Το χρονογραφημα του Σαββατου.
Με την αλμύρα της θάλασσας κολλημένη πάνω μου, και καφεδάκι δίπλα μου ακουμπισμένο στο πλαστικό θαλασσινό τραπεζομάντηλο. Δυό μικρά ατίθασα γατιά είναι ξαπλωμένα στα πόδια μου,(τα Συριζάκια) χορτασμένα από βόλτα και παιχνίδι, σηκώνονται που και που και παρατηρούν μια ακρίδα, ένα πουλί, μετά ξανακάθονται. Έχουμε γίνει φίλοι πια παρά την αρχική κλοτσοπατινάδα λόγω ανατρεπτικής συμπεριφοράς, απ’ όπου προέκυψε και τ’ όνομά τους. Που και που, κάποιο ξεραμένο αρμυρίκι ξεστρατίζει και σκάει δίπλα τους, το περιεργάζονται, αποφασίζουν ότι δεν είναι του γούστου τους και ξαναρχίζουν τα παιχνίδια τους. Κι έχει μια γλυκιά ησυχία. Μια καρακάξα ακούγεται στα γύρω δέντρα, κι ένας τζίτζικας αρχίζει πρωί-πρωί να τραγουδάει κάπου δίπλα μου, ενώ ο ήλιος σκάει μύτη σιγά-σιγά πίσω απ’ το καταπράσινο βουνό..
Δε θα μπορούσε να’ ναι πάντα έτσι η ζωή; Να ξυπνάς το πρωί, να κάθεσαι κάτω απ’ τ΄αρμυρίκια και να κάνεις τον προγραμματισμό της μέρας σου, ένα κομμάτι φύσης μέσα στη φύση και συ.. Δε θα μπορούσε να ναι πάντα έτσι η ζωή;
Μετά όμως σκέπτομαι και τ’ άλλο: Αν ήτανε η ζωή μας πάντα έτσι, πάλι κάτι άλλο δε θα ζητάγαμε; Πάλι δε θα ψαχνόμασταν και σίγουρα δε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη γαλήνη της σιωπής; Και τούτη τη μαγεία γύρω μας μήπως τη νιώθουμε μόνο επειδή την έχουμε χάσει; Συνηθισμένοι στην πολύβουη ζωή μας και στον εκνευρισμό της, κυνηγώντας πάντα το χρόνο που ποτέ δε φτάνει;
Κι εδώ ο χρόνος δείχνει να’ ναι απέραντος, σα να μεγαλώνουνε οι μέρες και να χωράνε όλα στην αγκαλιά τους, και να προλαβαίνουν να γίνονται όλα, κι αν δεν προλαβαίνουν να γίνουν να λες δεν πειράζει ρε αδερφέ υπάρχει και το αύριο.... Γιατί κάτω απ’ τα αρμυρίκια μπορείς να φανταστείς το αύριο... Με έναν ήλιο να σκάει χαμόγελο από ψηλά και να σου λέει δεν είμαι εγώ η τρόικα πάρε ξανά ένα δάνειο χρόνου, πάρε μια καινούργια μέρα, να κάνεις όσα δεν έκανες εχτές...
Κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια, το αύριο δεν είναι γκρίζο και κατάμαυρο. Κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια το αύριο δείχνει υπόσχεση, δε δείχνει απειλή....
Καστρινός.
Δε θα μπορούσε να’ ναι πάντα έτσι η ζωή; Να ξυπνάς το πρωί, να κάθεσαι κάτω απ’ τ΄αρμυρίκια και να κάνεις τον προγραμματισμό της μέρας σου, ένα κομμάτι φύσης μέσα στη φύση και συ.. Δε θα μπορούσε να ναι πάντα έτσι η ζωή;
Μετά όμως σκέπτομαι και τ’ άλλο: Αν ήτανε η ζωή μας πάντα έτσι, πάλι κάτι άλλο δε θα ζητάγαμε; Πάλι δε θα ψαχνόμασταν και σίγουρα δε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη γαλήνη της σιωπής; Και τούτη τη μαγεία γύρω μας μήπως τη νιώθουμε μόνο επειδή την έχουμε χάσει; Συνηθισμένοι στην πολύβουη ζωή μας και στον εκνευρισμό της, κυνηγώντας πάντα το χρόνο που ποτέ δε φτάνει;
Κι εδώ ο χρόνος δείχνει να’ ναι απέραντος, σα να μεγαλώνουνε οι μέρες και να χωράνε όλα στην αγκαλιά τους, και να προλαβαίνουν να γίνονται όλα, κι αν δεν προλαβαίνουν να γίνουν να λες δεν πειράζει ρε αδερφέ υπάρχει και το αύριο.... Γιατί κάτω απ’ τα αρμυρίκια μπορείς να φανταστείς το αύριο... Με έναν ήλιο να σκάει χαμόγελο από ψηλά και να σου λέει δεν είμαι εγώ η τρόικα πάρε ξανά ένα δάνειο χρόνου, πάρε μια καινούργια μέρα, να κάνεις όσα δεν έκανες εχτές...
Κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια, το αύριο δεν είναι γκρίζο και κατάμαυρο. Κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια το αύριο δείχνει υπόσχεση, δε δείχνει απειλή....
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου