Κοίτα μη δε κατέβς θα να σαι προυδότς.
Έλεγε η φωνή επιτακτικά στο ακουστικό του τηλεφώνου φερμένη απ’ τα πάτρια εδάφη. Μη με βάζεις σε μπελάδες αδερφέ. Πάλι κάτω; Πριν δέκα μέρες δεν είμουνα εκεί για το Πάσχα.
Γιατί τώρα τι είναι; Δεν είναι Λαμπρή. Αναστένηται ο Παναιτουλικός μιτα από τόσα χρόνια κι μ’λές κι κβέντες.
Καλά - καλά μη φωνάζεις. Ξέρεις πως θέλω να έρθω. Τριαντατέσσερα ολόκληρα χρόνια περιμέναμε αυτή τη μεγάλη στιγμή.
Τότι τι μ’ τσαμπνάς. Του Σάββατου του προυί να ρουβουλάς τ’ Παλιουβούνα.
Καλά. Θα κάνω ότι μπορώ. Θα ‘χει τίποτα καλό, καμιά μάσα καλή τουλάχιστον;
Τι λες ουρέ λιβέντ. Μέχρι από κειές τσούπις με τα κουντά τα φστάνια π’ χουρέβνε μη τς φούντις στα χέρια θα να ’χει. Οσου α που μάσα, Αρνιά να ιδούν τα μάτιας. Θα φτάς η τσίκνα στ’ Κυραβγαίνα.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου