ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΑΝΕΜΕΛΑ ΑΘΩΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Κι όμως υπάρχει ακόμη εκείνη η παλιότερη ομορφιά του Αγγελοκάστρου, που την ανακαλύπτεις σαν όλα ηρεμούνε, «έδιαβα» της γιορτής. Υπάρχουν ακόμη κρυφά κι ανομολόγητα, στενά δρομάκια, που όλοι εμείς οι γηγενείς έχουμε αφήσει ένα δάκρυ έναν κρυφό αναστεναγμό. Στιγμές που ’ρχονται στο όνειρο, και μας χαϊδεύουν τα μαλλιά μας με τα ακροδάχτυλά τους. 

Γειτονιές κι αυλές ανθοστόλιστες τέτοια εποχή. Στενά σαν ομορφοκοπέλες στέκουν και σε κρυφοκοιτάζουν καθώς τα προσπερνάς. Και μόνον για εκείνον που στάθηκε που πρόσεξε τα κάλλη τους, την μαγική ομορφιά τους, μόνο σ’ αυτόν ξανοίγονται. 

Στον μικρό τούτο τόπο όλα έχουν ψυχή, όλα έχουν το όνομα τους, και το πιο περίεργο, το πιο παράξενο, είναι πως ακούνε και απαντούν στον μυημένο, σε εκείνον που πίσω από μια πέτρα, πάνω από ένα γεράνι και στην άκρη μιας κεραμοσκεπής, βλέπει το φιλί που δεν έδωσε, το χαμόγελο και τη βλαστήμια που πήρε στο φεύγα της η Ανοιξιάτικη ψιχάλα. 

Έτσι είναι στο τόπο μου, στον τόπο σου, και όπου περπατήσαμε κι αφήσαμε την μυρωδιά, την ζωντανή αύρα μας να στέκει σαν φάντασμα, που δεν είναι άλλο από το δικό μου, το δικό σου πρόσωπο, στα περασμένα τα μικρά μα πιο χρωματιστά ανέμελα αθώα χρόνια. 

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.