ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΣ. ( Πως μου απέσπασε τη ψήφο η Ξανθή )

Και κατέβηκα το λοιπόν σ’ ετούτες τις εκλογές συνταξιούχος πια νωρίτερα στο χωριό, να ζήσω τις παλιές προεκλογικές αξέχαστες εποχές, και είδα να συμβαίνει το εξής καταπληκτικό: Όλοι, γνωστοί, φίλοι και συγγενείς, αποφασίσανε να κατεβούνε υποψήφιοι. Τρέλα λέμε. Τόσο πολύ, που είπα να δεις, καινούργια μόδα είναι, πως λέγαμε παλιά "ήμουνα και γω σ’ αυτό το πάρτι" τώρα θα λέμε "ήμουνα και γω υποψήφιος". Και κοντά σε αυτούς, και οι άλλοι, οι αιώνια υποψήφιοι. Όπως ο κύριος «μαλάκας» ας πούμε, που με έχει ταράξει στα τηλέφωνα, και σήμερα πρωί με ξύπνησε - κακό χρόνο να χει - για να μου πει πως θα αγωνιστεί λέει να αναμορφώσει το Αγγελόκαστρο.

Κι εκεί που αγουροξυπνημένος απ’ τον κύριο υποψήφιο, έπινα το καφέ μου στο μπαλκόνι αγναντεύοντας το μοναστήρι, και σκεπτόμενος τι πάθανε όλοι αυτοί φίλοι και συγγενείς, σοβαροί άνθρωποι, και αποφασίσανε να γίνουνε δημοτικοί άρχοντες, να’σου και η ανιψιά μου η Ξανθή. Της έκανα επίθεση απευθείας.

-Η βάβω η Κώσταινα έλεγε πως άμα ανακατώνεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες. Και τώρα που ο κόσμος ακούει "πολιτικός" και φτύνει τον κόρφο του - και τον πολικό μαζί - τι σου ήρθε εσένα να πας να ανακατωθείς με τη πολιτική; Κολλητικό είναι απ’ το Πατέρα σου, η βίτσιο;

Και πήρε ξαφνικά μπροστά η υποτιμημένη μηχανή της νεολαίας , και άρχισε να μου τα χώνει κανονικά.

-Ότι Θείε, κάποια στιγμή πρέπει να βγεις και έξω.  Ότι τελικά, με το να κάθεσαι στον καναπέ σου και να σιχτιρίζεις δεν κάνεις και πολλά πράγματα.  Να μη σου πω που τίποτα δεν κάνεις.  Κι ίσως ναρθε στ’ αλήθεια η ώρα να δώσουμε στην πολιτική την κανονική της έννοια. Της ενασχόλησης με τα κοινά.  Στο κάτω -κάτω, εσύ τα γράφεις:  Ότι πριν γίνει εντελώς ζώον, ο άνθρωπος ήταν πολίτικο ζώον, κι ότι αυτά σας μαθαίνανε  στο σχολείο από παλιά. Γιατί Θείε, ωραίες οι φωνές, καλά  και τα σχόλια στο Φεϊτσμπούκ, μια χαρά το κράξιμο στο μπλόγκ, αλλά στη κοινωνία έξω γίνεται χαμός. Πόσο μπορώ να κάτσω ακόμα άνεργη, μπροστά στη τηλεόραση και απαθής να παρακολουθώ; Κάνε μια βόλτα μπάρμπα και στ’ Αγρίνιο. Μαγαζιά συνέχεια κλείνουν, κόσμος μένει χωρίς δουλειά, οικογένειες διαλύονται, οι πανηλίθιοι επελαύνουν , και έξω παντού υπάρχει μούγκα μες στη στρούγκα. Κι όλοι αυτοί οι παλιοί πολιτικάντηδες, δεν χαμπαριάζουν τίποτε, ούτε Χριστό, ούτε Βούδα….

Στριμώχτηκα λέω την αλήθεια. Κι αναρωτήθηκα, μήπως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι καθημερινοί, δικοί μας άνθρωποι, που ξεσηκωθήκανε ξαφνικά κι αποφασίσανε να γίνουνε υποψήφιοι, να αξίζουν μια ευκαιρία; Γιατί είναι αυτοί που σηκωθήκανε από τον καναπέ, κι είπανε να ανακατευτούνε με τα πίτουρα, ελπίζοντας να καθαρίσουν το κοτέτσι πριν να τους φάνε οι κότες! Μήπως κι αυτό φοβούνται οι παλιοί γνωστοί υποψήφιοι - αρπακτικά - δηλαδή αυτούς που είναι ερασιτέχνες πολιτικοί, εραστές της πόλης και των κοινών, αυτούς που είναι θυμωμένοι πολίτες κι όχι επαγγελματίες αρπακολλατζήδες και γι’αυτο και τρώγονται τόσο πολύ μη τυχόν και τους βρουν μες στα ποδάρια τους;

Βρέθηκα έτσι στριμωγμένος απ’ τα λόγια του παιδιού και από τις δίκαιες αιτιάσεις του. Έχω φιλότιμο γι’ αυτό χρωστάω ψήφο στη Ξανθή. Και δεν χρωστάει τίποτα ετούτη η γενιά για να πληρώνει. Εμείς χρωστάμε να της δώσουμε φτερά.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.