Αν όχι όλοι οι Αγγελοκαστρίτες, οι μισοί, κάνουν μια στάση σαν περνάνε από δω κι αντικρίζουν το αναμμένο καντήλι, στο μικρό, πέτρινο εικονοστάσι της αγίας Παρασκευής που απ’ τα τέλη του 1800 στέκει εκεί στο ξεκίνημα της ανηφόρας για το Κάστρο.
Και ξαποσταίνοντας λίγο πριν την ανηφόρα, κάνουν ευλαβικό σταυρό και προσευχή, ζητώντας την απλόχερη Θεϊκή ελπίδα, τη σιγουριά, τη βεβαιότητα που φέρνει μόνο με τη σκέψη, ετούτη η παμπάλαια Αγιά Παρασκευούλα.
Γιατί Κάπως έτσι είναι η πίστη. Δεν τη βλέπεις, όμως έχεις μια περίεργη σιγουριά για τα αόρατα χέρια που στέκουν δίπλα σου, σε σπρώχνουνε στην ανηφόρα και σε βαστάνε όρθιο σ’ όλους τους δύσκολους καιρούς.
Σ’ όλους χρόνια πολλά για το φτωχό προσκυνητάρι μας συγχωριανοί.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου