Θα ήθελα να σε ξαναβρώ καθισμένο στο καφενείο, να χασομερήσουμε και να μοιραστούμε ένα σωρό καλαμπούρια και δύσκολες έγνοιες της ζωής, έφυγες και νιώθουμε, στ΄αλήθεια γινήκαμε ακόμη πιο φτωχοί.
Είναι κάτι παιδιά, κάτι ωραίοι άντρες, που δεν τους ταιριάζει η λησμονιά...
Αντίο φίλε Βαγγέλη. Καλό ταξίδι.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου