ΑΠΩΛΕΙΑ.

Η βάβω η Κώσταινα κατά όπως έμαθα στο διάβα των καιρών είχε έτοιμα τα ρούχα της στα ενενήντα τόσα της για το τελευταίο της ταξίδι. Το παράξενο δεν είναι η τελευταία φορεσιά, μα το κρασί και το λάδι, που είχε κρυμμένο στο μπαούλο ποιος ξέρει πόσα χρόνια πριν, που είχε διαλέξει για να την συνοδέψει. Ο θάνατος όπως τον αντικρίζαν αυτοί που είχαν περάσει τόσες δυσκολίες στη ζωή, σ’ όλη του τη τιμητική .

Και σήμερα που όπως έγινε η ζωή δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος και καμιά οικογένεια που να μην πενθεί για κάτι. Σε τούτες τις περίεργα δύστροπες εποχές, όλοι και όλα,  μας ζητούν να κρίνουμε να συμμετέχουμε να αποκτήσουμε θέση και άποψη ακόμη και για την ποιο τραγική εξέλιξη. Το θάνατο.

Κι ο φόβος του θανάτου ή της απώλειας είναι αντιστρόφως ανάλογος του πόσο νοιώθουμε ότι έχουμε ζήσει. Όσα περισσότερα ανεκπλήρωτα όνειρα έχουμε τόσο περισσότερο φοβόμαστε να μην πεθάνουμε. 
Αν λοιπόν, μπορούσαμε να κοιτάξουμε τον θάνατο κατάματα χωρίς τρόμο θα ήταν μια τεράστια επιτυχία, γιατί αυτή η πράξη θάρρους ενέχει και άλλες σημαντικές πράξεις τόλμης.

Τι λέω εγώ σε κάθε τέτοια τραγική στιγμή σ΄ αυτούς που απομένουν πίσω;

Η επίγνωση κι ο φόβος του θανάτου, είναι που κινητοποιεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και κάθε βήμα προς τα μπροστά, και είναι αυτή που τελικά, δίνει στον άνθρωπο και τη μοναδικότητά του.

Ο θάνατος λοιπόν δεν είναι και τόσο τρομακτικός.

Κι επειδή άκρη με το θάνατο δε βρίσκεις. Πρέπει κάποια στιγμή να τον αποδεχτείς. Αλλιώς αιώνια θα ζεις παρέα με σκιές και με φαντάσματα.

Για τη ψυχή της λατρευτής μας Κατερίνας που πήγε σήμερα για να μας αγναντεύει απ΄τους ουρανούς.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

Ο ΤΡΥΓΟΣ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΤΟΠΟ ΜΑΣ.

Στο Αγγελόκαστρο η ιστορία των αμπελιών χάνεται στο παρελθόν. Τα αμπέλια ήταν διάσπαρτα σε διάφορες περιοχές όπως, στα Παλιάμπελα, στον ΑϊΛιά, στα Καμάρια,  στη Σκαφίδα και σ’ άλλες περιοχές. Η καλλιέργειά τους ξεκινούσε με το κλάδεμα που γινόταν συνήθως γύρω στα Χριστούγεννα και λίγο αργότερα, και ακολουθούσε το σκάψιμο (ύψωμα του χώματος γύρω από τη ρίζα του φυτού). Το Μάρτιο γινόταν το ράντισμα με γαλαζόπετρα και λίγο διαλυμένο ασβέστη, και το Μάιο το θειάφισμα με το «κιαφολόγι». Πέρα... μετά τις 20-25 Σεπτεμβρίου, ανάλογα με τον καιρό γίνονταν ο τρύγος. ΄΄ΘΕΡΟΣ–ΤΡΥΓΟΣ-ΠΟΛΕΜΟΣ΄΄, έλεγαν εκείνα τα χρόνια οι παλιοί για να δείξουν ότι ο τρύγος ήταν μια σοβαρή και κουραστική υπόθεση.

Μπαίνοντας ο Σεπτέμβριος σε όσους είχαν αμπέλια άρχιζαν οι προετοιμασίες. Πλένανε τα βαρέλια και τα γεμίζαμε με νερό για να «ρουπόσουν» δηλ. να διασταλούν οι ξύλινες ρωγμές με την απορρόφηση νερού ώστε να γίνουν στεγανά. Φέρνανε τους «βαρελάδες» - εξειδικευμένους ανθρώπους γι’ αυτή τη δουλειά- για να επιδιορθώσουν τα παλιά δρύινα βαρέλια απ’ τη φθορά του χρόνου, και αγοράζανε καινούργια καλάθια ή κοφίνες (καπνοκάλαθες), από πλανόδιους γύφτους, εάν είχαν χαλάσει τα παλιά. 

Τη μέρα του τρύγου απ’ το πρωί όλη η γειτονιά στο πόδι, και όλοι βουρ για το αμπέλι. Οι μεγάλοι έκοβαν τα σταφύλια με τα τροχισμένα ψωμομάχαιρα, τα έβαζαν στα καλάθια και από κει στις καπνοκάλαθες, που τις μεταφέρανε στον ώμο για το φόρτωμα στα ζώα, η στις πλατφόρμες των τρακτεριών τα τελευταία χρόνια. Έτσι το φορτίο μεταφέρονταν στο «κάδο» για το πάτημα. Ένας τέτοιος τρύγος- γιορτή- μου’ρχεται τώρα στο μυαλό σ’ ένα απ’ τα τελευταία τότε αμπέλια στο χωριό. Στο αμπέλι του Ρόμπολα, που ήταν 100 περίπου μέτρα μέσα απ’ το σταθμό του τραίνου κάτω στο σταθμό.

Ο κάδος ήταν ένας πέτρινος κτιστός χώρος σε σχήμα μεγάλου βαρελιού που στη βάση του υπήρχε έξοδος αυλακωτή με κάνουλα ώστε να τρέχει ο μούστος στο καζάνι. Στο κάδο αυτό προσαρμόζονταν το ξύλινο πατητήρι, όπου πατούσανε τα σταφύλια και βγάζανε το χυμό των σταφυλιών, το μούστο. Ο μούστος με την περίεργη εκείνη μοσχοβολιά, τραβούσε τις μέλισσες και τις σφήκες, που ήταν αδύνατον να πατάς  σταφύλια και να μην σε τσιμπήσουν, οπότε σαν αντίδοτο χρησιμοποιούσανε το «σταύρωμα» με το μαχαίρι και το ξίδι. Από το κάδο γεμίζανε τα καζάνια με μούστο και γεμίζαμε μετά τα βαρέλια. Μετρούσανε την περιεκτικότητα του σακχάρου με ειδικό όργανο το «γράδο». Εάν η χρονιά ήταν καλή με ζεστό καιρό και χωρίς βροχές, τα κρασιά είχαν πάνω από 12 βαθμούς, πού ήταν η αρχή για ένα καλό κρασί.

Ένα απ’ τα καινούργια αμπέλια που δειλά - δειλά τώρα τελευταία άρχισαν να ξαναμπαίνουν στο χωριό. Το αμπέλι του Θανάση του Καλτσά στα καμάρια.

Το κρασί έβραζε για 30-40 περίπου ημέρες (γίνονταν η ζύμωση), οπότε κλείνανε την επάνω τρύπα του βαρελιού με την ξύλινη τάπα και τη σφραγίζανε με λειωμένο ρετσίνι. Εκείνα τα  χρόνια δεν υπήρχαν χημικοί και χημικά προϊόντα για να μην ξινίσει το κρασί. Έτσι πριν να σφραγίσουν το βαρέλι έριχναν μέσα ρετσίνι (4 κιλά το βαρέλι αν θυμάμαι καλά) που έδινε και άρωμα ωραίο στο κρασί. Τα γιοματάρια όπως έλεγαν τότε τα γεμάτα βαρέλια τ΄ανοίγανε συνήθως κάνα μήνα πριν τις γιορτάδες (Χριστούγεννα). 

Οι πατεράδες μας πίστευαν, όπως και σήμερα λένε οι γιατροί, ότι το κρασί «στυλώνει» τον άνθρωπο, τον κάνει γερό, δυνατό και δραστήριο φτάνει να μη γίνεται κατάχρηση και το ύμνησαν και τραγούδησαν πολλοί μεγάλοι αρχαίοι και νέοι ποιητές. Έχει γράψει ένα ωραίο βιβλίο ο συμπατριώτης μας ο Θύμιος ο Πριόβολος πάνω σ’ αυτό το θέμα.  

Χρόνο με το χρόνο, από τη δεκαετία του 1960 περίπου και μετά, ένα-ένα  όσο μεγάλωναν οι γονείς μας εγκαταλείπονταν τ’ αμπέλια. Θράσεψε ο τόπος -όπως λέμε- με άλλα σπάρτα. Ποτίστηκαν τα χώματα με φυτοφάρμακα και δηλητήρια ξενόφερτα, τόσο που σήμερα εκεί που παλιά ήτανε τ’ αμπέλια, να μη περνάει ούτε φίδι από εκεί.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΞΩΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΪ ΛΙΑ;

Όλα ξεκινούν από ένα μύθο, ένα θρύλο, μια φήμη, και συνήθως στη περιοχή, να υπάρχει συγκεκριμένο σημάδι. Όπως για την περίπτωσή μας ένα μικρό ξωκλήσι. Και οι φήμες για κάποιο κρυμμένο θησαυρό κεντρίζουν το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων, που επηρεάζονται απ’ τη γοητεία της περιπέτειας και το όνειρο του εύκολου πλούτου. Άνθρωποι που ζούν μεταξύ μύθου και πραγματικότητας και η φαντασία τους οργιάζει.

Κι αν δεν σκάψεις δε βρίσκεις. Ακόμη και το βάθος που είναι κρυμμένος ο θησαυρός πάντοτε παίζει. Οι πενήντα πόντοι μπορεί να γίνουν ένα μέτρο, πέντε η δέκα μέτρα. Κάτι τέτοιο έγινε εδώ και αρκετό καιρό και μέσα στο ξωκλήσι του Αϊ Λιά στην ομώνυμη περιοχή στο Αγγελόκαστρο. Μπήκαν, έσκαψαν με την άνεσή τους οι επίδοξοι χρυσοθήρες, και κανείς δεν πήρε χαμπάρι τίποτε. Βρήκαν δεν βρήκαν τίποτα, τα εικονίσματα και ο Θεός το ξέρει. Εκείνο όμως που γεννάει τεράστια ερωτηματικά, είναι πώς ο λάκκος βρέθηκε καλυμμένος, και μάλιστα στρωμένος με καινούργιο τσιμέντο; Υπενθυμίζω ότι το ξωκλήσι του Αϊ Λιά ανήκει στη δικαιοδοσία του Μοναστηριού του Παντοκράτορα , κι αυτό είναι ο κλειδοκράτορας και ο διαχειριστής του.

Το κείμενο ήταν αυτό. Αρκετοί θα το είχατε διαβάσει. Γι’ αυτό το ενημερωτικό κείμενο, η Ιερά μοναστική κοινότητα του Μοναστηριού μας, θεώρησε ορθό και δίκαιο, να βάλει δικηγόρο να μας συνετίσει, να μας απειλήσει και να μας «τραβήξει το αυτί». Τους απαντώ (νηφάλια μέχρι στιγμής) δημόσια και έντιμα όπως έμαθα να κάνω πάντοτε, και βγάλτε εσείς τα συμπεράσματά σας.

Απάντηση του AGGELOKASTRO NEWS.

Με όλον το σεβασμό  που έχω προς το σχήμα σας και την περίσσια ευλάβεια προς το μοναστήρι του Αγγελοκάστρου παρακαλώ πολύ δεχθείτε την απάντησή μου στην γνωστοποίηση που έλαβα ηλεκτρονικά και κατ’ εντολή σας από την νομική σύμβουλο  της ιεράς μονής.
Εν πρώτοις δεν ενήργησα «εν κρυπτώ και παραβύστω », δεν  κατηγόρησα κανέναν, δεν συκοφάντησα  κανέναν, δεν  άφησα υπαινιγμούς για κανέναν και ούτε  απέδωσα  μομφή σε κανέναν. Συλλογισμούς και ερωτήματα εξέφρασα για ένα θέμα που  άπτεται τόσο της ευαισθησίας της δικής μου όσο και όλων των κατοίκων του Αγγελοκάστρου, γιατί αφορά σε ιερά και όσια, σε χώματα και ξωκλήσια των προγόνων μας. Αν ο λόγος μου ενόχλησε γιατί παρερμηνεύτηκε, πρώτος ζητώ τη συγχώρεση. Αν όμως ο λόγος μου χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία εντυπώσεων, δεν γνωρίζω για ποιους ενδεχομένως λόγους, θα εκφράσω τη λύπη μου. Έχω την αγαθότητα να πιστεύω ότι οι όποιες  διαφορές, υποτιθέμενες ή πραγματικές, και τα όποια ερωτηματικά, ανάμεσα στην εκάστοτε μοναχική κοινότητα της ιεράς μονής και των κατοίκων του Αγγελοκάστρου, πρέπει πρώτα να  διευθετούνται με τον τρόπο που ο δικαιοκρίτης Κύριος μας διδάσκει και η ορθόδοξη μοναχική βιωτή υπαγορεύει. Το να καταφεύγει η ιερά μονή αμέσως στο δικηγόρο για κάθε Αγγελοκαστρίτη, που θεωρεί ότι την προσέβαλε ή την κατηγόρησε ή την καταχράστηκε ή είχε πρόθεση να αμαυρώσει την εικόνα της, ούτε χριστιανικό είναι, ούτε φρόνιμο για πολλούς και ευνόητους λόγους. 

Ασφαλώς γνωρίζετε ότι το μοναστήρι μας δοκιμάστηκε πολύ τα τελευταία χρόνια και βέβαια όχι από κοσμικούς ή Αγγελοκαστρίτες. Μια περιπέτεια που γνωρίζω καλά και δεν έμαθα που έχει καταλήξει και τι δρόμο έχει πάρει. Αναμφισβήτητα παραλάβατε μια  δύσκολη κατάσταση και αναλάβατε μια ευθύνη πολύ μεγάλη με την απόφασή σας να μονάσετε στο μοναστήρι μας. Μια ευθύνη και ένα έργο,  που πέρα από την άσκηση και τον κανόνα σας, σκοπό έχει, προς όφελος πάντα των πιστών και για τη δόξα του Θεού, να ειρηνεύσει τις συνειδήσεις και να αποκαταστήσει την αμαυρωθείσα εικόνα τόσο του μοναστηριού όσο και αυτών που φυσικά ή ηθικά το έβλαψαν. Αυτή η προσπάθεια και η ευαισθησία σας, σας καθιστά  άγρυπνες για κάθε τι που επιβουλεύεται το ήθος και τον αγώνα σας. Ενδεχομένως  λοιπόν και η κίνησή σας να καταφύγετε αμέσως σε δικηγόρο, διαβάζοντας προφανώς βιαστικά το κείμενό μου και χωρίς να ζητηθεί η οποιαδήποτε διευκρίνιση η εξήγηση, ερμηνεύεται και εξηγείται από το χρηστό σας ήθος και την αγωνία σας για το μοναστήρι.   
Επιθυμώ λοιπόν και πιστεύω ότι διαβάζοντας την επιστολή μου το πνεύμα της καταλλαγής θα πνεύσει εκατέρωθεν. Σε αυτό και με αυτό το πνεύμα είμαι στη διάθεσή σας για να προσφέρω οποιαδήποτε υπηρεσία για το καλό του μοναστηριού, πέρα από τον άχρωμο, άγευστο, τυπικό και επιδεκτικό κόσμο των νομικών διατυπώσεων και δρόμων, που κανείς μας δεν έχει διάθεση να ακολουθήσει. Ήδη το μοναστήρι μας ταλανίζεται ακόμη στις συνειδήσεις των πιστών - δεν γνωρίζω αν και σε δρόμους νομικούς - από την πρόσφατη  περιπέτειά του. Ας συμβάλλουμε  στην ειρήνευση και στην καλή αλλοίωση των πάντων, έχοντας μοναδικό και ασφαλή οδηγό το ανέσπερο φως της  Μεταμόρφωσης του Χριστού.
Με εκτίμηση.
 AGGELOKASTRO NEWS. Μπούτιβας Κώστας – Καστρινόs.     

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ.

Στη νέα ελπιδοφόρα φουρνιά πιτσιρικάδων ποδοσφαιριστών απ’ το Αγγελόκαστρο, φιγουράρει και το όνομα ενός 15χρονου παλικαριού, βασικού στελέχους στην Κ17 ομάδα της Α.Ε.Κ. Αθηνών. Του Γιώργου Κ. Μπούτιβα. Και ο μικρός κλωτσάει το τόπι και το κλωτσάει καλά.

Χαμογελαστός γίγαντας. Οι δύο λέξεις που περιγράφουν τον Γιώργο. Και με πολύ πάθος για τη μπάλα και το γκολ. Γεννήθηκε εκεί κοντά στην έδρα της Α.Ε.Κ στο Περισσό το 1999 και συνεχίζει να ζει εκεί έως σήμερα συνδυάζοντας το σχολείο με την αγάπη του για τη μπάλα. Κλώτσησε το τόπι για πρώτη φορά στα 8 του στα τσικό της A.E.K  για να παραμείνει στη συνέχεια στις ακαδημίες της.

«Δουλεύω σκληρά κάθε μέρα για να παίζω βασικός. Είναι ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα. Απαιτεί πολλή δύναμη και τεχνική. Δεν θέλω να αφήσω ανεκμετάλλευτη καμία ευκαιρία στον επιθετικό τομέα και να περιμένω μόνο τις προωθήσεις σε στημένες φάσεις. Τρέχω συνέχεια μες το γήπεδο θείε,» μου λέει ο νεαρός επιθετικός, και βλέπεις το πάθος του για το ποδόσφαιρο, να καθρεφτίζεται στα μάτια του.
Καστρινός.

Δημήτρης Γ. Μπακογιάννης. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΚΤΗ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.

Το ποδόσφαιρο για μένα είναι ένας τρόπος ζωής γιατί μέσα από αυτό γνωρίζεις φίλους, μαθαίνεις να έχεις πειθαρχία, να σέβεσαι τους αντιπάλους σου με τον καλύτερο τρόπο. Και οι στιγμές στο γήπεδο είναι πραγματικά τέλειες. Πιστέψτε με !!! Ανεπανάληπτες!!!Οι φίλοι μου λένε: «Τις Παρασκευές και τα Σάββατα μας αρέσει να βγαίνουμε. Την Κυριακή μας αρέσει να κοιμόμαστε». H φίλη μου λέει «Εμείς ποτέ δεν είμαστε μαζί». Άλλοι λένε ότι δεν θα πετύχουμε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή και ότι η μπάλα είναι ένα πετσί. Οι γονείς μας γκρινιάζουν συνεχώς να διαβάζουμε και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε, οι καθηγητές και αυτοί τα δικά τους, το μάθημα τους και τίποτε άλλο. Αλλά σκεφθείτε, τι ξέρουν όλοι αυτοί τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για μας; Τι ξέρουν για τα νεύρα, την πίεση και την ένταση που υπάρχει και δεν σε αφήνει τη νύχτα να κοιμηθείς πριν από το παιχνίδι; Τι ξέρουν για τους αγώνες που δίνεις άρρωστος ή τραυματισμένος; Τι μπορεί να ξέρουν για τα κτυπήματα και τον πόνο που αντέχεις; Τι ξέρουν για το άγχος που μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιριστής όταν είναι στον πάγκο; Τι ξέρουν πως είναι να κερδίζεις ένα παιχνίδι το τελευταίο λεπτό ή στις καθυστερήσεις του αγώνα ή όταν χάνεις ένα παιχνίδι 2 λεπτά πριν το τέλος; Τι ξέρουν τι σκέφτεσαι όταν κάνεις την 20λέπτη προθέρμανση πριν το παιχνίδι; Τι μπορεί να ξέρουν όταν ένας παίκτης θα πρέπει να σταματήσει το ποδόσφαιρο λόγω τραυματισμού; Τι ξέρουν για τους αγώνες που δίνεις σε τσουχτερό κρύο και σε βροχές ή το μπάνιο που κάνεις μετά σε κρύο ντους; Τι ξέρουν; Για όσα μαζί σου μέχρι τώρα πέρασα αγαπητό μου άθλημα δε σου είπα πόσο Σ' ΑΓΑΠΩ. Μου έδωσες πολλές χάρες, γέλιο και κλάμα. Το πράσινο χορτάρι αυτό ξέρει τα πάντα, με έμαθες να σέβομαι τους συμπαίκτες μου, τον προπονητή, τον γυμναστή ακόμα τους έντεκα αντιπάλους στην απέναντι πλευρά. Αυτή είναι όλη μας η ζωή!!! Πολλοί άνθρωποι λένε ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με τη ζωή. Για τη ζωή δεν ξέρω πόσο τη γνωρίζετε αυτό δεν μπορώ να το πω, είμαι στα 15 μου αλλά για το ποδόσφαιρο δεν ξέρετε τίποτα. Για πολλούς είναι εύκολο να κατακρίνουν τους παίκτες. Βλέπουν τους παίκτες χωρίς παιδεία, αμόρφωτους, με τον κακό τρόπο έκφρασης. Κανείς δεν ξέρει όμως τη θυσία μπορεί να κάνει κάποιος για να παίξει και να φθάσει ψηλά στο ποδόσφαιρο. Πίσω από έναν ποδοσφαιριστή υπάρχει μια χαμένη νεότητα. Χάνουμε οικογενειακές στιγμές, σχολικά ταξίδια, εξόδους, διακοπές. Και πάλι πολλοί άνθρωποι ακόμα και άνθρωποι με παιδεία μορφωμένοι τους ακούω να λεν «Τρέχουν για ένα πετσί προσπαθώντας να τη βάλουν στα δίχτυα». Γι’ αυτό όταν δείτε κάποιον ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται, χειροκροτήστε τον. Για να έρθει σε αυτή την θέση, έχει προσπαθήσει πολύ περισσότερο από ότι εσείς νομίζετε...

Ο πιτσιρικάς ο Μπακογιάννης, που το καλοκαίρι μεταγράφηκε απ’ τον ΑΧΕΛΩΟ στον Παναιτωλικό, εκτός απ’ το ταλέντο και το πάθος για τη μπάλα, είναι όπως διαπιστώνεται και μόνοι σας ένα φιλοσοφημένο άτομο επάνω στο ποδόσφαιρο. Κάνω μια  πρόβλεψη , ότι αν συνεχίσει έτσι σίγουρα θα ξεπεράσει τον πατέρα του το Γιώργο, που υπήρξε βασικό στέλεχος του Παναιτωλικού. Η μπάλα δεν παίζεται μόνο με τα πόδια, παίζεται  και με το μυαλό.
Καστρινός. 

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/τρου. ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΥΗΝΟ.



Κάθε ομάδα ξεκινάει τη ποδοσφαιρική χρονιά με υπέρμετρες προσδοκίες. Για τον φετινό ΑΧΕΛΩΟ όμως με τις τόσες αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό του, το τόνισα απ’ την αρχή: Ότι χρειάζεται υπομονή για να μας αποδείξει ότι μπορεί να πετύχει το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο απ’ την εύκολη παραμονή στη κατηγορία, και τίποτα παραπάνω.

Είναι δυνατόν να κάνουμε τον ΑΧΕΛΩΟ μπάχαλο, από τη δεύτερη κιόλας, αγωνιστική; Μπορεί μερικοί παίκτες να μη μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Θεμιτό. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες (βλέπε σήμερα Ολυμπιακό). Εμείς όμως μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της ομάδας που υποστηρίζουμε; Ή απλώς γουστάρουμε μετά από ένα άτυχο αποτέλεσμα να βγάζουμε τ’ απωθημένα μας! Δεν βοηθάμε έτσι σίγουρα αυτούς τους ποδοσφαιριστές να βελτιωθούν, βρίζοντας τους πάντες και τα πάντα.

Ο ΑΧΕΛΩΟΣ χρειάζεται ηρεμία, σκληρή δουλειά και οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια. Η ψυχολογία της πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών αυτή τη στιγμή, είναι σε τεντωμένο σχοινί. Αν τους κόψουμε τα πόδια από το ξεκίνημα, είναι σαν να τους «ξεμπερδεύουμε ποδοσφαιρικά». Συγχρόνως βάζουμε και ταφόπλακα στο όποιο μέλλον της ομάδας.

Σε τελική ανάλυση, αυτούς τους παίχτες διάλεξε να έχει φέτος ο ΑΧΕΛΩΟΣ. Και ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές είναι επιλογές κάποιας διοίκησης. Λεβέντες δεν βαράμε το σαμάρι όταν μας φταίει ο γάϊδαρος και μάλιστα πριν ακόμα ξεκινήσει. Αυτά μετά τη σημερινή βαριά εκτός έδραs ήτα, και τα ανώνυμα πρόστυχα και υβριστικά σχόλια που γίνομαι αποδέκτης. Αυτά και θα επανέρθουμε.

Περισσότερα για το σημερινό παιχνίδι και πλούσιο φωτορεπορτάζ στο φιλικό site ΟΛΑ ΤΑ ΓΚΟΛ. Εδώ:

Καστρινός.

ΤΟ ΠΛΥΣΙΜΟ ΤΩΝ ΡΟΥΧΩΝ ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Καστρινού ενθυμήματα. 

Εκείνα τα χρόνια τα παλιότερα, που κάθε οικογένεια στο χωριό αποτελούνταν από άτομα πολλά, η ποσότητα των ρούχων που μαζεύονταν για μπουγάδα, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Και που να τα πλύνεις; Τρεχούμενο νερό στα σπίτια του χωριού δεν υπήρχε. Το κάθε χωριό τότε υδρεύονταν από διάσπαρτες στις γειτονιές κεντρικές δημόσιες βρύσες. Έπρεπε λοιπόν να πλυθεί η ποσότητα αυτή των ρούχων, όπου μπορούσε πιο εύκολα. Και η λύση, τέτοια εποχή που τελείωναν και οι πολλές αγροτικές δουλειές, και ο καπνός κρέμονταν πια σε «βαντάκια» στα κατώγια των σπιτιών, ήταν το ποτάμι κάτω στο Σταθμό. Ο Δίμικος.

Εκεί μετέφεραν τα ρούχα με τα ζώα τότε οι νοικοκυρές, άναβαν εκεί στην όχθη του φωτιά για να ζεστάνουν στο καζάνι μια ποσότητα νερού, αρκετή για να ολοκληρώσουνε την πλύση. Για απορρυπαντικό υπήρχε μόνο το σαπούνι - που το προμηθεύονταν σε πράσινες πλάκες από το Αιτωλικό που ήταν ο «Άστιγκας» το μόνο εργοστάσιο τότε σαπουνιού στο τόπο μας – και η «αλισίβα», (στάχτη από φωτιά αραιωμένη με νερό) για το μαλάκωμα των ρούχων.
Αφού τελείωναν την μπουγάδα και το ξέπλυμα, τα ελαφριά ρούχα τα κρεμάγανε, για να στεγνώσουν στις καλαμιές της ακροποταμιάς, ενώ τα βαριά (βελέντζες, φλοκάτες, κ.α.), τα χτυπάγανε με τον κόπανο, (ένα χοντρό ξύλο πλατύ απ’ τη μια άκρη του), για να φύγει μεγάλη ποσότητα νερού, μιας και μετά το πλύσιμο αυτά ήταν ασήκωτα, και μετά τα απλώνανε πάνω στις πέτρες και στα γύρω δέντρα για να στεγνώσουν. Μάλιστα για να μην χάνεται ο χρόνος μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα έκαναν και διάφορες άλλες δουλειές. Όπως παραδείγματος χάρη, έπαιρναν μαζί τους τις «κατσίκες» και τις βόσκαγαν στο καταπράσινο φουντωτό χορτάρι της όχθης.
Κι όταν το απόβραδο έπαιρνε ο ήλιος να πέσει πίσω απ’ το Ξηρόμερο, και τελείωνε και η διαδικασία του στεγνώματος, έπρεπε τώρα να τα μεταφέρουνε στο σπίτι στο χωριό. Σ’ αυτό το τελευταίο, επίσης δύσκολο κομμάτι, βοηθούσανε οι άντρες κι εμείς τα παιδιά, με τον κύριο βέβαια πάντα ρόλο να έχουν τα άλογα, και τα γαϊδούρια. Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΛΛΟΥ ΤΑ «ΜΕΡΚΕΛΙΣΜΑΤΑ» ΚΙ ΑΛΛΟΥ ΓΕΝΝΑΝ ΟΙ ΚΟΤΕΣ.

Πήγε, είδε και απήλθε!

Σε γενικές γραμμές όμως υπάρχει μια απορία για το τι ακριβώς έκρυβε ή φανέρωνε αυτή η επίσκεψη, αφού τίποτα δεν είδαμε και σχεδόν τίποτα δεν ακούσαμε.
Θα μου πεις, δε μπορεί, όσο να ’ναι, μια συζήτηση την έκαναν. Δεν μπορεί ένα ταξίδι αστραπή να ήταν μόνο για να δει αν βρέχει κατά Γερμανία μεριά! Όσο να ’ναι μας είδαν και οι απέξω ότι μας συντρέχει και η Αγγέλα, σου λέει κάτι τρέχει, τους συμπονάνε τους Έλληνες, ας αλλάξουμε το κλίμα. Λέμε τώρα! 
Θα μπορούσε, στην τελική, να ήταν και λίγο πιο διαχυτική, να έλεγε και κάτι παραπάνω αλλά βράχος η δικιά σου, μετρημένα τα λόγια και προσεκτικά. Μην έχουμε και παρεξηγήσεις αργότερα και τραβιόμαστε.

- Όχι έτσι το είπες.

-Ναι αλλά, δεν εννοούσα αυτό!

Λίγα και μέχρι εκεί. Διότι εμείς ως Έλληνες είμαστε και λίγο, πώς να το πω, βάζουμε και το κάτι παραπάνω, παίρνουμε και λίγο θάρρος από μόνοι σας. Μην μας δώσουν λίγο περισσότερο αέρα, κάνουμε αυτομάτως τη τρίχα –τριχιά. 
Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, αρκετά πράγματα που ζητούνται είναι απαραίτητο να γίνουν. Μεταρρυθμίσεις χρειάζονται, διότι ακόμη είμαστε στο στάδιο του τάφου της Αμφίπολης.… Δεν έχει σημασία που πλημμυρίσαμε (και τσάμπα μάλιστα κομπιούτερ) από εποχής Καραμανλή του δεύτερου, η φιλοσοφία μας παραμένει πάντα η ίδια: "Άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις"  

Ξεφύγαμε του θέματος και να επανέλθουμε. Η Γερμανίδα καγκελάριος μίλησε με θερμά λόγια, κάνοντας λόγο για «θετικά βήματα στην Ελλάδα» λέγοντας καταλεξίς ότι  «Με μεγάλη αποφασιστικότητα κυβερνάται η χώρα προς ένα καλύτερο μέλλον, κι ότι υπάρχουν μόνον επιτυχίες». Τελικά γιατί πήγε ο άνθρωπος; Να σηματοδοτήσει την αλλαγή του κλίματος στη Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα;

Ποιες επιτυχίες Κυρά μου. Κλαυθμός και οδυρμός για την καθημερινότητα, απλήρωτοι λογαριασμοί, ανέχεια και καταπίεση μέγιστου βαθμού. Ένα σκοτάδι για το χειμώνα που έρχεται, χαμένα όνειρα που μένουν μόνο όνειρα, σ’ ένα κρατικό μηχανισμό που ήταν σε αχρηστία εδώ και χρόνια και που συνεχίζει να απορεί ξύνοντας το κεφάλι του, μια ανάπτυξη που κηδεύεται κάθε μέρα, μια πλήρη ασυνειδησία ριζωμένη γερά, μια αναζήτηση για εύκολη λύση σε δύσκολα προβλήματα. Ποιες επιτυχίες; Θα μας τρελάνεις;

Κοιτάξτε παιδιά, εδώ τριγύρω είμαι, έρχομαι μόνος μου! Δεν χρειάζεται ζουρλομανδύας! Δικός σας είμαι! Σας ακολουθώ!

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΛΕΥΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ.





Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη λέει μια παροιμία. Κι αυτό έγινε χθες στο γήπεδο του Αγγελοκάστρου στην πρεμιέρα του Πρωταθλήματος με αντιπάλους τον ΑΧΕΛΩΟ και τον Ολυμπιακό Παναιτωλίου.  Το αποτέλεσμα: Ένα παιχνίδι «σούπα», μίζερο και άτονο με λίγες φάσεις μπροστά απ’ τα δύο τέρματα. Όπως ένα φάουλ στο 25^ο που έβγαλε ο τερματοφύλακας του Αχελώου, ένα καλό σούτ του Μάκου στο 31 που έφυγε άουτ και μια κεφαλιά του Καλοκαίρη έπειτα απο καλοχτυπημένο φάουλ  του Στάθη Ζαλοκώστα που έγλυψε το δοκάρι. Αυτά για το πρώτο ημίχρονο, γιατί στο δεύτερο δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου φάσεις, παρά το περισσότερο τρέξιμο των φιλοξενουμένων και την εμφανή κόπωση του ΑΧΕΛΩΟΥ στο τέλος του αγώνα.  

ΑΧΕΛΩΟΣ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ (Χρήστος Βασιλείου): Κλιάφας, Καραλής Ευαγ., Φούντας (72΄ Ταμπάκης), Ρόκκος, Κωνσταντίνου, Τζαμαλής, Βαγενάς, Αλεξάκης, Καλοκαίρης (82΄ Μήτσος), Ζαλοκώστας Ευστ., Φάτσαλης (56΄ Αριστόπουλος).
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟΥ (Κώστας Τάκος): Κατσαβοχρήστος, Αλπέντζος, Λαμπρακόπουλος, Ντίνος, Γαρούφης, Τάκος, Τζαμαλίς, Κατσιμάρης (86΄ Βδουκάκης), Κοντοπάνος, Μάκος (72΄ Μπουκουβάλας), Τσοπανάς (61΄ Φορτωτήρας).

Καστρινός.

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο.

Nτερλικώσαμε και χορτάσαμε από τα συγχαρητήρια που παίρνουμε δεξιά και αριστερά για τον αγώνα που κάναμε και κάνουμε! Ρε λες να μας δουλεύουνε ή είναι ειλικρινείς όλοι ετούτοι εδώ που δίνουν τα συγχαρητήρια; Τότε να ανοίξουμε ένα βιβλίο συγχαρητηρίων λέω εγώ, όπως στους γάμους που έγινε μόδα τώρα τελευταία, και περνάς και γράφεις: «Μπράβο και να ζήστε και να ευτυχήσετε και καλά να περνάτε». 

Οργανωμένα πράγματα, με μπόλικες σελίδες, χοντρό εξώφυλλο με χρυσά γράμματα, σε κοινή θέα και με άνετη πρόσβαση. Διότι σε χαρτάκια, ραβασάκια και σημειώματα δε θα βγεί ποτέ άκρη. Να τα βρει έτοιμα στο πιάτο και ο ιστορικός του μέλλοντος   και να έχει πλήρη εικόνα για τον αγώνα που συντελείται στις μέρες μας. 
Κάθε μέρα τώρα τελευταία, φρέσκα και νέα συχαρίκια καταφθάνουν και μας ανυψώνουν το ηθικό μας. (Μόνο όμως αυτό, διότι το στομάχι μας και κάθε τι άλλο είναι μονίμως πεσμένο και κρεμασμένο). Ευρωπαίοι λέει αξιωματούχοι, εκφράζουν την κατανόηση και την αναγνώριση των μεγάλων θυσιών του ελληνικού λαού, ο οποίος προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις αναγκαίες για την ανάκαμψη της χώρας.

Παρ’ όλα αυτά όμως σ’ εμένα παραμένει πάντα η ίδια βλακώδεις απορία! Καλά εμείς εδώ μέσα, δεν παίρναμε χαμπάρι, μια χαρά περνούσαμε, την κάναμε ταράτσα, με τα ξενύχτια μας, τα φαγοπότια μας, τις αγορές μας, τις αμαξάρες μας, τις διακοπές μας, την υπερκατανάλωση και είχαμε «γκαβωθεί». Οι απέξω που ήδη ήταν μεταρρυθμισμένοι  δεν έβλεπαν τον κατήφορο που μας έφερνε στο σημερινό γκρεμό; Η μήπως τους βόλευε περιμένοντας να κάνουν το παιχνίδι τους;

Και τι εννοούνε λέγοντας μεταρρυθμίσεις; Αυτές που έγιναν και θάψανε τα φτωχότερα στρώματα του λαού, και αυτές που θα γίνουν και τις ακούμε μόνο σαν ψιθυρίσματα; (Και χωρίς φωτιά καπνός δεν βγαίνει).
Πάντως μέχρι στιγμής οι μεταρρυθμίσεις μεταφράζονται σε περικοπές, περικοπές, περικοπές, περικοπές… και φόρους, φόρους, φόρους, φόρους.                                             

Το λεξικό όμως που κοίταξα στη λέξη μεταρρύθμιση λέει άλλα: Μεταρρύθμιση είναι η μεταβολή του τρόπου λειτουργίας κι οργάνωσης μιας κατάστασης ή ενός συστήματος για την επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος! Αυτά καταγράφει σαν μεταρρυθμίσεις κι όχι το θάψιμο ενός ολόκληρου λαού!

Ξέρω τι περνάει τώρα απ’ το μυαλό σου. Ότι και στις κηδείες - κι αυτή νέα μόδα - έχουνε βιβλίο συλλυπητηρίων. Μήπως πρέπει ν’ ανοίξουμε τέτοιο τελικά;

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.