Ήταν παιδιά ξυπόλητα, φτωχά και πεινασμένα
ελπίδας ήταν άγγελοι με τα φτερά κομμένα.
πολέμου ήταν θύματα, μωρά χωρίς πατέρα
παιδιά που γεννηθήκανε σε κάποια μαύρη μέρα.
Σημάδια της αγνότητας, ικέτες της ειρήνης
μικρά παιδιά ανήλικα, παιδιά της Παλαιστίνης
Κι ήρθαν εκείνοι των
λαών το αίσχος και η κατάρα
πάνω στ' αθώα τα παιδιά, ν’ απλώσουν την αντάρα.
Μια νύχτα φθινοπωρινή, το χάρο προσκαλώντας
ήρθανε βομβαρδίζοντας, το θάνατο σκορπώντας.
Εκείνοι που έχουν για Θεό το χρήμα και τον τρόμο,
εκείνοι που χαράξανε, του Γολγοθά το δρόμο.
Και οι άλλοι οι
ανθρωπιστές, οι αιώνιοι προστάτες
λένε δεν είναι δυνατόν, και γύρισαν τις πλάτες.
Κάνανε κάποια σύσκεψη με «κεκλεισμένες θύρας»
κι είπαν κάτι θα κάνουμε, και νίπτουμε τας χείρας.
Γι αυτό όμως το έγκλημα που ο κόσμος έχει φρίξει,
το αίμα να γίνει των παιδιών, ποτάμι να τους πνίξει.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου