Κοίτα τώρα τι θυμήθηκα ψαχνοντας κάτι παλιές φωτογραφίες του χωριού. Είναι δυνατόν να μην το μοιραστώ μαζί σας;
Εκεί στην εσχατιά του κάμπου,δίπλα στόν Αχελώο ποιος παλιότερος Aγγελοκαστρίτης δεν θυμάται το θεόρατο εκείνο πλατάνι που δέσποζε μέσα στα καλαμπόκια. Τώρα ο σημαδιακός- έτσι τον ξέρανε οι Aγγελοκαστρίτες- εδώ και χρόνια δεν υπάρχει πια. Εδώ Και μερικά χρόνια είναι κομμένος και πάνω σε τούτο το γεγονός γράφτηκε το ποίημα.
Ο ΣΗΜΑΔΙΑΚΟΣ.
Είχαμε ένα πλάτανο
που ήταν η χαρά μας
είχαμε ένα πλάτανο
ζούσε στα όνειρά μας.
Είχαμε ένα πλάτανο
του θεού σημάδι
δέντρο που’μοίαζε
βουνό μέσα στο σκοτάδι
Μόνο ο μισός
έριχνε τα φύλλα
κι ένοιωθες κοιτάζοντας
μιαν ανατριχίλα.
Ήρθαν επιστήμονες
να τον εξετάσουν,
μόνο που κατάφεραν
ήταν να τα χάσουν.
Είν' σημαδιακός
βγάλανε απόφαση
κι αν ποτέ κοπεί
δεν υπάρχει πρόφαση.
Είχαμε ένα πλάτανο
που ’γραφε ιστορία,
μα μ' αλυσοπρίονα
ήρθαν τα θηρία.
Το δεντρί που ήτανε
του χωριού μεράκι
βρέθηκε κάποια βραδιά
σ' ένα άδειο τζάκι.
Μα όποιος κι αν ζεστάθηκε
με αυτά τα ξύλα,
δεν θα νοιώθει πάντοτε
μια ανατριχίλα;
Κώστας Καστρινός.
Το ποίημα από το βιβλίο
Τ’ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΑ
Έκδοση 2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου