ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ.

Γροθιά στο στομάχι, στο μυαλό στη καρδιά  σ΄ όλο σου το είναι, το μήνυμα στον υπολογιστή:

Καλησπερα κυριε Κώστα ελπίζω να είστε καλά! Την τελευταία μέρα λίγο πριν φύγει ο μπαμπάς που ειμασταν στο νοσοκομείο γυρίζει και μου λέει: Τι πέρασε ο Κώστας ο Μπουτιβας από δω..είχε παραισθησεις τελευταίες μέρες και του λέω για να μην του χαλάσω χατίρι ναι πέρασε αλλά είχε δουλειά δεν μπορούσε να κάτσει.

Εκεί αφοπλίζεσαι , σαλτάρεις και πας καταδιαόλου. Κι αντιδράς όπως μπορείς, να κάπως έτσι:

 ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ.

 Ξέρουμε ότι ζούμε σε  ένα κόσμο  ψεύτη

λίγοι οι ανθρώποι οι καλοί και με ψυχή καθρέφτη.

Κι αντί να δίνει η ζωή, χρόνια σ’ αυτούς καβάντζα

απλώνει ο χάρος άξαφνα τα μαύρα του τα γάντζα.

Έτσι ύπουλα τον άρπαξε το φίλο Νίκο Γκιάτα

και ήρθανε Μαρτιάτικα τα μαύρα τα μαντάτα.

Κι ήτανε η φιλία του, πάντα αγνή και στέρεα

τίποτε γκρίζο επάνω του, ψυχή καθάρια, ακέραια.

Και την ψυχή του άνοιγε σου ’δινε τα κλειδιά του

μ’ ένα τρανό χαμόγελο, με όλη την καρδιά του.

Φίλε σου στέλνω αφιέρωμα το ταπεινό μου ποίημα,

του κάμπου το βαμβάκι, το χώμα σου στο μνήμα.

Κώστας Μπούτιβας.