ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.

Τώρα που γίναν πλήκτρα τα μολύβια

και τα βιβλία τώρα γίνανε οθόνες,

μας ξεφουσκώσανε όλα τα σωσίβια

από τη Χάρυβδη πάνω σε Λαιστρυγόνες.

Κι αφού δεν έχει κάποιο μέρος να πιαστώ

σε έναν κόσμο δίχως νόημα κανένα,

βρήκα τη ποίηση πολλά να μοιραστώ

πότε νηφάλια και πότε θυμωμένα.

Κι έχει αφορμές η ποίηση να θυμώνει

πολλές αιτίες, να δηλώνει αδικημένη,

σε ένα κόσμο που τους ποιητές πληγώνει

μια κοινωνία που βαθειά είναι νυχτωμένη.

Καστρινός.

Ήταν μια όμορφη - ζεστή βραδιά, από αυτές που μόνο η ποίηση μπορεί να σου προσφέρει. Και η ποίηση -τούτη τη φορά- του Θύμιου, μέσα στο παγωμένο απόβραδο ήτανε «θερμοφόρα» που ζέστανε τις καρδιές πλήθους συνδαιτυμόνων. Οι εικόνες και ο καταλυτικός λόγος του ποιητή στη παρουσία του νέου του βιβλίου, αδιάψευστος μάρτυρας.

Η αναφορά του συγγραφέα για το βιβλίο του:

Το ξέρω, φαίνεται και είναι παράξενο να μιλάμε μέσα σε αυτήν την πολύμορφη, πολύτροπη και πολυώδυνη κρίση για ποίηση. Τώρα που... οι δρόμοι της πείνας, της γύμνιας, της ανασφάλειας και του φόβου πλήθυναν πολύ. Τώρα που σκεφτόμαστε, ότι οι τρόποι που ακολουθήσαμε για να θεραπεύσουμε τα κακά αυτά, δεν μας οδήγησαν στους πραγματικούς σκοπούς. Σήμερα γέμισε σύννεφα ο ουρανός, βρέχει, βρέχει πολύ και κάνει κρύο. Κάθε μέρα διαβάζουμε αριθμούς, αναλύσεις οικονομικές, μετρήσεις και στατιστικές. Πού αλήθεια χωράει η ποίηση; Που θα μας χρησιμεύσει; Διερωτάται όμως κανένας, πώς, ενώ δεν είναι απαραίτητη και χρηστική στην καθημερινότητά μας, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις υψηλές τέχνες ; Κι όσον αφορά τη θέση της μέσα στη σημερινή αριθμολαγνεία, ας θυμηθούμε τον λόγο του Ελύτη, ότι η ποίηση είναι εκείνος ο χώρος, όπου δεν έχει πέραση ο αριθμός. Γιατί άραγε; Γιατί είναι η μητρική γλώσσα του ανθρώπινου γένους, όπως ο κήπος είναι παλιότερος από τον αγρό, η ζωγραφική από το γράψιμο, το τραγούδι από την ομιλία. Γι΄ αυτό και όταν διαβάζουμε ποίηση, μας δημιουργεί την εντύπωση, όχι πως ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο, αλλά κάτι που έχουμε μέσα μας και θέλαμε να το πούμε ή πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. Βέβαια, είναι δύσκολο να μάθει κανείς τη ζωή διαβάζοντας μόνο ποίηση. Ωστόσο, θα ήταν αρκετά τα ζητούμενα και τα ποθούμενα της καθημερινότητας, θα ήταν υπεραρκετά, αν ο άνθρωπος ήταν απλώς ένα ζώο. Αλλά, πιο μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και μια άλλη πείνα, μια άλλη γύμνια και μια άλλη ανασφάλεια, που ούτε η επιστήμη μπορεί να ικανοποιήσει, ούτε καμία οικονομική οργάνωση. Κάθε μέρα υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν δυστυχισμένοι, επειδή, ενώ τα έχουν όλα, τους λείπουν αυτά που βρίσκονται μέσα στα ποιήματα. Παράδοξο δεν ακούγεται; Κι όμως δεν είναι. Γιατί πίσω από κάθε πανοπλία μας περισσεύει το σκίρτημα του κορμιού και της καρδιάς, περισσεύει η συγκίνηση και η χαρμολύπη. Όλα αυτός, ο μέσα μας κόσμος, είναι ξάγρυπνος κι ανύσταχτος. Κι ο κόσμος αυτός, δηλαδή η ψυχή μας, αναπνέει όχι με την τυφλή λογική των λέξεων, αλλά με τη μουσική των λέξεων και την αναπάντεχη χρήση τους, δηλαδή αναπνέει με την ποίηση.

Ευθύμιος Πριόβολος.