ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ.

Στη νέα ελπιδοφόρα φουρνιά πιτσιρικάδων ποδοσφαιριστών απ’ το Αγγελόκαστρο, φιγουράρει και το όνομα ενός 15χρονου παλικαριού, βασικού στελέχους στην Κ17 ομάδα της Α.Ε.Κ. Αθηνών. Του Γιώργου Κ. Μπούτιβα. Και ο μικρός κλωτσάει το τόπι και το κλωτσάει καλά.

Χαμογελαστός γίγαντας. Οι δύο λέξεις που περιγράφουν τον Γιώργο. Και με πολύ πάθος για τη μπάλα και το γκολ. Γεννήθηκε εκεί κοντά στην έδρα της Α.Ε.Κ στο Περισσό το 1999 και συνεχίζει να ζει εκεί έως σήμερα συνδυάζοντας το σχολείο με την αγάπη του για τη μπάλα. Κλώτσησε το τόπι για πρώτη φορά στα 8 του στα τσικό της A.E.K  για να παραμείνει στη συνέχεια στις ακαδημίες της.

«Δουλεύω σκληρά κάθε μέρα για να παίζω βασικός. Είναι ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα. Απαιτεί πολλή δύναμη και τεχνική. Δεν θέλω να αφήσω ανεκμετάλλευτη καμία ευκαιρία στον επιθετικό τομέα και να περιμένω μόνο τις προωθήσεις σε στημένες φάσεις. Τρέχω συνέχεια μες το γήπεδο θείε,» μου λέει ο νεαρός επιθετικός, και βλέπεις το πάθος του για το ποδόσφαιρο, να καθρεφτίζεται στα μάτια του.
Καστρινός.

Δημήτρης Γ. Μπακογιάννης. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΚΤΗ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.

Το ποδόσφαιρο για μένα είναι ένας τρόπος ζωής γιατί μέσα από αυτό γνωρίζεις φίλους, μαθαίνεις να έχεις πειθαρχία, να σέβεσαι τους αντιπάλους σου με τον καλύτερο τρόπο. Και οι στιγμές στο γήπεδο είναι πραγματικά τέλειες. Πιστέψτε με !!! Ανεπανάληπτες!!!Οι φίλοι μου λένε: «Τις Παρασκευές και τα Σάββατα μας αρέσει να βγαίνουμε. Την Κυριακή μας αρέσει να κοιμόμαστε». H φίλη μου λέει «Εμείς ποτέ δεν είμαστε μαζί». Άλλοι λένε ότι δεν θα πετύχουμε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή και ότι η μπάλα είναι ένα πετσί. Οι γονείς μας γκρινιάζουν συνεχώς να διαβάζουμε και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε, οι καθηγητές και αυτοί τα δικά τους, το μάθημα τους και τίποτε άλλο. Αλλά σκεφθείτε, τι ξέρουν όλοι αυτοί τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για μας; Τι ξέρουν για τα νεύρα, την πίεση και την ένταση που υπάρχει και δεν σε αφήνει τη νύχτα να κοιμηθείς πριν από το παιχνίδι; Τι ξέρουν για τους αγώνες που δίνεις άρρωστος ή τραυματισμένος; Τι μπορεί να ξέρουν για τα κτυπήματα και τον πόνο που αντέχεις; Τι ξέρουν για το άγχος που μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιριστής όταν είναι στον πάγκο; Τι ξέρουν πως είναι να κερδίζεις ένα παιχνίδι το τελευταίο λεπτό ή στις καθυστερήσεις του αγώνα ή όταν χάνεις ένα παιχνίδι 2 λεπτά πριν το τέλος; Τι ξέρουν τι σκέφτεσαι όταν κάνεις την 20λέπτη προθέρμανση πριν το παιχνίδι; Τι μπορεί να ξέρουν όταν ένας παίκτης θα πρέπει να σταματήσει το ποδόσφαιρο λόγω τραυματισμού; Τι ξέρουν για τους αγώνες που δίνεις σε τσουχτερό κρύο και σε βροχές ή το μπάνιο που κάνεις μετά σε κρύο ντους; Τι ξέρουν; Για όσα μαζί σου μέχρι τώρα πέρασα αγαπητό μου άθλημα δε σου είπα πόσο Σ' ΑΓΑΠΩ. Μου έδωσες πολλές χάρες, γέλιο και κλάμα. Το πράσινο χορτάρι αυτό ξέρει τα πάντα, με έμαθες να σέβομαι τους συμπαίκτες μου, τον προπονητή, τον γυμναστή ακόμα τους έντεκα αντιπάλους στην απέναντι πλευρά. Αυτή είναι όλη μας η ζωή!!! Πολλοί άνθρωποι λένε ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με τη ζωή. Για τη ζωή δεν ξέρω πόσο τη γνωρίζετε αυτό δεν μπορώ να το πω, είμαι στα 15 μου αλλά για το ποδόσφαιρο δεν ξέρετε τίποτα. Για πολλούς είναι εύκολο να κατακρίνουν τους παίκτες. Βλέπουν τους παίκτες χωρίς παιδεία, αμόρφωτους, με τον κακό τρόπο έκφρασης. Κανείς δεν ξέρει όμως τη θυσία μπορεί να κάνει κάποιος για να παίξει και να φθάσει ψηλά στο ποδόσφαιρο. Πίσω από έναν ποδοσφαιριστή υπάρχει μια χαμένη νεότητα. Χάνουμε οικογενειακές στιγμές, σχολικά ταξίδια, εξόδους, διακοπές. Και πάλι πολλοί άνθρωποι ακόμα και άνθρωποι με παιδεία μορφωμένοι τους ακούω να λεν «Τρέχουν για ένα πετσί προσπαθώντας να τη βάλουν στα δίχτυα». Γι’ αυτό όταν δείτε κάποιον ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται, χειροκροτήστε τον. Για να έρθει σε αυτή την θέση, έχει προσπαθήσει πολύ περισσότερο από ότι εσείς νομίζετε...

Ο πιτσιρικάς ο Μπακογιάννης, που το καλοκαίρι μεταγράφηκε απ’ τον ΑΧΕΛΩΟ στον Παναιτωλικό, εκτός απ’ το ταλέντο και το πάθος για τη μπάλα, είναι όπως διαπιστώνεται και μόνοι σας ένα φιλοσοφημένο άτομο επάνω στο ποδόσφαιρο. Κάνω μια  πρόβλεψη , ότι αν συνεχίσει έτσι σίγουρα θα ξεπεράσει τον πατέρα του το Γιώργο, που υπήρξε βασικό στέλεχος του Παναιτωλικού. Η μπάλα δεν παίζεται μόνο με τα πόδια, παίζεται  και με το μυαλό.
Καστρινός. 

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/τρου. ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΥΗΝΟ.



Κάθε ομάδα ξεκινάει τη ποδοσφαιρική χρονιά με υπέρμετρες προσδοκίες. Για τον φετινό ΑΧΕΛΩΟ όμως με τις τόσες αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό του, το τόνισα απ’ την αρχή: Ότι χρειάζεται υπομονή για να μας αποδείξει ότι μπορεί να πετύχει το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο απ’ την εύκολη παραμονή στη κατηγορία, και τίποτα παραπάνω.

Είναι δυνατόν να κάνουμε τον ΑΧΕΛΩΟ μπάχαλο, από τη δεύτερη κιόλας, αγωνιστική; Μπορεί μερικοί παίκτες να μη μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Θεμιτό. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες (βλέπε σήμερα Ολυμπιακό). Εμείς όμως μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της ομάδας που υποστηρίζουμε; Ή απλώς γουστάρουμε μετά από ένα άτυχο αποτέλεσμα να βγάζουμε τ’ απωθημένα μας! Δεν βοηθάμε έτσι σίγουρα αυτούς τους ποδοσφαιριστές να βελτιωθούν, βρίζοντας τους πάντες και τα πάντα.

Ο ΑΧΕΛΩΟΣ χρειάζεται ηρεμία, σκληρή δουλειά και οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια. Η ψυχολογία της πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών αυτή τη στιγμή, είναι σε τεντωμένο σχοινί. Αν τους κόψουμε τα πόδια από το ξεκίνημα, είναι σαν να τους «ξεμπερδεύουμε ποδοσφαιρικά». Συγχρόνως βάζουμε και ταφόπλακα στο όποιο μέλλον της ομάδας.

Σε τελική ανάλυση, αυτούς τους παίχτες διάλεξε να έχει φέτος ο ΑΧΕΛΩΟΣ. Και ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές είναι επιλογές κάποιας διοίκησης. Λεβέντες δεν βαράμε το σαμάρι όταν μας φταίει ο γάϊδαρος και μάλιστα πριν ακόμα ξεκινήσει. Αυτά μετά τη σημερινή βαριά εκτός έδραs ήτα, και τα ανώνυμα πρόστυχα και υβριστικά σχόλια που γίνομαι αποδέκτης. Αυτά και θα επανέρθουμε.

Περισσότερα για το σημερινό παιχνίδι και πλούσιο φωτορεπορτάζ στο φιλικό site ΟΛΑ ΤΑ ΓΚΟΛ. Εδώ:

Καστρινός.

ΤΟ ΠΛΥΣΙΜΟ ΤΩΝ ΡΟΥΧΩΝ ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Καστρινού ενθυμήματα. 

Εκείνα τα χρόνια τα παλιότερα, που κάθε οικογένεια στο χωριό αποτελούνταν από άτομα πολλά, η ποσότητα των ρούχων που μαζεύονταν για μπουγάδα, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Και που να τα πλύνεις; Τρεχούμενο νερό στα σπίτια του χωριού δεν υπήρχε. Το κάθε χωριό τότε υδρεύονταν από διάσπαρτες στις γειτονιές κεντρικές δημόσιες βρύσες. Έπρεπε λοιπόν να πλυθεί η ποσότητα αυτή των ρούχων, όπου μπορούσε πιο εύκολα. Και η λύση, τέτοια εποχή που τελείωναν και οι πολλές αγροτικές δουλειές, και ο καπνός κρέμονταν πια σε «βαντάκια» στα κατώγια των σπιτιών, ήταν το ποτάμι κάτω στο Σταθμό. Ο Δίμικος.

Εκεί μετέφεραν τα ρούχα με τα ζώα τότε οι νοικοκυρές, άναβαν εκεί στην όχθη του φωτιά για να ζεστάνουν στο καζάνι μια ποσότητα νερού, αρκετή για να ολοκληρώσουνε την πλύση. Για απορρυπαντικό υπήρχε μόνο το σαπούνι - που το προμηθεύονταν σε πράσινες πλάκες από το Αιτωλικό που ήταν ο «Άστιγκας» το μόνο εργοστάσιο τότε σαπουνιού στο τόπο μας – και η «αλισίβα», (στάχτη από φωτιά αραιωμένη με νερό) για το μαλάκωμα των ρούχων.
Αφού τελείωναν την μπουγάδα και το ξέπλυμα, τα ελαφριά ρούχα τα κρεμάγανε, για να στεγνώσουν στις καλαμιές της ακροποταμιάς, ενώ τα βαριά (βελέντζες, φλοκάτες, κ.α.), τα χτυπάγανε με τον κόπανο, (ένα χοντρό ξύλο πλατύ απ’ τη μια άκρη του), για να φύγει μεγάλη ποσότητα νερού, μιας και μετά το πλύσιμο αυτά ήταν ασήκωτα, και μετά τα απλώνανε πάνω στις πέτρες και στα γύρω δέντρα για να στεγνώσουν. Μάλιστα για να μην χάνεται ο χρόνος μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα έκαναν και διάφορες άλλες δουλειές. Όπως παραδείγματος χάρη, έπαιρναν μαζί τους τις «κατσίκες» και τις βόσκαγαν στο καταπράσινο φουντωτό χορτάρι της όχθης.
Κι όταν το απόβραδο έπαιρνε ο ήλιος να πέσει πίσω απ’ το Ξηρόμερο, και τελείωνε και η διαδικασία του στεγνώματος, έπρεπε τώρα να τα μεταφέρουνε στο σπίτι στο χωριό. Σ’ αυτό το τελευταίο, επίσης δύσκολο κομμάτι, βοηθούσανε οι άντρες κι εμείς τα παιδιά, με τον κύριο βέβαια πάντα ρόλο να έχουν τα άλογα, και τα γαϊδούρια. Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΛΛΟΥ ΤΑ «ΜΕΡΚΕΛΙΣΜΑΤΑ» ΚΙ ΑΛΛΟΥ ΓΕΝΝΑΝ ΟΙ ΚΟΤΕΣ.

Πήγε, είδε και απήλθε!

Σε γενικές γραμμές όμως υπάρχει μια απορία για το τι ακριβώς έκρυβε ή φανέρωνε αυτή η επίσκεψη, αφού τίποτα δεν είδαμε και σχεδόν τίποτα δεν ακούσαμε.
Θα μου πεις, δε μπορεί, όσο να ’ναι, μια συζήτηση την έκαναν. Δεν μπορεί ένα ταξίδι αστραπή να ήταν μόνο για να δει αν βρέχει κατά Γερμανία μεριά! Όσο να ’ναι μας είδαν και οι απέξω ότι μας συντρέχει και η Αγγέλα, σου λέει κάτι τρέχει, τους συμπονάνε τους Έλληνες, ας αλλάξουμε το κλίμα. Λέμε τώρα! 
Θα μπορούσε, στην τελική, να ήταν και λίγο πιο διαχυτική, να έλεγε και κάτι παραπάνω αλλά βράχος η δικιά σου, μετρημένα τα λόγια και προσεκτικά. Μην έχουμε και παρεξηγήσεις αργότερα και τραβιόμαστε.

- Όχι έτσι το είπες.

-Ναι αλλά, δεν εννοούσα αυτό!

Λίγα και μέχρι εκεί. Διότι εμείς ως Έλληνες είμαστε και λίγο, πώς να το πω, βάζουμε και το κάτι παραπάνω, παίρνουμε και λίγο θάρρος από μόνοι σας. Μην μας δώσουν λίγο περισσότερο αέρα, κάνουμε αυτομάτως τη τρίχα –τριχιά. 
Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, αρκετά πράγματα που ζητούνται είναι απαραίτητο να γίνουν. Μεταρρυθμίσεις χρειάζονται, διότι ακόμη είμαστε στο στάδιο του τάφου της Αμφίπολης.… Δεν έχει σημασία που πλημμυρίσαμε (και τσάμπα μάλιστα κομπιούτερ) από εποχής Καραμανλή του δεύτερου, η φιλοσοφία μας παραμένει πάντα η ίδια: "Άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις"  

Ξεφύγαμε του θέματος και να επανέλθουμε. Η Γερμανίδα καγκελάριος μίλησε με θερμά λόγια, κάνοντας λόγο για «θετικά βήματα στην Ελλάδα» λέγοντας καταλεξίς ότι  «Με μεγάλη αποφασιστικότητα κυβερνάται η χώρα προς ένα καλύτερο μέλλον, κι ότι υπάρχουν μόνον επιτυχίες». Τελικά γιατί πήγε ο άνθρωπος; Να σηματοδοτήσει την αλλαγή του κλίματος στη Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα;

Ποιες επιτυχίες Κυρά μου. Κλαυθμός και οδυρμός για την καθημερινότητα, απλήρωτοι λογαριασμοί, ανέχεια και καταπίεση μέγιστου βαθμού. Ένα σκοτάδι για το χειμώνα που έρχεται, χαμένα όνειρα που μένουν μόνο όνειρα, σ’ ένα κρατικό μηχανισμό που ήταν σε αχρηστία εδώ και χρόνια και που συνεχίζει να απορεί ξύνοντας το κεφάλι του, μια ανάπτυξη που κηδεύεται κάθε μέρα, μια πλήρη ασυνειδησία ριζωμένη γερά, μια αναζήτηση για εύκολη λύση σε δύσκολα προβλήματα. Ποιες επιτυχίες; Θα μας τρελάνεις;

Κοιτάξτε παιδιά, εδώ τριγύρω είμαι, έρχομαι μόνος μου! Δεν χρειάζεται ζουρλομανδύας! Δικός σας είμαι! Σας ακολουθώ!

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΛΕΥΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ.





Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη λέει μια παροιμία. Κι αυτό έγινε χθες στο γήπεδο του Αγγελοκάστρου στην πρεμιέρα του Πρωταθλήματος με αντιπάλους τον ΑΧΕΛΩΟ και τον Ολυμπιακό Παναιτωλίου.  Το αποτέλεσμα: Ένα παιχνίδι «σούπα», μίζερο και άτονο με λίγες φάσεις μπροστά απ’ τα δύο τέρματα. Όπως ένα φάουλ στο 25^ο που έβγαλε ο τερματοφύλακας του Αχελώου, ένα καλό σούτ του Μάκου στο 31 που έφυγε άουτ και μια κεφαλιά του Καλοκαίρη έπειτα απο καλοχτυπημένο φάουλ  του Στάθη Ζαλοκώστα που έγλυψε το δοκάρι. Αυτά για το πρώτο ημίχρονο, γιατί στο δεύτερο δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου φάσεις, παρά το περισσότερο τρέξιμο των φιλοξενουμένων και την εμφανή κόπωση του ΑΧΕΛΩΟΥ στο τέλος του αγώνα.  

ΑΧΕΛΩΟΣ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ (Χρήστος Βασιλείου): Κλιάφας, Καραλής Ευαγ., Φούντας (72΄ Ταμπάκης), Ρόκκος, Κωνσταντίνου, Τζαμαλής, Βαγενάς, Αλεξάκης, Καλοκαίρης (82΄ Μήτσος), Ζαλοκώστας Ευστ., Φάτσαλης (56΄ Αριστόπουλος).
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟΥ (Κώστας Τάκος): Κατσαβοχρήστος, Αλπέντζος, Λαμπρακόπουλος, Ντίνος, Γαρούφης, Τάκος, Τζαμαλίς, Κατσιμάρης (86΄ Βδουκάκης), Κοντοπάνος, Μάκος (72΄ Μπουκουβάλας), Τσοπανάς (61΄ Φορτωτήρας).

Καστρινός.

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο.

Nτερλικώσαμε και χορτάσαμε από τα συγχαρητήρια που παίρνουμε δεξιά και αριστερά για τον αγώνα που κάναμε και κάνουμε! Ρε λες να μας δουλεύουνε ή είναι ειλικρινείς όλοι ετούτοι εδώ που δίνουν τα συγχαρητήρια; Τότε να ανοίξουμε ένα βιβλίο συγχαρητηρίων λέω εγώ, όπως στους γάμους που έγινε μόδα τώρα τελευταία, και περνάς και γράφεις: «Μπράβο και να ζήστε και να ευτυχήσετε και καλά να περνάτε». 

Οργανωμένα πράγματα, με μπόλικες σελίδες, χοντρό εξώφυλλο με χρυσά γράμματα, σε κοινή θέα και με άνετη πρόσβαση. Διότι σε χαρτάκια, ραβασάκια και σημειώματα δε θα βγεί ποτέ άκρη. Να τα βρει έτοιμα στο πιάτο και ο ιστορικός του μέλλοντος   και να έχει πλήρη εικόνα για τον αγώνα που συντελείται στις μέρες μας. 
Κάθε μέρα τώρα τελευταία, φρέσκα και νέα συχαρίκια καταφθάνουν και μας ανυψώνουν το ηθικό μας. (Μόνο όμως αυτό, διότι το στομάχι μας και κάθε τι άλλο είναι μονίμως πεσμένο και κρεμασμένο). Ευρωπαίοι λέει αξιωματούχοι, εκφράζουν την κατανόηση και την αναγνώριση των μεγάλων θυσιών του ελληνικού λαού, ο οποίος προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις αναγκαίες για την ανάκαμψη της χώρας.

Παρ’ όλα αυτά όμως σ’ εμένα παραμένει πάντα η ίδια βλακώδεις απορία! Καλά εμείς εδώ μέσα, δεν παίρναμε χαμπάρι, μια χαρά περνούσαμε, την κάναμε ταράτσα, με τα ξενύχτια μας, τα φαγοπότια μας, τις αγορές μας, τις αμαξάρες μας, τις διακοπές μας, την υπερκατανάλωση και είχαμε «γκαβωθεί». Οι απέξω που ήδη ήταν μεταρρυθμισμένοι  δεν έβλεπαν τον κατήφορο που μας έφερνε στο σημερινό γκρεμό; Η μήπως τους βόλευε περιμένοντας να κάνουν το παιχνίδι τους;

Και τι εννοούνε λέγοντας μεταρρυθμίσεις; Αυτές που έγιναν και θάψανε τα φτωχότερα στρώματα του λαού, και αυτές που θα γίνουν και τις ακούμε μόνο σαν ψιθυρίσματα; (Και χωρίς φωτιά καπνός δεν βγαίνει).
Πάντως μέχρι στιγμής οι μεταρρυθμίσεις μεταφράζονται σε περικοπές, περικοπές, περικοπές, περικοπές… και φόρους, φόρους, φόρους, φόρους.                                             

Το λεξικό όμως που κοίταξα στη λέξη μεταρρύθμιση λέει άλλα: Μεταρρύθμιση είναι η μεταβολή του τρόπου λειτουργίας κι οργάνωσης μιας κατάστασης ή ενός συστήματος για την επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος! Αυτά καταγράφει σαν μεταρρυθμίσεις κι όχι το θάψιμο ενός ολόκληρου λαού!

Ξέρω τι περνάει τώρα απ’ το μυαλό σου. Ότι και στις κηδείες - κι αυτή νέα μόδα - έχουνε βιβλίο συλλυπητηρίων. Μήπως πρέπει ν’ ανοίξουμε τέτοιο τελικά;

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΥ ΟΙΚΙΣΜΟΥ (14ος-13ος αι. π.Χ.) ΣΤΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ.

Μέσα στον ορυμαγδό πληροφόρησης που φτάνει καθημερινά στ’ αυτιά μας απ’ τα μέσα ενημέρωσης για της σπουδαίες ανασκαφές στο τύμβο της Αμφίπολης, ήρθε ένα ανώνυμο μήνυμα στο AGGELOKASTRO NEWS που με πληροφορούσε για την εύρεση μυκηναϊκού οικισμού της υστεροελλαδικής περιόδου στο Αγγελόκαστρο.Όντος η πληροφορία είναι έγκυρη και δημοσιευμένη από την ΛΣΤ' ΕΦΟΡΕΙΑ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ως εξής:

Σε εκτεταμένο πλάτωμα στην κορυφή λόφου μεταξύ των σημερινών οικισμών Αγγελοκάστρου και Σταμνάς, στην αριστερή όχθη του Αχελώου ποταμού, ερευνήθηκαν υπόλοιπα εκτεταμένου μυκηναϊκού οικισμού της υστεροελλαδικής IIIAIIIB περιόδου(14ος-13ος αι. π.Χ.). Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που είχαν διασωθεί ήταν ελάχιστα, ωστόσο η παρουσία καταλοίπων κεραμικών κλιβάνων για το ψήσιμο και την παραγωγή αγγείων, καθώς και οι μεγάλες ποσότητες κεραμικής (βλέπε εικόνες ), καθιστούν τον οικισμό αξιόλογο, προσδιορίζοντας την οικονομία και το χαρακτήρα του. Ιδιαιτέρως αξίζει να σημειωθεί η θέση του κοντά στον Αχελώο και την ευρύτερη περιοχή του μυχού του κόλπου του Αιτωλικού, περιοχή η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στο ιστορικό γίγνεσθαι της Αιτωλίας, με συνεχή κατοίκηση από τους προϊστορικούς έως τους πρωτογεωμετρικούς χρόνους. ΛΣΤ' Εφορεία Προϊστορικών και κλασικών Αρχαιοτήτων                

Υπεύθυνος αρχαιολόγος:    Μαρία Σταυροπούλου-Γάτση.

Ένας φίλος Αρχαιολόγος απ’ το στρατό που επικοινώνησα και του το διάβασα μου είπε:  Είναι, σχεδόν, κανόνας ότι δίπλα στα μεγάλα ποτάμια έχουν αναπτυχθεί μεγάλοι προϊστορικοί πολιτισμοί, τα λείψανα των οποίων εντοπίζονται στα όρια οικισμών, σημαντικών για το μέγεθος και τον πλούτο των ευρημάτων τους. Πρέπει να έχει τεράστιο προϊστορικό ενδιαφέρον εκεί γύρω όλη η περιοχή.
Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός                

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Εκκωφαντικά ξεκίνησε τα επίσημα παιχνίδια της χρονιάς ο ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου με ευρεία νίκη για το κύπελλο Ε.Π.Σ.Ν. Αιτωλ/νιας με 3-0 εκτός έδρας τη Θύελλα Αγίου Ανδρέα στη Μακρυνεία.

Η ομάδα του Χρήστου Βασιλείου ήταν ανώτερη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα πετυχαίνοντας το στόχο που ήταν η πρόκριση χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερη δυσκολία.

Το φίλμ του αγώνα:

15' Γκοοολ 0-1 Κόρνερ Μπούζα ο Ρόκκος με σουτ στην κίνηση ΄στέλνει την μπάλα στα δίχτυα

20΄' Απ'ευθείας εκτέλεση φάουλ Μπούζα οριζόντιο δοκάρι

30' Γκοοολ 0-2 Κάθετη πάσα Τζαμαλή ο Φάτσαλης τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα πλασάρει εύχτοχα

40' Κεφαλιά Καραλή άουτ

43' Ο Βαγγέλης Καραλής βγήκε τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα πλάσαρε εύστοχα αλλά ο Σούλας έδιωξε πριν η μπαλα περάσει τη γραμμή

65' Γκοοολ 0-3 Κόρνερ Τζαμαλή σύγχυση στην άμυνα και ο Ξανθόπουλος με πλασέ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα

70' Τετ-α-τετ Αλεξάκη άουτ.

80' Επέλαση Φούντα, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του αλλά το πλασέ που επιχείρησε πέρασε σύριζα άουτ

Θύελλα Αγίου Ανδρέα: Ασπροποταμίτης, Σιάσος, Καραγιάννης (67' Λάμπος), Αναγνωστόπουλος, Καρακώστας, Σούλας, Αγγέλης (46' Μόσχος), Χαμηλός (46' Τσατσώνης), Μερζής, Τσιντζέλης, Κοκορώνης

Αχελώος Αγγελοκάστρου: Κλιάφας, Ρόκκος, Μπούζας (46' Φούντας), Μπέτσικας (62' Ξανθόπουλος), Κωνσταντίνου, Τζαμαλής, Καραλής Ευ., Βαγενάς, Καραλής Κ. (46' Αλεξάκης), Μήτσος, Φάτσαλης.

Αθλητικό site Αιτωλ/νιας. www.olatagoal.gr

ΑΝΑΜΟΝΗ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Μάταια περίμενα του Σεπτεμβρίου το πρωτοβρόχι. Βιαζόμουνα ν’ αφήσω πίσω τις μέρες του καλοκαιριού, που έκαναν τα σώματά μας να ψάχνουν με απόγνωση, μια μικρή, υγρή σκιά να τρυπωθούνε. Μα ήρθε ξεθωριασμένη η βροχή, ξεκίνησε με δυό σταγόνες, μετά λιγάκι μούσκεψε ο δρόμος, ίσα να βγάζει μια γυαλάδα, που θύμιζε αντικατοπτρισμό στην άσφαλτο, τις ιδρωμένες μέρες του Καλοκαιριού.

Τσάμπα λοιπόν προσμέναμε σιωπηλοί τη βροντερή φωνή του φθινοπώρου, που κρυμμένο πίσω από τσιμέντα, πίσω από τα ιδρωμένα τζάμια των πολυκατοικιών ή τα ξεχαρβαλωμένα εργοστάσια της Πειραιώς σέρνεται μέσα στη κουφόβραση κι αναρωτιέται, αν τέτοιες μίζερες στιγμές έχει κανένα ρόλο για να παίξει ή είναι καλύτερα να αφήσει τα στιβαρά τα χέρια του χειμώνα, να πνίξουν, να παγώσουν τις καρδιές.

Ξεκούρδιστοι άνθρωποι, στις τσιμεντένιες τις προβλήτες του ηλεκτρικού, με μάτια αχόρταγα αγγίζουν την βροχή, μάταια ψάχνοντας τον επαναλαμβανόμενο ξερό της ήχο.  

Έστριψες ένα τσιγάρο και με κάρφωσες στα μάτια, κι έλεγες και ξανάλεγες, πνιχτά, κι αόριστα από μέσα σου, πόσο σου αρέσει η βροχή, και πόσο χαίρεσαι τα υγρά, τα νοτισμένα βράδια του Σεπτέμβρη. Κι όλα τριγύρω μούσκευαν μ’ ένα παλιομοδίτικο  ρομαντισμό, σπασμένο τόσο,  που τα κομμάτια του σαν λάμες μαχαιριών τρυπούσαν αδιαφορώντας τις ψυχές μας.

Στο τέλος από του σταθμού το σκέπαστρο, το τραίνο έδωσε μια να πιάσει το χέρι της βροχής απεγνωσμένα. Μάταια όμως, ούτε κι απόψε θα γινόταν τίποτα, ούτε κι απόψε θα γινόταν ταίρι. Σύρθηκε βιαστικά στις ράγες, και ομύτε μια στιγμή δεν γύρισε να κοιτάξει τον αντίζηλο ουρανό που όλο και σκοτείνιαζε από ζήλεια.

Έβγαλε δόντια κι ο αέρας και φτερά, και έκανε να δείξει χαρακτήρα. Κανείς όμως δεν τον φοβήθηκε, κανείς δεν κοντοστάθηκε, ούτε λιγάκι καν να τον προσέξει. Άλλα φοβούνται τώρα οι άνθρωποι, κι άλλα τους κάνουνε ν’ ανατριχιάζουν.

Έτσι πήρε και στέγνωσε η υποψία για βροχή αφήνοντας στα μάρμαρα μια λασπωμένη πατημασιά κι αναμονή ξανά, για πιο μεγάλες, πιο ζωντανές, στάλες βροχής.

Αναμονή στην καταιγίδα που ζυγώνει, και μήνες τώρα γράφεται στον ουρανό.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΤΟ ΧΟΥΝΕΡΙ.

Έβγαλε απ' το τσουβάλι ένα πεζόβολο, και τον αμόλησε με τέχνη στο ποτάμι.

Πάντα τα πρωινά είναι απόλαυση στο χωριό. Ηρεμία, γαλήνη κι όλα σε πλήρη ακινησία. Παίρνεις το γλυκύ βραστό στο πλαστικό ποτήρι και πας κάτω στο σταθμό στη γέφυρα στο Δίμικο, κάθεσαι στην όχθη του κάτω απ’ το πλάτανο ακούς το νερό να κελαρύζει, βλέπεις τα ψάρια να περνάνε αγέρωχα - να κάτι κέφαλοι μετά συγχωρήσεως - κι αμίλητος απολαμβάνεις το καφέ σου. Κάθε του ρουφηξιά τσιγάρο άσσο έξπορτ και επικρότηση. Άηηη. Και περιμένεις να ζυγώσει μεσημέρι, ν’ ανέβεις στο χωριό να πλακωθείς στο καφενείο στα ούζα και στο χαβαλέ.

Κι άραξε ο ευτραφής ο ετεροδημότης εξ Αθηνών δίπλα απ’ τη γέφυρα το ευτραφή του τέσσερα επί τέσσερα ρίχνοντας μια βλοσυρή ματιά τριγύρω, κι άρχισε από κάτι χαρτοκούτια, να βγάνει κάτι σύνεργα περίεργα, κι έστησε πάνω στη γέφυρα με μαγικές μαεστρικές κινήσεις σε τρίποδες μεταλλικούς που γυαλοκόπαγαν, τρία τέσσερα καλάμια του ψαρέματος. Είχαν επάνω μηχανάκια κι εξαρτήματα και κάτι κουδουνάκια στην κορφή, να ρίχνουν λέει ειδοποίηση όταν τσιμπάει. Πώς θα λειτουργούσαν τώρα αυτά δεν το πολυκατάλαβα.

- Ντριν- ντριν -ντριν. Ποιος είναι;

-Εγώ το ψάρι, πιάστεμε σας παρακαλώ να μην με φάει η χελομάνα που με κυνηγάει. Λες; Κι έπειτα με κάτι πολύπλοκα, πολύχρωμα, πλαστικά δολώματα, που είχαν σχήματα διάφορα, σαν μύγες σκουταρέλες και σκουλήκια, δόλωσε κι αμόλησε στα ήρεμα ετούτη την εποχή νερά του Δίμικου, με τέχνη αρκετή ομολογώ. Άνοιξε την σπαστή την πολυθρόνα, πήρε την φραπεδιά απ' το τζιπάκι, άνοιξε την ομπρέλα τη μεγάλη που είχε και θήκη για το κινητό κι άρχισε να διαβάζει την αθλητική του εφημερίδα, προσμένοντας τα πρώτα τα τσιμπήματα. Τον είδαν οι Ρουσογιαννέοι εκεί δίπλα, και έβαλαν τα γέλια.

-Αϊ πάει κι αυτός είπε ο Μιχάλης και ο Βασίλης επικρότησε.

Ήρθε σε λίγο ο πιτσιρικάς με το αγροτικό πάνω από εκεί που μένει στο ψηλαλώνι, έριξε μια ματιά με θαυμασμό στο εργοστάσιο που είχε στήσει ο χοντρός με τα καλάμια και τα σύνεργα κι έπιασε την ξύλινη προχειροστημένη προβλήτα στην άκρη απ’ το ποτάμι. Έβγαλε απ’ το τσουβάλι ένα πεζόβολο, και τον αμόλησε με τέχνη στη μέση στο ποτάμι. Έριξε καμιά δεκαριά φορές, γέμισε μια λεκανίτσα πλαστική με «κεφαλόπουλα» ολοζώντανα, κι ένα καλό «Στροσίδι», έριξε πονηρή ματιά στον ευτραφή συγχωριανό, και έφυγε σφυρίζοντας και σιγοτραγουδώντας.

Άλλαζε τα δολώματα συνέχεια ο χοντρός, πάει κι εφημερίδα, χύθηκε κι ο φραπές μισοπιωμένος, έριξε και κλοτσιά στο κινητό να σταματήσει να μην κουδουνίζει. Όμως τα ψάρια επιδεικτικά τον αγνοούσανε, καμιά φορά δεν χτύπησαν τα κουδουνάκια. Μάζεψε τ΄ ακριβά του σύνεργα, τα φόρτωσε στο ακριβό τζιπάκι, κι εκνευρισμένος αναχώρησε. Όσο τον είδατε εσείς στο καφενείο τόσο κι εγώ τον ξαναείδα.

Είναι απόλαυση το χωριό κάθε ώρα της ημέρας μα ιδίως το πρωί. Να κάθεσαι κάτω απ’ τον πλάτανο στην άκρη του Δίμικου αμίλητος, ν' απολαμβάνεις το καφεδάκι σου, και να χαζεύεις με τα ψάρια που περνάνε και κοροϊδεύουνε με το χουνέρι πού 'παθε χθες ο ετεροδημότης ο χοντρός με τα καλάμια.
Αλήθεια τα ψάρια έχουνε φωνή; Πάντως σ΄εμένα φάνηκε ότι γέλαγαν.

Μπούτιβας Κώστας. - Καστρινός.

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΓΕΝΙΚΩΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Καλοκαίρι τέλος! Τα κεφάλια μέσα!

Ένα μαυρισματάκι το πήραμε. Κάτι ήτανε κι αυτό. Φτάνει, αρκετά γι’ αυτό το καλοκαίρι. Ακολουθεί και το …μαύρισμα του χειμώνα! Απ’ τα μαγκάλια, τις σόμπες τα τζάκια και τη κάθε είδους θέρμανση παλαιοτέρων εποχών. Να αφήσουμε λίγο χώρο και για αυτό! Κι όσο κολυμπήσαμε, κολυμπήσαμε. Να κρατήσουμε και λίγες δυνάμεις και για το κολύμπι του χειμώνα! Ύπτιο; Πρόσθιο; Ανάσκελο, απ’ όλα τα είδη. Γιατί σίγουρα θα είναι ένα κολύμπι στ’ ανοιχτά. Και ποιος θα μας γυρίσει και πίσω αν μείνουμε - που θα μείνουμε - αβοήθητοι μεσοπέλαγα! 

Ο οικονομικός αποκλεισμός και μια επερχόμενη ασφυξία καλά κρατεί. Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι αυτή η χώρα εδώ και χρόνια ήταν ξέφραγο αμπέλι. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις την παρουσία πολλαπλών περιπτώσεων αρμέγματος του δημοσίου; Και κάθε μέρα νέες τραγελαφικές περιπτώσεις μ’ εκείνον τον ανεκδιήγητο τον ΕΜΦΙΑ. Και το αποτέλεσμα. Κανένας συντονισμός, καμιά διοίκηση, κανένας έλεγχος. 

Κι εδώ θα ’μαστε και θα με θυμηθείτε!

Όλοι περιμένουν εναγωνίως την έκθεση της Τρόικας (τέλος του μηνός λέει τώρα) για να πάρουν σοβαρές αποφάσεις. Η οποία έκθεση θα λέει το κατά πως τα πήγε η χώρα σχετικά με τις προσδοκίες των τοκογλύφων που διαχειρίζονται τα της ψωροκώσταινας. Αυτή, λοιπόν, η έκθεση θα είναι η έναρξη ή μη της επιβράβευσης της χώρας για τις βελτιώσεις και προόδους που έκανε ή δεν έκανε στους προηγούμενους μήνες. Εδώ θα είμαστε και θα δείτε ότι η έκθεση θα είναι ένθερμη οπαδός των χειρισμών της τρέχουσας κατάστασης. Το γιατί μη το ρωτάτε! Λίγο πολύ κάπου πάει όλων το μυαλό.

Θ’ ακούσουμε σήμερα και το Πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη και να δούμε τι θα γίνει; Τι να δούμε, που βλέπουμε! Αφού οι αποφάσεις είναι κλειδωμένες στο συρτάρι και βγαίνουν μία- μία! Η ανεργία ξεπέρασε και τη μεταπολεμική περίοδο και το εισόδημα στην πριν μεταπολιτευτική. Ούτος η άλλος μια επιθυμία για το παρελθόν την έχουμε πάντα, δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό! Είναι στο πετσί μας!

Και με όλα αυτά περιμένουμε ανάπτυξη και να κυκλοφορήσει το χρήμα στην αγορά; Αμ δε! Και τ’ άλλο το ανέκδοτο θέλουμε λέει να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα μας!

Τι να πούμε πια; Ότι και να πούμε, θα αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Όσο και να προσπαθούμε να ερευνήσουμε και να αναλύσουμε το θέμα, αυτό που θα μας καίει πάντα και θα μας τσουρουφλίζει είναι η καθημερινότητά μας που πάει από το κακό στο χειρότερο. Όλα τα άλλα είναι απλώς …οδοντόκρεμες!

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΣΤΕΡΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ «ΜΠΟΕΜ».

Κάθε φορά που σβήνει και χάνεται ένας Αγγελοκαστρίτης γινόμαστε πιο λίγοι, ενώ νιώθουμε απέραντα φτωχοί και μόνοι, εμείς οι εναπομείναντες, σαν να συνειδητοποιούμε την πικρή αλήθεια της ζωής και θέλουμε, ξανά και ξανά, να καταραστούμε τον άδικο το χάρο.

Τι μ’ έπιασε τώρα θα μου πεις και άρχισα τα θλιβερά!

Είχε μνημόσυνο έμαθα ο Πάνος ο Τσόπης, (έτσι τον ’ξέραν όλοι στο χωριό) και εξ αυτού η αφορμή για τα γραφόμενα.

Για εκείνους που δεν τον καλογνώριζαν, ήταν ένας αιώνιος «μποεμ». Αν όμως χασομερούσες μαζί του ν’ αλλάξεις δυό κουβέντες, έβλεπες τον αιώνιο έφηβο, που έκρυβε μέσα του.

Διασκέδαζε σαν παιδί με τα πάντα, και χαιρόταν το χαμόγελο των φίλων. Όσο για τις μικροκακίες, ούτε που έδινε σημασία, προσπερνούσε με ένα κούνημα κεφαλιού κι ένα τρυφερό κοίταγμα προς τα πάνω προς τον Αϊ Γιώργη.

Τέτοιος ήταν ο Πάνος που απ’ τα μικρά του χρόνια μέσα στο αίμα του είχε τη φυγή. Να κάτι τέτοιες ώρες φορτώνει το μυαλό σαν μηχανή που μπούκωσε, και οι φλύαρες οι μνήμες ξεσκίζουν τη καρδιά. Πόσες ιστορίες δεν μοιραστήκαμε για τα περασμένα, πόσους συγχωριανούς δεν τίμησε με το λόγο του, εκεί κοντά στο σταθμό Λαρίσης σ’ ένα καφενείο που σύχναζε και τον έβρισκα τακτικά. Ποτέ δεν μίλαγε για τον εαυτό του, ποτέ δεν έβαλε μπροστά τα δικά του θέλω, ποτέ δεν χρωμάτισε κουβέντες με κρυφούς στόχους. Έτσι γνώρισα τον Πάνο, που όταν μιλούσε για το χωριό έβλεπες τη λάμψη να φωτοβολεί μέσα στα μάτια του.

Θα ήθελα να ξαναβρεθούμε κάτω στο Φάνη καθισμένοι, να χασομερήσουμε και να μοιραστούμε ένα σωρό ξένες έγνοιες. Μα όμως έφυγε και νιώθω όταν κατεβαίνω στο χωριό, ότι στ΄αλήθεια όλο και πιο πολύ μένουμε απέραντα φτωχοί, πιο μίζεροι και όλο και πιό μονάχοι.

Μένουν όμως κάτι ωραία παιδιά, κάτι σπουδαίοι άντρες ακόμα στο χωριό, που δεν τους ταιριάζει η λησμονιά και η μιζέρια, να σαν το Νίκο το Παρά πού έβαλε απ’ ότι μαθαίνω πολλά απ’ τα έξοδα και τους καφέδες για το μνημόσυνο του Πάνου και μπράβο του.

Και ο αιώνιος «μποέμ» ο Πάνος Τσόπης, σίγουρα θα μας μελετάει τώρα από εκεί ψηλά, σίγουρα θα μας παρακολουθεί με κάποιο τρόπο, και κομψά θα θέλει να μας πει και να μας δείξει: Σας βλέπω αδέρφια, εκεί κοντά σας είμαι και σας φχαριστώ.

*Μποέμ: περιπλανώμενος και ανέμελος.(Βικιλεξικό)

Κώστας Μπούτβας - Καστρινός.