνυμους εισαγγελείς και κατήγορους, αλλά για το κοινό αίσθημα δικαίου, για την ισονομία και την αίσθηση πως δεν ισοπεδώθηκαν τα πάντα σε αυτή την έρημη την πολιτεία μας. Και βέβαια για εκείνον που επιθυμεί να υπηρετήσει το κοινό συμφέρον με τη συγκατάθεση των συμπολιτών του. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ασχολούμαι. Το κάνω ορμώμενος απ’ τη δική μου αντίληψη για τη δημόσια έκταση του χωριού μου. Δημόσια έκταση για μένα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το σώμα και τα ρούχα του χωριού. Είναι ο τόπος και οι τόποι όλων μας. Το χώμα, οι πρόγονοί μας, η ταυτότητα και «τα χαρτιά» μας, εν τέλει το μεγάλωμά μας. Έτσι το βλέπω εγώ, συναισθηματικά και ιστορικά. Θίγω το θέμα από αυτό και μόνο το συναίσθημα, από αυτό το βίωμα κι απ’ το λόγο ακόμα πως χρόνια τώρα ερευνώ και γράφω για τον τόπο και τους τόπους μας. Και όπως μέχρι τώρα έχω καταθέσει την άποψή μου, δημόσια και υπεύθυνα για πολλά κοινά θέματα της μικρής μας κοινότητας, καταθέτω και τώρα τη γνώμη μου με όνομα, επώνυμο και άρωμα καλοπροαίρετο. Όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Έχω τη βεβαιότητα ότι η ευαισθησία του Τάκη θα βρει τον τρόπο και το δρόμο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Έρχομαι τώρα στο τρίτο θέμα, στα σχόλια των ανώνυμων στο άρθρο του Κώστα για τη συσχέτιση της βίας, αυτή τη φορά με τον Λαϊκό Σύνδεσμο «Χρυσή Αυγή». Προς τι η ανωνυμία κι αυτά τα λόγια των σχολιαστών; Τα λεγόμενα του Κώστα μήπως δεν τοποθετούν τα πράγματα σωστά; Γνωρίζετε κανένα κόμμα απ’ το οποίο δεν ασκήθηκε ή τεχνηέντως δεν εκπορεύτηκε βία, με τούτη ή την άλλη μορφή; Από βία στο δρόμο στο όνομα κάποιων αιτημάτων, από λογής - λογής καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, καραβιών, κρουαζιερόπλοιων, δρόμων από δημόσια μέσα μεταφοράς κ.λπ. Ή μήπως δεν είναι βία, η βία των συνειδήσεων και η μεθοδευμένη, καθημερινή πλύση των εγκεφάλων από την Πολιτεία και άλλους φορείς; Ας μη γελιόμαστε! Η βία είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο, όπως και ο πόλεμος, γι’ αυτό και ποτέ δεν έλειψαν, ούτε θα λείψουν από την κοινωνία. Κύρια αιτία της βίας, αλλά και φορέας της, εκεί όπου επωάζει, είναι η πολιτική. Ξέρετε γιατί; Γιατί από τη φύση της η πολιτική έχει τη βία μέσα της. Γιατί την έχει; Θα το καταλάβουμε αν αναρωτηθούμε τι είναι η πολιτική. Πέρα από φιλοσοφίες και επίτηδες πολυλογίες για να μπερδεύεται ο κοσμάκης, πολιτική είναι η προσπάθεια εξισορρόπησης του ατομικού με το συλλογικό, κοινό συμφέρον σε μια οργανωμένη κοινωνία. Από τη σκέψη πώς θα το κατορθώσουμε αυτό, γεννήθηκαν όλα τα πολιτικά συστήματα. Σαν φιλοσοφικά σχήματα στην αρχή και μετά σαν πολιτικές ιδεολογίες. Όσο λοιπόν προσπαθούμε, ο καθένας με την άποψη και την ιδεολογία του να μοιράσουμε δίκαια τα αγαθά, πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες, που όταν δεν γεφυρώνονται και δεν επιλύονται με το λόγο, γενούν βία. Από αυτή τη μικρή και λειψή ανάλυση, μα προ πάντων την καθημερινή πείρα, καταλαβαίνουμε ότι η θέση του Κώστα πως η βία στην πολιτική είναι καταδικαστέα σε όποιον χώρο εμφανίζεται κι από όποιον χώρο ασκείται άμεσα ή έμμεσα, όχι μόνο είναι σωστή, αλλά χαρακτηρίζει και τους λογικούς ανθρώπους. Προσωπικά θα περίμενα από τους ανώνυμους σχολιαστές να πάρουν θέση. Να αντικρούσουν τον Κώστα εκεί που διαφωνούν, να ανοίξουν διάλογο, αφού προσδιορίζονται ως μέλη της Χρυσής Αυγής, δηλαδή ενός νόμιμου, κοινοβουλευτικού κόμματος με αξιοσέβαστο ποσοστό προτίμησης, και φυσικά να προτάξουν τις θέσεις και το δίκιο τους. Όχι ανώνυμα και με κορώνες εκδίκησης. Μέγα λάθος! Ένα κόμμα αγωνίζεται να έρθει στα πράγματα, όχι για να εκδικηθεί, αλλά για να διορθώσει, να γιατρέψει, να κλείσει πληγές για το κοινό καλό. Αυτό μη το λησμονάμε, όπου και αν ανήκει ο καθένας. Και ο διάλογος είναι διάλογος, και μάλιστα πολιτικός, όταν γίνεται επώνυμα. Οι φωνές μπορεί να ακούγονται, αλλά δεν πείθουν, ο λόγος είναι που πείθει. Οι φωνές χάνουν και όποιο δίκαιο μπορεί να έχουν. Ο μακαρίτης ο Σωκράτης έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι ξέρουν να μιλάνε, αλλά λίγοι να συζητάνε. Εμείς πού θέλουμε να ανήκουμε; Σ’ αυτό να προβληματιστούμε.

Για όλα αυτά όμως δεν πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε, να γράφουμε και να συζητάμε. Οι καρδιές των χωριανών μας δεν είναι σκοτεινές, έχουν φως, πολύ φως μέσα τους, οι κουρτίνες πρέπει να τραβηχτούν. Και τότε δεν θα υπάρχουν ανώνυμοι, παρά μόνο πρόσωπα με άποψη και γνώμη. Και από αυτή την προσπάθεια να μη λείπει κανένας. Μην ξεμοναχιαζόμαστε. Είμαστε μόνοι, μόνο όταν το θελήσουμε εμείς. Και όταν γράφουμε ανώνυμα, τι νομίζετε ότι κάνουμε; Μένουμε μόνοι και κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία με τη θέλησή μας. Τότε όμως, αυτή η μοναξιά, είναι οι πιο άσχημες στιγμές μας.

Όμως επειδή ξυπνήσαμε εκεί, στο Αγγελόκαστρο, επειδή θα κοιμηθούμε εκεί, στο μεταξύ φωτεινό διάστημα, ας είμαστε διασκορπισμένοι άλλος εδώ κι άλλος εκεί, κι ας διαφωνούμε, να είμαστε μονιασμένοι.

ΑΧΕΛΩΟΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.

Ο ΟΜΗΡΟΣ Νεοχωρίου επικράτησε 2-0 ενός αποδεκατισμένου ΑΧΕΛΩΟΥ και διατήρησε το απόλυτο των νικών, μετά από τρείς αγωνιστικές. Με σοβαρές ελλείψεις σε όλες τις γραμμές τους οι Αγγελοκαστρίτες δεν μπόρεσαν σε καμία περίπτωση ν’ αντισταθούν στην ανωτερότητα του αντιπάλου, και δεχόμενοι δυό πανηλίθια γκόλ, έχασαν με σχεδόν «κατεβασμένα τα χέρια» το παιχνίδι. Η νεοφώτιστη μετά από πολλά χρόνια στην Α’ κατηγορία ομάδα του Αγγελοκάστρου δεν πρέπει με τίποτα να πτοηθεί από τέτοια άτυχα αποτελέσματα. Ο ΟΜΗΡΟΣ είναι ομάδα που έχει περάσει και από την Δ’ Εθνική και πρωταγωνιστεί πάντα στη μεγάλη κατηγορία του νομού. Οι ποδοσφαιριστές του ΑΧΕΛΩΟΥ πρέπει να παραμείνουν προσγειωμένοι στην πραγματικότητα, και να προσπαθήσουν καταβάλλοντας μεγαλύτερη προσπάθεια να «πάρουν το αίμα τους πίσω», την παραπάνω Τετάρτη για το κύπελλο απ’ την ίδια ομάδα μέσα στο Αγγελόκαστρο.

Πολλές φωτογραφίες από το παιχνίδι στο φιλικό site ola ta goal. Εδώ:        http://www.olatagoal.gr/2012/10/0-2_6.html

Καστρινός.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Έγραψα τις προάλλες για ένα θέμα που αφορά ολόκληρη τη μικρή κοινωνία του χωριού, και είναι θέμα πάνω απ’ όλα ηθικής αρχής και τάξεως. Το διάβασαν πολλοί, είδα τους δείχτες. Στο θέμα δεν θα επανέρθω όσοι το διάβασαν κατάλαβαν. Καμία αντίδραση όμως από πουθενά πλην μιας η δυό μεμονωμένων περιπτώσεων, σε ένα θέμα παραλογισμού που λογικά θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλους.

Δεν γίνεται έτσι Πατριώτη τίποτα. Αν δεν αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Τα προβλήματα δεν λύνονται με το να προτείνεις κάτι σαν άτομο , κι ας έχεις πρόθεση και δίκιο «Αγίου». Δεν πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει τίποτα εάν οι πολίτες δεν σηκωθούν απ’ τις καρέκλες τους να διεκδικήσουν και να διαμαρτυρηθούν. Δεν ξέρω υπνωτικό μας ρίχνουνε κι είμαστε όλοι κλεισμένοι στο «καβούκι μας». Σ’ αυτές τις συνθήκες ότι και να προτείνεις στο τέλος πάλι μια σκέτη απογοήτευση θα νοιώσεις. Ετούτη η κρίση η πρωτόγνωρη έκανε τους περισσότερους να έχουν παραιτηθεί, να κάθονται στη γωνιά τους και να περιμένουν. Όμως ένα είναι βέβαιο, αργά η γρήγορα κάτι θα γίνει, και σας το λέω αυτό σχεδόν με σιγουριά.

Και δεν κατηγορώ κανέναν. Εξ άλλου η κριτική στη χώρα μας το τελευταίο καιρό έχει γίνει άθλημα. Ο ένας κριτικάρει και καταγγέλλει τον άλλον. Πολλές φορές μάλιστα αυτοί που καταγγέλλουν και κριτικάρουν το κάνουν για να κρύψουν όποια προσωπική ευθύνη τους αναλογεί. Κάτι σα να λέμε «εγώ είμαι ο εντάξει, και όλοι εσείς οι άλλοι οι μαλάκες». Δεν είναι έτσι όμως. Τα πράγματα αλλάξανε και δεν μπορεί κανένας πια να παίζει την «κολοκυθιά». Η κριτική πρέπει να συνοδεύεται και από προτάσεις. Και από προτάσεις μάλιστα συγκεκριμένες και όχι άλλες πια γενικολογίες και αφορισμούς. Νισάφι πια απ’ αυτά. Χορτάσαμε.

Αν μέσα σ’ αυτή τη κρίση που όλο και βαθαίνει, Αν δεν καταλάβουμε γιατί γίνονται τα όσα γίνονται γύρω μας, και αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι θα πρέπει να αντιδρούμε στο παράλογο, ακόμα και στο μικρό και τοπικό, το έχουμε χάσει το παιχνίδι.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, και όλα τ’ άλλα είναι άσκοπα.

Καστρινός.

Σ' ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ.

Σ' ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ.

Καθόμουνα στον καναπέ βράδυ να κάνω ακρόαση
πολιτικοί την πέσανε μέσα απ' την τηλεόραση.
Τι θέτε κομματόσκυλα; Στα τέτοια μου σας γράφω
που να σας πάρει ο διάολος μέσα από το τάφο.


Κι ως τούτα εδώ ξεστόμισα ξαλάφρωσα λιγάκι
ένοιωσα σαν εκπρόσωπος του άφραγκου κοσμάκη.
Είστε συγκαταβατικοί κι εσείς να υποθέσω;
ή μήπως το καλύτερο ήτανε να τους χέσω;


Το άριστο θα ήτανε το να τους δώσω κλότσο
θα 'σπαγε όμως η τιβί και θα με πιάναν κότσο.
Δούλεψα το τηλεκοντρόλ τους έδιωξα για λίγο
τριγύρω μου κοιτάζοντας να δω από πού θα φύγω.


Πάω λοιπόν να σηκωθώ μα πού. Τίποτα! Τζίφος
σκέφτηκα εναλλακτικά να αλλάξω λίγο ύφος.
Να πω καλώς τα παιδιά, καλώς τους, τους λεβέντες!
Καθίστε! πλάι μου εδώ να πούμε δυο κουβέντες.


Μα ήρθε μια αναλαμπή που άστραψε στο κεφάλι
«σήκω μαλάκα γρήγορα προτού πλακώσουν κι άλλοι..»      Στο καφενείο τσίπουρο με σκέτη μορταδέλα
σήκω και φύγε γρήγορα μη μπλέκεις με μπουρδέλα.


Έτσι λοιπόν και βρέθηκα να κάνω απόψε ρέκλες
να γράφω να συνομιλώ με αδειανές καρέκλες.                         Σε παραπλήσιο καφενέ της διπλανής πλατείας
τύφλα από το τσίπουρο σ' ένδειξη ευαισθησίας.

Καστρινός.