ΚΑΛΑ ΑΡΧΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΦΕΤΙΝΟ ΑΧΕΛΩΟ Αγγελοκάστρου.

Ο ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου δεν αντέχει να χαροπαλέψει για ακόμα μία χρονιά. Ο κόσμος κουράστηκε, και είναι γνώστης της παροιμίας που λέει, ότι πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση αλλά κάποτε σπάει.
Όλα αυτά έλαβαν υπ’ όψιν απ’ ότι φαίνεται οι ιθύνοντες του ΑΧΕΛΩΟΥ, και έκαναν το αυτονόητο. Κράτησαν το Γιώργο Ζήκο στον πάγκο της ομάδας, που έκανε πέρσι εξαιρετική δουλειά απ’ την ώρα που ανέλαβε την ομάδα στη μέση περίπου της χρονιάς, και κατάφερε να την κρατήσει στην μεγάλη κατηγορία του νομού. Ο έμπειρος προπονητής είναι γνώστης των πραγμάτων στον ΑΧΕΛΩΟ και χωρίς « ξερόλες μεσάζοντες» με τους παίκτες που βρίσκονταν στο περσινό ρόστερ και όσους αποκτήθηκαν τον περσινό Γενάρη που σίγουρα πιθανός θα παραμείνουν, και με μερικές ακόμα απαραίτητες προσθήκες, μπορεί να χτιστεί ένα αξιοπρεπές αγωνιστικό σύνολο παρά τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους.
Όταν προσπαθείς να χτίσεις ομάδα απαιτείται πρώτα απ’ όλα στοιχειώδης σοβαρότητα, ώστε να μην "καεί το χαρτί" της προετοιμασίας. Κι αυτό ο Ζήκος το ξέρει καλά. Πάνω από το 50% της αγωνιστικής συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια της χρονιάς καθορίζεται από την καλοκαιρινή περίοδο και τις μεθόδους που εφαρμόζει ο εκάστοτε προπονητής.

Απαγορεύονταν αυστηρά επομένως, να επαναληφθούν τα λάθη των προηγούμενων ετών. Κανένας δεν νομιμοποιούνταν να προσφέρει τα κλειδιά της ομάδας σε «άσχετους». Ο ΑΧΕΛΩΟΣ έχει ανάγκη από "μόνιμο προπονητή" και όχι από περαστικούς του ενός γύρου. Επιτέλους, άρχισε να πρυτανεύει η σύνεση και η σοβαρότητα.

Καστρινός.

ΟΧΙΕΣ ΔΙΜΟΥΤΣΟΥΝΕΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Κλείνει το MEGA, δεν κλείνει το MEGA. Ένα πράγμα δηλαδή μεταξύ ανοιγοκλείνει. Και να σας πω και του στραβού το δίκιο, ούτε που πήρα χαμπάρι τι γίνεται. Γιατί δεν παρασχολούμουνα και ποτέ μαζί του.

Όταν ένα κανάλι κλείνει, επειδή το αποφάσισαν οι ιδιοκτήτες του, οι τηλεθεατές του στενοχωριόμαστε ίσως, κάπως σα να χάνουμε κάτι που ’χαμε συνηθίσει να βλέπουμε, αλλά δε μας πέφτει και λόγος. Ο ιδιοκτήτης έχει τον πρώτο λόγο, κι αν αποφασίσει να το κλείσει το μαγαζί, τό ’κλεισε και με γειά του και με χαρά του, και παει και τέλειωσε.

Όταν όμως ένα κανάλι κλείνει, επειδή κάποιος αποφάσισε ότι τον ενοχλεί, μας πέφτει λόγος ολονών. Είτε έχουμε λόγο, είτε δεν έχουμε. Είτε είμαστε ενοχλητικοί, είτε δεν είμαστε. Όταν κλείνουν το στόμα ενός ανθρώπου, όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να φωνάξουμε. Όσο ακόμα το στόμα μας είναι ανοιχτό.

Για να’μαι ειλικρινής, χέστηκα για το MEGA. Με τον ίδιο τρόπο, που χέστηκα και για το ALTER και για όλες τις «μπούρδες» που επί χρόνια μας σερβίρουνε. Για μένα, που δεν καταλαβαίνω από συμφέροντα, από μεγαλοεκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους που αλληλοτρώγονται, για μένα που ’μαι ένας απλός εραστής του γραψίματος που συνηθίζει να γράφει σχόλια για να περνάει η ώρα, το MEGA και όλα τα ερπετά της τηλεθέασης, δεν διαφέρουν και πολύ το ένα απ’ το άλλο. Ο κύριος όγκος των πληροφοριών που μου δίνουνε είναι αισχρότατος, και το μόνο που σκέπτονται είναι: Αφού τα ψαριά τσιμπήσανε, ας τραβήξουμε και το αγκίστρι. Και το αλίευμα είναι πάντα και για όλους, το εύκολο χρήμα.

Και τελικά δεν είναι το πρόβλημα αν έκλεισε ή θα κλείσει, η ανοιγόκλεισε το MEGA, κι όλα τα άλλα ερπετά μαζί του.... Το πρόβλημα νομίζω ότι είναι, ποιοι είναι όλοι αυτοί που τα βλέπουν και τα συντηρούν. Το πρόβλημα είμαστε εμείς που τα ανεβάζουμε πρώτα στις τηλεμετρίσεις, εμείς που κάνουμε τα νούμερα και πολλαπλασιάζονται. Εμείς, που ανοίγουμε τις πόρτες του σπιτιού μας στους Δούρειους Ίππους, κινδυνεύοντας τελικά να χάσουμε την δική μας φωνή. Ακίνδυνη ή επικίνδυνη. Την όποια φωνή μας έχει απομείνει τέλος πάντων...

Εγώ τώρα καθαρά πιστεύω ότι όλα τούτα τα φίδια που αμολάνε συνέχεια κι ετούτοι οι αριστερίζοντες, με το τάχα ηθικό πλεονέκτημα, και που χουνε ξαμοληθεί τελευταία στον περίγυρο, έχουνε πραγματικό στόχο εμάς...

Και τι φίδια! Οχιές διμούτσουνες, που λένε και κάτω στο χωριό.

Κώστας Μπούτιβας. 

Ο ΤΣΟΠΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ.

Ευθυμογράφημα του Καστρινού.

Κι εκεί που πότιζα με το λάστιχο πρωινές ώρες τους Αγιορείτικους βασιλικούς, πέντε ευρώ ο ένας απ’ τον πλανόδιο τσιγγάνο παρακαλώ, νά σου εκείνος ο μισότρελος ο ξερόλας ο τσοπάνης που βοσκάει τα πρόβατα εδώ παραπάνω στα πεύκα, σταμάτησε με το ποδήλατο έξω απ’ το συρματόπλεγμα στο κάμπινγκ.

-Φίλε θα μου βάλεις ένα τσιπουράκι να πιώ;

-Μπα, τι το γυρίσαμε στο πρωινό τώρα; Που είσαι; που χάθηκες;

- Άπαπα! Δεν ξαναβγαίνω βράδυ έξω! Φοβάμαι!

- Τι είναι ρε; Τι έγινε ! Γιατί δεν ξαναβγαίνεις έξω το βράδυ …

- Επικίνδυνα τα πράγματα φίλε!

- Γιατί επικίνδυνα;

- Τι λες τώρα! Να πέσω πάνω σε κανένα τέρας και να έχω ιστορίες; Που ξέρω εγώ τι κάνουν αυτά; Και αν με δαγκώσει κανένα;

- Που στο διάολο τα κοπάνησες πρωί –πρωί, κι άρχισες και βλέπεις τέρατα και τριβόλια.

 - Δεν κοπάνησα τίποτα! Δεν βλέπεις που έχουν βγει στους δρόμους με τα κινητά και κυνηγάνε αυτά τα τέρατα… τα πόκεμαν πως τα λένε…

- Τι λες ρε χαμένε; Για αυτά μιλάς τόση ώρα;

- Γιατί γελάς κύριος; Εσύ δεν σκιάζεσαι;

- Τι να σκιαχτώ ρε;

- Αυτά τα τέρατα! Τα έχουν αμολήσει παντού και μικροί και μεγάλοι τα κυνηγάνε, να τα πιάσουν. Δεν έχεις δει εσύ κανένα με το κινητό στο χέρι να ψάχνει; Τέσσερα λέει έπιασαν στους καταρράκτες στο Λουτράκι προψές. Καλά ήθελα να ξέρω, αυτοί δεν φοβούνται;

- Τι να φοβηθούν ρε, ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι είναι. Όλα σε μια οθόνη γίνονται! Πως έλεγαν στο στρατό άσκηση επί χάρτου; Κάτι τέτοιο περίπου. Μάχη επί της οθόνης!

- Δηλαδή δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος λες;

- Τι κίνδυνος; Υπάρχει κίνδυνος στα παιχνίδια στο κινητό; Το πολύ- πολύ μερικές παρενέργειες.

- Τι έχει και παρενέργειες;

- Εμ αυτές οι αρρώστιες της εποχής μας είναι το χειρότερο φίλε … Αποξένωση, απομόνωση, και κάψιμο του μυαλού… θέλεις κι άλλα;

- Άπαπα! Τι είναι αυτά π’λες;

- Γι αυτό σου λέω: Τράβα τώρα μάζεψε τα κατσίκια μην μπούνε σε τίποτα ελιές, και μην σκιάζεσαι τίποτα. Κι έλα το βράδυ να σου βάλω τρία τσίπουρα.

Κώστας Μπούτιβας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΤΩΧΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΜΑΣ.

Αν όχι όλοι οι Αγγελοκαστρίτες, οι μισοί, κάνουν μια στάση σαν περνάνε από δω κι αντικρίζουν το αναμμένο καντήλι, στο μικρό, πέτρινο εικονοστάσι της αγίας Παρασκευής που απ’ τα τέλη του 1800 στέκει εκεί στο ξεκίνημα της ανηφόρας για το Κάστρο.

Και ξαποσταίνοντας λίγο πριν την ανηφόρα, κάνουν ευλαβικό σταυρό και προσευχή, ζητώντας την απλόχερη Θεϊκή ελπίδα, τη σιγουριά, τη βεβαιότητα που φέρνει μόνο με τη σκέψη, ετούτη η παμπάλαια Αγιά Παρασκευούλα.

Γιατί Κάπως έτσι είναι η πίστη. Δεν τη βλέπεις, όμως έχεις μια περίεργη σιγουριά για τα αόρατα χέρια που στέκουν δίπλα σου, σε σπρώχνουνε στην ανηφόρα και σε βαστάνε όρθιο σ’ όλους τους δύσκολους καιρούς.

Σ’ όλους χρόνια πολλά για το φτωχό προσκυνητάρι μας συγχωριανοί.

Κώστας Μπούτιβας.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΓΓΟΥΡΙΑ.

Αντί Σαββατιάτικου χρονογραφήματος.

Φεύγω για Αγγελόκαστρο
δεν θέλω εχεμύθειες,
σας το δηλώνω ευθαρσώς
θα πάω για προμήθειες.

Με λίγα ζαρζαβατικά
την ξεγελάς την πείνα,
που να τα βρεις τα έρημα
στην ξερικιά Αθήνα;

Έμαθα ο Χριστόφορος
έχει ένα κήπο πρώτης,
φίλος καλός, και συγγενής
μα και συνουζοπότης.

Έχει απ΄όλα τα καλά
αυτή είναι η αλήθεια,
μπάμιες, πεπόνια, πιπεριές
και φρέσκα κολοκύθια.

Μα εκείνα που αξίζουνε
μου δήλωσε με φούρια,
είναι κάτι τεράστια
αριστερά αγγούρια.

Γέμισε ο τόπος  απ΄αυτά
μου είπε μες την πίκρα,
ειν΄από σπόρο αριστερό
απ’ τον Αλέξη Τσίπρα.

Θα φέρουν λέει ανάπτυξη
που λένε μέρα νύχτα,
αυτά τα σπόρια μου ’δωσαν
και μου παν τράβα μπήχτα.

Και την πατήσαμε πολλοί
έτσι μ’ αυτό το τρόπο,
θα δείς πολλά παράξενα
σα 'ρθεις σ' αυτό το τόπο.

Θα δείς όλους τους χωριανούς
που παν σαν συγκαμένοι,
γιατί στ’ αγγούρια κάθονται
επάνω ανεβασμένοι.

Αυτά φίλε μας κάνανε
του κράτους τα γαϊδούρια,
για αριστερή ανάπτυξη
μας δώσανε αγγούρια.

Κώστας Καστρινός.

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟ’74. (Επετειακό)

Πάντα κάθε χρόνο, μήνα Ιούλιο έρχονται στο μυαλό μου όσα μου εξιστορούσε όσο ήταν εν ζωή ο Νονός-Θείος μου (αδελφός του πατέρα μου) Τριαντάφυλλος Γαλιάτσος*, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως Αρχικελευστής Τ/ΠΒ του Πολεμικού Ναυτικού στο Ναύσταθμο της Κερύνειας. Mου ανέφερε για την βιαιότητα του πολέμου και δη για τις βιαιοπραγίες των Τούρκων που σκότωναν και βίαζαν. Έλεγε χαρακτηριστικά πως μας πρόδωσαν οι πολιτικοί χειρισμοί στο θέμα της Κύπρου και πως δεν μας νίκησαν οι Τούρκοι αλλά μόνοι μας ηττηθήκαμε.

Συνέχιζε να μου λέει πως κατάφεραν να υπερασπιστούν το Κάστρο της Κερύνειας για όσο μπορούσαν και να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων τους οποίους μάχονταν με κάθε τι είχαν διαθέσιμο. Έχοντας αναλάβει την Διοίκηση του Ναύσταθμου καθώς ο Διοικητής του Σταθμού Σημαιοφόρος Πετρόπουλος ήταν βαριά άρρωστος μαζί με τους υπόλοιπους 17 άνδρες υπό τις διαταγές του πήρε την απόφαση να υπερασπιστούν το Ναύσταθμο μέχρι εσχάτων.

Την επόμενη μέρα όμως, 23 Ιουλίου, όταν τέλειωσαν τα πυρομαχικά του Σταθμού, εκτός από 17 χειροβομβίδες. Τότε οι άνδρες του Ναυτικού Σταθμού Κερύνειας αποφάσισαν ότι η μόνη λύση που τους απέμενε ήταν μια ηρωική έξοδος. Έτσι με διαταγή του Γαλιάτσου κατέστρεψαν το αρχείο και το υλικό και με εφ’ όπλου λόγχη και μία χειροβομβίδα ο καθένας στο χέρι, εξήλθαν αιφνιδιαστικά από μια μικρή ανατολική πόρτα του φρουρίου, εξόντωσαν 10 Τούρκους και κατέστρεψαν 2 άρματα μάχης, που συνάντησαν και στη συνέχεια, μετά από 9 ώρες πορεία, πάνω από το βουνό Πενταδάκτυλο, έφθασαν στην Κυθρέα, συντεταγμένοι, μεταφέροντας και τον ασθενή Σημαιοφόρο Πετρόπουλο.

Μετά από όλα αυτά όταν πια είχε τελειώσει το κακό παρέμεινε αγνοούμενος για αρκετούς μήνες μέχρι να καταφέρει να επιστρέψει στο τόπο γέννησης του το Αγγελόκαστρο Αιτ/νίας. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά που μου διηγούταν ο θείος μου.

Νονέ, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή σου και θα σε θυμάμαι πάντα για το πόσο ηρωικά ανταπεξήλθες και μας γέμισες υπερηφάνεια. Επέλεξα να υπηρετήσω στις Ένοπλες Δυνάμεις ως αξιωματικός αποδίδοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής και τον μέγιστο σεβασμό σε σένα και σε όλους τους αγωνιστές της Κύπρου. Θα έρθει η στιγμή που θα ανταμώσουμε πάλι….

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Γαλιάτσος Απόστολος.        Εφ. Ανθυπολοχαγός (ΠΖ-Ο)

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΥ.

Ο πρόεδρος του Παναιτωλικού Φώτης Κωστούλας έριξε το σύνθημα για την ανάδειξη νέων παιδιών απ’ τα τμήματα ακαδημιών του Παναιτωλικού, κι ο Γιάννης Ματζουράκης που κι αυτός είναι στην νοοτροπία της ανάδειξης ταλέντων, το έκανε πράξη. Έτσι υπέγραψαν επαγγελματικό συμβόλαιο μέχρι το 2020 από την U20 του Παναιτωλικού 4 πιτσιρικάδες γεννημένοι όλοι το 1997.

Ένας απ’ αυτούς είναι ο Αγγελοκαστρίτης Ηλίας Παν. Γιαννιώτης που έφυγε πρόπερσι απ’ τον ΑΧΕΛΩΟ Αγγελοκάστρου για τις ακαδημίες του Παναιτωλικού. Ο 19χρονος ταλαντούχος επιθετικός, αγωνίζεται κυρίως στο δεξί άκρο της επίθεσης, τον διακρίνει η ταχύτητα και η γρήγορη σκέψη. Είναι εξτρέμ μπουκαδόρος, με πολύ καλές σέντρες, και η παρουσία του μέχρι στιγμής στην προετοιμασία ήταν εντυπωσιακή. Ταξίδεψε ήδη στην Ιταλία με τη βασική ομάδα για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας.

Άντε και βασικός στην ομάδα ευχόμαστε εμείς, γιατί ο πιτσιρικάς είναι «μπαλαδόρος» και τ’ αξίζει.

Κώστας Καστρινός.

ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ.

Ο συγχωριανός μας και φίλος απ’ τα παλιά, εκπαιδευτικός, Θεόδωρος Λ. Τσιλίκας, υπεύθυνος σήμερα Σχολικών Δραστηριοτήτων Ν. Αιτωλοακαρνανίας εξέδωσε πρόσφατα ένα υπέροχο βιβλίο. Σ’ αυτό το βιβλίο έχει καταγράψει και παρουσιάζει τα σχολικά διδακτήρια που κτίσθηκαν στο νομό Αιτωλοακαρνανίας και στέγασαν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών και των εκπαιδευτικών από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.

«Όταν ο λαός μας λέει τη λέξη Σχολείο, εννοεί μόνο το Διδακτήριο, το σχολικό κτίριο. Παιδαγωγικά όμως, όταν μιλάμε για σχολείο, δεν εννοούμε μόνο το Διδακτήριο, μα και τη διδακτική και παιδαγωγική διαδικασία που λαμβάνει χώρα μέσα σε αυτό. Βέβαια, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πως για την πραγμάτωση αυτής της αδιαμφισβήτητα σπουδαίας διαδικασίας, σημαντικό ρόλο επιτελεί και το εκάστοτε διδακτήριο με τον εξοπλισμό του. Ένα καλοχτισμένο, άνετο και ευχάριστο διδακτήριο διαφορετικά επιδρά στο σώμα και την ψυχή του μαθητή από ένα στενό, κακοχτισμένο, και πεπαλαιωμένο κτίριο.» Μας εξηγεί ο εξειδικευμένος στο αντικείμενο συγγραφέας.

Για να μάθετε περισσότερα για αυτό το ενδιαφέρον θέμα μέσω του βιβλίου μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον συγγραφέα μέσω email (teo1teakos@yahoo.gr) και στο τηλέφωνο 6974385680.

Κώστας Μπούτιβας.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΜΟΝΟ.

Αντί Σαββατιάτικου Χρονογραφήματος.

Εργάτη φίλε απ’ τη Κωνσταντινούπολη,
ξέρω μες το κατακαλόκαιρο ότι τα πόδια σου παγώσαν.
Εκεί ως ριζωθήκανε στου Βόσπορου τη γέφυρα
επάγωσαν και τρέμουν.
Κι ακόμα ξέρω,
πως η ομορφιά της ελευθερίας,
που ’χει βαθιά μες την ψυχή της ολάκερη η ανθρωπότητα,
η ομορφιά ετούτη που γελάει απόψε μες τα μάτια σου,
της γέφυρας του Βόσπορου ελευθερωτή,
κι απόψε, κι αύριο και πάντα θα γελάει.
Άλλο δεν έχω τι να κάνω ως γείτονας,
παρά να σου ευχηθώ καλό ξεμπέρδεμα,
κι όταν τελειώσεις, έλα να δώσουμε τα χέρια,
να πιούμε κι ένα τσίπουρο μαζί.
Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ.

Ο Αχελώος δεν είναι απλώς ένα ποτάμι, μια μακριά μπλέ γραμμή στο χάρτη, σαν ένα ακόμα στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος. Είναι και αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του χώρου από τις απαρχές της ιστορίας του τόπου μας. Και είναι αυτός που καθόρισε τις θέσεις των οικισμών, τις ασχολίες των κατοίκων, τις οδούς επικοινωνίας, τα πεδία των μαχών, την ίδια τη ζωή των ανθρώπων στην μακρόχρονη πανάρχαια ροή του. Κι αυτή η παμπάλαια αύρα που περιβάλλει τον Αχελώο δεν σε αφήνει να περιοριστείς μόνο σε ένα σημείο του. Ο ποταμός είναι τόσο δεμένος με την ιστορία και την παράδοση, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, που όπου κι αν κοιτάξεις σου δημιουργεί ένα ξεχωριστό δέος, και χθες και σήμερα και πάντοτε.

Και για «του λόγου του αληθές», ο φωτογραφικός φακός του κοντοχωριανού και φίλου, του Γιώργου του Πανταζόπουλου απ’ τα Καλύβια, αποτύπωσε εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς εδώ κοντά στην περιοχή μας, στα μέρη τα δικά μας.

Εγώ αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι ο Αχελώος παραμένει απροστάτευτος στις μέρες μας. Όχι βέβαια μόνο με ευθύνη των αρμοδίων. Αυτή η περιβόητη ευαισθησία για το περιβάλλον δεν υπάρχει πιστεύω εγώ στα βιώματα των ανθρώπων που κατοικούν στις περιοχές γύρω από τον ποταμό. Και μακάρι να έχω άδικο!

Κώστας Μπούτιβας. (Φωτογραφίες: Γιώργος Πανταζόπουλος)

Πατήστε στις εικόνες για μεγάλωμα. 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΚΙ ΑΚΑΘΑΡΤΟΙ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Κι εκεί που είχα αράξει για να ρουφήξω λίγο αρμύρα, και να γευτώ το δειλινό σε φόντο κόκκινο- πορτοκαλί δυό τσογλάνια μου διέκοψαν την ηρεμία. Ένα μυρμήγκι καχεκτικό κι ένα κουνούπι τροφαντό είχανε πιάσει δίπλα το σκαμπό, κι είχανε στήσει «λακριτί» επί παντός επιστητού. Αφού είπανε για την πολιτική κατάσταση, το Τσίπρα το Κατρούγκαλο και τον Κουρουμπλή, την οικονομική τη κρίση και τα μνημόνια, το θέμα έφτασε στη γελοιότητα των ανθρώπων. Το λόγο είχε το μυρμήγκι μ’ εκείνη τη τσιριχτή φωνή που τρύπαγε τ’ αυτιά μου, και είπε τα εξής:

-Εγώ μαγκίτη λόγω επαγγέλματος – μαζεύω όλη μέρα προϊόντα και τ’ αποθηκεύω – έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα φαγάδικα. Που αλλού θα βρεις τόσο απεριόριστη τροφή. Άκου να δεις τώρα τι παίζεται εδώ πιο πέρα στην ταβέρνα, μ’ ετούτα τα αλλόκοτα τα πλάσματα που λέγονται άνθρωποι. Εκείνη η σχιστομάτα η πιτσιρίκα που κάνει εκεί όλες τις δουλειές, όταν ήρθε απ’ τη μακρινή πατρίδα της λόγω φτώχειας, ήτανε ένα σκέτο κουτορνίθι. Κι αυτό μέχρι που την πρόσεξε καλύτερα τ’ αφεντικό με τη στρογγυλή κοιλιά και το βαμμένο το μαλλί, άφησε το σοβαροφανές ύφος κι άρχισε το «ρεμάλι» να την χουφτώνει κανονικά. Και η σχιστομάτα η κοπέλα φαίνονταν να το απολαμβάνει με τ’ αζημίωτο βέβαια, γιατί κάθε φορά ξεραίνονταν στα γέλια. Και μόνο με την εμφάνιση της ταβερνιάρισσας σταμάταγε ο τύπος, και γίνονταν πάλι τάχα αυστηρός σαν Ταγματάρχης. Μια μέρα μάλιστα την ξεμονάχιασε στο αποθηκάκι με τις μπίρες, και μ’ έκαναν να κλείσω τα μάτια απ’ τη ντροπή. Αλλά ο Ταβερνιάρης φοβάται πολύ απ’ ότι φαίνεται την ταβερνιάρισσα, που είναι πολύ μετρημένη και σοβαρή.

Χα χα χα χα ξεράθηκε στα γέλια το κουνούπι, και έκοψε τη διήγηση του μυρμηγκιού στη μέση.

-Φιλάρα. Μου φαίνεται δεν ξέρεις τι λες. Βέβαια εσύ από εκεί κάτω αυτά βλέπεις αυτά λες. Εγώ όμως φίλε μου πετάω. Πετάω στα ύψη και βλέπω πιο πολλά. Η Ταβερνιάρισσα σοβαρή; Ε! όχι φιλτατε. Μια μέρα που είχα καθίσει στην κουρτίνα της κρεβατοκάμαρας για να ξεκουραστώ για λίγο, εγώ από εκεί ψηλά τα είδα όλα. Ναι η κυρία ταβερνιάρισσα, με τον Μπάμπη το γκαρσόνι, με το μουστάκι και τα τριχωτά ποδάρια. Μάλιστα ο Μπάμπης προχθές, τσίμπησε στον «ποπό» και τη σχιστομάτα, κι εκείνη του είπε: -Κάτσε ρε Μπάμπη, για ποιά με πέρασες εμένα; Για την Κυρία.

Αυτά έλεγε το κουνούπι με σκοπό ν’ αποδείξει ότι η ταβερνιάρισσα δεν ήταν καθόλου όπως πρέπει και σοβαρή. Και θα το αποδείκνυε κατά όπως φαίνεται αν δεν έμπαινε στη μέση το «φιδάκι» για τα έντομα, που άναψα ο βλάκας σε ακατάλληλη στιγμή, κι έκανε το κουνούπι να πετάξει τρομαγμένο στον αέρα, και το μυρμήγκι ν’ αναρωτιέται φωνακτά.

-Ρε λες να ’μαι τόσο κορόϊδο;

Όχι εργατάκο μου είπα από μέσα μου. Δεν είσαι εσύ κορόϊδο ούτε βλάκας. Οι άνθρωποι είναι πονηροί κι ακάθαρτοι.

Ο ήλιος είχε πια κρυφτεί. Αυτός να δεις, που τόσα έχουν δει τα μάτια του, το τι θα έχει για να λέει για τους ανθρώπους.
Μπούτιβας Κώστας. – Καστρινός.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ.

Πέρασαν τόσες γενιές Αγγελοκαστριτών με τους πολιούχους Αγίους δώδεκα Αποστόλους πάνω απ’ τα κεφάλια τους, και τη γιορτή τους πότε να παίρνει το επάνω της, και να γίνεται ένα δεύτερο πανηγύρι του Ιούνη, και πότε τα κάτω της, λόγω και της «φούριας» του καπνού που κυριαρχούσε τότε σ’ όλο το χωριό. Κάποτε μάλιστα έφτασε και στον αφανισμό, μέχρι να έρθει ο σύλλογος Αγγελοκαστριτών της Αθήνας και να καθιερώσει με τη συμβολή της Μητρόπλης και του τότε Δεσπότη την λιτάνευση της εικόνας στους δρόμους του χωριού με την αμέριστη συμπαράσταση πάντα του Δήμου Αγγελοκάστρου. Φεύγοντας όμως η έδρα του Δήμου απ’ το χωριό με εκείνον τον ανεκδιήγητο «Καλλικράτη» η γιορτή άρχισε πάλι να μαραζώνει.

Και ξαφνικά φέτος θα έφτανε ένα μικρό απόλυτο Τσαφ! Ένα άνοιγμα του διακόπτη και ένα ξέπνοο φύσημα στις αστείρευτα γλεντζέδικες καρδιές των Αγγελοκάστριτών. Μετά από χρόνια αρκετά, στήθηκε ένα «κουτσοπανηγύρι» στο κέντρο του χωριού, και η σελίδα γύρισε απότομα, και μετέφερε όλο το χωριό στο ωραίο παρελθόν.

Να ’ναι καλά ο Αποστόλης ο Φώτος που το αποτόλμησε εκεί μπροστά απ’ το «καλίγευστο» Ψητοπωλείο του.

Έτσι μες το στενό οικονομικό παρόν, και όλη την κοινωνία να πνίγετε δεμένη βαθιά στο πάτο των αναγκών της, δεν ξέρω αν νοιάστηκε τόσο πολύ για το σπουδαίο τούτο γεγονός, που απέπνεε λίγο απ’ την παράδοση του παλιότερου Αγγελοκάστρου που χάνεται στο χρόνο. 
Δεν βαριέσαι, περισσεύουν πάντως λίγα megabyte για το νοιάξιμο ετούτης της παμπάλαιας γιορτής και τη μνημόνευση του γεγονότος, μιας και η καθημερινότητα φέρνει όλο και περισσότερες αδιάφορες ειδήσεις.

Κώστας Μπουτιβας.

ΚΑΤΑΛΗΛΗ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ «ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΑ» Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΜΝΑΣ.

H λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού, και η παραλία της Σταμνάς κάποτε - όχι πολλές πριν 3-4 δεκαετίες πριν δηλαδή - διακρινόταν για της πεντακάθαρη θάλασσά της. Παρ’ όλη την επιβάρυνση από κολυμβητές, μιας κι όλο το Αγρίνιο τότε τα καλοκαίρια μετακόμιζε για μπάνιο εκεί, ήταν μια θάλασσα καταλληλότατη για «τα μπάνια του λαού».

 Aπό τότε, πολύ νερό – ή μάλλον… πολύ γλυκό νερό, μόλυνση, και αποικίες με νερόφιδα – έχει κυλήσει στο αυλάκι και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εκεί έκαναν την παραλία ελάχιστα, η μάλλον καθόλου κατάλληλη για κολύμπι.

Όμως φέτος κι έπειτα από πολλά χρόνια η τάξη αποκαταστάθηκε, και μάλιστα με το νόμο και τη βούλα. Όπως μας πληροφορεί με σχετικό έγγραφο H ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ∆ΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑ∆ΑΣ, Ορίζεται ως κατάλληλη για κολύμβηση, από άποψη υγιεινής του θαλάσσιου ύδατος και υγιεινής κατάστασης η παραλία της Σταμνάς. Ιδού και το σχετικό αποδεικτικό έγγραφο για τους αμφισβητίες.

Κώστας Μπούτιβας.