ΑΡΧΙΜΙΝΙΑ ΚΙ ΑΡΧΙΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΤΑ "ΧΩΝΙΑ".

Σας τα λέει ο Καστρινός.

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά Ψηλή μου δεντρολίβανια
με τις μίζες πρώτο θέμα και του Σαμαρά το ψέμα.

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά το κατσικάκι ευρώ εννιά
τίποτα δεν λέει ν’ αλλάξει κι ο λαός θα τα τινάξει.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος
και να μην έχει τελειωμό του Έλληνα ο πόνος.

Στο δρόμο για τη ξενιτιά αγόρια και κορίτσια
και η βουλή να προσκυνάει της τρόικας τα καπρίτσια.

Άγιος Βασίλης έρχεται και δεν μας καταδέχεται
και το βλέπει ως αγγαρεία σε μια χώρα αμαρτία.

Κρατάει πένα και χαρτί - χαρτί και καλαμάρι
μνημόνια και χρυσόβολα για όλα τα ζωντόβολα.

Το καλαμάρι έγραφε τη μοίρα μας την έλεγε:
με κυβέρνηση του κώλου, είμαστε καταδιαόλου.
Καστρινός.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.

Στο κλιμα των ημερών.

Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά , και τα λοιπά και τα λοιπά - θυμάστε οι παλιότεροι – τραγουδάγαμε τότε στα σχολικά μας χρόνια αποχαιρετώντας τη χρονιά που έφευγε με νοσταλγία, και με χαρά περιμέναμε την καινούργια, να μας γεμίσει ελπίδες και όνειρα για το αύριο...

Αλλάξανε όμως οι καιροί, τα χρόνια πέρασαν, ήρθανε τα μνημόνια κι αρχίσαμε να λέμε όλοι μας αυτό το τετριμμένο "κάθε πέρσι και καλυτέρα". Κι έρχεται τώρα ο Αη Βασίλης τα τελευταία χρόνια, κι όχι μόνο δε μας φέρνει τίποτα, αλλά μας μοιράζει ραβασάκια της εφορίας και πρόσθετες εισφορές ας πούμε αντί για δώρα, κι έχεις κι κείνο το Ρούντολφ πως το λένε το ζώο του, να μας χέζει τους καυστήρες απ’ τα καλοριφέρ και τις οθόνες led 55 ιντσών.

Και κει που ανοίγαμε τη πόρτα να ξεκουμπιστεί ο χρόνος ο προηγούμενος, και υποδεχόμασταν το καινούργιο με πυροτεχνήματα και με σαμπάνιες, φτάσαμε τώρα σχεδόν μη θέλουμε να φύγει ο παλιός, γιατί ο καινούργιος δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει.

-Κάτσε μορέ λίγο ακόμα που θα πας, Σκατά μας τα ‘κανες και συ, δε λεω γενικώς, αλλά κάτσε λιγάκι ακόμα.

Κι έχει λέει ο καινούργιος εφαρμογή νέων νόμων, και καινούργιους φόρους, και συνταξιοδοτικό - σε λίγο οι συνταξιούχοι θα πληρώνουν κι ολα αντί να πληρώνονται - και αντί για λαμπερός και φορτωμένος με δώρα, έχει αρχίσει λένε οι τηλεοράσεις να ακονίζει τα μακριά του νύχια πάνω στις τσέπες και τα νευρά μας.

Και λέει ο γιός μου στη βάβω του για να της κάνει πλάκα. Γιαγιά το βράδυ της πρωτοχρονιάς, μη πάς να κοιμηθείς, γιατί κυκλοφοράει μια φήμη ότι φέτος θα βγει ο Στουρνάρας ντυμένος Αη Βασίλης και θα φάει λάχανο όλους τους γερόντους για να γλιτώσει καμιά σύνταξη το κράτος... Κι εκείνη η φουκαριάρα σαν να το ψιλοπιστεύει, γιατί τώρα τελευταία την βλέπω κάπως φοβισμένη.

Πάντως για πρώτη φορά, έρχεται ένας καινούργιος χρόνος, που όπως βλέπω στο περίγυρο, τονε σιχτιρίζουμε πριν καλά-καλά σκάσει μύτη...

Ξέρω εγώ; Η ελπίδα πάντως πεθαίνει τελευταία.

Καστρινός.

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Σα κόπασε λίγο η βροχή που έφερε ένας ξενέρωτος Νοτιάς, ανίκανος να διώξει τη μούχλα και το κουρνιαχτό απ’ όλων των ειδών τ’αποκαΐδια στην πνιγμένη πόλη, μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ήθελε να πάμε - νοστάλγησε είπε «τα μαγαζιά και λίγο γιορτινή ατμόσφαιρα»… κάποια στιγμή το πήρα απόφαση κι εγώ και πήγαμε.

Τι ήθελα και την άκουσα - αλλά και που να φανταστώ πως δεν μπορείς ούτε δυό βήματα να κάνεις πια σ’ αυτήν την πόλη χωρίς να σε πληγώσει… Φαίνεται ξέχασα, ξεσυνήθισα… Είχα απ’ τη τελευταία απεργία την Άνοιξη να πάω κατά κεί.

Μπήκαμε κέντρο και τραβήξαμε κατά την Ερμού. Κόσμος πολύς, κάθε φυλής και χρώματος, σκουπίδια ανακατεμένα με τους μικροπωλητές, ζητιάνοι κάθε τόσο, κι άνθρωποι ακόμα και νέοι που ψάχνουν τα σκουπίδια. Και μια βαριά μυρωδιά στην ατμόσφαιρα να σου κόβει την ανάσα.

Και κείνο το πεζοδρόμιο - καινούργιο έργο του Δημάρχου - κάθε βήμα και παγίδα, μου κρατούσε το μπράτσο τόσο σφιχτά που μελάνιασα. Σκέφτηκα να πάμε κατά Μοναστηράκι μεριά, ίσως ήταν κάπως πιο ήσυχα εκεί. Καθίσαμε στο ουζερί του φίλου μου του Άρη, δίπλα από εκείνη τη σόμπα σαν ομπρέλα, φαινόταν κι η Ακρόπολη από εκεί.

Σήκωσε τα μάτια της κατά κεί – κι ύστερα με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα τόσο άγριο που, δεν το κρύβω, σκέφτηκα πως κάτι έπαθε, πως πάει…σαλτάρησε. Γυάλιζε το μάτι της σου λέω…

«Δεν είναι η Αθήνα αυτή», είπε κοφτά κι απότομα. «Αυτή είναι η μιζέρια μεταμορφωμένη σε πόλη». Πάμε να φύγουμε αμέσως από δω πέρα… Να φωνάξεις το γκαρσόνι να πληρώσουμε να φύγουμε αμέσως τώρα και μην ξανάρθουμε εδώ ποτέ…Μου έδωσε ότι ψιλά είχε στη τσάντα της για να πληρώσω γρήγορα, και την κυνήγαγα σχεδόν τρέχοντας από πίσω.

Στο δρόμο για Πειραιά, με έπιασε, με τσάκωσε, το ολοκαίνουριο το νέφος όπως τσάκωσε στον ύπνο όλο το κράτος. Σαν τα βάθη της Ασίας, που βλέπουμε στα έργα, μοιάζει η Πειραιώς, μυρίζει, βρωμοκοπά και καλύπτεται από μια παράξενη ομίχλη. Να που τώρα και στη χώρα μας, τυχόν σκηνές για αστυνομικά ή θρίλερ φίλμ, ούτε που χρειάζονται πια προετοιμασία, έτοιμο το σκηνικό. Που να είναι εκείνη η Μπιρμπίλη, του Γιωργάκη η υπουργός με την πράσινη ανάπτυξη;

Στη γειτονιά αλλά και στο σπίτι όλα βρωμάνε, και τ’ απλωμένα ρούχα προετοιμάζονται για νέες σβούρες μέσα στο πλυντήριο. Μια μυρωδιά που προκαλεί πονοκέφαλο και αναγούλα. Να λες θέλω να φύγω, αλλά και που να πάς. Δεν ξέρω αν την ίδια αίσθηση και εικόνα έχουν οι «άρχοντες του κοινοβουλίου», δεν ξέρω αν την ομίχλη από την κάπνα την παίρνουν για ψιλή υγρασία, άλλωστε τα δικά τους τζάκια σίγουρα δεν είναι ξυλόσομπες και μάλλον είναι μόνο για «ντεκόρ», όχι για θέρμανση.

Έκλεισα γερά τα τζάμια που είχα ανοίξει λίγο για να αεριστεί το σπίτι, να κρυφτώ, τουλάχιστον να γλυτώσω μοναχά με την κάπνα που πρόλαβε να τρυπώσει.

Για πόσο όμως να κρυφτεί κανείς από την εξαθλίωση αυτού του τόπου.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ.

Μ' ένα ωραίο ημερολόγιο για τη νέα χρονιά, σφραγίζει το τέλος του «κακού» πρώτου γύρου, και σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας μαχητικής αντεπίθεσης για τη σωτηρία ο ΑΧΕΛΩΟΣ. Για να υπάρξει, όμως, μέλλον πρέπει να σταματήσει η νοοτροπία που οδήγησε στο απαράδεκτο παρόν. Όταν η ίδια η υπόσταση του συλλόγου βρίσκεται σε κίνδυνο, δεν υπάρχει περιθώριο για εγωισμούς, προσωπικές έριδες και ψεύτικες υποσχέσεις. Ως εδώ με τις ατομικές προτιμήσεις, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες…Κανένας δεν είναι πάνω από τον ΑΧΕΛΩΟ και πρέπει να μπει φρένο στην εσωστρέφεια που δηλητηριάζει τις ψυχές φιλάθλων – παραγόντων – και παικτών.

Σε συνθήκες πανστρατιάς, δεν περισσεύει κανένας. Η μόνη πια επιλογή για την ομάδα είναι το ‘όλοι’. Και για να μην σβήσει απ’ το χάρτη ο ΑΧΕΛΩΟΣ πρέπει να παλέψουν όλοι. Με ένα ημερολόγιο θα μου πεις; Ναι με ένα ημερολόγιο. Να δείξεις ότι είσαι κοντά. Ότι στέκεσαι δίπλα στην ομάδα και τώρα στα δύσκολα. Όταν η ιστορία σε καλεί, έχεις ηθική υποχρέωση να παραμερίσεις την πικρία, να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να δώσεις το παρόν. Το χρωστάς στην ομάδα των παιδικών σου χρόνων. Το οφείλεις στην επόμενη γενιά του χωριού.

Καστρινος.

ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΕΟΙ.

Από μικρό παιδί μόνο τρία πράγματα μ’ αρέσανε απ’ τις γιορτές. Το κλείσιμο των σχολείων, το σταυροκόνι που πάντα είχα κωλοφαρδία και ήμουνα πάντα ματσωμένος τέτοιες μέρες , και οι καλικάτζαροι. Τα καλικατζάρια τα γούσταρα πολύ. Γιατί όπως μας έλεγε η βάβω αυτά ήταν όλο διαολιά σαν εμάς, - τότε που ήμασταν παιδιά - χωρίς όμως να κάνουν ποτέ σοβαρό κακό στους ανθρώπους. Πάντα ροκάνιζαν το δέντρο της γης, να την γκρεμίσουνε και να γελάσουν. Κι εγώ τις νύχτες αφουγκραζόμουνα στη σιωπή, κρατώντας την ανάσα μου, να καταλάβω αν προχωρούσε η δουλειά τους, κι αν φέτος θα προλάβαιναν ή πάλι θα έφταναν τα Φώτα και θα πήγαινε τζίφος πάλι η προσπάθεια; Κι όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως τζίφος πήγαινε σ’ αυτό το τόπο η κάθε προσπάθεια. Μπάχαλο η κατάσταση, και φτού και πάλι απ’ την αρχή. Όμως τώρα τα περιθώρια στένεψαν πια. Φέτος τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Φέτος περιμένω τα Καλικαντζάρια με την ίδια προσμονή που τα περίμενα όταν ήμουν μικρός. Φέτος περισσότερο από ποτέ περιμένω αυτά τα μπάσταρδα τα καλικαντζάρια να κάνουν καλά τη δουλειά τους, να προλάβουν να ροκανίσουν το ρημάδι το δέντρο της γης, να πέσει μια και καλή να γκρεμιστεί τέτοιο που είναι, και να ξαναχτιστεί από την αρχή καινούριο, και διαφορετικό. Φέτος περισσότερο από ποτέ, θέλω να βάλω κι εγώ ένα χεράκι, έτσι καλικάτζαρους που μας κατάντησαν σήμερα, να δώσω εγώ την τελευταία δαγκωματιά στο δέντρο της γης. Και να βγω έξω στο δρόμο μέσα στο κρύο και να φωνάξω: "Αφήστε τσ’ καλικαντζαρέους ρεεε! Αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους! Μπας και γκρεμιστεί το κωλόδεντρο και φυτρώσει κάνα καλύτερο!" Μ' αυτά τα μπουμπούκια απ' αυτό  το δέντρο, σ' αυτή τη χώρα  δεν υπάρχει σωτηρία  πατριώτες.

Κώστας Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/τρου. ΚΑΗΚΕ ΑΠΟ ΑΣΤΕΡΙ.

Tο αστέρι των Χριστουγέννων να φωτίσει την Ελπίδα περίμεναν όλοι στο Αγγελόκαστρο, και ως αναφορά τον ΑΧΕΛΩΟ την αγαπημένη ομάδα του χωριού, να βρει και την αναμενόμενη αγωνιστική ανάκαμψη μετά και την ελπιδοφόρα νίκη μέσα στον Αστακό. Ήρθε όμως ένας άλλος αστέρας, ο Αστέρας Ναυπάκτου και τους κατέκαψε τα ποδοσφαιρικά τους όνειρα.

Μοιάζει ανεξήγητο, αλλά η αμυντική διάταξη του ΑΧΕΛΩΟΥ φέτος - όπως λένε οι ανταποκρίσεις απ’ το χωριό - ‘κολλάει’ ακόμα και σε φαινομενικά εύκολες φάσεις. Τα παιδαριώδη λάθη στοιχίζουν βαθμούς, καταρρακώνουν την ψυχολογία και σπρώχνουν την ομάδα ολοένα και πιο κοντά στον γκρεμό. Όσο καλά κι αν προετοιμαστεί ο Τσιλίκας από τακτικής πλευράς, είναι αδύνατον να επιτευχθεί βαθμολογική αναρρίχηση χωρίς τη στοιχειώδη ωριμότητα από την πλευρά των παικτών. Και μετά κι απ’ αυτή την ήτα στην έδρα του ο ΑΧΕΛΩΟΣ μοιάζει να αποδέχεται τη μοίρα του πια κάνοντας επίκληση μόνο στην ελπίδα.

Τώρα αν αυτή η ελπίδα αποτυπώνεται στα σενάρια που βλέπουν το φώς και θα φουντώσουν περισσότερο πιστεύω τώρα τις γιορτές για μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας, προς το παρόν, αρνούμαι να υιοθετήσω τις ανυπόστατες παραφιλολογίες για καλούς παίκτες που θα έρθουν στην ομάδα να την σώσουν. Ότι χρειάζεται κάποια ενίσχυση η ομάδα είναι σε όλους φανερό. Μέχρι όμως αυτό να γίνει πραγματικότητα, εγώ δεν πρόκειται να κάνω …δωρεάν διαφήμιση σε «τσάμπα μαγκιές.. Θα σωθεί η ομάδα όταν βρεθούν - δεν ξέρω από ποιόν και από πού - κάποια λεφτά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…

 Καστρινός.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Στη χώρα του ατέλειωτου Καλοκαιριού ενέκυψε Χειμώνας. Όμως μπορεί να σου πέφτουνε τα’ αυτιά απ’ το κρύο, σε λίγο αργά η γρήγορα ο ήλιος θα φανεί, και θα’χεις μια αλλοπρόσαλλη αίσθηση παράνοιας. Είναι η δεν είναι Χειμώνας τελικά; Κι έτσι μες την παράνοια προχωράει η κατάσταση κάνοντας ένα βήμα μπρός και δυο πίσω. Με μαύρα σύννεφα συγκεντρωμένα στον ορίζοντα και μια τυπική εορταστική ατμόσφαιρα που δεν εμπνέει καμιά συμπάθεια, ούτε κανένα τρελό ενθουσιασμό. Κλεισμένοι στο καβούκι του σπιτιού μας οι περσότεροι, με στολισμένα τα παλιά μας δέντρα έτσι για το καλό, και με όλο και λιγότερα λαμπάκια να στολίζουν τα μπαλκόνια, περιμένουμε μέσα σ’ αυτή την άθλια οικονομική κατάσταση, να περάσουμε τις γιορτές με του οικείους μας. Τέτοιες μέρες όμως σκέψου κι αυτούς που βρίσκονται και σε χειρότερη κατάσταση. Από το πρώτο τυχαίο άστεγο σε κάθε πόλη, μέχρι αυτόν που η μοίρα το’φερε να κάνει μόνος του γιορτές. Να όπως τούτοι δω οι συνάνθρωποι πιο κάτω.

ΑΘΗΝΑ- ΜΟΣΧΑΤΟ. ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ.

Ο τριανταπεντάχρονος που κατεβαίνει απ’ το βαγόνι, σφίγγει καλά το σκούφο στο κεφάλι του γιατί το κρύο είναι τσουχτερό. Φαίνεται όμως από μακριά. Έχει τα μαύρα του τα χάλια. Χώρισε μόλις χθες με την κοπέλα που συζούσε, και νοιώθει τώρα απαίσια ψυχολογικά. Αμήχανα ακολουθεί τον κόσμο προς του σταθμού την έξοδο, και του’ρχεται να μπήξει τις φωνές. Του είπε τον βαρέθηκε μετά από χρόνια η «λεγάμενη» και το χειρότερο: Ότι τα έχει και με άλλον. Του ήρθε «ταμπλάς» και τώρα έχει μια τάση ν’ αρχίσει να βαράει στο τοίχο το κεφάλι. Τρεκλίζοντας πατάει, σα να πατάει σε λάσπες, κι όταν προσπέρασα, άκουσα να μονολογεί:
-Μόνο σου φέτος Πέτρο. Μόνο σου θα περάσεις τις γιορτές. Θα το παλέψεις δεν πειράζει. Κι ίσος κάποια στιγμή θα κλείσει και αυτή η πληγή.

Την αγαπούσε τη «λεγάμενη» μα εκείνη όταν έμεινε άνεργος του είπε: Άντε γειά. Μα τι να κάνει; Και τι μπορεί να κάνει! Έτσι… χρονιάρες μέρες τον ζώνει η απελπισία από παντού.

ΑΓΡΙΝΙΟ - ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΥ.

Η μικρή τετράχρονη «ζουζούνα» όπως την φώναζε παλιά ο μπαμπάς της, είναι καθισμένη με την όμορφη τριαντατετράχρονη μαμά της στο τραπέζι της καφετέριας κοντά στο τζάμι, και παρακολουθεί τον κόσμο που πηγαινοέρχεται μες το νερόχιονο για ψώνια. Η μαμά δε μιλάει, κάθεται συνοφρυωμένη και συνέχεια καπνίζει. Μόνο χαρούμενη δεν μοιάζει, και φταίει γι’ αυτό ο μπαμπάς. Όχι γιατί χώρισαν, αυτό έγινε εδώ και αρκετό καιρό. Μα γιατί μάλωσαν ξανά. Ενώ της είχε υποσχεθεί ότι τις γιορτές θα κρατούσε αυτός το παιδί, και θα μπορούσε κι αυτή κάνει Χριστούγεννα στο Μέτσοβο με την παρέα της, την τελευταία στιγμή τα γύρισε. Ήθελε κι εκείνος να την κοπανίσει. Να κάνει Χριστούγεννα Αθήνα, με την «πρωτευουσιάνα» που γνώρισε το καλοκαίρι στον Αστακό. Έτσι η μαμά ορκίστηκε πως θα περάσουν κλεισμένες μέσα, μόνες τους τις γιορτές.

Το κοριτσάκι όταν είδε το δάκρυ στα μάτια της μαμάς, έγειρε στην «ποδιά της» και της είπε: Μη κλαις μαμά, ωραία θα περάσουμε και δυό μας.

ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ. ΣΤΟ ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΟ ΡΕΜΑ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ.

Ο ηλικιωμένος με τα ψαρά μαλλιά, βαδίζει σα σκεβρωμένος πάνω στο σκεπασμένο ρέμα, έξω απ’ τα Καφενεία στο κέντρο του χωριού. Γεράματα τι να σου κάνει. Τα κόκαλα πονάνε συνέχεια και με καλό καιρό. Φαντάσου τώρα με τόσο κρύο και υγρασία. Κι όμως ο εβδομηνταοχτάχρονος Αγγελοκαστρίτης δεν το βάζει κάτω. Για όσο ακόμα τον σηκώνουν τα πόδια του, βγαίνει συνέχεια, και θα βγαίνει καθημερινά. Να καλή ώρα όπως τώρα. Έτσι ακριβώς κυλάνε οι μέρες του, σαν το νερό στο σκεπασμένο ρέμα κάτω από τα πόδια του. Πάει κι ετούτη η χρονιά τελείωσε. Φτάσανε κιόλας πάλι οι γιορτές, που ο «γερόλυκος» χήρος από χρόνια τέως καπνοπαραγωγός, θα τις περάσει πάλι μόνος του. Η κόρη παντρεμένη στην Αθήνα που κατέβαινε τέτοιες μέρες με τα εγγόνια του καμιά φορά, γονάτισε κι αυτή απ’ τη κρίση, μιας κι έμεινε άνεργος ο άντρας της. Και η αδερφή του, πήγε στο γιό της που δουλεύει στη Γερμανία για να περάσει τις γιορτές. Έτσι θα κάνει γιορτές, παρέα πάλι με τη τηλεόραση.

-Δε βαριέσαι, έτσι τα έφερε η μοίρα συλλογιέται, βαδίζοντας συνέχει πάνω- κάτω μέσα στο κρύο έξω απ’ τα Καφενεία. Το βράδυ όμως κουκουλωμένος κάτω απ’ τα σκεπάσματα, θα νοιώσει ένα δάκρυ να του καίει το μάγουλο.

Σε μια χώρα που η «μοναξιά της άδειας τσέπης» έχει γίνει εδώ και χρόνια μονιμότητα, τώρα που το καλοσκέφτομαι, νοιώθω κι εγώ μια μοναξιά απέραντη. Πώς θα περάσουν οι γιορτές; Πώς θα αντέξω τόση μοναξιά χωρίς την Τρόϊκα;

Μπούτιβας Κώστας-Καστρινός.

ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΑΠΟ ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΙΕΡΕΥΝΑΤΑΙ.

Άνω κάτω έγινε το χωριό μεσημεριάτικα όταν ο φιλήσυχος Αγγελοκαστρίτης που δεν είχε ποτέ παρτίδες με την Αστυνομία - πόσο άλλο με την τρομοκρατία - βρήκε στον προφυλακτήρα απ’ το αμάξι του κρυμμένο, ένα περίεργο αντικείμενο, με σύρματα, καλώδια και μπαταρίες. Όπως ήταν φυσικό ενημέρωσε αμέσως την Αστυνομία, που πήγε και αμέσως απέκλεισε την περιοχή. Το γεγονός μάλιστα ότι την προηγούμενη μέρα το αυτοκίνητο είχε ταξιδέψει στα Γιάννενα, ήταν αυτό που ενέτεινε τις ανησυχίες. Όπως διαπίστωσαν όμως οι αστυνομικοί του τμήματος εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών που κατέφτασαν απ’ την Πάτρα, μόνο εκρηκτικός μηχανισμός δεν ήταν. Περισσότερο έμοιαζε με αυτοσχέδια κατασκευή παρακολούθησης, όπως είπαν οι ειδικοί, που υποψιάζονται ότι μπορεί να ήταν και φάρσα στο νεαρό Αγγελοκαστρίτη ιδιοκτήτη του αμαξιού. Πάντως το περίεργο κατασκεύασμα το έστειλαν στην Αθήνα για περαιτέρω έλεγχο και εξακρίβωση για το τι ακριβός είναι, και αυτό είναι που εξάπτει τη φαντασία, και οργιάζουν τα σενάρια σήμερα στο χωριό. Το ρεπορτάζ προχωράει, και αναμείνατε νεότερα.

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΕΦΑΓΕ ΑΣΤΑΚΟ ΨΗΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΝΙΑΡΕΙ.



Λέει η μυθολογία, ότι κάποτε ο Ηρακλής πάλεψε με το Αχελώο, κι έφαγε χώμα ο Αχελώος που είχε πάρει τη μορφή του ταύρου. Μυθολογία είναι λέει ο Καστρινός, άστη να λέει ότι θέλει. Σήμερα τα πράγματα αλλάξανε, όπως αλλάξανε όλα στη ζωή μας. Πήγε ο ΑΧΕΛΩΟΣ τη σήμερον ημέρα με τη μορφή ομάδας του Αγγελοκάστρου, δίπλα εκεί που εκβάλει ο πανάρχαιος ποταμός, βρήκε τον Ηρακλή με τη μορφή ομάδας του Αστακού ετούτη τη φορά, και του έβαλε το ρόπαλο σ’ απόκρυφα σημεία.

Μυθολογία - ξεμυθολογία τη τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου, τρώγοντας (Αστακό στα κάρβουνα) στανιάρισε λιγάκι βαθμολογικά ο ΑΧΕΛΩΟΣ και βλέπει «γιορτινά» το μέλλον. Κανένας εφησυχασμός καμία αποχαύνωση, καμία ματαιοδοξία. Η Θέση του ΑΧΕΛΩΟΥ Αγγελοκάστρου είναι στη μεγάλη ποδοσφαιρική κατηγορία του νομού, κι εκεί θα παραμείνει.

Κώστας Καστρινός.

ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ. (δεν είναι μόνο κατάμαυρη η ζωή).

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Όταν έπαιρνες 25 χιλιάδες ευρώ το χρόνο και φέτος πήρες μόλις δέκα, σου έχει παρακρατηθεί όμως ο φόρος για τα περασμένα μεγαλεία των 25 χιλιάδων ευρώ, λογικό δεν είναι το κράτος να σου επιστρέψει μερικά απ’ αυτά;

Να σου επιστρέψει το κράτος λεφτά πίσω θα μου πεις;

-Τρελός είσαι ρε φίλε!

Κι όμως μου επέστρεψε κοντά στα χίλια ευρώ, αν και με τρόπο δόλιο, προσπάθησε να μου τα φάει.

Πως δηλαδή… Μπήκα και είδα στον υπολογιστή εδώ και δύο μήνες ότι η εκκαθάριση έχει γίνει απ’ την εφορία, κι ότι το κράτος ως επιστροφή μου οφείλει κάποια χρήματα, για τα οποία όπως έγραφε θα μου έστελνε χαρτί να πάω να τα εισπράξω.

-Θα σου στείλει αγγούρια! Μου είπε ο εναπομένων ένας και μοναδικός συνάδερφος στη δουλειά. Και μου εξήγησε - να ’ναι καλά - πως θα τυπώσω μόνος μου το χαρτί που περίμενα, και θα περίμενα για χρόνια για να πάρω τα λεφτά αφού η ισχύ του - όπως έγραφε επάνω - ήταν μέχρι τις είκοσι του τρέχοντος μηνός. Έτσι έμπηξα μαχαιριά στο «μαλακό υπογάστριο» του Στουρνάρα, και πήγα σήμερα πανευτυχής και εισέπραξα τα χρήματα.

Βγήκα απ’ την Τράπεζα, τραβούσα τζούρες από την αιθάλη που σκέπαζε την πόλη, και που κι ετούτο το χειμώνα θα τραβάμε όλοι μέρα και νύχτα τον καπνό από τα ξύλα, που καίνε μέσα σε σόμπες και μαγγάλια μιας και το πετρέλαιο σ’ αυτή τη χώρα έγινε «αγιασμός». Δεν με ένοιαζε όμως τίποτα, ήταν η μέρα της μεγάλης πληρωμής. Περπάτησα μέσα στο κρύο και δεν άργησα να βρεθώ μπροστά στο μεγαθήριο. Το «κτήριο της ευτυχίας», έτσι έχουμε βαφτίσει την υπεραγορά, το σούπερ-μάρκετ τροφίμων, που οι τυχεροί κάνουν τα ψώνια τους!

Στην είσοδο δεν ήμουν μόνος, όμως ένιωθα σήμερα να συναγωνίζομαι τους διπλανούς αγοραστές. Έτσι γίνεται, τα γεμάτα πορτοφόλια βγαίνουνε πάντα νικητές. Άρπαξα λοιπόν ένα καρότσι που μόλις το πρόλαβα από τα χέρια ενός αυθάδικου ξετσίπωτου θηλυκού. Οι διάδρομοι φορτωμένοι χρώματα κι αρώματα, αυτό εξ άλλου θα πει γιορτές, τόσο που φέρνουν ιλίγγους βαθιά μέσα στα μάτια. Τσαλάκωσα και πέταξα το χαρτάκι με τις σημειώσεις, και χασομέρησα αρκετή ώρα, πέρα-δώθε στα ράφια και τα ψυγεία, μέχρι που το πορτοφόλι έμπηξε τις φωνές, και άρχισε να κλαψουρίζει και να αναστενάζει. Κι εκεί στις ουρές των ταμείων γράφονται όλες οι αλήθειες. Άγνωστες καλοντυμένες φαμελιές, κρατούν καρότσια ξέχειλα και δείχνουν τόσο κορδωμένες που όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, μοιάζουμε παρακατιανοί, δύσμοιροι και κολίγοι. Όμως σήμερα μισογέμισα κι εγώ το καρότσι μου, δεν μπαίνω σε συγκρίσεις αλλά δεν ντρέπομαι και καθόλου, το κρατώ σφιχτά και καμαρώνω.

Τέτοιες στιγμές, τα θέλω πνίγουν κάθε σκέψη. Κάθε φορά ένα παράξενο προϊόν ή ένα ποτό σε φαντεζί μπουκάλι, κάτι απομένει πάντα σαν ερινύα να σε κυνηγά. Φιλί στο όνειρο είναι και η πιο ταπεινή ακόμα αγορά. Σε όλο το δρόμο ίδρωνα καταευχαριστημένος. Έσφιγγα γερά τις νάυλον σακούλες, είναι δικές μου, κανένας δεν μπορεί να μου τις πάρει! Για σήμερα τουλάχιστον, ΝΕΝΙΚΗΚΑΣΕ Τρόϊκα και Στουρνάρα.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.

Τώρα που γίναν πλήκτρα τα μολύβια

και τα βιβλία τώρα γίνανε οθόνες,

μας ξεφουσκώσανε όλα τα σωσίβια

από τη Χάρυβδη πάνω σε Λαιστρυγόνες.

Κι αφού δεν έχει κάποιο μέρος να πιαστώ

σε έναν κόσμο δίχως νόημα κανένα,

βρήκα τη ποίηση πολλά να μοιραστώ

πότε νηφάλια και πότε θυμωμένα.

Κι έχει αφορμές η ποίηση να θυμώνει

πολλές αιτίες, να δηλώνει αδικημένη,

σε ένα κόσμο που τους ποιητές πληγώνει

μια κοινωνία που βαθειά είναι νυχτωμένη.

Καστρινός.

Ήταν μια όμορφη - ζεστή βραδιά, από αυτές που μόνο η ποίηση μπορεί να σου προσφέρει. Και η ποίηση -τούτη τη φορά- του Θύμιου, μέσα στο παγωμένο απόβραδο ήτανε «θερμοφόρα» που ζέστανε τις καρδιές πλήθους συνδαιτυμόνων. Οι εικόνες και ο καταλυτικός λόγος του ποιητή στη παρουσία του νέου του βιβλίου, αδιάψευστος μάρτυρας.

Η αναφορά του συγγραφέα για το βιβλίο του:

Το ξέρω, φαίνεται και είναι παράξενο να μιλάμε μέσα σε αυτήν την πολύμορφη, πολύτροπη και πολυώδυνη κρίση για ποίηση. Τώρα που... οι δρόμοι της πείνας, της γύμνιας, της ανασφάλειας και του φόβου πλήθυναν πολύ. Τώρα που σκεφτόμαστε, ότι οι τρόποι που ακολουθήσαμε για να θεραπεύσουμε τα κακά αυτά, δεν μας οδήγησαν στους πραγματικούς σκοπούς. Σήμερα γέμισε σύννεφα ο ουρανός, βρέχει, βρέχει πολύ και κάνει κρύο. Κάθε μέρα διαβάζουμε αριθμούς, αναλύσεις οικονομικές, μετρήσεις και στατιστικές. Πού αλήθεια χωράει η ποίηση; Που θα μας χρησιμεύσει; Διερωτάται όμως κανένας, πώς, ενώ δεν είναι απαραίτητη και χρηστική στην καθημερινότητά μας, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις υψηλές τέχνες ; Κι όσον αφορά τη θέση της μέσα στη σημερινή αριθμολαγνεία, ας θυμηθούμε τον λόγο του Ελύτη, ότι η ποίηση είναι εκείνος ο χώρος, όπου δεν έχει πέραση ο αριθμός. Γιατί άραγε; Γιατί είναι η μητρική γλώσσα του ανθρώπινου γένους, όπως ο κήπος είναι παλιότερος από τον αγρό, η ζωγραφική από το γράψιμο, το τραγούδι από την ομιλία. Γι΄ αυτό και όταν διαβάζουμε ποίηση, μας δημιουργεί την εντύπωση, όχι πως ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο, αλλά κάτι που έχουμε μέσα μας και θέλαμε να το πούμε ή πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. Βέβαια, είναι δύσκολο να μάθει κανείς τη ζωή διαβάζοντας μόνο ποίηση. Ωστόσο, θα ήταν αρκετά τα ζητούμενα και τα ποθούμενα της καθημερινότητας, θα ήταν υπεραρκετά, αν ο άνθρωπος ήταν απλώς ένα ζώο. Αλλά, πιο μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και μια άλλη πείνα, μια άλλη γύμνια και μια άλλη ανασφάλεια, που ούτε η επιστήμη μπορεί να ικανοποιήσει, ούτε καμία οικονομική οργάνωση. Κάθε μέρα υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν δυστυχισμένοι, επειδή, ενώ τα έχουν όλα, τους λείπουν αυτά που βρίσκονται μέσα στα ποιήματα. Παράδοξο δεν ακούγεται; Κι όμως δεν είναι. Γιατί πίσω από κάθε πανοπλία μας περισσεύει το σκίρτημα του κορμιού και της καρδιάς, περισσεύει η συγκίνηση και η χαρμολύπη. Όλα αυτός, ο μέσα μας κόσμος, είναι ξάγρυπνος κι ανύσταχτος. Κι ο κόσμος αυτός, δηλαδή η ψυχή μας, αναπνέει όχι με την τυφλή λογική των λέξεων, αλλά με τη μουσική των λέξεων και την αναπάντεχη χρήση τους, δηλαδή αναπνέει με την ποίηση.

Ευθύμιος Πριόβολος.

ΟΧΙ ΟΡΕ ΔΕ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ.

Κι ύστερα σου λέει τι θέλει πάλι τώρα να μας πει ο Καστρινός;

Επειδή είναι Καστρινός – πάει να πει Αγγγελοκαστρίτης πάππου προς πάππου - κι όχι γιαλατζί μπρουτζόβλαχος να ’σαι σίγουρος ότι θα σου πει αλήθειες. Μπαίνει ο άλλος στο site του Αγγελοκάστρου και διαβάζει. Και διαβάζει αυτά που δεν διαβάζει αλλού.

Το σύστημα είμαστε εμείς. Όλοι μας. Είναι η κοινωνία, οι κώδικες, οι κανόνες λειτουργίας της. Είναι ο τρόπος ζωής και οι συνθήκες που επιλέξαμε. Άλλος λίγο, άλλος πολύ το επηρεάζουμε, το ανατροφοδοτούμε το τρέφουμε καθημερινά. Οι πράξεις μας, οι συμπεριφορές μας, οι επιλογές μας είναι η κινητήρια δύναμή του, το καύσιμό του. Μπήκες φίλε μου στο λούκι του συστήματος μη κρύβεσαι. Ο Καστρινός όμως έχει δική του φωνή. Όχι αλλουνού. Και σου γράφει αυτό που έχει να σου γράψει. Αυτό που δεν μπορείς να το συναντήσεις αλλού. Να όπως τούτο εδώ το παρακάτω που δεν γνώριζες.

Στο Αγγελόκαστρο πριν από μερικές μέρες, με πρωτοβουλία ορισμένων γονέων μαθητών και του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου, ξεκίνησε μια αξιόλογη προσπάθεια. Απηύθυναν κάλεσμα προς τους κατοίκους του χωριού με το οποίο όχι μόνο οι γονείς αλλά και όσοι άλλοι ήθελαν, μπορούσαν να προσφέρουν δωρεάν στο σχολείο πορτοκάλια και μανταρίνια από την παραγωγή τους, προκειμένου να μοιράζονται στους μαθητές στα διαλείμματα, ως συμπλήρωμα στο πρόγευμά τους. Την αρχή έκαναν οι ίδιοι προσφέροντας μια αρκετά μεγάλη ποσότητα φρούτων.

Η προσπάθεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα τόσο μεγάλη προσφορά, ώστε καθημερινά κάθε μαθητής να μπορεί να παίρνει δύο ή και 3 φρούτα, ενώ αυτό το οποίο δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στην παραπάνω πρωτοβουλία είναι και το ότι πολλοί μαθητές συχνά ζητούν περισσότερα από ένα φρούτο.

Είναι γνωστό πλέον σε όλους το πόσο σημαντικό είναι για την υγεία των παιδιών να συμπεριλαμβάνουν στην καθημερινή διατροφή τους φρούτα και ειδικά εσπεριδοειδή, ιδιαίτερα κατά τη χειμερινή περίοδο. Στις μέρες μας όμως, κυρίως λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες, αδυνατούν να παρέχουν στα παιδιά τους σωστό πρωινό ή πρόγευμα. Για το λόγο αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτή η σημασία και η αξία της προσφοράς αυτής, η οποία αξίζει κάθε έπαινο και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Ο Δ/ντής του Σχολείου. Βουγιουκλίδης Γιώργος

Κι όμως από Αγγελοκαστρίτες- γνωστούς και μη εξαιρετέους - μπήκε σε περεταίρω ανάλυση κι αυτό.

Γι’ αυτό σου λέω ρε μάγκα, κοιτάξτε γύρω σου. Θα δεις ανθρώπους που σκέφτονται, που αντιδρούν, που αγωνίζονται, που κάνουν σωστές επιλογές, που δεν παρασύρονται, που κοπιάζουν, που γίνονται μέρα με τη μέρα καλύτεροι, που προσπαθούν κάτι να πετύχουν, και είναι ανθρώποι που είναι δίπλα σου. Εσύ ρε πονηρέ γιατί το παίζεις διαφορετικός;

Τέρμα τα δίφραγκα. Οι μάσκες θα πέσουνε, και θα ξεμπροστιαστούνε πολλοί από εδώ μέσα.

Καστρινός.

ΑΚΡΙΒΑ ΦΥΛΑΧΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.

Ορίζοντες προσδοκίας γυρεύει πάντα η ποίηση. Και η ποιητική ενασχόληση του Θύμιου σίγουρα τέτοιους ορίζοντες ανιχνεύει. Κι ενώ έχει καταπιαστεί με τόσα είδη γραφής μέσα απ’ τα - πάνω απ’ τα είκοσι - βιβλία του, έρχεται τώρα και μας ξαναεκπλήττει και μας αποκαλύπτει το δίχως άλλο την περιπέτεια της ποίησης όπως είναι: Κατακλυσμιαία και ανθρώπινη!

Η αγωνία των φίλων και συνοδοιπόρων στο μακρύ και δύσβατο δρόμο της ποίησης σε χαροποιεί και είναι φορές που σε παρασύρει σαν φτερό στον αέρα, μέσα στο ουράνιο και γήινο σύμπαν του χρόνου. Έτσι όμως η στεγνή καθημερινότητά σου δροσίζεται καθώς σε ξεδιψούν λέξεις - στιγμές που κουβαλούν μέσα τους την ελπίδα και τη δύναμη για να ξυπνήσουν οι ανθρώπινες αισθήσεις και να αφυπνίσουν γεμίζοντας φως κάθε υπό ύπνωση νου.

Καλοτάξιδος φίλε και στη ποίηση. Εναγωνίος περιμένουμε την ικανή δύναμη του λόγου σου και μέσα από την ποίηση.

Καστρινός.
Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Ευθύμιου Πριόβολου

"ακριβό μου φυλαχτό - εικοσιτέσσερα ποιήματα"

Θα γίνει στις 11 Δεκεμβρίου 2013, ημέρα Τετάρτη και ώρα 7.00 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Ι. Ρέντη (Μπιχάκη 8, έναντι παλαιού Δημαρχείου, κεντρική πλατεία)

Τ η ν   ε κ δ ή λ ω σ η   θ α   π α ρ ο υ σ ι ά σ ο υ ν :

Κοντός Παναγιώτης, Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τ. Γεν. Γραμματέας του Παν. Αθηνών και Πρόεδρος της ΑΙΠΟΕ

Ιωακειμίδης Γεώργιος, Δήμαρχος Νίκαιας - Αγ. Ι. Ρέντη, Πολιτικός Μηχανικός

Χρυσογέλου - Κατσή Άννα, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Πριόβολος Ευθύμιος, Θεολόγος - Φιλόλογος

Ποιήματα μελοποιημένα από την καθηγήτρια μουσικής κ. Άννα Ντίζου θα ερμηνεύσει η Μαρίνα Μεμούσαϊ.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ 3 ΒΑΘΜΟΥΣ.

Σχόλιο του Καστρινού.

Ο χρόνος κυλάει, οι αγωνιστικές περνάνε και οι αντοχές ‘χτυπάνε κόκκινο’. Η κλεψύδρα τρέχει ανελέητα και μαζί της εξαντλούνται οι ελπίδες αγωνιστικής ανάκαμψης του ΑΧΕΛΩΟΥ. Πάλι ισοπαλία σήμερα στην έδρα του με το Δοκίμι, με μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια την είχε μέσα έξω.

Μοναδική ελπίδα είναι, ο αυτοσεβασμός και η κατανόηση των δυσκολιών που επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε, εξ' αιτίας της αδιαφορίας όλων στη κυριολεξία στο πρόσφατο παρελθόν, (τα επεσήμανα από εδώ απ’ το Καλοκαίρι) και τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Μόνοι μας φτάσαμε σε αυτό το σημείο, μόνοι μας πρέπει να βρούμε τη λύση. Με πρόσωπα και όχι μάσκες και προσωπεία. Με όραμα και όχι
«μπουρδολογίες» και ψευτομαγκιές στις καφετέριες. Με υπομονή και όχι αποχαύνωση. Με ελπίδα αλλά όχι ματαιοδοξία. Γιατί ο ΑΧΕΛΩΟΣ είναι καημός, αλλά ποτέ μιζέρια.

Κώστας.

ΣΤΩΝ ΑΘΛΙΩΝ ΓΗΡΑΤΕΙΩΝ ΤΗ ΚΑΤΑΦΡΟΝΙΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Έκλεισα ολόκληρα τριανταπέντε χρόνια εργάσιμα, μάζεψα κουτσά στραβά τα δέκα χιλιάδες πεντακόσια ένα ένσημα, βαριά κι ασήκωτα και ανθυγιεινά και καλοπληρωμένα, και μπήκα στο περίμενε να πάρω μια σύνταξη ικανοποιητική. Μάλιστα άρχισα κι έκανα και όνειρα. Θ’ αράξω κάτω στο χωριό, και από εκεί θα εξορμάω για τα ταξίδια που στερήθηκα μαζί με την συμβία μου. Το μεγαλύτερο όμως όνειρο ήτανε να βοηθήσω πρώτα τα παιδιά, για να σταθούνε στα ποδάρια τους με θάρρος και αξιοπρέπεια.

- Εσύ θα πάρεις τη μισή την σύνταξη! Έλεγα στη κόρη μου να παίρνει δύναμη, σαν πήρε το πτυχίο κι έψαχνε απεγνωσμένα για δουλειά.

Και στον γιό έταζα ολόκληρη την επικουρική. Με «Επικούρεια» δε γαλήνη αντιμετώπιζα τις προστριβές τους, που ήθελαν να πάρει τη μισή κανονική ο γιός και η κόρη την επικουρική.

Ήρθαν όμως οι κυβερνήσεις του μνημονίου, πρώτα του Γιώργου του προφέσορα του αρχιληστή, κι έπειτα του ΑντωνοΒενιζέλου και έλυσαν μιας και καλής αυτό το πρόβλημα. Έκοψαν την κύρια σύνταξη στο μισό και καταργήσανε τελείως την επικουρική!

Και είμαι τώρα να με κλαίνε οι ρέγγες. Ούτε τη σύνταξη τη βγάλανε ακόμα, για να δημιουργήσουνε για φέτος το περιβόητο πρωτόγεννες πλεόνασμα, και δουλεύω ακόμα σα σκυλί, κι ενώ δούλευα μια ζωή για να απολαμβάνουν οι προηγούμενες γενιές μια αξιοπρεπή σύνταξη τώρα δεν υπάρχει κανείς να δουλέψει για να πάρω κι εγώ την δική μου. Βλέπεις τώρα δεν υπάρχουνε δουλειές. Ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι που νόμιζαν ότι είχαν δεμένο τον γάϊδαρό τους, έμειναν οσονούπω τώρα κι αυτοί με το σαμάρι.

Που να τον πεις λοιπόν τον πόνο σου και ποιος να τον ακούσει, αφού ο καθένας έχει το δικό του βάσανο. Το καφενείο με το μαχαίρι κομμένο. Και να μπορούσες, αντέχεις να βλέπεις το φίλο σου τον καφετζή να κλαίγεται πίσω από τον πάγκο σε ένα μαγαζί χωρίς πελάτες;

Πάω λοιπόν τώρα τελευταία κι εγώ στην πλατεία, όπου μόλις σκάσει λίγο μύτη ο ήλιος μαζεύονται όλοι οι γέροι της περιοχής κι αρχίζουν το σκούξιμο σαν το χορό αρχαίας τραγωδίας.

-Αλί κι αλίμονό μας, τι πάθαμε οι έρμ.

-Οϊμέ τι θ’ απογίνουμε, χωρίς τα βασικά.

Πέρασε όμως ένας απ’ το Δήμο και μας συνέστησε να πάμε στα ΚΑΠΗ να κλάψουμε, που είναι πολλοί εκεί και κλαίνε όλοι μαζί, γιατί εδώ αμαυρώνουμε της πόλης την εικόνα!

Αλλά και στα ΚΑΠΗ μας έδιωξαν, αφού η καθαρίστρια κουράστηκε να ακούει συνέχεια κλάματα και παράπονα. Είχε αρκετά απ’ αυτά στο σπίτι της μας είπε.

Τώρα παίρνω «παραταρία» τους δρόμους και τα στενά μονολογώντας.

-Ποιος βλάκας είπε ότι «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Μαγείρευα μια ζωή και να τα χάλια μου..
Κι εκεί σε ένα δρόμο χθες το βράδυ ήτανε που συνάντησα μπροστά μου το τρόλεϊ μ’ αυτή τη νέα μόδα, που γράφουνε επάνω στίχους του Καβάφη.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια. Έγραφε επάνω.

Πήρα ανάποδες, δεν άντεξα. Εσείς τα παίρνατε είπα μέσα μου κουφάλες, να μη χαρώ εγώ ποτέ τα χρόνια.  Έσκυψα, πήρα μια πέτρα και την εξεκσφενδόνισα με δύναμη στο τρόλεϊ με το στίχο. Με ψάχνει τώρα λέει ο οδηγός κι ο οργανισμός, να τους πληρώσω τη ζημιά που τους προξένησα.

Θα τα πάρουνε κι αυτοί απ’ τη παχυλή τη σύνταξη, όταν και όποτε την πάρω.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

Η ΚΟΜΠΙΝΑ. ( να μη ξεχνάμε και τη ποίηση)

Πριν έρθουν τα μνημόνια ο φίλος μου ο Αντρέας
είχε δουλειά, είχε λεφτά κι έτρωγε πάντα κρέας,
στο σούπερ μάρκετ έμπαινε και σήκωνε τα ράφια
κι ήθελε τα χορταρικά φρέσκα, απ’ τα χωράφια.

Ήθελε και πανάκριβα ρούχα, μόνο «Αρμάνι»
και από οίκους ραπτικής για τη κυρά φουστάνι,
Κι έπειτα έμεινε άνεργος, τέλειωσαν οι παράδες,
δεν του ’μειναν ούτε ψιλά από τους κουμπαράδες.

Αυτός που πάντα τρέφονταν με ψάρια τεφαρίκια
τώρα δεν έχει ένα ευρώ να πάρει ούτε φιστίκια
πήραν φωτιά τα γάλατα, στα ύψη το γιαούρτι,
και σφίγγει το ζωνάρι του και γίνεται μπαρούτι.

Κάποια στιγμή δεν άντεξε τα πήρε στο κρανίο
και χταποδάκι ζήτησε ψητό στο Καφενείο.
Δέκα ογδόντα γύρεψε, ο καφετζής «φαρμάκι»
λες και απευθυνόντανε σε κάποιο Μποδοσάκη.

«Πίσω!» αναφώνησε ευθύς, βάλτο εκεί που ξέρεις
τσίπουρο μ’ ένα «τίποτα» και πάλι να μου φέρεις
Θα πάω να πάρω εγώ μεζέ στα ράφια στα ληγμένα,
που τα πουλάν μισοτιμής, τουτέστι «σκοτωμένα»

Δεν βρήκε κι έμεινε άπραγος, τον έκοβε και η πείνα
και τότε του ’ρθε στο μυαλό να κάνει την «κομπίνα»,
παίρνει κονσέρβα απ’τις καλές τη βάζει στα ληγμένα
στο καφενείο τη μοίρασε, μου πρόσφερε κι εμένα.

Κι έβαλε και στον πειρασμό τη πρόστυχή μου πένα
να γράψει είναι πιο νόστιμα ληγμένα και κλεμμένα.

Καστρινός.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΗΣ ΣΦΥΡΙΧΤΡΑΣ.

Οργή αλλά και Έντονος προβληματισμός για τη διαιτησία της χθεσινής αναμέτρησης απέναντι στο ΚΕΡΑΥΝΟ Γαβαλούς υπάρχει στο στρατόπεδο του ΑΧΕΛΩΟΥ Αγγελοκάστρου. Η διοίκηση των Αγγελοκαστριτών εξέδωσε Ανακοίνωση διαμαρτυρίας κατά της διαιτησίας κάποιου ανεκδιήγητου Χρέλια ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΝΤΑΣ κλοπή βαθμών εκ προθέσεως.

                              Ανακοίνωση διαμαρτυρίας.

"Για ένα ακόμη παιχνίδι γίναμε μάρτυρες μιας κακής διαιτησίας κατά της ομάδας μας. Ο διαιτητής κ. Χρέλιας με τις αποφάσεις του κατάφερε όχι μόνο να αλλοιώσει το αποτέλεσμα στον αγώνα με τον Κεραυνό Γαβαλούς, αλλά και να μας κάνει να σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά να αποχωρήσουμε ακόμα και από το πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας. Σα διοίκηση η οποία αποτελείται από νέους ανθρώπους θα θέλεαμε να σας ενημερώσουμε ότι στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες που διέρχεται η χώρα μας, εμείς στεκόμαστε αρωγοί καταναλώνοντας αρκετό χρόνο και χρήμα.

Τους κόπους μας δε θα τους αφήσουμε να τους κατακρεουργήσει κανένας διαιτητής. Δε ζητάμε εύνοια, αλλά στα παιχνίδια της ομάδας μας οι διαιτητές να λειτουργούν με ίσα μέτρα και ίσα σταθμά.

Στο άμεσο μέλλον διαιτησία σαν τη σημερινή θα μας οδηγήσει οριστικά στην αποχώρηση της ομάδας από το πρωτάθλημα.

Αυτό ίσως είναι πιο δίκαιο από το να οδηγηθούμε στην παρακάτω κατηγορία θέλοντας και μη, ενώ δεν το αξίζουμε".

Εκ της Διοικήσεως του ΑΧΕΛΩΟΥ Αγγελοκάστρου.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΑΝΤΕ- Χ- ΕΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ.

Ο φετινός ΑΧΕΛΩΟΣ δεν μπορεί να ζει σε συννεφάκια παλαιότερων καλών εποχών, αλλά προσπαθώντας κάθε αγωνιστική για την επιβίωση και τη σωτηρία στην κατηγορία, επιτυγχάνοντας και κάποιες μικρές υπερβάσεις όπως η σημερινή ισοπαλία με τον πρωτοπόρο στη βαθμολογία ΚΕΡΑΥΝΟ Γαβαλούς μέσα στη Γαβαλού. Όποιος θέλει να ζει στο… συννεφάκι του με τις αναμνήσεις της περσινής καλής πορείας( 4η θέση και άνετη παραμονή στην κατηγορία) θα πρέπει να επανέλθει στην πραγματικότητα διότι τα δεδομένα φέτος είναι τελείως διαφορετικά

Ούτε νομίζω ότι έχει και κανένα νόημα στην παρούσα φάση να συζητάμε ξανά και ξανά για την ευθύνη πως έχει έρθει η ομάδα στην παρούσα κατάσταση. Ο καθένας έχει την άποψή του επ’ αυτού, και όλα και όλοι κρίνονται. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ όμως, συνεχίζει να ζει, προσπαθεί να επιβιώσει και να βγει όρθιος από την κρίση. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, αλλά τουλάχιστον το παλεύει με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει

Το θετικό είναι ότι τουλάχιστον ο Αγγελοκαστρίτης γνήσιος φίλαθλος δείχνει να αντιλαμβάνεται τι πραγματικά συμβαίνει. Γι’ αυτό και εκτιμά ακόμη και τα μικρά, ταπεινά και πολλές φορές στοιχειώδη (όπως η σημερινή ισοπαλία) που μπορεί να κάνουν οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι πρέπει πάντα, τουλάχιστον να ιδρώνουν, να μοχθούν και να ματώνουν. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού στην προσπάθεια του ΑΧΕΛΩΟΥ για να παραμείνει όρθιος, όπως επίσης και η βοήθεια των φιλάθλων στην έδρα του, το πιο ισχυρό όπλο που θα χρειαστεί για να παραμείνει στη κατηγορία η ομάδα.

Καστρινός.



Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ.

Το χρονογράφήμα του Σαββάτου.

Ξαναμαζευτήκανε που λέτε οι «προφέσορες» στου Μαξίμου και προσπαθούν να λύσουν ένα βασικά άλυτο πρόβλημα. Πως θα κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά.

Προσπαθούν να φέρουν τούμπα τους τροϊκανούς με κάτι κλούβια αυγά απ’ τα Μέγαρα, αλλά αυτοί κάτι τέτοια δεν τα μασάνε. Έχουν σαφή εντολή από τ’ αφεντικά:

-Να ψοφήσουν οι απατεώνες! Κι έτσι τζάμπα χάνουν τον καιρό τους και συζητάνε και ξαναπριονίζουν τα πριονίδια. Η απόφαση είναι ειλημμένη και το πρόβλημα είναι πως θα την σερβίρουν. Με παγάκια ή σκέτη , σπέσιαλ ψητή με σταγόνες απελπισίας ή στο φούρνο με μπόλικο κρεμμύδι που φέρνει και δάκρυα .

Γιατί ας μη γελιόμαστε τα μόνα μέτρα που έχουν αντίκρισμα γι’ αυτούς είναι το χαράτσι και το κούρεμα μισθών και συντάξεων. Ήδη οι συνταξιούχοι και όσοι απομείναν εργαζόμενοι έχουν κουρευτεί με την ψιλή αλλά η τρόικα και παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών τους θέλουν όλους γουλί.

Και λένε οι «πολιτικάντηδες» ορθώνοντας τάχα το ανάστημά τους, αντιτάσσοντας ότι θα έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα». Αλλά αυτό πιά ούτε σαν ανέκδοτο δεν περνάει.

Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα αφού έχασε τα τελευταία ξεφτίδια αξιοπιστίας σέρνεται πια όπως στο κάμπο το φίδι. Και δαγκώνει επικίνδυνα, και δηλητηριάζει το λαό.

-Κι η αντιπολίτευση!!!

-Ναι και η αντιπολίτευση. Γιατί είναι ωραία να είσαι αντιπολίτευση. Να κάθεσαι στον θρόνο σου σαν τον Δία και εξαπολύεις τους κεραυνούς σου επί δικαίων και αδίκων.

- Είστε ανίκανοι, είστε επικίνδυνοι, παραιτηθείτε!

Αυτή είναι η μόνιμη επωδός όλων των αντιπολιτεύσεων στην Ελλάδα και αρχίζει την επομένη των εκλογών. Ξεχνάει κανένας τον νυν προφέσορα του Χάρβαρντ, το Γεώργιο τον εκγυμνασμένο τον «λεφτά υπάρχουν». Κατέβαινε σε κάθε διαδήλωση και φώναζε του Καραμανλή να του παραδώσει την εξουσία.

Κι εκείνος «ο μπουχέσας» άλλο που δεν ήθελε να του δώσει το πηδάλιο. Το πήρε ο Γιώργος και το περιεργαζότανε. Εκατό μέρες του πήρε για να καταλάβει πως δούλευε (αυτό ήταν το πρόγραμμα των εκατό ημερών που έλεγε) και το καράβι πήγε «φούντο στα ρηχά» αλλά ο Γεώργιος ο καπετάνιος το θεώρησε μεγάλη επιτυχία γιατί δεν πήγε «άπατα» και γυρνά όλον τον κόσμο και διηγείται τα κατορθώματά του.

Ας αφήσουμε όμως τον περιπλανώμενο προφέσορα γιατί μας ανεβαίνει και η πίεση, για να επιστρέψουμε στην αντιπολίτευση και στον Αλέξη με το μαλλί αλά Τραβόλτα.

Εγώ λέω ότι κι αυτός περιμένει από τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Κι ας γίνεται καρμπόν ο μακαρίτης ο Ανδρέας που μόλις εξασφάλισε ο γεροΚαραμανλής την δημοκρατία ήλθε κι έκατσε τσάμικος ταμπάκος. Έχει όμως υπομονή το παιδί. Οσονούπω σου λέει τα πράγματα θα αλλάξουν. Το πλοίο θα πιάσει κάποτε λιμάνι ή θα το βυθίσουν οι δανειστές για να εισπράξουν τ’ ασφάλιστρα. Ούτως ή άλλως κατά πως δείχνουν τα πράγματα, μη υπάρχοντος πια καπετάνιου, διότι ο Αντώνιος ο μέγας απ’ ότι φαίνεται τα «έφαγε τα ψωμιά του» ο Αλέξης θα είναι ο μέλλων καπετάνιος της φρεγάτας ή μάλλον της ψαρόβαρκας.. Και τότε θα έρθουν οι ονειρεμένες ημέρες. Διότι θα φορολογήσει τον πλούσιο με εισόδημα από δύο έως είκοσι χιλιάδες ευρώ ή μπορεί και σε δραχμές, δηλαδή εμένα που θα έχω πάρει τα καθυστερούμενα δυόμιση χρόνων απ’ τη σύνταξη που εδώ και δύο χρόνια ακόμα την περιμένω. Γιατί οι άλλοι οι λεφτάδες θα έχουν φύγει με τα λεφτά τους μόλις η βάρκα αρχίζει και κουνάει με τον Αλέξη στη τιμονιέρα.

Είναι όλα ετούτα η δεν είναι εφιάλτης στο δρόμο με τις λάσπες, που πατάω κάθε πρωί σε κεντρικό Δήμο του λεκανοπεδίου για να πάω στη δουλειά, να πάρω κι αν θα τα πάρω, «τρείς κι εξήντα»;

Μπούτβας Κώστας - Καστρινός.

ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΠ' ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ Ο ΑΧΕΛΩΟΣ.

Πόσο χαμηλά έπεσε, τελικά, ο πήχης της αξιοπρέπειας;

Υπό κανονικές συνθήκες , θα έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη άπαντες όσοι ασχολούνται φέτος με τον ΑΧΕΛΩΟ, για το διασυρμό μετά και τον αποκλεισμό απ’ το θεσμό του κυπέλλου Αιτωλ/νιας από τη φλόγα Παλαιομάνινας ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, μέσα στο Αγγελόκαστρο.

Τίποτα όμως, δε γίνεται φυσιολογικά πια σε αυτό το σωματείο… Κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες για την ανεπάρκεια της ομάδας.

Ντροπή…

Η ομάδα πέταξε λευκή πετσέτα; Είναι ντροπή να ανεχόμαστε ακόμα την κοροϊδία ότι λειτουργούμε σαν φυσιολογική ομάδα.

Το όραμα έχει χαθεί. Προσπαθούν να απαξιώσουν πλήρως την ομάδα, να μας κοιμίσουν και να τους δώσουμε ‘λευκή επιταγή’ για τον επερχόμενο υποβιβασμό;
Δεν υπάρχει, όμως, περίπτωση να δεχτούμε το «στημένο σενάριο» ότι οι δυνατότητες του Αγγελοκάστρου να έχει ομάδα στην Α’ κατηγορία δεν είναι υπαρκτές.

Ντροπή.

Καστρινός.

Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ. (επετειακό αφήγημα)

Σαν σήμερα τα ξημερώματα, πριν 71 χρόνια στις 26 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 1942,έγινε η Κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, και ήταν μία από τις μεγαλύτερες πράξεις δολιοφθοράς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκανα «ζαπινγκ» σήμερα στις ειδήσεις σ' όλα τα κανάλια. Καμιά αναφορά για τούτη την ιστορική στιγμή. Βλέπεις εκείνες οι στιγμές ήταν από τις λίγες που δεν είχε διχασμό, που κάθε βράδυ αυτοί πουλάνε μέσα απ’ τις οθόνες. Τέλος δεκαετίας του 70 υπηρετώντας τη θητεία στο στρατό, βρέθηκα αρχιφύλακας σ’ ένα φυλάκιο εκεί κοντά στο Γοργοπόταμο, στην άλλη μεγάλη γέφυρα του τραίνου, τη γέφυρα της Παπαδιάς. Εκεί έγραψα τότε το παρακάτω αφήγημα, που το παρουσιάζω εδώ για πρώτη φορά. Φόρο τιμής σ’ εκείνο το μεγάλο γεγονός και στην ομόνοια του λαού μας.

Τα τρένα σφύριζαν πάνω από την Γέφυρα σαν διέσχιζαν την χαράδρα του Γοργοπόταμου. Οι φαντάροι με ενθουσιασμό, ξέγνοιαστοι και όλο χαρά, λες και πήγαιναν εκδρομή, γελούσαν πειράζονταν και χαιρετούσαν την μικρούλα που είχε πιάσει την πλαγιά δίπλα στην γέφυρα και χαίρονταν αυτό το πράμα που ήταν σαν πανηγύρι. Έβλεπε στα στοιβαγμένα με φαντάρους βαγόνια των τρένων την ταμπέλα « 10 άλογα-50 Άντρες», της έρχονταν περίεργο και γελούσε. Έπειτα ήρθε ο βομβαρδισμός. Ήταν δίπλα στην Σιδηροδρομική Γέφυρα του Γοργοπόταμου. Θα την βομβάρδιζαν! Αλλά τελικά τους ήταν πιο χρήσιμο να μείνει άθικτη η γραμμή.

Και ήρθαν έπειτα οι Ιταλοί στο χωριό και φύλαγαν την Γέφυρα. Ένα βράδυ όμως είδα δύο ξένους που μιλούσαν με νοήματα με τον πατέρα μου. Οι ξένοι στην περιοχή ποτέ δεν μου τραβούσαν την προσοχή εξάλλου το σπίτι μας εκεί στα ριζά της γέφυρας ήταν και χάνι. Όλο ξένοι περνούσαν. Τώρα μάλιστα είχε πολλούς Ιταλούς.

Που να φανταστώ τι συζητούσαν. Που να ξέρω ότι σχεδίαζαν να ρίξουν την Γέφυρα του Γοργοποτάμου. Που να ξέρα ότι ο πατέρας μου γνώριζε τον Ζέρβα προσωπικά.

Την νύχτα της 25ης Νοεμβρίου δεν κοιμόμουνα. Κανένας δεν κοιμόταν τούτη τη βραδιά. Σε μια στιγμή ακούω μια φωνή μέσα στην νύχτα να λέει. «Ρίξ' τη φωτοβολίδα να προχωρήσει ο στρατός».

Πρέπει να ήτανε το συνθηματικό. Όλη η χαράδρα έλαμψε. Σε λίγο μια τεράστια έκρηξη ακούστηκε τραντάζοντας το σπίτι απ' τα θεμέλια. Τα πιάτα έπεφταν από τα ράφια, και οι σοφάδες γέμισαν το πάτωμα. Κανείς δεν μίλαγε. Τι να έγινε! Έριξαν την γέφυρα! Τώρα τι κάνουμε ;

Την άλλη μέρα σαν ξημέρωσε .. Οι πιο πολλοί οι χωριανοί φοβήθηκαν και έφυγαν. Πήγαν σ' άλλα χωριά σε συγγενείς τους. Μα εμείς τελικά μείναμε εκεί.

Πρωτοπαλίκαρα του Ζέρβα έσφαξαν επτά Ιταλούς που φυλούσαν το δεξί φυλάκιο της Γέφυρας. Άλλοι επτά Ιταλοί κρύφτηκαν στα πηγάδια να σωθούν ήταν τα πρώτα νέα που ήρθαν το πρωί.

Μετά από λίγο ακούστηκαν βήματα. Ήρθαν και πήραν την μάνα μου και την φυλάκισαν στον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Εγώ έμεινα σπίτι με τα αδέρφια μου, μιας κι ο πατέρας μου είχε κρυφτεί. Φοβόταν τα αντίποινα. Τους άντρες τους σκότωναν τότε και άφηναν μόνο τις γυναίκες και τα παιδιά. Οπλίστηκα με θάρρος και πήγα στον Σταθμό. Άρχισα να κλαίω και να παρακαλάω τους φύλακες να ελευθερώσουνε την μάνα μου. Οι φύλακες με λυπήθηκαν, δεν είχαν κι εντολή να την κρατήσουν κι έτσι την άφησαν ελεύθερη .

Έφτασε το μεσημέρι, και σε λίγο ακούσθηκαν τα άρβυλα από τους φαντάρους στην γέφυρα. Έτρεξα στη λότζα και σε λίγο φάνηκαν οι Ιταλοί στρατιώτες.Τους ακολουθούσαν οι δεκατρείς μελλοθάνατοι. Μπροστά ο παπάς με τα Άγιο δισκοπότηρο, πίσω ένας Έλληνας καθηγητής, δεν φορούσε χειροπέδες, και στην συνέχεια άλλοι δώδεκα Έλληνες πατριώτες. «Που τους πάνε μάνα;» Η μάνα δεν απαντούσε! Χάθηκαν περπατώντας μέσα στην χαράδρα του Γοργοπόταμου!

Πέρα μακριά απ' την γέφυρα άκουσα τους πυροβολισμούς. Πολυβόλο ήταν είπε η μάνα. Τον ήξερα αυτόν τον θόρυβο. Το άκουγα όλο το προηγούμενο βράδυ. Σε λίγο άκουσα πάλι ...; μπαμ, μπαμ.. μπαμ.. δεκατρείς πιστολιές. Ήταν η χαριστική βολή.

Σε λίγο να' σου πάλι οι Ιταλοί στο σπίτι. Ήθελαν να μεταφέρουν τους νεκρούς και έψαχναν μεταφορικό μέσο. Ήτανε τώρα η σειρά του αδελφού μου.

Πήραν τον αδελφό μου με το κάρο και τον οδήγησαν στην γέφυρα. Εκεί με κάτι χωριανούς φόρτωσαν τους νεκρούς και τους μετέφερε στο νεκροταφείο στην Λαμία κι όλους τους έριξαν σε έναν λάκκο!

Ο αδελφός μου γύρισε το βράδυ κι ήταν το κάρο πλημμυρισμένο απ' τα αίματα.

Σαν βρήκε πάλι τον ρυθμό της η ζωή οι Ιταλοί έφυγαν, και την περιοχή πλέον την κατάκλυσαν Γερμανοί που άρχισαν να χτίζουν ξανά την γέφυρα. Στην πέτρινη γέφυρα είχαν μεγάλο μπλόκο.

Η γέφυρα σε σαράντα ημέρες χτίσθηκε και μπήκε ξανά σε λειτουργία.

Έβλεπα τα εμπορικά τα τρένα να περνούν και μέσα απ' τις χαραμάδες των βαγονιών «λυσσασμένους» Γερμανούς φαντάρους να αφρίζουν, λόγω της ζέστης της Αφρικής που πολεμούσαν , όπως μας έλεγε ο πατέρας μας.

Σαν έφυγαν οι Γερμανοί με την απελευθέρωση, κανείς δεν έλειπε από την οικογένειά μας , παρόλο που βρέθηκε στο κέντρο του πολέμου. Το χάνι λειτουργούσε, πάλι όπως παλιά κι ήταν συνέχεια ανοιχτό στους ξένους. Μια μέρα είδε κάποιον με μούσι στην ταβέρνα. Η μάνα μου τον φίλεψε και του έβαλε να φάει. Ήταν μεγάλη παρέα. Σαν να φυλάγονταν από κάτι! Δεν ανέβηκε στον πάνω όροφο που του είπαν να τον φιλοξενήσουν. Φυλάγονταν! Περίεργος μου Φάνηκε. «Ποιος είναι αυτός μάνα;» «Ο Άρης είναι μην μιλάς μου είπε εκείνη». Είχε ξεκινήσει πια ο φονικός εμφύλιος.

Οι σπιούνοι βρήκανε την ευκαιρία να βγάλουνε τα απωθημένα τους και ο Φόβος ήτανε πολύ μεγάλος. Τα δύο αδέλφια μου χάθηκαν και τα θεωρούσαν νεκρά. Κατέβηκαν όμως κάτω στην Αθήνα για να γλυτώσουν το κακό. Οι αντάρτες που στρατολογούσαν τα μεγάλα αγόρια νόμιζαν ότι τους έκρυβα εγώ.

Μια μέρα έπιασαν την μάνα μου κάτι χωριανοί και της είπαν: «Οι αντάρτες θα το φάνε το παιδί .. δίωξτο απ' το σπίτι για να το γλιτώσεις». Να κάπως έτσι βρέθηκα εδώ σε τούτο το χωριό, που ήτανε τότε παντρεμένη μια αδερφή της μάνας μου. Παντρεύτηκα Ιούλιο του 47 κι έμεινα εδώ με τον Αντώνη μου για πάντα. Μην σώσει γιέ μου και ξανάρθουν τέτοιες εποχές.

Τούτα μου διηγούτανε μια Χειμωνιάτικη βραδιά δίπλα στη σόμπα η θειαΣτρατούλα, η γυναίκα του μοναδικού καφετζή του μπαρπαΑντώνη σ' ένα χωριό του Μπράλου κείνα τα χρόνια της στρατιωτικής θητείας μου στο φυλάκιο της γέφυρας της Παπαδιάς, μικρή απόσταση απ' το Γοργοπόταμο, σαν ανεβαίναμε τα βράδια με τα πόδια στο χωριό, κάπου μια ώρα δρόμο απ' το φυλάκιο της γέφυρας, να πάρουμε τηλέφωνο στα σπίτια μας και ν' απολαύσουμε λίγο απ' το υπέροχο κρασί του.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.