ΚΥΡΙΕ ΨΕΚΑΣΜΕΝΕ (ΑΜΟΙΡΕ) ΟΜΗΡΕ.

Λες ρε αδερφέ τελικά να μας ψεκάζουνε; Δε ξέρω έχω χάσει το μπούσουλα μ’ αυτά που βλέπουνε τα μάτια μου. Διαβάζω στις τοπικές αθλητικές ειδήσεις ότι Ο Ομηρος Νεοχωρίου κατέθεσε ένσταση κατά του κύρους του αγώνα με τον Αχελώο Αγγελοκάστρου.

Γιατί λέτε;

Διότι ο διαιτητής ενώ διαπίστωσε ότι οι δύο ομάδες έχουν ίδιου χρώματος σορτς και κάλτσες δεν υποχρέωσε τη γηπεδούχο ομάδα ν’ αλλάξει «σκαλτσούνια», και βάση του άρθρου 21 παρ 2 α’ του ΚΑΠ πρέπει η γηπεδούχος ομάδα να τιμωρηθεί.

Δεν ξέρω αν πέρασαν αεροπλάνα κι έριξαν μπόλικο πράμα πάνω απ’ το Νιχώρι, Αλλά με ρωτάς εμένα κύριε Όμηρε Νεοχωρίου αν έχω άλλες κάλτσες να φορέσω. Η κρίση με ρήμαξε, τα καρπούζια πήγανε καταδιαόλου φέτος, το καλαμπόκι σαπίζει στις αποθήκες, παρ’ όλα αυτά πήρα κινέζικες δύο ζευγάρια, και τρύπησαν σε μια βδομάδα. Οι χορηγοί πεθάνανε, που να τις βρω εγώ κύριε Όμηρε τις κάλτσες;

Κύριε ψεκασμένε (άμοιρε) Όμηρε μπορεί δύο ομάδες να είναι ανταγωνίστριες, πλασάρουν όμως το ίδιο προϊόν κι αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό πουλάνε και οι δυό στο κόσμο. Μπορεί να έχουν διαφορετικά συμφέροντα, ποτέ όμως δεν ξευτελίζουν αυτό το προϊόν.

Κι εσύ κύριε Όμηρε έχασες κάθε σεβασμό που είχες σαν παλιά ομάδα στο νομό μ’ αυτή τη γραφική και γελοία ένσταση. Γιατί ξεφτίλισες το ποδόσφαιρο Όμηρε Νεοχωρίου.

Καστρινός.

Ο ΛΑΜΠΡΟΣ Ο ΑΓΡΙΝΙΩΤΗΣ Ο ΛΟΧΙΑΣ.

Επετειακό διήγημα του Καστρινού από μια παλιά αφήγηση Αγγελοκαστρίτη από το Αλβανικό.

-Ε ορέ μαύρε Λοχαγέ μου. Κλαίγονταν ο Λάμπρος ο λοχίας του. Nα πού μείναμε οι δυό μας οι τελευταίοι της διμοιρίας. Κι εσύ νεκρός δύστυχε. Αλλά κι' εγώ ζωντανός τάχα - ποιό τ’ όφελος; Κι ούτε ξέρει κανένας το χαμό μας. Και κουβαλάω εγώ τώρα που μου ’μεινες στα χέρια μου το κουφάρι σου και το τουφέκι σου. Δύστυχε Λοχαγέ μου με συμπαθάς βάρυνες τη πλάτη μου. Πλάνταξα. Πες μου τι να κάνω;

Τον είχε καθιστό τώρα το σκοτωμένο Λοχαγό του ο λάμπρος ο Αγρινιώτης ο λοχίας του και του πικρομιλούσε.

-Που να ρίξω τη κατάρα μου Λοχαγέ. Δε μπορώ άλλο, φτερουγάει κι εμένα η ψυχή μου να βγει. Πες μου τι να κάνω;

Πάνω σε μια πέτρα καθισμένος ο Λάμπρος και ψηλά να φτερουγίζουν κάτι όρνια.

–Μας πήραν ξοπίσω τα ρημαδιακά είπε. Άμοιρε Λοχαγέ μου τι σου μέλλονταν.

Πιάνει και στρώνει το σκοτωμένο σε «γιατάκι» από κλάρες, και τον πάει πλάι σε μια σπηλιά εκεί κοντά. Μια τον σιάχνει κάθε λίγο, μια σηκώνει το ντουφέκι ψηλά και φοβερίζει τα όρνια, και την άλλη χαϊδεύει και μοιρολογάει το νεκρό ανώτερό του.

-Μαύρε μου τι σου ’λαχε! Γονάτησα σου λέω λοχαγέ – συγχώραμε. Φωτιά που μ’ έκαψε. Κι εγώ τι θ’ απογίνω χωρίς το λύκο πλάγι μου. Σα λαγό θα με ξετρυπώσουν οι Ιταλιάνοι.

-Όξου! Φοβέρισε το όρνιο που χαμήλωσε επικίνδυνα. Που ν’ απιθώσω το κουφάρι σου μη το βρούνε και σε ντροπιάσουν νεκρό.

Γεμάτος αίματα, άγριος, αποφασισμένος, πήρε τη ξιφολόγχη κι άρχισε να σκάβει το βρεγμένο χώμα. Ο ήλιος που βασίλευε έστειλε μια στερνή του ηλιαχτίδα κι αστραφτοβόλησε πάνω στη φονική λάμα.

Σηκώθηκε ορθός. Έτρεμε.

-Λοχαγέ ακούω τρεχαλητό. Να ναι κάνα αγρίμι η άνθρωποι; Πρέπει να προφτάσω. Να έξω από τούτη τη σπηλιά θα σε ταφιάσω. Θα σ’ αφήκω μονάχο σου. Μα θα ’χω σημάδι τη σπηλιά και κάποτε θα ’ρθω να σε βρω. Θα τελειώσουν ούλα τούτα κάποτε, είναι νόμος ετούτο στη ζωή. Και τότε θα ’ρθω να σε θάψω κατά πως σου πρέπει. Συγχώραμε ξέρεις εσύ….

Με βιασύνη έσυρε το νεκρό στον άβαθο λάκκο στην είσοδο απ’ τη σπηλιά, κι έβαλε στα ξυλιασμένα χέρια το ντουφέκι του, κι ύστερα λιθάρι με λιθάρι, με ξερολιθιά τον σκέπασε καλά.

Νύχτα τέλειωσε και κατάκοπος έκατσε να πάρει μιαν αναπνοή. Πήρε κάποτε την απόφαση και σηκώθηκε.

Άιντε Αρχηγέ! Δεν το ’θελα τούτο, ήθελα να ’ναι το μνήμα σου βαθύ και πλατύ κατά πως σου ’πρεπε, να χεις αγνάντιο τη νύχτα το φεγγάρι, και τον ήλιο τη μέρα, μα δε γίνονταν αλλιώτικα. Άιντε καλό βράδυ, συγχώραμε που φεύγω, και κάποτε θα ξανάρθω. Το θέλω και για σένα και για μένα δύστυχε.

Νύχτα στ’ άγρια μεσάνυχτα ο Λάμπρος ο λοχίας, κίνησε το μακρύ του κι ατέλειωτο δρόμο με σημάδια τ’ αστέρια στον ουρανό της Βορείου Ηπείρου. Κι ήτανε μουσκίδι στον ιδρώτα και την αγωνία, κατάκοπος, πεινασμένος και καταψειριασμένος. Ο τελευταίος της τρίτης διμοιρίας του έκτου λόχου του δευτέρου τάγματος του 2/39 Συντάγματος Ευζώνων που έδρευε στο Μεσολόγγι. Ο Λάμπρος ο Αγρινιώτης ο λοχίας.

Κώστας Μπουτιβας - Καστρινός.

Η ΣΗΜΑΙΑ.

Άρθρο επίκαιρο του Καστρινού.

Μ’ έφαγε φέτος η γυναίκα μου. Τράβα ρε άνθρωπε να πάρεις μια σημαία δεν κάνει τα χίλια τάλιρα. ( Εκείνη που είχε προίκα απ’ το Δοκίμι την χάσαμε εδώ και χρόνια σε μια μετακόμιση). Νοιώθω είπε την ανάγκη της, φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εγώ δεν ήμουνα ποτέ φανατικός της πατρίδας της σημαίας κι όλων αυτών των δήθεν υπερπατριωτισμών, ήμουν πάντα περισσότερο των ανθρώπων, της ελευθερίας τους των δικαιωμάτων τους και της αξιοπρέπειάς τους. Τέλος πάντων.

Πήγα τι να ’κάνα, γλυτώνεις; Δε γλυτώνεις. Αλλά να πω και του στραβού το δίκιο ετούτη την ανάγκη φέτος σα να την ψιλοένιωθα κι εγώ. Και την κουβάλαγα χθες Σάββατο μέσα στο δρόμο σαν ακόντιο. Με βλέπει ένας κουτσός παππούς εκεί κοντά στο σπίτι και μου ζητάει να τηνε ξεδιπλώσω. Την ξεδιπλώνω. Στάθηκε προσοχή, και μου είπε συγκινημένος: Μπράβο λεβέντη μου. Έχω πολύ καιρό να δω τέτοια σημαία με τα χρυσά της τα κρόσσια και το σταυρό στο γαλανόλευκο κοντάρι. Ένα «κολόπανο» μου είπε την καταντήσανε οι ξεφτιλισμένοι τη σημαία μας. Κι εγώ δεν ήξερα τι να του πω και δεν του είπα τίποτα. Κι εκεί πρόσεξα πως φέτοs είχε και το μανάβικο σημαία που έριχνε τη σκιά της σε λεμόνια Αιγύπτου και πατάτες Τουρκίας, και το κρεοπωλείο ανάμεσα στα σφαγμένα Αργεντίνικα κρέατα και Γερμανικά λουκάνικα...

Δίκιο είχε σκέφτηκα η γυναίκα μου όλοι φέτος κρεμάσανε σημαία. Οι πολυκατοικίες συναγωνίζονταν λες, ποια θα έχει τα περισσότερα γαλανόλευκα μπαλκόνια. Έμοιαζε λίγο σαν προσκλητήριο, λες και θα περνούσε κάποιος να μετρήσει τις σημαίες. Την έδεσα κι εγώ στου μπαλκονιού τα κάγκελα κι είμαστε όλοι σημαιοστολισμένοι κι όμορφοι, και γενικώς πολύ περήφανοι. Κι εκεί μου μπήκε στο μυαλό ότι με τούτη τη σημαία φωνάζουμε ότι είμαστε Έλληνες, σε μια ουσιαστικά κατακτημένη περιοχή, κι ότι κοιτάζοντας ετούτο το γαλανόλευκο πανί, ίσως να θυμηθούμε και κάποια από τα χαρίσματα μας. Όχι του έθνους, αλλά της φυλής. Ίσως να θυμηθούμε ότι τούτος ο λαός είχε αξιοπρέπεια, είχε πείσμα, κι είχε και νεύρο. Κι είχε και τσίπα κύριοι της κυβέρνησης κι αξιοσέβαστε πρόεδρε της Δημοκρατίας. Και ο παππούς που στάθηκε προσοχή μπροστά στη δικιά μου τη σημαία ήταν τραυματίας του Αλβανικού όπως έμαθα αργότερα στο καφενείο που έλεγα το περιστατικό. Δεν βγήκε πότε όμως να λέει δημόσια ότι εγώ αγωνίστηκα για τούτη την Πατρίδα και ας τον κάνανε να ζει με τρείς κι εξήντα.

Κι αντί να βάζουμε τις σημαίες στα μπαλκόνια για να μετρηθούνε, να τις κάνουμε θηλιές λέω εγώ και να πνίξουμε αυτούς που κάνανε τούτο το λαό ζήτουλα, κακομοίρη, έρμαιο των τηλεοπτικών ριάλιτι των Τούρκικων των σήριαλ και των εγκάθετων παπαρολόγων.

Κώστας Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/τρου. ΚΙ Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗ ΚΑΤΗΦΟΡΑ.

Έχει πλεόν γίνει βαρετό, κουραστικό, ανυπόφορο μπορείς να πεις. Κάθε φορά που παίζει φέτος ο ΑΧΕΛΩΟΣ να προσπαθείς να βρεις τι γίνεται με τούτη τη φετινή ομάδα. Ακόμα δεν έχω στη πραγματικότητα καταλήξει πουθενά. Παίρνω μόνο το όπλο με την ξιφολόγχη ανά χείρας μετά από κάθε αγώνα, και φωνάζω: ΑΕΡΑ όπως κάνανε οι Έλληνες φαντάροι στο Αλβανικό, για να ξορκίσω το κακό και μπας και πάρει αέρα κι η ομάδα.

Να μιλήσουμε σοβαρά όμως. Όταν ο ΑΧΕΛΩΟΣ δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο και να πάρει ομάδες σαν τη Δόξα του Καινούργιου που ήταν πάντα του χεριού του, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά και το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο.  Είμαι ο πρώτος που έχει γράψει, εδώ και χρόνια, ότι όταν μια ομάδα χάνει, ή δεν έχει καλή απόδοση, μη ψάχνεται «εξιλαστήρια θύματα». Φταίνε άπαντες. 

Καστρινός

ΜΟΥΤΖΟΥΡΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Θα κρεμάσουμε πάλι και φέτος τις σημαίες στα μπαλκόνια, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πάλι μόδα η μπαλκονάτη η σημαία. Ίσως σα να θέλουμε να δηλώνουμε την ταυτότητά μας, η κάτι σα να μετράμε πόσοι είμαστε Έλληνες τελικά σε κάθε γειτονιά.. Θα παρελάσουν πάλι με τα μίνι και τα «τακουνέτα» τα περήφανα νιάτα της περήφανης τούτης χώρας, και τα τεθωρακισμένα φέτος ξανά με χορηγό στη κάνη motor oil, θα νοιώσουμε όλοι μαζί περήφανοι, πριν καταλήξουμε ως γνήσιοι Έλληνες, ξαπλωμένοι στους καναπέδες με ένα φραπέ η ένα ποτό στο χέρι, να δούμε το ηρωική ταινία του 40, να σχολιάσουμε, να αναλύσουμε και να φαγωθούμε, όπως πάντα. Για την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν μας. Για τα λιοντάρια τους προγόνους μας, και για τα παιδιά μας που τίποτα πια δε τα μαθαίνουν στο σχολείο. Και για κείνη την «ανέραστη» τη καθηγήτρια - βουλευτίνα τη Ρεμπούση πως τη λένε, που θέλει να φτιάξει δικιά της ιστορία.

Πια Ιστορία ρε Πατριώτη. Και μείς τώρα, Ιστορία φτιάχνουμε. Την νεότερη Ιστορία της Ελλάδας, με τη γκρίνια, τη φαγωμάρα και τον ωχαδερφισμό μας. Και τίποτα τελικά δεν αλλάζει σ’ αυτό τον τόπο, κι η Ιστορία επαναλαμβάνεται.                                                                             Μα η αληθινή του Έλληνα η Ιστορία είναι η τρέλα του. Εκείνη η τρέλα που όποτε γυαλίσει το μάτι του, λέει ένα "αει σιχτιρ" και δεν υπάρχει στρατός να τη παλέψει. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και το Σαράντα που λίγοι. Λίγοι αλλά εντελώς τρελαμένοι «τα πήραν στο κρανίο» και πέταξαν τους παντοδύναμους Ιταλούς στη θάλασσα;

Ένας φίλε μου. Μόνο ένας είναι ο εχθρός που δεν μπορεί ο Έλληνας να νικήσει με τίποτα. Κι αυτός είναι ο εαυτός του. Μετά το μεγάλο εκείνο έπος του Σαράντα αρχίσαμε να τρωγόμαστε ξανά μεταξύ μας σαν Έλληνες. Λες και μας έδωσε κατάρα ο Θεός να ισοφαρίσει την τρέλα που μας χάρισε. Γιατί με τόση τρέλα - και τόσο πείσμα όταν κινδυνεύουμε - αν μέναμε ενωμένοι, θα ’χαμε καταφέρει μεγάλα πράγματα.

Κι έτσι «μας πήραν στο μεζέ» και βρήκαν τον τρόπο να υποδουλώσουν τούτο τον ατίθασο - τρελαμένο λαό και μάλιστα χωρίς να υπάρχει και φόβος για το ξέσπασμά του. Του έδωσαν ψεύτική ευμάρεια, πράγματα «γυαλιστερά» να τον απασχολούνε, κανάλια τηλεοπτικά, με κόμματα και ομάδες, να βρίσει να ξεσπάσει, να εκτονώσει τη «ζοχάδα» του να βγάλει όλη την τρέλα και τον διχασμό του εκεί. Γιατί ξέρουν καλά , αν κάποτε ενωθεί, Φίδι που τους έφαγε.

Στο ξαναλέω Πατριώτη. Η ιστορία γράφεται κάθε στιγμή, και τη γράφουμε εμείς. Εμείς που καθόμαστε και παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις μας τη χώρα να χάνεται, και δεν κάνουμε τίποτα ακόμα. Η Ιστορία γράφεται κάθε στιγμή. Κι όταν το καταλάβουμε, ίσως γράψουμε κι εμείς μια γραμμή στο βιβλίο της. Γιατί μέχρι τώρα μια μουτζούρα είναι η γενιά μας σε τούτο το βιβλίο και τίποτ’ άλλο.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός. 

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΠΗΡΕ ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΜΗΧΑΝΗ;

«Μάζευε κι ας ειν’ και ρόγες» λέει μια παροιμία. Κι ο ΑΧΕΛΩΟΣ στη Πέμπτη πια αγωνιστική έριξε άλλους τρείς βαθμούς στο «σακούλι» πετυχαίνοντας τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του στο πρωτάθλημα και ανεβαίνοντας στην 9η θέση στο πίνακα της βαθμολογίας. Ένα γκολ του Ρουσογιάννη - που είχε μπει σαν αλλαγή- με κεφαλιά στο 75ο έπειτα από σέντρα του Γιαννιώτη ήταν αρκετό να δώσει την νίκη στους Αγγελοκαστρίτες και να πάρουν εκδίκηση για τις περσινές αλλεπάλληλες ήττες σε κύπελλο και πρωτάθλημα απ’ τον ΟΜΗΡΟ Νεοχωρίου που η φετινή πορεία του είναι προβληματική. Το παιχνίδι δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Πάρα πολύ σκληρό με λίγες φάσεις και πολλές διακοπές, και με μια σοβαρή απώλεια για τον Αχελώο αφού ο Φούντας (φετινή καλή μεταγραφή) στο 62ο έσπασε το χέρι του.
Έτσι ούτε υπεραισιοδοξία χρειάζεται αλλά ούτε να τα μηδενίζουμε όλα. Η αξιοπιστία αυτής της ομάδας, στην οποία έχει συμβολή και ο κόσμος που δεν σταμάτησε ποτέ να την στηρίζει είναι μεγάλη υπόθεση. Τεράστια. Αν γκρινιάζουμε με την κάθε αποτυχία δεν γίνεται δουλειά. Η ίδια ομάδα σχεδόν ήταν και πέρσι που κατέληξε τέταρτη στη κατηγορία. Γιατί να μην κάνει και φέτος μια καλή πορεία.
Βάζοντας τα συν και τα πλην στη ζυγαριά στους πέντε αυτούς πρώτους αγώνες βλέπεις ότι τα πράγματα είναι ισοβαρή. Το κακό θέαμα που παρουσίασε στην αρχή η ομάδα ούτε κρύβεται, ούτε ωραιοποιείται με δυο επιτυχή αποτελέσματα. Είναι μια πραγματικότητα η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοηθεί.

     ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ.

1 Προμηθέας Γαβρολ.    15

2 ΑΕΚ Αγ.Κων/νου         12

3 Ναυπακτιακός Αστέρ. 10

4 Ατρόμητος Αντιρρίου  10

5 Κεραυνός Γαβαλούς     9

6 Αετός Σταμνάς              8

7 Αμβρακικός Λουτρού   8

8 Απόλλων Δοκιμίου       6

9 Αχελώος Αγγελ/τρου   6

10 Ηρακλής Αστακού      5

11 Ομηρος Νεοχωρίου     4

12 Αστέρας Αγρινίου       4

13 Δόξα Καινουρίου         1

14 Α.Ο.Λυγιάς                   0             Καστρινός. 

ΑΠ’ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΤΡΟΪΚΑ

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ στην Ελλάδα και η χώρα παραδόθηκε σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων, σε συμφέροντα τρίτων χωρών και αποτελεί ταυτόχρονα το μέγιστο "πείραμα" της νέας τάξης πραγμάτων για την απόλυτη κατοχή μίας χώρας χωρίς να προηγηθεί πόλεμος.

Έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ στην Ελλάδα και οι πραξικοπηματίες κυβερνούν ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους, για το υπόλοιπο της ζωής τους, είναι σε κάποιο κελί μίας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με την δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές.

Αυτούς τους πραξικοπηματίες πρέπει να τους απομακρύνουμε εμείς, γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς…

Όπα - όπα μη στραβομουτσουνιάζεις και πας αμέσως να μου κολλήσεις τη ρετσινιά του Χρυσαυγήτη.

Δεν τα λέω εγώ αυτά, Ο καθηγητής συνταγματικού Δικαίου κύριος Κασσιμάτης τα λέει.

Βέβαια τέτοιου είδους ταμπελάκια έχουνε ήδη μπει κι από αλλού.

Τί; Δεν το ξέρεις; Θα στα πω εγώ...

Ο «ευτραφής» πρόεδρος που την έχει δει "αντιπρωθυπουργός" είπε το αχτύπητο: "Όποιος κινείται στην αντιμνημονιακή γραμμή ταυτίζεται ουσιαστικά με τη Χρυσή Αυγή"...

Τι είπες; Δεν άκουσα;

"Ίσα βάρκα, ίσα πανιά" λοιπόν η Χρυσή αυγή με κάθε αντίσταση του Έλληνα να μη θέλει να "ισοπεδωθεί" άλλο με τις μνημονιακές πολιτικές που σκοτώνουν...Στο τοίχο, κάθε τί που αντιβαίνει τις πολιτικές γραμμές τους...

Και μπήκαν στο παιχνίδι τα κανάλια των μνημονίων και της πλύσης εγκεφάλου και αγορεύουν κάθε βράδυ και δίνουν ..."γραμμή" στους εισαγγελείς ποιά απόφαση πρέπει να πάρουν και τα χώνουν με πάθος στους «Νεοναζί» άπαντες οι τηλεοπτικές δυνάμεις, και τη "δένουν" με νέα συγκλονιστικά στοιχεία ντοκουμέντα μη τους "φύγει", ρίχνοντας στάχτη στα μάτια, για τα "εγκλήματα" της .. Μαύρης Τρόικας...

Κι ενώ ο πρωθυπουργός σου λέει: "Προσπαθούμε να απαλλαγούμε από το μνημόνιο", μπαίνει σφήνα ο Στουρνάρας ο γνωστός και μη εξαιρετέος υπουργός Οικονομικών και καυχιέται: "Το μνημόνιο, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι το μοναδικό κείμενο πολιτικής που έθεσε συγκεκριμένους στόχους για το σύνολο του ελληνικού κράτους"...

Και ας έχει καταργηθεί το μνημόνιο!

Τί γελάς;

Στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1 το άκουσα.

- Κοιτάξτε κύριε Παπαδάκη... Έχω βαρεθεί να ακούω ανταποκρίσεις για ένα μνημόνιο το οποίο έχει... καταργηθεί! έτσι είπε ένας Πασοκτζής ονόματι Παναγιώτης Ρήγας, που βγαίνει σχεδόν κάθε μέρα στα κανάλια να κηρύξει το "Ευαγγέλιο" της ανάπτυξης.

Κι εσύ κάθεσαι ακόμα και τους ακούς, και σου πιπιλίζουν το μυαλό πώς "άλλα μέτρα δεν θα υπάρξουν" και μένεις απαθής, και σου τα χώνει ακόμα και ο "μαζί τα φάγαμε", ο ΧοντροΘόδωρος: "Είμαστε... ανώμαλοι, ηλίθιοι και ανίκανοι" προφανώς, να πάρουμε τη σκυτάλη της διεκδίκησης μιας αξιοπορεπούς ζωής, αυτής που μας αξίζει...

Και μένω πάλι εγώ, μ’ ένα καυτό ερώτημα βγαλμένο απ’ τη ψυχή μου:

Τη Χρυσή Αυγή την «μπουζουριάσανε» και καλά κάνανε...Όλους αυτούς πότε;

Κι η Μαύρη τρόικα πότε θα ξεκουμπιστεί;

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΚΟΥΦΙΑ ΛΟΓΙΑ.

Άποψη με αφορμή ένα δημοσίευμα.

Μέσα απ’ αυτή τη μεγάλη κρίση η ύπαιθρος έχει τεράστιες δυνατότητες να γίνει καλλίτερη, επειδή ακριβώς εκεί, δεν έγινε σχεδόν ποτέ τίποτα. Και δεν έγινε, όχι μόνο επειδή δεν έγιναν μεγάλα έργα κι αφέθηκε σχεδόν στην τύχη της, αλλά επειδή ζούσε πάντα μες την απάθεια, την επιδότηση και την αδιαφορία.

Πάρε παράδειγμα απ’ το χωριό να δεις. Πάντα έκανε θραύση ο Εαυτός. Αφήνοντας στη πάντα το κοινωνικό σύνολο και βάζοντας πάνω απ’ όλα την ατομική καλοπέραση. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αγγελόκαστρο, όλοι ξέρουμε τι γίνεται, δεν κατηγορώ κανέναν, βλέπω όμως ότι το χωριό έφτασε πια σε κατάσταση αφασίας.

Διαβάζω τώρα εδώ το πρωτοσέλιδο της καινούργιας εφημερίδας του συλλόγου. Γράφει ο φίλος μου ο δάσκαλος ο Θοδωρής: «Το Μουσείο ιστορίας της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης νομού Αιτωλοακαρνανίας, που σε λίγο θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει στο χώρο του «παλαιού» Δημοτικού σχολείου Αγγελοκάστρου, μαζί με το Λαογραφικό μουσείο και την κοινοτική βιβλιοθήκη, θ’ αποτελέσουν έναν πυρήνα, πολιτισμού, παιδείας και ανάτασης του χωριού μας. Ο τόπος μας θα προβληθεί και θα γίνει επίκεντρο δράσεων και αποδράσεων, αποκτώντας την ιστορικότητα που είχε και στερήθηκε, αλλά και τη δυναμική του ως ένα ζωντανό χωριό στο κέντρο του νομού μας.»

Μακάρι φίλε δάσκαλε να ήτανε έτσι απλά τα πράγματα. Όμως όπως κι εγώ, ξέρεις κι εσύ καλλίτερα που ζεις εκεί, ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει έτσι εύκολα η κατάσταση «αφασίας» του χωριού, αν οι ίδιοι οι χωριανοί δεν σηκωθούν απ’ τα καφενεία, αν δεν αφήσουν το «χαβαλέ» και το «μπούρ –μπούρ- μπουρ» να βγουν να κινηθούν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν.
Οι κάτοικοι του χωριού είναι σαν υπνωτισμένοι, σαν προγραμματισμένοι. Σπίτι, μηχανάκι, Καφενείο, τηλεόραση, λόγια, λόγια, λόγια, μηχανάκι, ξανά σπίτι και ξανά τηλεόραση.

Σε πιάνει απογοήτευση αλλά έτσι είναι. Όλοι έχουν παραιτηθεί, κάθονται στην άκρη και περιμένουν. Τώρα τι περιμένουν!

Και τι να προτείνεις μ’ αυτές τις συνθήκες;

Το θέμα είναι να καταλάβεις εσύ ο ίδιος που τώρα με διαβάζεις γιατί γίνονται, όσα γίνονται γύρω μας κι όλα τ’ άλλα είναι κούφια λόγια.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ.

Νενικήκαμεν που λέει και η διαφήμιση στη τηλεόραση για το στοίχημα, Επιτέλους λέω εγώ γιατί δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια απώλειας βαθμών για τον ΑΧΕΛΩΟ. Ανεξαρτήτως όμως του αποτελέσματος, το θετικό μήνυμα ήταν ότι ο ΑΧΕΛΩΟΣ σ’ αυτό το παιχνίδι, είχε επιτέλους "αρχή, μέση και τέλος". Οι οδηγίες που δόθηκαν πριν την έναρξη της αναμέτρησης ήταν σαφέστατες. Δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα εκτός απ’ τη νίκη και κανένας ποδοσφαιριστής δεν παρέκκλινε από τις οδηγίες που είχαν δοθεί. Αυτό είναι και το σημαντικότερο μήνυμα αυτής της νίκης. Ο Τσιλίκας ζήτησε από τους παίκτες "απλά πράγματα" (στα οποία έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν), δεν στάθηκε σε συστήματα και αυξημένες δεξιότητες, ζήτησε μόνο πάθος και ψυχή. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο, κρύφτηκαν κάποιες ατομικές αδυναμίες παικτών και φάνηκε η ομάδα μέσω ομαδικής προσπάθειας. Και παρότι οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν στο σκορ όταν ο Καλτσής εκτέλεσε φάουλ έξω από την περιοχή η μπάλα χτύπησε στους αμυνόμενους αλλάζοντας πορεία και καταλήγοντας στα δίχτυα του ΑΧΕΛΩΟΥ ήρθε ο Αλεξάκης στο 33' με σουτ έξω από την περιοχή να ισοφαρίσει και ο Λάμπρος Ζαλοκώστας στο 53' να δώσει την περιζήτητη νίκη στην ομάδα.

Η πρώτη αυτή νίκη αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και δημιουργεί συνθήκες ηρεμίας για να αλλάξει η αγωνιστική πορεία της ομάδας. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ επιβάλλεται να καθιερωθεί σε ομάδα σύνολο, που τρέχει περισσότερο από τον αντίπαλο και κερδίζει τις προσωπικές μονομαχίες. Μόνο η συνολική προσφορά όλων των παικτών, και όχι η έκρηξη των ταλέντων θα γεμίσει αυτοπεποίθηση την ομάδα, δημιουργώντας προϋποθέσεις για βαθμολογική αναρρίχηση.
Καστρινός.

ΑΛΛΕΡΓΙΑ. (ποίημα του Καστρινού).

Στρατό στα ΛΟΚ γιατί είχες πάντα βύσμα

ποτέ δεν έψαξες δουλειά για να δουλέψεις,

της τεμπελιάς και του φραπέ πήρες το χρίσμα

και δεν χρειάστηκε ποτέ «να την παλέψεις».

Τα βράδια απ’ τις παρέες πιεσμένος

φύλαγες τσίλιες για να κλέψτε μηχανάκια

κι ο κόσμος όλος βαρετός και σιχαμένος

απ’ τα μπιλιάρδα και μετά στα φλιμπεράκια.


Μ’ όλο τον κόσμο δίπλα σου είχες θέμα

η σκούρα φάτσα εσένα δε σου πάει,

Έτοιμος ήσουν να δεχτείς το σάπιο σπέρμα

να κάνει τη καρδιά σου να χτυπάει…


Σε βρήκανε εδώ κι εκεί να βολοδέρνεις

σού πιπιλήσαν το μυαλό σαν καραμέλα

εσύ σου είπανε γεννήθηκες να δέρνεις

και σου φορέσανε τη μαύρη τη φανέλα.


Κι εσύ μεγάλωνες και μίκραιναν οι άλλοι

στο νόημα μιας παράλογης Ιδέας,

της εξουσίας σου εμφυτέψανε τη ζάλη

σαν Πυρινάρχης από σκέτος Δεκανέας.


Πήρες το κλομπ και όποιον πάρει ο χάρος

κι έλεγες ότι κάνεις και αγαθοεργία.

Τώρα τι έγινε μαλάκα μου το θάρρος;

και που σε βλέπω πια παθαίνω αλλεργία.

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ.

Είμαι γέννημα – θρέμμα τούτης της ομάδας και πάνω απ’ όλα φίλαθλος και με χαλάει πολύ να βλέπω το όνομα «ΑΧΕΛΩΟΣ» στον πάτο της βαθμολογίας με 0 βαθμούς. Και το χειρότερο. Να μην είναι σε θέση να σηκώσει κεφάλι.

ΑΧΕΛΩΟΣ είναι αυτός, βαρύ όνομα, χωρίς να θέλω να μειώσω κάποια άλλη ομάδα, αλλά πολλές απ’ αυτές της μεγάλης κατηγορίας του νομού είναι σχεδόν ανύπαρκτες στα κατάστιχα της ποδοσφαιρικής προϊστορίας του τόπου μας, σε σύγκριση πάντα με τον ΑΧΕΛΩΟ.

Γιατί λοιπόν οι οπαδοί του ΑΧΕΛΩΟΥ να τραβάνε φέτος αυτό το χτικιό. Να βλέπουν μια ομάδα στο γήπεδο που δεν έχει καμία σχέση με την περσινή και καμία μα καμία με την ιστορία της. Μιλάμε για μεγάλο μαρτύριο.

Το κλίμα δεν είναι καθόλου καλό στον ΑΧΕΛΩΟ. Δεν ξέρω τι λέει η διοίκηση, και πως θα αντιμετωπίσει την παρούσα κρίση. Την αληθινή κρίση που γεννήθηκε απ’ την κάλπικη αισιοδοξία ότι η τέταρτη περσινή ομάδα της βαθμολογίας, «θα παραμείνει άνετα μωρέ στην κατηγορία». Το ποδόσφαιρο δεν παίζεται μόνο με τα λόγια και τα σαλιαρίσματα. Έχει τα δικά του μυστικά . Ένα απ’ αυτά είναι και η προετοιμασία που έκανες για τη νέα σεζόν. Κι απ’ ότι φαίνεται παρά το ότι βάραγα συνεχεία το καμπανάκι (τα γραπτά μένουν) τίποτα δεν δούλεψε σωστά.

Εκείνο πάντως που προέχει είναι η ηρεμία στην ομάδα. Όταν φορτώνεις τους παίκτες με άγχος σφίγγεις περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό του ΑΧΕΛΩΟΥ.

Καστρινος.

ΤΟ ΦΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ.



Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Το φίδι λέγανε κάτω στο χωριό άμα του δώσεις μία μ’ ένα καλάμι στο κεφάλι, μουδιάζει, κάτι παθαίνει και ακινητοποιείται. Κι όταν το βρει έτσι το γεράκι που παραφυλάει από ψηλά, ορμάει με τα γαμψά του νύχια, το αποτελειώνει, το παίρνει, και το περιφέρει στον αέρα, να δείξει σ’ όλα τα ζωντανά, ότι ο ισχυρός είμαι εγώ.

Τούτες τις μέρες σας θυμίζει τίποτα αυτό;

Εμένα πάντως κάτι μου θυμίζει.

Τα φίδια είναι γνωστά. Σκάσαν τ’ αυγόφιδα που χρόνια επωάζονταν, και βγήκαν μπόλικα απ’ αυτά.

Τώρα ποια είναι τα γεράκια, διάβασε παρακάτω και θα δεις.

Ώρα τον παρακολουθούσα με απορία. Μέχρι που άραγε θα έφτανε η ψευτομαγκιά του. Είχε ένα πολυτελέστατο αμάξι με δύο εξατμίσεις, αεροτομή κι ένα αγριεμένο γεράκι ζωγραφισμένο στις πόρτες του. Έριξε «μπινελίκια» σε κάτι πεζούς.

- Άντε ρε βόδια.

Μετά βρήκε κάποιο κενό στο κεντρικό δρόμο του Λουτρακίου, πάτησε τέρμα το γκάζι και φρενάρισε απότομα πίσω από ένα αυτοκίνητο που έστριβε αριστερά και είχε βγάλει και φλας.

- Άντε γελάδι, ύπνε !. Έχουμε και δουλειές ούρλιαξε.

 Πιο παραπέρα ο «βιαστικός» βλέπει ένα γνωστό του, Φρενάρει πάλι απότομα κλείνει για κανένα πεντάλεπτο την κυκλοφορία και πιάνει το χαβαλέ.

Κορνάρουν οι άλλοι , χαμός , αυτός στο κόσμο του. Ένα «γομάρι» βγαίνει από το αμάξι του και του την πέφτει .

- Τι θα γίνει ρε φίλε να σου φέρουμε κι ένα καφέ;

Κάθε λογικός άνθρωπος θα έλεγε « Συγγνώμη παιδιά φεύγω αμέσως»». Αντί για αυτό τι είπε λέτε ο τσόγλανος;

- Με μπόλικα παγάκια κι όχι γάλα.

- Κατέβα κάτω ρε μπάσταρδε!

- Ρε ποιον είπες ρε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;

- Εσένα ρε. Δε πα να είσαι ο Αβραάμ Πάπας

Πάει να μισανοίξει την πόρτα κι όπως έβγαλε το ένα πόδι έξω πέφτει το «γομάρι» με δύναμη πάνω στη πόρτα και του το σακατεύει.

Σε δευτερόλεπτα του έφυγε η μαγκιά κι άρχισε να κλαίει. Ήταν αξιοθρήνητος! Προσπέρασα να φύγω, άλλωστε είχαν μαζευτεί ένα σωρό περίεργοι που μόλις άκουσαν για μάρτυρες λάκισαν, κι εκεί τον είδα και τον γνώρισα. Ήταν γνωστός δημοσιογράφος, ξερόλας, τρόφιμος των παραθύρων των καναλιών, γεράκι - το δήλωνε και το αμάξι του - και αντιφασίστας.
- Καλά αυτά τα ρεμάλια μπάινουν κάθε βράδυ στα σπίτια μας; Αναρωτήθηκα.
Δυστυχώς Πατριώτη. Όπως τα φίδια παραπάνω, έτσι και τούτα τα γεράκια, είναι κατασκευάσματα της ίδιας «σπαραλιασμένης» κοινωνίας μας.

ΕΛΕΟΣ! Γαμώ την κοινωνία μου.

Μπούτιβας Κώστας. - Καστρινος.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ.

Θυμάσαι εκείνο το κορίτσι με τα μαλλιά ωφέλεια και την πάνινη σχολική τσάντα; Θυμάσαι εκείνα τα παιδιά με τα μαύρα σώβρακα στις γυμναστικές επιδείξεις; Τι απόγιναν όλα αυτά τα παιδιά;

Υπάρχουν αυτά τα παιδιά του Αγγελοκάστρου. Συναντιούνται στο δρόμο και δε μιλάνε πια, ίσως γιατί φοβούνται να παραδεχτούν πως κάτι άλλαξε, ότι δεν είναι πια παιδιά, ότι δεν είναι οι ίδιοι πια, πως είναι πολύ πιο μεγάλοι και πιο σοβαροί για να αγκαλιαστούν δημοσίως και να χαιρετηθούν όπως παλιά. Και τώρα πια δεν κολλάνε τα όνειρά τους στις χάρτινες σελίδες του τετραδίου, δεν υπάρχει καν τετράδιο και χαρτί παρά μια οθόνη...Και κει πάνω δεν κολλάνε τα όνειρα. Εκεί στα ρουφάει, όνειρα και ψυχή.

Τώρα μερικά από εκείνα τα παιδιά οι γεννημένοι του Αγγελοκάστρου το 1961, λένε ότι η παρέα υπάρχει ακόμα, ότι όλοι είναι ακόμα εδώ αλλαγμένοι.. μεγαλωμένοι.. αλλά εδώ... Και θα χαρούν λέει να ξαναβρεθούνε. Εκείνη η τάξη του Δημοτικού σχολείου Αγγελοκάστρου οι γεννημένοι το 1961. Μην τους προδώσεις. Μην μείνεις όπως πάντα κλεισμένος στο δικό σου κλουβί. Αυτή η παρέα είναι η ζωή σου, είναι η ιστορία σου, είσαι εσύ…

Παιδιά πες, περιμέντε με.... Θα ’ρθω κι εγώ. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να ξαναγίνω εγώ....

Πες το στην Κατερίνα την Καπνιά τηλ: 6970115564 και στον Τάκη τον Μπούτιβα (Καλαμίδα) τηλ: 6983769724. Που κανονίζουν τούτη τη συνάντηση.

Καστρινός.