Σκοπός του συλλόγου είναι: « η σύσφιξη των δεσμών και των σχέσεων και η τακτική επικοινωνία, η ανάπτυξη μεταξύ τους πνεύματος αλληλεγγύης, φιλίας και συναδελφικότητας. Η διατήρηση, καλλιέργεια και διάδοση των ηθών, εθίμων και παραδόσεων της γενέτειρας. Η κοινή προσπάθεια για την επιτυχία παντός έργου που θα αφορά στη βελτίωση για ανάπτυξη του ηθικού, πολιτιστικού, μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου των Αγγελοκαστριτών του λεκανοπεδίου Αττικής». Δεν τα λέω εγώ αυτά, το άρθρο δύο του καταστατικού τα γράφει του συλλόγου. Που να μας πάρει και να μας σηκώσει όλους μας.
Τι φταίει ορέ Αγγελοκαστρίτες; Το νερό της μεγάλη βρύσης, καμιά πανάρχαια κατάρα η τα φάρμακα απ’ τα καπνά παλιά, και τα χαλάμε όλα εκεί που πάμε κάτι να φτιάξουμε.
Αυτά εδώ παραπάνω που γράφει το καταστατικό δεν είναι ωραία και καλά; Δε θέλουμε να υπάρχουμε και να βλεπόμαστε τουλάχιστον, μέσα σ’ αυτό το χάος της Αθήνας; Δε θέλουμε να γνωριστούμε αρκετοί που μόνο ονόματα ακούμε και δεν ξέρουμε ποιος είναι। Δε θέλουμε να γνωριστούνε τα παιδιά μας που κατεβαίνουν και θα κατεβαίνουν στο χωριό σαν ξένοι ανάμεσα σε ξένους; Τι Θέλουμε Αγγελοκαστρίτες απ’ τη ζωή μας τελικά; Πού είναι όλοι οι χωριανοί, που αρχικά έτρεξαν στο Σύλλογο, βοήθησαν και παραβρίσκονταν παντού; Τι φταίει ορέ λεβέντες γι’ αυτή τη παταγώδη αποτυχία του συλλόγου, που φάνηκε ξεκάθαρα στο φετινό ετήσιο χορό; Φταίνε οι πρόεδροι, οι σύμβουλοι, όλοι αυτοί που ανακατεύονται, ποιος φταίει τελικά;
Λάθη, παράπονα, συμπάθειες κι αντιπάθειες, υπήρχανε, υπάρχουνε και θα υπάρχουν πάντα και παντού. Τι δουλειά έχουνε όμως όλα αυτά, μ΄ αυτά που μέχρι τώρα έχει κάνει ο σύλλογος;
Ακούστε χωριανοί. Ο σύλλογος δεν πάει καλά. Και όταν λέω δεν πάει καλά, θέλω να πω ότι φοβάμαι αργά ή γρήγορα πάει για διάλυση. Ο τόπος μας, η ιστορία μας κι ο σύλλογος, όλους τώρα μας χρειάζεται και μας καλεί. Καλεί τη σκόρπια νεολαία του χωριού μες το λεκανοπέδιο, να δήξει ότι είναι γνήσιοι Αγγελοκαστρίτες, Να συνταχθεί σ΄αυτή την ικεσία η νεολαία, για να επιβιώσει ο σύλλογος απανταχού Αγγελοκαστριτών. Ελάτε να ιδωθούμε, να κουβεντιάσουμε και να τα πούμε, το Σάββατο 19 του μηνός στις 10 η ώρα το πρωί στο μέγαρο Τρικούπη στη Ομόνοια στον 6ο όροφο που είναι τα γραφεία του συλλόγου, να πάρουμε αποφάσεις στη συνέλευση, σε πείσμα των καιρών να σώσουμε το σύλλογο.
Αν δεν το κάνουμε σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή, είμαστε όλοι τότε για το πεζοπόρι,(εκείνο το ποτάμι κάτω στο σταθμό).
Κώστας Μπούτβας.
Τι φταίει ορέ Αγγελοκαστρίτες; Το νερό της μεγάλη βρύσης, καμιά πανάρχαια κατάρα η τα φάρμακα απ’ τα καπνά παλιά, και τα χαλάμε όλα εκεί που πάμε κάτι να φτιάξουμε.
Αυτά εδώ παραπάνω που γράφει το καταστατικό δεν είναι ωραία και καλά; Δε θέλουμε να υπάρχουμε και να βλεπόμαστε τουλάχιστον, μέσα σ’ αυτό το χάος της Αθήνας; Δε θέλουμε να γνωριστούμε αρκετοί που μόνο ονόματα ακούμε και δεν ξέρουμε ποιος είναι। Δε θέλουμε να γνωριστούνε τα παιδιά μας που κατεβαίνουν και θα κατεβαίνουν στο χωριό σαν ξένοι ανάμεσα σε ξένους; Τι Θέλουμε Αγγελοκαστρίτες απ’ τη ζωή μας τελικά; Πού είναι όλοι οι χωριανοί, που αρχικά έτρεξαν στο Σύλλογο, βοήθησαν και παραβρίσκονταν παντού; Τι φταίει ορέ λεβέντες γι’ αυτή τη παταγώδη αποτυχία του συλλόγου, που φάνηκε ξεκάθαρα στο φετινό ετήσιο χορό; Φταίνε οι πρόεδροι, οι σύμβουλοι, όλοι αυτοί που ανακατεύονται, ποιος φταίει τελικά;
Λάθη, παράπονα, συμπάθειες κι αντιπάθειες, υπήρχανε, υπάρχουνε και θα υπάρχουν πάντα και παντού. Τι δουλειά έχουνε όμως όλα αυτά, μ΄ αυτά που μέχρι τώρα έχει κάνει ο σύλλογος;
Ακούστε χωριανοί. Ο σύλλογος δεν πάει καλά. Και όταν λέω δεν πάει καλά, θέλω να πω ότι φοβάμαι αργά ή γρήγορα πάει για διάλυση. Ο τόπος μας, η ιστορία μας κι ο σύλλογος, όλους τώρα μας χρειάζεται και μας καλεί. Καλεί τη σκόρπια νεολαία του χωριού μες το λεκανοπέδιο, να δήξει ότι είναι γνήσιοι Αγγελοκαστρίτες, Να συνταχθεί σ΄αυτή την ικεσία η νεολαία, για να επιβιώσει ο σύλλογος απανταχού Αγγελοκαστριτών. Ελάτε να ιδωθούμε, να κουβεντιάσουμε και να τα πούμε, το Σάββατο 19 του μηνός στις 10 η ώρα το πρωί στο μέγαρο Τρικούπη στη Ομόνοια στον 6ο όροφο που είναι τα γραφεία του συλλόγου, να πάρουμε αποφάσεις στη συνέλευση, σε πείσμα των καιρών να σώσουμε το σύλλογο.
Αν δεν το κάνουμε σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή, είμαστε όλοι τότε για το πεζοπόρι,(εκείνο το ποτάμι κάτω στο σταθμό).
Κώστας Μπούτβας.
Γενική συνέλευση του συλλόγου, παλιότερα στις καλές τις εποχές.
1 σχόλιο :
Η συμμετοχή όλων κρινεται απαραίτητη
Δημοσίευση σχολίου