ΚΟΥΦΙΑ ΛΟΓΙΑ.

Άποψη με αφορμή ένα δημοσίευμα.

Μέσα απ’ αυτή τη μεγάλη κρίση η ύπαιθρος έχει τεράστιες δυνατότητες να γίνει καλλίτερη, επειδή ακριβώς εκεί, δεν έγινε σχεδόν ποτέ τίποτα. Και δεν έγινε, όχι μόνο επειδή δεν έγιναν μεγάλα έργα κι αφέθηκε σχεδόν στην τύχη της, αλλά επειδή ζούσε πάντα μες την απάθεια, την επιδότηση και την αδιαφορία.

Πάρε παράδειγμα απ’ το χωριό να δεις. Πάντα έκανε θραύση ο Εαυτός. Αφήνοντας στη πάντα το κοινωνικό σύνολο και βάζοντας πάνω απ’ όλα την ατομική καλοπέραση. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αγγελόκαστρο, όλοι ξέρουμε τι γίνεται, δεν κατηγορώ κανέναν, βλέπω όμως ότι το χωριό έφτασε πια σε κατάσταση αφασίας.

Διαβάζω τώρα εδώ το πρωτοσέλιδο της καινούργιας εφημερίδας του συλλόγου. Γράφει ο φίλος μου ο δάσκαλος ο Θοδωρής: «Το Μουσείο ιστορίας της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης νομού Αιτωλοακαρνανίας, που σε λίγο θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει στο χώρο του «παλαιού» Δημοτικού σχολείου Αγγελοκάστρου, μαζί με το Λαογραφικό μουσείο και την κοινοτική βιβλιοθήκη, θ’ αποτελέσουν έναν πυρήνα, πολιτισμού, παιδείας και ανάτασης του χωριού μας. Ο τόπος μας θα προβληθεί και θα γίνει επίκεντρο δράσεων και αποδράσεων, αποκτώντας την ιστορικότητα που είχε και στερήθηκε, αλλά και τη δυναμική του ως ένα ζωντανό χωριό στο κέντρο του νομού μας.»

Μακάρι φίλε δάσκαλε να ήτανε έτσι απλά τα πράγματα. Όμως όπως κι εγώ, ξέρεις κι εσύ καλλίτερα που ζεις εκεί, ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει έτσι εύκολα η κατάσταση «αφασίας» του χωριού, αν οι ίδιοι οι χωριανοί δεν σηκωθούν απ’ τα καφενεία, αν δεν αφήσουν το «χαβαλέ» και το «μπούρ –μπούρ- μπουρ» να βγουν να κινηθούν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν.
Οι κάτοικοι του χωριού είναι σαν υπνωτισμένοι, σαν προγραμματισμένοι. Σπίτι, μηχανάκι, Καφενείο, τηλεόραση, λόγια, λόγια, λόγια, μηχανάκι, ξανά σπίτι και ξανά τηλεόραση.

Σε πιάνει απογοήτευση αλλά έτσι είναι. Όλοι έχουν παραιτηθεί, κάθονται στην άκρη και περιμένουν. Τώρα τι περιμένουν!

Και τι να προτείνεις μ’ αυτές τις συνθήκες;

Το θέμα είναι να καταλάβεις εσύ ο ίδιος που τώρα με διαβάζεις γιατί γίνονται, όσα γίνονται γύρω μας κι όλα τ’ άλλα είναι κούφια λόγια.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.