ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ.

Όλες οι φτωχικές αποκριάτικες μέρες παλιά στο χωριό, ήταν ένα αληθινό γλεντοκόπι. Ένας πραγματικός πανζουρλισμός να πω; Όλοι σχεδόν οι Αγγελοκαστρίτες, εκτός απ’ τους λυπημένους, γλένταγαν, χόρευαν, τραγουδούσαν, αστειεύονταν κι έκαναν του κόσμου τις τρέλες. Το μεγαλύτερο κέφι όμως γινότανε την Τσικνοπέμπτη. Κι αυτό επειδή τη μέρα τούτη, έμπαιναν στη θράκα τα τελευταία κομμάτια του Χριστουγεννιάτικου παστού γουρουνιού, σε συνδυασμό με το νεοανοιγμένο καινούργιο γιοματάρι, που τους έφερνε στο τσακίρ κέφι, να τραγουδήσουν, να χορέψουν και να πουν τα ευτράπελά τους, που τη μέρα αυτή επιτρέπονταν να τα λένε μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όσο πικάντικα κι αν ήτανε. (Η θείτσα Ρίτα του Φωστήρα, Θεός σχωρέστη, πρωτοστατούσε πάντοτε σ' αυτά).

Παλιές. ωραίες κι όμορφες στιγμές των παιδικών μας χρόνων κάτω στο Αγγελόκαστρο, που ήρθε σήμερα να μου ξυπνήσει με το τσίκνισμα πάνω στο σκεπασμένο ρέμα στο κέντρο του χωριού, ο φίλος ο Αποστόλης.

Συγχωριανοί! Όσο κρατάμε τη παράδοση έτσι θα μείνουμε ακόμα ζωντανοί, σε τούτους τους κολόκαιρους που μας προέκυψαν.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.