Τούτα τ’ ανοιξιάτικα κάλαντα του Λαζάρου έχουν μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα εδώ στο Αγγελόκαστρο. Έτσι σήμερα το πρωί σαν άκουσα τα κουδουνίσματα απ’ τους αυτοσχέδιους Λαζάρους και τις παιδικές φωνές, πετάχτηκα αλαφιασμένος γυρνώντας σ’ εποχές αλλοτινές.
Σήμερα έρχεται ο Χριστός Επουράνιος Θεός
και στην πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδερφό τους Φίλο και αγαπητό τους.
Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους,
δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι,
το φαρμάκι των χειλέων ,και μην με ρωτάτε πλεόν.
Οι παλιότεροι λέγανε ότι το έθιμο ετούτο με τα Λαζάρια και τα κουδούνια
στον τόπο μας είχε επικρατήσει απ’ την έξοδο του Μεσολογγίου. Είχαν
προγραμματίσει λέει οι δημογέροντες και οι οπλαρχηγοί πριν ξεκινήσει η έξοδος
να αιφνιδιάσει τους Τούρκους απ’ τα νότα τους ο Καραϊσκάκης. Όμως εκείνο το
βράδυ ο φιλάσθενος Στρατηγός αρρώστησε πάλι, κι έμεινε στο κρεβάτι ψηλά στα
χωριά του Θέρμου. Έτσι οι κάτοικοι των γύρω χωριών αποφάσισαν να κάνουν οι
ίδιοι τον αντιπερισπασμό «αιφνιδιάζοντας τον οχτρό» για να μπορέσουν οι
πολιορκημένοι να βγουν απ’ την πόλη. Μάζεψαν τα κύπρια απ’ τα γίδια και τα
κουδούνια απ’ τα πρόβατα, κι αφού τα κρέμασαν σε αυτοσχέδιους ξύλινους
σταυρούς, βγήκαν πίσω απ’ τους Τούρκους και κατάφεραν με την «οχλαγοή» να τους
αιφνιδιάσουν για λίγο, πριν τους προδώσει ένα τομάρι Ζακυνθινός.
Τη μορφή αυτού του Αγγελοκαστρίτικου ομοιώματος του Λαζάρου όσο κι αν έψαξα
δεν την συνάντησα πουθενά αλλού. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα χαρακτηριστικά του
χωριού μας, που πρέπει να κλειδώσουμε τώρα που όλα χάνονται, βαθιά στην μνήμη
μας και στην καρδιά μας.
Μπούτιβας Κώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου