Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζεις με μανία και...δεν μπορείς να περιμένεις, βιάζεσαι να φτάσεις στη τελευταία τους σελίδα κι εκεί στεναχωριέσαι που τελείωσαν τόσο νωρίς! Ενώ υπάρχουν άλλα που καταφέρνουν να σταθούν στην άκρη της μνήμης του αναγνώστη για πολύ καιρό.
Κι ένα τέτοιο βιβλίο είναι τούτο το 23- 24, - έχω χάσει το λογαριασμό - του συγχωριανού μας συγγραφέα Ευθύμιου Πριόβολου.
Κι ένας επιπρόσθετος λόγος που ετούτο το βιβλίο θα μένει για καιρό στη μνήμη μου, είναι η παρουσίασή του εκεί στη στοά του βιβλίου, από εξαίρετους ανθρώπους του πνεύματος και της γραφής, σ’ ένα πλήθος κόσμου, και με αποδοχή απ’ αυτό τον κόσμο που κυριολεκτικά περιείχε τους όρους μιας μυσταγωγίας.
Κάποια στιγμή φορτίστηκα από συγκίνηση τόσο πολύ, όταν κάποια ηθοποιός (δεν την ξέρω θα ρωτήσω το Θύμιο) που διάβαζε αποσπάσματα απ’ το βιβλίο, που ένοιωσα την ανάγκη να βγω έξω να πάρω λίγο αέρα. Ίσως ήταν η Αγγελοκαστρίτικη ψυχή που φτερουγίζει με όλα τούτα τα μεγάλα για τον τόπο μας, και το ιερό εκείνο συναίσθημα που είπανε φιλία. Τέλος πάντων.
Καλοτάξιδο κι αυτό Θύμιο παλιόφιλε.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου