Πικρή η αλήθεια της ζωής, όσο και να καταραστείς ξανά
και ξανά τον άδικο το χάρο. Και πως να γράψεις για το στερνό ταξίδι του αγαπητού για χρόνια ιερέα του χωριού, του πανσεβάσμιου
παπα-Κώστα.
Λιγομίλητος, εργατικός, προσηνής και σε όλα μετρημένος.
Για εκείνους που δεν τον καλογνώρισαν, έμοιαζε λίγο σοβαρός, ίσως και δύσκολος. Άνθρωπος της ευθύνης, έπαιρνε πάνω του
ζητήματα και θέματα της εκκλησίας, με ντομπροσύνη και καθαρότητα, ενώ
προσπαθούσε να δώσει λύσεις, μέσα από συνεργασίες και ισότιμο, ουσιαστικό
διάλογο.
Ποτέ δεν έκρυψε την αγωνία και το πάθος, να κρατηθεί
όρθια η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων του χωριού. Να βγάλουμε το καθήκον μπροστά
και να το παραδώσουμε στους νεώτερους, πάντα με μέτρο και τη σύνεση, που να
ταιριάζει στην δύστροπη, στραβή εποχή μας.
Έτσι γνώρισα τον παπαΚώστα, που όταν μιλούσε για την εκκλησία έβλεπες τη λάμψη να φωτοβολεί μέσα στα
μάτια του. Κι ήθελε στη μεγάλη γιορτή των Αγίων Αποστόλων, στις 30
Ιουνίου να πλημμυρίζει από κόσμο το χωριό και να είναι όλοι ικανοποιημένοι.
Θα ήθελα να σε ξαναδώ εκεί
μπροστά στο ιερό κρατώντας τα Άγια, και να ξανακούσω απ’ τη μελωδική απέραντη
φωνή σου, το τελευταίο απ’ τα δώδεκα ευαγγέλια.
Έφυγες και νιώθουμε, -
στ΄αλήθεια γινήκαμε - απέραντα φτωχοί, απομείναμε ακόμη πιο μίζεροι και θλιβερά
μονάχοι.
Καλό παράδεισο να έχεις παπαΚώστα. Δεν θα ξεχάσουνε
ποτέ οι Αγγελοκαστρίτες τη φωνή και το συνετό κι ενάρετο χαμόγελο σου.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου