ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΑΝΤΕ- Χ- ΕΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ.

Ο φετινός ΑΧΕΛΩΟΣ δεν μπορεί να ζει σε συννεφάκια παλαιότερων καλών εποχών, αλλά προσπαθώντας κάθε αγωνιστική για την επιβίωση και τη σωτηρία στην κατηγορία, επιτυγχάνοντας και κάποιες μικρές υπερβάσεις όπως η σημερινή ισοπαλία με τον πρωτοπόρο στη βαθμολογία ΚΕΡΑΥΝΟ Γαβαλούς μέσα στη Γαβαλού. Όποιος θέλει να ζει στο… συννεφάκι του με τις αναμνήσεις της περσινής καλής πορείας( 4η θέση και άνετη παραμονή στην κατηγορία) θα πρέπει να επανέλθει στην πραγματικότητα διότι τα δεδομένα φέτος είναι τελείως διαφορετικά

Ούτε νομίζω ότι έχει και κανένα νόημα στην παρούσα φάση να συζητάμε ξανά και ξανά για την ευθύνη πως έχει έρθει η ομάδα στην παρούσα κατάσταση. Ο καθένας έχει την άποψή του επ’ αυτού, και όλα και όλοι κρίνονται. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ όμως, συνεχίζει να ζει, προσπαθεί να επιβιώσει και να βγει όρθιος από την κρίση. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, αλλά τουλάχιστον το παλεύει με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει

Το θετικό είναι ότι τουλάχιστον ο Αγγελοκαστρίτης γνήσιος φίλαθλος δείχνει να αντιλαμβάνεται τι πραγματικά συμβαίνει. Γι’ αυτό και εκτιμά ακόμη και τα μικρά, ταπεινά και πολλές φορές στοιχειώδη (όπως η σημερινή ισοπαλία) που μπορεί να κάνουν οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι πρέπει πάντα, τουλάχιστον να ιδρώνουν, να μοχθούν και να ματώνουν. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού στην προσπάθεια του ΑΧΕΛΩΟΥ για να παραμείνει όρθιος, όπως επίσης και η βοήθεια των φιλάθλων στην έδρα του, το πιο ισχυρό όπλο που θα χρειαστεί για να παραμείνει στη κατηγορία η ομάδα.

Καστρινός.



Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ.

Το χρονογράφήμα του Σαββάτου.

Ξαναμαζευτήκανε που λέτε οι «προφέσορες» στου Μαξίμου και προσπαθούν να λύσουν ένα βασικά άλυτο πρόβλημα. Πως θα κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά.

Προσπαθούν να φέρουν τούμπα τους τροϊκανούς με κάτι κλούβια αυγά απ’ τα Μέγαρα, αλλά αυτοί κάτι τέτοια δεν τα μασάνε. Έχουν σαφή εντολή από τ’ αφεντικά:

-Να ψοφήσουν οι απατεώνες! Κι έτσι τζάμπα χάνουν τον καιρό τους και συζητάνε και ξαναπριονίζουν τα πριονίδια. Η απόφαση είναι ειλημμένη και το πρόβλημα είναι πως θα την σερβίρουν. Με παγάκια ή σκέτη , σπέσιαλ ψητή με σταγόνες απελπισίας ή στο φούρνο με μπόλικο κρεμμύδι που φέρνει και δάκρυα .

Γιατί ας μη γελιόμαστε τα μόνα μέτρα που έχουν αντίκρισμα γι’ αυτούς είναι το χαράτσι και το κούρεμα μισθών και συντάξεων. Ήδη οι συνταξιούχοι και όσοι απομείναν εργαζόμενοι έχουν κουρευτεί με την ψιλή αλλά η τρόικα και παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών τους θέλουν όλους γουλί.

Και λένε οι «πολιτικάντηδες» ορθώνοντας τάχα το ανάστημά τους, αντιτάσσοντας ότι θα έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα». Αλλά αυτό πιά ούτε σαν ανέκδοτο δεν περνάει.

Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα αφού έχασε τα τελευταία ξεφτίδια αξιοπιστίας σέρνεται πια όπως στο κάμπο το φίδι. Και δαγκώνει επικίνδυνα, και δηλητηριάζει το λαό.

-Κι η αντιπολίτευση!!!

-Ναι και η αντιπολίτευση. Γιατί είναι ωραία να είσαι αντιπολίτευση. Να κάθεσαι στον θρόνο σου σαν τον Δία και εξαπολύεις τους κεραυνούς σου επί δικαίων και αδίκων.

- Είστε ανίκανοι, είστε επικίνδυνοι, παραιτηθείτε!

Αυτή είναι η μόνιμη επωδός όλων των αντιπολιτεύσεων στην Ελλάδα και αρχίζει την επομένη των εκλογών. Ξεχνάει κανένας τον νυν προφέσορα του Χάρβαρντ, το Γεώργιο τον εκγυμνασμένο τον «λεφτά υπάρχουν». Κατέβαινε σε κάθε διαδήλωση και φώναζε του Καραμανλή να του παραδώσει την εξουσία.

Κι εκείνος «ο μπουχέσας» άλλο που δεν ήθελε να του δώσει το πηδάλιο. Το πήρε ο Γιώργος και το περιεργαζότανε. Εκατό μέρες του πήρε για να καταλάβει πως δούλευε (αυτό ήταν το πρόγραμμα των εκατό ημερών που έλεγε) και το καράβι πήγε «φούντο στα ρηχά» αλλά ο Γεώργιος ο καπετάνιος το θεώρησε μεγάλη επιτυχία γιατί δεν πήγε «άπατα» και γυρνά όλον τον κόσμο και διηγείται τα κατορθώματά του.

Ας αφήσουμε όμως τον περιπλανώμενο προφέσορα γιατί μας ανεβαίνει και η πίεση, για να επιστρέψουμε στην αντιπολίτευση και στον Αλέξη με το μαλλί αλά Τραβόλτα.

Εγώ λέω ότι κι αυτός περιμένει από τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Κι ας γίνεται καρμπόν ο μακαρίτης ο Ανδρέας που μόλις εξασφάλισε ο γεροΚαραμανλής την δημοκρατία ήλθε κι έκατσε τσάμικος ταμπάκος. Έχει όμως υπομονή το παιδί. Οσονούπω σου λέει τα πράγματα θα αλλάξουν. Το πλοίο θα πιάσει κάποτε λιμάνι ή θα το βυθίσουν οι δανειστές για να εισπράξουν τ’ ασφάλιστρα. Ούτως ή άλλως κατά πως δείχνουν τα πράγματα, μη υπάρχοντος πια καπετάνιου, διότι ο Αντώνιος ο μέγας απ’ ότι φαίνεται τα «έφαγε τα ψωμιά του» ο Αλέξης θα είναι ο μέλλων καπετάνιος της φρεγάτας ή μάλλον της ψαρόβαρκας.. Και τότε θα έρθουν οι ονειρεμένες ημέρες. Διότι θα φορολογήσει τον πλούσιο με εισόδημα από δύο έως είκοσι χιλιάδες ευρώ ή μπορεί και σε δραχμές, δηλαδή εμένα που θα έχω πάρει τα καθυστερούμενα δυόμιση χρόνων απ’ τη σύνταξη που εδώ και δύο χρόνια ακόμα την περιμένω. Γιατί οι άλλοι οι λεφτάδες θα έχουν φύγει με τα λεφτά τους μόλις η βάρκα αρχίζει και κουνάει με τον Αλέξη στη τιμονιέρα.

Είναι όλα ετούτα η δεν είναι εφιάλτης στο δρόμο με τις λάσπες, που πατάω κάθε πρωί σε κεντρικό Δήμο του λεκανοπεδίου για να πάω στη δουλειά, να πάρω κι αν θα τα πάρω, «τρείς κι εξήντα»;

Μπούτβας Κώστας - Καστρινός.

ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΠ' ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ Ο ΑΧΕΛΩΟΣ.

Πόσο χαμηλά έπεσε, τελικά, ο πήχης της αξιοπρέπειας;

Υπό κανονικές συνθήκες , θα έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη άπαντες όσοι ασχολούνται φέτος με τον ΑΧΕΛΩΟ, για το διασυρμό μετά και τον αποκλεισμό απ’ το θεσμό του κυπέλλου Αιτωλ/νιας από τη φλόγα Παλαιομάνινας ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, μέσα στο Αγγελόκαστρο.

Τίποτα όμως, δε γίνεται φυσιολογικά πια σε αυτό το σωματείο… Κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες για την ανεπάρκεια της ομάδας.

Ντροπή…

Η ομάδα πέταξε λευκή πετσέτα; Είναι ντροπή να ανεχόμαστε ακόμα την κοροϊδία ότι λειτουργούμε σαν φυσιολογική ομάδα.

Το όραμα έχει χαθεί. Προσπαθούν να απαξιώσουν πλήρως την ομάδα, να μας κοιμίσουν και να τους δώσουμε ‘λευκή επιταγή’ για τον επερχόμενο υποβιβασμό;
Δεν υπάρχει, όμως, περίπτωση να δεχτούμε το «στημένο σενάριο» ότι οι δυνατότητες του Αγγελοκάστρου να έχει ομάδα στην Α’ κατηγορία δεν είναι υπαρκτές.

Ντροπή.

Καστρινός.

Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ. (επετειακό αφήγημα)

Σαν σήμερα τα ξημερώματα, πριν 71 χρόνια στις 26 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 1942,έγινε η Κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, και ήταν μία από τις μεγαλύτερες πράξεις δολιοφθοράς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκανα «ζαπινγκ» σήμερα στις ειδήσεις σ' όλα τα κανάλια. Καμιά αναφορά για τούτη την ιστορική στιγμή. Βλέπεις εκείνες οι στιγμές ήταν από τις λίγες που δεν είχε διχασμό, που κάθε βράδυ αυτοί πουλάνε μέσα απ’ τις οθόνες. Τέλος δεκαετίας του 70 υπηρετώντας τη θητεία στο στρατό, βρέθηκα αρχιφύλακας σ’ ένα φυλάκιο εκεί κοντά στο Γοργοπόταμο, στην άλλη μεγάλη γέφυρα του τραίνου, τη γέφυρα της Παπαδιάς. Εκεί έγραψα τότε το παρακάτω αφήγημα, που το παρουσιάζω εδώ για πρώτη φορά. Φόρο τιμής σ’ εκείνο το μεγάλο γεγονός και στην ομόνοια του λαού μας.

Τα τρένα σφύριζαν πάνω από την Γέφυρα σαν διέσχιζαν την χαράδρα του Γοργοπόταμου. Οι φαντάροι με ενθουσιασμό, ξέγνοιαστοι και όλο χαρά, λες και πήγαιναν εκδρομή, γελούσαν πειράζονταν και χαιρετούσαν την μικρούλα που είχε πιάσει την πλαγιά δίπλα στην γέφυρα και χαίρονταν αυτό το πράμα που ήταν σαν πανηγύρι. Έβλεπε στα στοιβαγμένα με φαντάρους βαγόνια των τρένων την ταμπέλα « 10 άλογα-50 Άντρες», της έρχονταν περίεργο και γελούσε. Έπειτα ήρθε ο βομβαρδισμός. Ήταν δίπλα στην Σιδηροδρομική Γέφυρα του Γοργοπόταμου. Θα την βομβάρδιζαν! Αλλά τελικά τους ήταν πιο χρήσιμο να μείνει άθικτη η γραμμή.

Και ήρθαν έπειτα οι Ιταλοί στο χωριό και φύλαγαν την Γέφυρα. Ένα βράδυ όμως είδα δύο ξένους που μιλούσαν με νοήματα με τον πατέρα μου. Οι ξένοι στην περιοχή ποτέ δεν μου τραβούσαν την προσοχή εξάλλου το σπίτι μας εκεί στα ριζά της γέφυρας ήταν και χάνι. Όλο ξένοι περνούσαν. Τώρα μάλιστα είχε πολλούς Ιταλούς.

Που να φανταστώ τι συζητούσαν. Που να ξέρω ότι σχεδίαζαν να ρίξουν την Γέφυρα του Γοργοποτάμου. Που να ξέρα ότι ο πατέρας μου γνώριζε τον Ζέρβα προσωπικά.

Την νύχτα της 25ης Νοεμβρίου δεν κοιμόμουνα. Κανένας δεν κοιμόταν τούτη τη βραδιά. Σε μια στιγμή ακούω μια φωνή μέσα στην νύχτα να λέει. «Ρίξ' τη φωτοβολίδα να προχωρήσει ο στρατός».

Πρέπει να ήτανε το συνθηματικό. Όλη η χαράδρα έλαμψε. Σε λίγο μια τεράστια έκρηξη ακούστηκε τραντάζοντας το σπίτι απ' τα θεμέλια. Τα πιάτα έπεφταν από τα ράφια, και οι σοφάδες γέμισαν το πάτωμα. Κανείς δεν μίλαγε. Τι να έγινε! Έριξαν την γέφυρα! Τώρα τι κάνουμε ;

Την άλλη μέρα σαν ξημέρωσε .. Οι πιο πολλοί οι χωριανοί φοβήθηκαν και έφυγαν. Πήγαν σ' άλλα χωριά σε συγγενείς τους. Μα εμείς τελικά μείναμε εκεί.

Πρωτοπαλίκαρα του Ζέρβα έσφαξαν επτά Ιταλούς που φυλούσαν το δεξί φυλάκιο της Γέφυρας. Άλλοι επτά Ιταλοί κρύφτηκαν στα πηγάδια να σωθούν ήταν τα πρώτα νέα που ήρθαν το πρωί.

Μετά από λίγο ακούστηκαν βήματα. Ήρθαν και πήραν την μάνα μου και την φυλάκισαν στον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Εγώ έμεινα σπίτι με τα αδέρφια μου, μιας κι ο πατέρας μου είχε κρυφτεί. Φοβόταν τα αντίποινα. Τους άντρες τους σκότωναν τότε και άφηναν μόνο τις γυναίκες και τα παιδιά. Οπλίστηκα με θάρρος και πήγα στον Σταθμό. Άρχισα να κλαίω και να παρακαλάω τους φύλακες να ελευθερώσουνε την μάνα μου. Οι φύλακες με λυπήθηκαν, δεν είχαν κι εντολή να την κρατήσουν κι έτσι την άφησαν ελεύθερη .

Έφτασε το μεσημέρι, και σε λίγο ακούσθηκαν τα άρβυλα από τους φαντάρους στην γέφυρα. Έτρεξα στη λότζα και σε λίγο φάνηκαν οι Ιταλοί στρατιώτες.Τους ακολουθούσαν οι δεκατρείς μελλοθάνατοι. Μπροστά ο παπάς με τα Άγιο δισκοπότηρο, πίσω ένας Έλληνας καθηγητής, δεν φορούσε χειροπέδες, και στην συνέχεια άλλοι δώδεκα Έλληνες πατριώτες. «Που τους πάνε μάνα;» Η μάνα δεν απαντούσε! Χάθηκαν περπατώντας μέσα στην χαράδρα του Γοργοπόταμου!

Πέρα μακριά απ' την γέφυρα άκουσα τους πυροβολισμούς. Πολυβόλο ήταν είπε η μάνα. Τον ήξερα αυτόν τον θόρυβο. Το άκουγα όλο το προηγούμενο βράδυ. Σε λίγο άκουσα πάλι ...; μπαμ, μπαμ.. μπαμ.. δεκατρείς πιστολιές. Ήταν η χαριστική βολή.

Σε λίγο να' σου πάλι οι Ιταλοί στο σπίτι. Ήθελαν να μεταφέρουν τους νεκρούς και έψαχναν μεταφορικό μέσο. Ήτανε τώρα η σειρά του αδελφού μου.

Πήραν τον αδελφό μου με το κάρο και τον οδήγησαν στην γέφυρα. Εκεί με κάτι χωριανούς φόρτωσαν τους νεκρούς και τους μετέφερε στο νεκροταφείο στην Λαμία κι όλους τους έριξαν σε έναν λάκκο!

Ο αδελφός μου γύρισε το βράδυ κι ήταν το κάρο πλημμυρισμένο απ' τα αίματα.

Σαν βρήκε πάλι τον ρυθμό της η ζωή οι Ιταλοί έφυγαν, και την περιοχή πλέον την κατάκλυσαν Γερμανοί που άρχισαν να χτίζουν ξανά την γέφυρα. Στην πέτρινη γέφυρα είχαν μεγάλο μπλόκο.

Η γέφυρα σε σαράντα ημέρες χτίσθηκε και μπήκε ξανά σε λειτουργία.

Έβλεπα τα εμπορικά τα τρένα να περνούν και μέσα απ' τις χαραμάδες των βαγονιών «λυσσασμένους» Γερμανούς φαντάρους να αφρίζουν, λόγω της ζέστης της Αφρικής που πολεμούσαν , όπως μας έλεγε ο πατέρας μας.

Σαν έφυγαν οι Γερμανοί με την απελευθέρωση, κανείς δεν έλειπε από την οικογένειά μας , παρόλο που βρέθηκε στο κέντρο του πολέμου. Το χάνι λειτουργούσε, πάλι όπως παλιά κι ήταν συνέχεια ανοιχτό στους ξένους. Μια μέρα είδε κάποιον με μούσι στην ταβέρνα. Η μάνα μου τον φίλεψε και του έβαλε να φάει. Ήταν μεγάλη παρέα. Σαν να φυλάγονταν από κάτι! Δεν ανέβηκε στον πάνω όροφο που του είπαν να τον φιλοξενήσουν. Φυλάγονταν! Περίεργος μου Φάνηκε. «Ποιος είναι αυτός μάνα;» «Ο Άρης είναι μην μιλάς μου είπε εκείνη». Είχε ξεκινήσει πια ο φονικός εμφύλιος.

Οι σπιούνοι βρήκανε την ευκαιρία να βγάλουνε τα απωθημένα τους και ο Φόβος ήτανε πολύ μεγάλος. Τα δύο αδέλφια μου χάθηκαν και τα θεωρούσαν νεκρά. Κατέβηκαν όμως κάτω στην Αθήνα για να γλυτώσουν το κακό. Οι αντάρτες που στρατολογούσαν τα μεγάλα αγόρια νόμιζαν ότι τους έκρυβα εγώ.

Μια μέρα έπιασαν την μάνα μου κάτι χωριανοί και της είπαν: «Οι αντάρτες θα το φάνε το παιδί .. δίωξτο απ' το σπίτι για να το γλιτώσεις». Να κάπως έτσι βρέθηκα εδώ σε τούτο το χωριό, που ήτανε τότε παντρεμένη μια αδερφή της μάνας μου. Παντρεύτηκα Ιούλιο του 47 κι έμεινα εδώ με τον Αντώνη μου για πάντα. Μην σώσει γιέ μου και ξανάρθουν τέτοιες εποχές.

Τούτα μου διηγούτανε μια Χειμωνιάτικη βραδιά δίπλα στη σόμπα η θειαΣτρατούλα, η γυναίκα του μοναδικού καφετζή του μπαρπαΑντώνη σ' ένα χωριό του Μπράλου κείνα τα χρόνια της στρατιωτικής θητείας μου στο φυλάκιο της γέφυρας της Παπαδιάς, μικρή απόσταση απ' το Γοργοπόταμο, σαν ανεβαίναμε τα βράδια με τα πόδια στο χωριό, κάπου μια ώρα δρόμο απ' το φυλάκιο της γέφυρας, να πάρουμε τηλέφωνο στα σπίτια μας και ν' απολαύσουμε λίγο απ' το υπέροχο κρασί του.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΤΟ facebook ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ.

Γράφει ο Ευθύμιος Πριόβολος.

Καλό είναι το Facebook, καλή και άγια η επικοινωνία μας και καλά κάνει ο καθένας και βγάζει τον εαυτό του. Όμως, μην εθιστούμε, μ ένα λόγο μη φυλακιστούμε στα αόρατα δεσμά του, που σιγά – σιγά δένουν το χρόνο, το μυαλό , την ανθρώπινη κι αληθινή όρεξη για πραγματική επαφή. Ο τρόπος και ο χώρος αυτός είναι φυλακή, για όποιον δεν μπορεί να δει παραπέρα.

Έξω ο κόσμος καίγεται, υποφέρει, πεινάει και διψάει, κλαίει μα κι αγωνίζεται για τα στοιχειώδη της ζωής, για την επιβίωση και τα παιδιά του, για μια ζωή, μονάχα για το δώρο αυτό του Θεού. Ξαγρυπνάει και συλλογιέται πώς θα σταθεί και θα σωθεί από την καταιγίδα, να δει και να ανοίξει δρόμους μέσα στην ομίχλη που πυκνώνει. Οι άνθρωποι νιώθουν να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον, τα προβλήματα που ολοένα μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και την απόσταση ανάμεσά μας. Φοβάμαι πως σε λίγο , ό,τι θα μας ενώνει, θα είναι οι μηχανισμοί της τεχνολογίας, οι χώροι της εργασίας - αν κι αυτή υπάρχει. Αλλά ακόμη και εκεί, στον ίδιο χώρο εργασίας, της κοινής εργασίας, απλά θα παραβρισκόμαστε και ύστερα θα χωρίζουμε σαν μην είχαμε συναντηθεί ποτέ. Το σκοτάδι που κυκλώνει τη ζωή , μας εμποδίζει να χαιρόμαστε, γιατί μας στερεί το φως.

Όμως το φως, το αληθινό φως, θέλει απόφαση, δύναμη και αγώνα που θα ξεκινάει πρώτα από το μυαλό μας κι ύστερα από τη συνείδησή μας. Μη πλανευτούμε, σαν τους δεσμώτες του Πλάτωνος, και πιστέψουμε για πραγματικότητα την εικονική πραγματικότητα. Το facebook μου φαίνεται πως μοιάζει με το σπήλαιο, το σπήλαιο του μύθου και οι περισσότεροι από εμάς είμαστε οι δεσμώτες. Να τι λέει ο μύθος αυτός , που αναφέρει ο Πλάτων στο έργο του "Πολιτεία".

Σε ένα μεγάλο σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούσαν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ήταν αναμμένη μια μεγάλη φωτιά. Έτσι ο,τιδήποτε υπήρχε πίσω από την πλάτη τους, φαινόταν ως αναπαράσταση, δηλαδή ως σκιά, στον τοίχο που αυτοί έβλεπαν μπροστά τους. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές αυτές, αυτές που βλέπουν επάνω στον τοίχο, είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ανέβει επάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν κάτω από τη γη. Θα καταλάβει τότε, ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Κατά τον Πλάτωνα, ο δεσμώτης που ελευθερώνεται είναι ο φιλόσοφος, ο σκεπτόμενος άνθρωπος, ο οποίος βλέπει τα ίδια τα όντα, τις ιδέες, και όχι τα είδωλά τους. Οι αλυσοδεμένοι σύντροφοι του είναι οι άνθρωποι που, έχοντας εθισθεί στις απατηλές παραστάσεις των αισθητών πραγμάτων, ζουν, χωρίς να το ξέρουν, μέσα στο ψέμα. Πάντοτε βέβαια, για τον Πλάτωνα, υπάρχει η δυνατότητα απεμπλοκής των αλυσοδεμένων ανθρώπων από τις πλάνες τους. Για να το πετύχουν αυτό, χρειάζεται να αποδεσμευτούν από τις αλυσίδες τους. Αυτές συμβολίζουν τις αισθήσεις τους, που τους υποχρεώνουν να παρατηρούν μόνο τα απατηλά είδωλα και όχι τα αληθινά πράγματα. Έτσι, αντί για τις αισθήσεις τους, θα πρέπει να εμπιστευτούν το νου τους.

Οι δεσμώτες, να συμπληρώσουμε εμείς, είναι όσοι γνωρίζουν μόνο την γνώση που τους έχουν επιβάλλει και τους επιβάλλουν. Είναι όσοι δεν βλέπουν και δεν ακούν, πέρα από τα μάτια και τ΄ αυτιά τους. Όσοι στερούνται πραγματικής, παιδείας, όχι γραμμάτων – για να μην παρεξηγηθώ – παιδείας, καλλιέργειας και μόρφωσης, που την μετασταλάζουν μέσα σου αγράμματοι άνθρωποι, σαν τους γονείς των περισσοτέρων από εμάς.

Ο Πλάτων έγραψε αυτό το μεγαλειώδες αλληγορικό κείμενο, που βρίσκεται στο έβδομο βιβλίο της «Πολιτεία» του ως εικόνα πραγματική της κοινωνίας και του άνθρωπου. Αν είναι επίκαιρος, ας το πείτε όσοι διαβάσετε αυτές τις γραμμές. Προσωπικά, ασχολήθηκα και έφερα στη μνήμη μου τον μεγάλο φιλόσοφο και το μύθο του σπηλαίου, γιατί ένιωσα κάποια στιγμή δεσμώτης, δεσμώτης του fasbook. Όμως η βιβλιοθήκη απέναντί μου με έκανε να θυμηθώ, πως αυτή ήταν αληθινή, ζωντανή, ήταν πραγματικότητα. Κι ο κόσμος , οι άνθρωποι έξω, με τις αγωνίες και τις ψυχές τους να κρυώνουν και να βρέχονται, ήταν οι πραγματικοί σύντροφοί μου και οι αληθινοί φίλοι και αδερφοί μου.

Φίλοι μου,

το facebook είναι πραγματικά ένα σπήλαιο, ένα μεγάλο σπήλαιο, που χωράει πάρα πολλούς ανθρώπους. Ποιος θα αλυσοδεθεί και θα γίνει δεσμώτης του σπηλαίου, είναι πρόβλημα και μέλημα του καθενός ανθρώπου ξεχωριστά.

Ευθύμιος Πριόβολος.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ.

Μετά από 10 αγωνιστικές, ο ΑΧΕΛΩΟΣ δεσπόζει πια στον πάτο της βαθμολογίας εγκλωβισμένος στα λάθη του Καλοκαιριού και της προετοιμασίας, που μοιραίως οδηγούν στην ανικανότητα του σήμερα. Το όραμα χάθηκε, ο «τσαμπουκάς» της περσινής ομάδας φόβητρο απαξιώθηκε και οι προσδοκίες για μια άνετη τουλάχιστον παραμονή στη μεγάλη κατηγορία χρεοκόπησαν. Πρόκειται πια για ένα σωματείο εφιαλτικής πραγματικότητας, με φιλάθλους που έχουν περιδιαβεί το κατώφλι μάλλον της αδιαφορίας πια.

Ο φίλαθλος του ΑΧΕΛΩΟΥ αισθάνεται βαθιά προδομένος από τα ΄΄δικά του παιδιά΄΄, που καθόριζαν τις εξελίξεις της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα, νιώθει απογοητευμένος διότι κανένας παράγοντας δεν μπαίνει μπροστά ν’ αλλάξει λίγο το σκηνικό. Η περηφάνια του Αγγελοκαστρίτη φιλάθλου έχει πιάσει πάτο, οι όποιες ανοχές άρχισαν να εκμηδενίζονται και η παραμικρή επιτυχία της ομάδας φαντάζει ως όαση στην έρημο.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά … Έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους άπαντες, έφτασαν σε σημείο κάποιοι να μου γράφουν να μην ξαναασχοληθώ γιατί είναι μάταια πια η σωτηρία της ομάδας.

Όχι ρε μάγκες! Και θα ελέγξουμε, και θα ψαχτούμε, και θα γκρινιάξουμε για ότι γίνεται στραβό. Κανένας δε θα μας βουλώσει το στόμα, με το πρόσχημα ότι ο ΑΧΕΛΩΟΣ τελείωσε πια. Το θέμα είναι να σωθεί ο ΑΧΕΛΩΟΣ, και θα σωθεί.

Καστρινός.

ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Πήγε ο Αντώνης ο προθυπουργεύων στη φράου Μέρκελ στο Βερολίνο, φάγανε και τον άμπακο σε γεύμα εργασίας, κι έπειτα δήλωσε απερίφραστα η Αρχικαγκελάριος ότι «η Ελλάδα σημείωσε εντυπωσιακή πρόοδο», μετά αναγνώρισε τις θυσίες που έχει κάνει ο ελληνικός λαός, κάτι δηλαδή σαν μπράβο που είμαστε κορόιδα, και «ώχετο απιών» κατά το αρχαιοπρεπές ο Αντώνης ευχαριστημένος, δηλαδή έκοψε λάσπη και από κει παν κι οι άλλοι κατά την καθομιλουμένη.

Τώρα τι πήγε να κάνει; Να φωτογραφηθεί μετά της μαντάμ και να της πει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι και άλλα που πρέπει να γίνουν», και να παρακαλέσει την κ. Μέρκελ να τον λυπηθεί όπως λέει ο Τσίπρας; Ποιος ξέρει;

Πάντως η αξιωματική αντιπολίτευση λέει ότι το έκανε για επικοινωνιακούς λόγους, για να ενισχύσει την ετοιμόρροπη κυβέρνηση και ότι «Είναι αξιοθρήνητος».

Κοιτάξτε όμως η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς επισκέφθηκε το Βερολίνο μετά από πρόσκληση της Γερμανίδας ομολόγου του. Βέβαια τώρα κάποιος καχύποπτος θα αναρωτηθεί; Πως! Μας αγάπησαν ξαφνικά; Τους έκανε «μάγια» ο Σαμαράς.
Δυστυχώς η εξήγηση είναι πιο πεζή: Απλώς ήθελαν να τονίσουν και το είπε ξεκάθαρα εξ άλλου η «Αυτοκράτειρα» ότι «υπάρχουν θέματα που δεν έχουνε επιλυθεί πλήρως και ο προϋπολογισμός του 2014 είναι ένα πρόβλημα», και ότι: «Η Γερμανία θέλει η Ελλάδα να κάνει μια επιτυχημένη προεδρία της ΕΕ» κατά τα δικά της πάντοτε δοκούν. Τώρα τι συμφωνίες κλείστηκαν κεκλεισμένων των θυρών; Ένας Θεός το ξέρει κι αυτό. Πάντως να ξέρεις: Μια μεγάλη οικονομική δύναμη δεν σταματάει ποτέ να ψάχνεται. Είτε για άλλες πηγές ενέργειας, είτε και για άλλο κέρδος γενικά.

Εν τοιαύτη περιπτώσει θα αναρωτηθεί κάποιος αφελής γιατί δεν μας δίνουν αυτή τη «ριμάδα» τη δόση και προφασίζονται διαφωνία με την τρόϊκα, να πάψουμε για λίγο να βγάζουμε αφρούς από τη στέρηση;

Μα άμα σταθούμε στα πόδια μας και στανιάρουμε, μπορεί σου λέει να γίνουμε πιο ζόρικοι. Ενδέχεται όμως κάποια στιγμή πως θα μας την δώσουν. Τι θα μας δώσουν δηλαδή! Απλά θα βρούν κάποιο τρόπο να βγάλουν το κεφάλι μας για λίγο από το νερό, να πάρουμε μια ανάσα, για να μας το ξαναβουτήξουν πάλι μέσα.

Γι’ αυτό σου λέω Πατριώτη, θυμάσαι τι είχε πει ο γέροντας ο Καραμανλής. « Εγώ σας έβαλα στην Ευρώπη, εσείς τώρα να μάθετε να κολυμπάτε».
Έμαθες τόσα χρόνια κολύμπι; Δεν έμαθες. Είχες τα «μπρατσάκια» που σου πασάρισε ο μακαρίτης ο Αντρέας.

Ε! Αυτό σου λένε τώρα οι Ευρωμαλάκες. Σκάσε τώρα και κολύμπα να σωθείς.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΔΗΜΑΡΧΕ ΑΓΡΙΝΙΟΥ.ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΟ ΔΟΥΛΕΜΑ.

Πριν 10 μέρες περίπου ήρθε το email του Δήμου, διανθισμένο με μεγαλοπρεπείς φωτογραφίες και τα σχετικά. Δείτε το να μην νομίζετε ότι αερολογώ.

Το έργο «Αποχέτευση Αγγελοκάστρου» επισκέφθηκε σήμερα Τρίτη 12 Νοεμβρίου, ο Δήμαρχος Αγρινίου κ. Παύλος Μοσχολιός, ο οποίος ενημερώθηκε από υπηρεσιακούς παράγοντες της ΔΕΥΑΑ και τον ανάδοχο εργολάβο του έργου για την πορεία εξέλιξης των εργασιών. Ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου είναι 5.922.450,00 euro. Από το πρόγραμμα ΕΠΠΕΡΑΑ χρηματοδοτείται με το ποσό 4.650.000,00 euro και από πόρους της ΔΕΥΑΑ, ο ΦΠΑ και το ποσό των202.950,00 euro ενώ το συμφωνητικό που υπογράφτηκε με τον ανάδοχο μετά την έκπτωση είναι 3.116.458,06 euro.

Σύμφωνα με την μελέτη του έργου θα κατασκευαστούν αγωγοί συνολικού μήκους 19.135,00 μέτρων και τρία αντλιοστάσια με τα οποία θα παροχετεύονται τα λύματα στην μονάδα του Βιολογικού Καθαρισμού.

Ο κ. Μοσχολιός μετά την επίσκεψη και την ενημέρωση που είχε δήλωσε τα εξής: «Επισκεφθήκαμε σήμερα το έργο «Αποχέτευση Αγγελοκάστρου» και είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω την πορεία εξέλιξης των εργασιών. Όπως με ενημέρωσαν οι υπηρεσιακοί παράγοντες της ΔΕΥΑΑ αλλά και ο ανάδοχος εργολάβος, το έργο θα έχει ολοκληρωθεί αρκετούς μήνες πριν τη συμβατική υποχρέωση και εφόσον δεν προκύψει κάποιο πρόβλημα με άλλη υπηρεσία.

Επιτέλους, ανέκραξα. Γίνεται επιτέλους έργο μετά από χρόνια στο Αγγελόκαστρο. Θα κατέβω Σαββατοκύριακο χωριό, για να γευτώ από κοντά το κοσμοϊστορικό το γεγονός. Μ’ είχε στοιχειώσει αυτό το έργο, και ασχολήθηκα πολλές φορές μέσα από τούτο το χώρο, για το έργο αυτό.

Αφού διήνυσα όλο το σκεπασμένο ρέμα στο κέντρο του χωριού, που σύμφωνα με τις μελέτες σ’ αυτό θα μπούνε οι δύο κεντρικοί αγωγοί λυμάτων, που θα έχουνε κατάληξη το βιολογικό καθαρισμό, άρχισαν και με ζώνανε τα φίδια.

-Που είναι ρε παιδιά τα μηχανήματα, που είναι τα εργοτάξια που μου έστειλε φωτογραφίες ο Δήμος; Το έργο «Αποχέτευση Αγγελοκάστρου» έλεγε τα είδα με τα μάτια μου.

-Α! πάει αυτός. Το έχασε απ’ τη φτώχια στην Αθήνα.

-Τι λέτε ρε παιδιά. Δεν επισκέφθηκε ο Δήμαρχος το έργο «Αποχέτευση Αγγελοκάστρου». Αφού τον είδα σε φωτογραφία με τα μάτια μου.

-Φύγε από δω ρε μη μας δουλεύεις, με τα email σου και τα παραμύθια σου. Βλέπεις εσύ κανένα έργο εδώ; Είδες καμία τσάπα πουθενά να σκάβει; Εδώ μέρα και νύκτα επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή».

-Συγνώμη ρε παιδιά, αλήθεια λέω δεν σας δουλεύω.

Βγάλε συμπέρασμα εσύ τώρα Πατριώτη, το ποιός δουλεύει ποιόν σ΄ αυτό το τόπο.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΠΟΛΛΑ ΤΑ « ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ» ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ.

Κατέβηκα "εξ Αθηνών" να δώ από κοντά τι γίνεται με τον εφετινό ΑΧΕΛΩΟ και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα γιατί αρκετές παρεξηγήσεις δημιουργήθηκαν τώρα τελευταία με τις ανταποκρίσεις από το χωριό.

Που Κατέληξα! Η εμφάνιση του ΑΧΕΛΩΟΥ θύμισε ένα παλιό τραγούδι: «άσε με να κάνω λάθος μην παριστάνεις τον χαζό, δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες δε γουστάρω να σωθώ».

Δε θέλω να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα, αλλά προβληματίζομαι από τα λάθη που μοιάζουν σα να μη σταματάνε ποτέ. Η φετινή χρονιά έχει ταυτιστεί με την έννοια του λάθους απ’ την αρχή. Όμως είπαμε να γίνονται λάθη ανθρώπινα δεν αντιλέγω. Όταν όμως το ‘ειδικό βάρος’ των λαθών θάβει την προσπάθεια, και τα λάθει αυτά περνάνε και στον αγωνιστικό τομέα. Ε τότε λεβέντες «έχετε γεια βρυσούλες».

Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος. Υπάρχουν, ωστόσο, και υποχρεώσεις. Μία εξ’ αυτών είναι να διορθώνουμε τα λάθη μας. Και, φυσικά, εκτός από τις υποχρεώσεις υπάρχουν και ευθύνες τις οποίες όμως απ’ ότι βλέπω κανένας δεν αναλαμβάνει. Πέρασαν εννιά αγωνιστικές κι ακόμα αναζητείται η πρόοδος στο αγωνιστικό κομμάτι. Στο σημερινό αγώνα εγώ τέτοια πρόοδο δεν είδα πουθενά. Που θα καταλήξει τώρα το γαϊτανάκι των αλλεπάλληλων λαθών σε όλους τους τομείς; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που πλανιόνταν σήμερα κάτω στην «Κακαβαριά».

Ένα πράγμα όμως τονίζω εδώ σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, μετά από έναν χαμένο πάλι στην έδρα μας αγώνα, απόρροια αλλεπάλληλων λαθών ( και προσφορά γκόλ στον αντίπαλο αλλά και αυτογκόλ) Κανένας να μη κατηγορεί τους ποδοσφαιριστές. Δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι, ούτε αντέχουν την ψυχολογική πίεση από τόσο νωρίς. Και στο κάτω - κάτω από εκείνους θα ζητήσουμε να σώσουν την ομάδα. Δεν υπάρχει, επομένως, λόγος να τους απαξιώνουμε γιατί στο τέλος αυτοί είναι που θα κληθούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Υπάρχουν δυνατότητες. ο Αντρέας ο Τσιλίκας μου είπε «Τώρα αρχίζω κι έχω ξεκάθαρη εικόνα για το τι χρειάζεται η ομάδα. Αυτή τη στιγμή παλεύουμε κάθε παιχνίδι για κάθε βαθμό. Πιστεύω ότι η ομάδα θα σωθεί». Ας ελπίσουμε ότι ο έμπειρος Αντρέας θα βρει τη συνταγή. Πρέπει να τον εμπιστευτούμε. Δεν έχουμε κι άλλες μεγάλες δυνατότητες.

Καστρινός.

ΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΤΟΥ ΡΗΜΑΓΜΕΝΟΥ ΚΑΜΠΟΥ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Είχα απ’ το καλοκαίρι να κατέβω στο Αγγελόκαστρο. Μέρες πανηγυριού ήτανε και με εξέπληξε η ανθρώπινη ουρά έξω απ’ το χασάπικο του Νίκου. Ποια κρίση είπα μέσα μου, ετούτοι πρέπει να’ ναι όλοι ματσωμένοι. Και να οι σακούλες με τα κρέατα, και τα τελάρα οι μπίρες απέναντι από του Αλεξάκη το Μινι Μάρκετ. «Μηδένα όμως προ του τέλους μακάριζε» που είπε κι ο σοφός. Τρείς μήνες ακριβώς περάσανε από τότε, και εδώ σ’ αυτόν τον Άγιο τόπο, τώρα βλέπω άλλα πράγματα. Η κρίση χτύπησε κι εδώ. Εκτός από τους αστούς που ρήμαξε τελείως, τώρα ανηλεώς χτυπάει και τους αγρότες. Πάνε οι εποχές με τις επιδοτήσεις και τα πλασματικά που γέμιζαν τα τραπέζια των καφενείων στα χωριά μας. Τώρα ούτε για καφέ. Είναι λογικό λοιπόν να καταφέρονται κι αυτοί εναντίον του πολιτικού συστήματος που μας έχει φέρει σ’ αυτά τα χάλια, και κάτι τέτοιο θα το περίμενε κάποιος με δύο γραμμάρια μυαλό.

Κι ήρθε ο Χρήστος ο συγχωριανός, που είναι φευγάτο το παιδί του στην Αθήνα για το μεροκάματο, κι αυτός φυτοζωεί στο χωριό χύνοντας άφθονο ιδρώτα στα χωράφια και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα, και ζήτησε να κάτσει δίπλα μου στο Καφενείο για να μου πει ότι με διαβάζει ανελλιπώς, και ότι συμφωνεί απόλυτα με τα γραφόμενά μου.

- Άστα ρε Χρήστο η πρόστυχη η γενιά μας έχει σκοτώσει πια τα όνειρα της επόμενης γενιάς.

- Ήρθαν άσχημες μέρες. Χρόνια οργισμένα που λέγαν κι οι παλιοί.

- Το μόνο, το ελάχιστο που μπορούμε τώρα εμείς να κάνουμε είναι να αφήσουμε τους νέους να διαλέξουν τι θέλουνε αυτοί. Να αποτραβηχτούμε Χρήστο εμείς που τα «σκατόσαμε».

- Δεν το κάνεις Κωστάκη πιο λιανά;

- Να ψηφίσουμε κι εμείς ότι θέλουν αυτοί ρε αδερφέ.

- Είσαι με τα καλά σου; Και τι ξέρουν τα παιδιά από πολιτική;

- Είδαμε και τα δικά μας χαΐρια. Χειρότερα αποκλείεται να διαλέξουν.

- Αυτό αποκλείεται δεν γίνεται!

- Α! Δηλαδή είσαι Χρήστο μου αμετανόητος.

- Είμαι συνεπής. Ξεχνάς τον αγώνα που έκανα εγώ Κωστάκη για το ΠΑΣΟΚ.

- Τώρα τι να σου πω. Πολύ το εκτίμησε!

- Δεν έχει σημασία. Έχουμε όμως κι ένα πρόσωπο!

- Δηλαδή εσύ είσαι ακόμα εκείνου του καιρού;

- Βέβαια γιατί ξέραμε ποιοι είναι δικοί μας, και ποιοι οι αντίπαλοι!

- Ποιοι αντίπαλοι ρε Χρήστο; Που πήγες και χάλασες και το γάμο της κόρη σου, που τα παιδιά αγαπιόνταν, γιατί ο συμπέθερος ήταν αντίθετος!

- Α λες για τον Τάσο το «φιδοσκορπιό». Δεν ήθελα εγώ στο σπίτι μου φασίστες!

- Καλά όποιος δεν συμφωνεί μαζί σου είναι φασίστας;

- Αμ τι είναι δημοκράτης; Δημοκράτης είναι μόνο όποιος ψήφιζε και ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Τελεία και παύλα!

Ίσως νομίζετε ότι τα παραπάνω είναι φανταστικά. Ένα ακόμα φανταστικό αφήγημα του Καστρινού. Μακάρι να ήταν! Έτσι εξηγούνται άλλωστε και τα ποσοστά των συνκυβερνόντων κομμάτων που έπρεπε να είναι περίπου στο μηδέν. Υπάρχουν άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε μια αλήθεια που έκτισαν μόνοι τους κι εννοούν σαν άλλοι μουζαχεντίν να την επιβάλουν ακόμα και στα ίδια τους τα παιδιά. Άνθρωποι που πιάνουν το γουδοχέρι και χτυπούν το γουδί χωρίς να έχουν καταλάβει ότι τώρα είναι άδειο πια.

Κύριε Κατρούκγαλε φίλε του Γιώργου του Αυτιά, κύριε συνταγματολόγε, που έχεις πάρει «σβάρνα» τα κανάλια κάνοντας νέες συνταγματικές προτάσεις. Κάντε λοιπόν ακόμα μία. Βρείτε ένα πάτημα στο σύνταγμα (ξέρετε εσείς), ώστε στις επόμενες εκλογές να ψηφίζουν μόνο οι κάτω των σαράντα! Ξέρω θα βρεις απέναντι τον «Πραιτοριανό» τον Βενιζέλο.

Το οφείλει όμως η δική μου η γενιά και πρέπει να το πληρώσει!

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/στρου. ΞΕΠΟΥΠΟΥΛΙΑΣΕ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΑΕΤΟ (Σταμνάς).

Λίγα λόγια και σταράτα με τη μία τσακ -μπαμ: Αν το ζητούμενο στο ποδόσφαιρο είναι μόνο το αποτέλεσμα τότε «πάσο», κανένα πρόβλημα. Εξαρτάται λοιπόν πώς το βλέπει κανείς. Αν δεν σε νοιάζει η μπάλα και δεν ζητάς πολλά κανένα πρόβλημα. Πανηγυρίζεις τους τρείς βαθμούς που κέρδισες στην έδρα σου - γιατί στην έδρα σου έπαιζες μην το ξεχνάς - και μεγειά σου και με χαρά σου.

Όμως μικρές ήταν φέτος οι διαφορές ανάμεσα στις γειτονικές ομάδες. Αλλά αν κρίνουμε με βάση το αποτέλεσμα μόνο, ο ΑΧΕΛΩΟΣ κέρδισε πολλά περισσότερα από τους τρεις βαθμούς. Κέρδισε σε ψυχολογία και αυτοπεποίθηση, κέρδισε ηρεμία, κέρδισε έστω και λίγο χρόνο για τα παιχνίδια που έρχονται.

Το είπαμε και το ξανάπαμε δεν υπάρχουν απαιτήσεις για να κάνει πρωταθλητισμό φέτος η ομάδα, για να παίζει όμως μια καλή μπάλα και να μην χάνει από τον ΑΕΤΟ Σταμνάς μέσα στο σπίτι της, απαιτήσεις πρέπει να υπάρχουν. Αν έχεις κάποιες στοιχειώδεις απαιτήσεις, αυτό το 2-0 ήτανε κάποια λύτρωση.

Συμπέρασμα: Αυτό που είπαμε στην αρχή. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ πέρα από τους 3 βαθμούς αυτή την αγωνιστική, κέρδισε ηρεμία, αυτοπεποίθηση και χρόνο.

Καστρινός.

 

ΤΡΕΙΣ ΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΔΑΝΕΙΟΥ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Το τηλέφωνο χτυπούσε δαιμονισμένα, ασταμάτητα.

-Ο κύριος Κάστρινος.

- Περίπου ο ίδιος.

-Τηλεφωνώ εκ μέρους της τράπεζας Αρπακτικής. Χρωστάτε τρείς δόσεις κύριε -Κάστρινος είπαμε - έναντι δανείου.

-Ε όχι κύριε δεν θα μας αλλάξετε και το όνομα. Καστρινός. Κώστας Καστρινός κι εκτός από σας χρωστάω στον μπακάλη, τον μανάβη, τον φούρναρη, και το χασάπη.

-Λοιπόν θα μας πληρώσετε;

-Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος!

-Τι σημαίνει αυτό;

-Δεν υπάρχει δεκάρα τσακιστή.

- Ε τότε θα σας πάρουμε το σπίτι, το αυτοκίνητο και το τροχόσπιτο.

-Ρε δε πα να πάρεις και την πεθερά μου.

-Δεν αστειευόμαστε κύριε!

-Γιατί μήπως εγώ αστειεύομαι;

-Θα σας κλείσει φυλακή η τράπεζα κύριε.

-Στα τέτοια μου. Θα τρώω και τζάμπα!

-Ακούστε. Ακούστε αφήστετα αυτά. Η τράπεζα δεν παίζει κύριε. Πουλήστε, κλέψτε δεν μας νοιάζει, η Τράπεζά μας θέλει τα λεφτά της.

-Που μένετε;

-Τι σχέση έχει αυτό τώρα;

-Εσείς δεν είπατε κλέψτε;

-Τι λέτε κύριε το δικό μου σπίτι θα κλέψεις;

- Το μόνο που θα βρω να έχει κάτι μέσα.

-Μα καλά αφού δεν είχατε λεφτά το δάνειο τι το θέλατε;

-Γιατί τότε είχα!

-Λοιπόν άκου να τελειώνουμε. Τέρμα τα αστεία, Αν δεν πληρώσετε θα σας πάρουμε το αμάξι!

-Α εσείς δεν τρώγεστε. Μας φάγατε τα αυτιά πάρτε δάνεια, πάρτε κάρτες, πάρτε διαόλοι βάϊα, και τώρα φέρτε πίσω τα λεφτά μας;

-Α άλλες εποχές εκείνες!

- Βλέπεις; Στα λόγια μου έρχεσαι.

-Λοιπόν έλα - έλα το αμάξι πάει τι θα κάνετε;

- Αν πειράξετε έστω μια ρόδα, θα στηθώ έξω από την τράπεζα και θα φωνάζω ότι είστε Μαφιόζοι!

- Μη τολμήστε. Θα σας κάνουμε μήνυση για δυσφήμηση.

-Η Μαφία δεν κάνει μηνύσεις λύνει αλλιώς τις διαφορές. Αλλά εσείς έχετε άντερα; Δεν έχετε.

-Μην μας προκαλείτε κύριε. Είναι η τελευταία σας λέξη;

-Όχι η τελευταία είναι «άει στο γέρο διάολο»! Μισό- μισό κύριε. Δε λέω η τράπεζα μου έδωσε κάποια λεφτά τότε που βαράγανε τους σκύλους με τα λουκάνικα, όμως επιχείρηση είστε θα έχετε και χασούρες και ζημίες, αν και δεν είδαμε καμιά τράπεζα ποτέ να κλείνει. Θα σας επιτρέψω τα χρήματα όταν μπορώ γιατί εγώ δεν είμαι λωποδύτης.

- Πότε ;

- Μόλις μου δώσει ο εργοδότης τα είκοσι χιλιάρικα ευρώ που μου χρωστάει, η άμα κερδίσω κάποτε στο λόττο!

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΓΕ ΣΚΕΡΔΕΛΕΔΕΣ.

Επίκαιρο άρθρο του Κώστα Καστρινού.

Μ’ έβαλε ο διάολος μέσα στ’ άγρια χαράματα να σηκωθώ για κατούρημα την ώρα που με εντολή Σαμαρά - Βενιζέλου, με μια επιχείρηση αστραπή κατέλαβαν το "Τεπελένι", την "Κοριτσά" και άλλες "σκλαβωμένες" πατρίδες που είχαν στο ...μυαλό τους, και τα ΜΑΤ κατελάμβαναν το εσωτερικό του κτιρίου της ΕΡΤ που υπήρχαν καμιά 50αρια τέως εργαζόμενοι.

Τι το ’θελα το κατούρημα τ’ άγρια χαράματα την ώρα που αρχίζουν τα πρωινάδικά! Ν’ ακούς πρωί- πρωί με την τσίμπλα στο μάτι ότι ως και ο πατριώτης Άδωνις, που βρίσκεται στο μακρινό Καζακστάν, έστειλε στον συμπατριώτη συνάδερφό του, που ηγείται της επιχείρησης, Νίκο Δένδια, τα "συχαρίκια" του...

"ΥΠΟΥΡΓΕ ΜΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ ΕΦΘΑΣΑΝ ΚΙ ΕΔΩ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΝΕΑ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! ΕΥΓΕ!"

Πώς έφταναν τα νέα το ..."΄40" πάνω απ’ τα χιονισμένα βουνά που οι φαντάροι έδιναν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας, ώσπου μια αχτίδα φωτός, ένα μήνυμα, έφτανε για να αναπτερώσει το ηθικό των Ελλήνων. Ως και στο... μακρινό Καζακστάν έφθασαν τα ωραία νέα...

Κι άιντε από το πρωί οι πολιτικοί να παρελαύνουν στα κανάλια, με μία κούπα αχνιστό καφέ, παρακολουθώντας τα "δρώμενα" από τις απευθείας συνδέσεις, και να ακούς "Από τη στιγμή που μια χώρα έχει χρέος, ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ"...και στα πλάνα να βλέπεις γραφικές εικόνες με τους 50 εργαζόμενους της ΕΡΤ και τους ...500 ΜΑΤατζήδες να έρχονται στα χέρια.

Κι ΟΛΟΙ ν’ αναρωτούνται γιατί τώρα η επιχείρηση;

Μα γιατί είναι εδώ η Τρόικα και πρέπει να "ξεχάσουμε" τον κουτσό εκτελεστή των δύο νεαρών που έχασαν τη ζωή τους επειδή ήταν... Χρυσαυγίτες, αλλά και τα νέα μέτρα που θα μας "φορμάρουν" όπου να’ ναι.

Ωραίο πρωινό ξύπνημα.

Κλούβες, ΜΑΤ και πίσω εργαζόμενοι, αλλά και πλήθος κόσμου που αντιμετωπίζουν χημικές ουσίες...Στην "δημοκρατία" Σαμαρά - Βενιζέλου...

"ΥΠΟΥΡΓΕ ΜΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ ΕΦΘΑΣΑΝ ΚΙ ΕΔΩ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΝΕΑ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! ΕΥΓΕ!"...

Εύγε... εύγε και πάλι ...εύγε Σκερδελέδες.

Καστρινός.

Ο ΣΒΕΡΚΟΣ.

Κι ένα στιχούργημα να μην ξεχνίομαστε.

Στη χώρα αυτή της λαμογιάς και της μεγάλης τρέλας

τριάντα χρόνια στη δουλειά ποιος ξέρει πόσα ακόμα,

και δεν θα φτάνει η σύνταξη για ένα κουτί σαρδέλας

στο Φάνη για ένα τσίπουρο με μια μπουκιά στο στόμα.

Με δανεικά τη βόλευα μού 'ταζαν μεγαλεία

μη ψάχνεις τώρα πως και τι το πότε το διότι.

Τώρα παρτίδες άνοιξα με την Εισαγγελία

και το Δεσπότη θα τον πω σίγουρα Παναγιώτη.

Κι έχεις και στο κεφάλι σου βλαμμένους κυβερνήτες

που θέλουν πάντα πιο πολλά κι όλο τα βρίσκουν λίγα

που μες τη παραζάλη τους ζούνε σ’ άλλους πλανήτες

και ξεχωρίζουν πάντοτε όπως στο γάλα η μύγα.

Στέκονται από πίσω μας έχουνε βρει τη λύση

του Έλληνα ο σβέρκος λέει ζυγό δεν υπομένει,

κι αυτοί το καταλάβανε το έχουν εντοπίσει

το κώλο πια μας πιάνουνε που δεν καταλαβαίνει.

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ.

Ολόκληρη η ποδοσφαιρική Αιτωλοακαρνανία σας θεωρεί τελειωμένους. Οι μετοχές σας στο φετινό πρωτάθλημα γκρεμοτσακίστηκαν πολύ. Οι «προφέσορες» της μπάλας σας χρίζουν φαβορί για υποβιβασμό. Οι «άμπαλοι ξερόλες» του νομού σας απαξιώνουν συνέχεια. Οι κακοπροαίρετοι αφήνουν "αιχμές" για οχαδερφισμό. Οι αντίπαλοι έπαψαν να σας βλέπουν με φόβο και σας υποτιμούν.

Πόση υπομονή χρειάζεται για να μας αποδείξετε ότι μπορείτε άνετα από τώρα να πετύχετε το αυτονόητο που είναι η παραμονή στην κατηγορία. Κλείστε τους τα στόματα.

Ο κόσμος του ΑΧΕΛΩΟΥ πιστεύει στις δυνατότητές σας και τη μεταμόρφωση της ομάδας. Προσωπικά, είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσετε το στοίχημα. Η ώθηση της κερκίδας είναι δεδομένη. Κανένας δε σας πιέζει για τίποτα. Δε χρειάζεται άγχος. Μην επαναπαύεστε όμως. Θα πρέπει, στο τέλος να κερδίζεται μέσα- έξω . Γιατί η ομάδα θα σωθεί, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι …Αν πέσει απ’ την κατηγορία βάρεσε διάλυση. Εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε.

Καστρινός.

ΕΜΠΟΡΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ.



Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Έλα –έλα –έλα. Πάρε πράμα. Εδώ ο καλός ο θάνατος. Έχω πρώτο πράμα σήμερα. Πάρε κόσμε. Και όλοι βγήκαν πάλι εναγωνίως να πουλήσουνε νεκρούς. Έδεσμα σε ένα πλήθος εξαγριωμένο από τις περικοπές που διψάει για αίμα. Εμπόριο θανάτου στην όποια λογική έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα. Βάζουν στο ζύγι της βλακείας τους, δυο ζωές χαμένες απ’ τη μία και από την άλλη λέξεις βαρύγδουπες δίχως νοήματα κι ουσία. Να αναμετρηθεί ο θάνατος, η απώλεια, το δράμα του γονιού, το ψυχορράγημα της μάνας που χάνει το παιδί της με ένα τσούρμο ανείπωτης βλακείας. Ουστ πανηλίθιοι.

Και πώς να μη σε θλίβουν πάλι σήμερα μετά και το βίαιο διπλό φονικό όλα αυτά; Θλίβομαι για το λειψό ανάστημα και για την κακομοιριά αυτών που παίρνουν δυο θανάτους και τους μετατρέπουν σε είδος εμπορεύματος για τηλεθέαση για ψήφους για κάθε είδος κέρδους γενικά. Θλίβομαι πάλι σήμερα για τις οικογένειες των νεκρών. Για την κοινωνία που καρκινοβατεί. Για τη χώρα που φτιάξαμε όλα αυτά τα χρόνια. Για τις δικές μας οικογένειες των ζωντανών νεκρών. Για την πολιτική μας τάξη που μας έφερε εδώ.

Και θλίβομαι ακόμα πιο πολύ, γι’ αυτόν τον φαύλο κύκλο της εκδίκησης - σχεδόν για ένα είδος βεντέτας με πολιτικό μανδύα. Για το μηδενισμό και τη καταστροφολαγνεία που μαίνονται γύρω μας τώρα τελευταία. Για τα ατέλειωτα σκάνδαλα που δεν σταμάτησαν ποτέ. Για το ζοφερό οικονομικό ορίζοντα και την αόρατη αλλά πανταχού παρούσα απειλή της κοινωνικής και ταξικής καταβαράθρωσης.

Ούτε η θλίψη όμως, ούτε η καταδίκη και η καταγγελία της βίας από οποιοδήποτε βήμα πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα. Εδώ και τρία χρόνια που ο λαός υποφέρει έδειξε με κάθε τρόπο την απληστία ως τη βασική αιτία που οδηγεί στη κάθε αύξηση μορφής της βίας. Δεν έγινε το παραμικρό όμως από πουθενά για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση. Η τυφλή βία και η τρομοκρατία δεν μπορεί παρά να δυναμώνουν και να εντείνονται όσο δεν αλλάζουν προσανατολισμό οι κρατούντες και δεν γκρεμίζεται η παντοκρατορία του κέρδους και της λαμογιάς.

Τι Θλίβομαι! Συντρίβομαι κι αγανακτώ για τη κατάντια μας.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.