Εμείς Κώστα, ούτε βλέπουμε, ούτε πολυκαταλαβαίνουμε αυτά που συμβαίνουν και γίνονται γύρω μας, μου είπε κάποτε στου Αρτινού το καφενείο.
Κι είχες δίκιο φίλε, κανένας δεν πολυκατάλαβε πως τόσο νωρίς θα έφευγες από κοντά μας.
Ο Γιώργος ο Κοτούμπας ήταν ακόμη μια γνήσια ψυχή του Αγγελοκάστρου. Καθόταν τ’ απόβραδα στο καφενείο με μια παρόρμηση, σχεδόν εφηβική, περιμένοντας πάντα την καλή παρέα, που θα έπιανε τη συζήτηση και θ’ άρχιζε ο «χαβαλές».
Ασυναγώνιστος, καλός φίλος, χαμογελαστός, και όταν ύψωνε τα χέρια σε κάθε γκόλ του Αχελώου, χαμογελούσε και πέταγε στα πιο ψηλά σύννεφα.
Πάει κι ο Γιώργος σε τούτη τη φονική- θανατική χρονιά για το χωριό. Πιο φτωχό το Αγγελόκαστρο, αφού έχασε ακόμη μιά από τiς πιο αυθεντικές μορφές του.
(Βγάλε κι εμένα μία, μου είπε πίσω απ’ τα συρματοπλέγματα του γηπέδου. Κι εγώ τον τράβηξα και τον καδράρω τώρα εδώ, έτσι να μένει πάντοτε στη θύμησή μας.)
Καλό κατευόδιο παλιόφιλε.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου