Κάθε φορά που χάνεται ένα από τα μέλη της Αγγελοκαστρίτικης γης και γινόμαστε όλο και πιο λίγοι, νιώθουμε απέραντα φτωχότεροι και μόνοι. Κι όταν βαράει λυπητερά η καμπάνα του χωριού και μας αναγγέλλει την πικρή αλήθεια της ζωής, θέλουμε, ξανά και ξανά, να καταραστούμε το χάρο τον άδικο.
Κι άιντε μετά να περιγράψεις το στερνό ταξίδι του φίλου, του Μήτσου του Χαντζάρα.
Ο Μήτσος ο Τασόπουλος, (Χαντζάρας ήταν σε άπαντες γνωστός) δεν λογάριαζε ποτέ το χρόνο όποτε έβλεπε μπροστά του τη λέξη Αγγελόκαστρο. Με μιάς όλα έσβηναν, σαν να τα έπαιρνε μακριά του κάμπου ο αέρας.
Ήταν τέτοιος άνθρωπος, που στα κοινά έμπαινε μπροστά, για να καμαρώνει, όλο και πιο ψηλά το τόπο που τον γέννησε, κι ας μην τον είχε ζήσει όσο έπρεπε, μιας κι από μικρό παιδί είχε φύγει απ’ αυτόν.
Καλό ταξίδι ρε Μητσάρα, καλό παράδεισο να έχεις.
(Σήμερα 16-6 στις 5.30 η κηδεία στο Αγγελόκαστρο)
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ.
Και πάλι χάρε αδίστακτε μας τα 'κανες μαντάρα
ήρθες και πήρες πρώιμα το Μήτσο το Χαντζάρα.
Φίλο καλό, και γνήσιο παλιό Αγγελοκαστρίτη
και σφράγισες μες το χωριό ένα ακόμα σπίτι.(Σήμερα 16-6 στις 5.30 η κηδεία στο Αγγελόκαστρο)
Κώστας Μπούτιβας.
1 σχόλιο :
εφυγε ο καλυτερος..δε θα σε ξεχασουμε ποτε..
Δημοσίευση σχολίου