ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…

Αφορμή για τούτο το άρθρο, ένα περιστατικό που έζησα χθες εδώ δίπλα στο γυμνάσιο. Το περιστατικό:

Η συζήτηση καλά κρατούσε με τον συμμαθητή, συγχωριανό και παιδικό φίλο το Θύμιο τον Πριόβολο σε μια συνηθισμένη, εθιμοτυπική επίσκεψη, για κουβεντούλα και ενθυμήματα απ’ τα παλιά, Γυμνασιάρχη επιτυχημένο επί σειρά ετών στο γυμνάσιο εδώ κοντά στο σπίτι μου, όταν το έμπειρο μάτι του γυμνασιάρχη-παιδαγωγού, μέσα απ΄το τζάμι του γραφείου, συνέλαβε δυό μαθητές στο προαύλιο, να έχουν «υπερβεί τα εσκαμμένα» και να επιδίδονται σε φιλιά κι αγκαλιάσματα. Κούνησε με σκεπτικισμό το κεφάλι, άνοιξε το παράθυρο, και κάλεσε τους νεαρούς στο γραφείο. Τους έδωσε δε μ’ ένα μεστό λόγο, χωρίς απειλές, φωνές και τυμπανοκρουσίες, να καταλάβουν το λάθος τους, και να ζητήσει τουλάχιστον η κοπέλα, ένα μεγαλοπρεπές συγνώμη. Μόνο έτσι μπορείς να τα προστατεύσεις μου είπε όταν έβγαιναν με σκυμμένο κεφάλι απ’ το γραφείο.

Κι όντος, η προστασία των ανήλικων παιδιών έγινε μια πολύ δύσκολή επιχείρηση. Από τη μία η εξευτελιστική τηλεόραση και το διαδίκτυο, κι από την άλλη η μηδενική εξουσία των γονιών και των δασκάλων. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα γενικότερο πνεύμα ανοχής και παρακμής.

Τι σόι κοινωνία είναι αυτή που τα παιδιά έτσι ξεδιάντροπα άρχισαν να «ερωτοτροπούν» στο προαύλιο του σχολείου τους; Τι λεν για όλα αυτά οι τάχα μου δήθεν, υπαρξιστές, φιλόσοφοι και οι μηδενιστές του «προοδευτισμού» και του πολύ-πολιτισμού; Τι να μας πουν; Βέβαια τα παιδιά θέλουν να έχουν προσωπική ζωή. Τους είναι απαραίτητο. Θέλουν τα μικρά τους μυστικά. Τα μεγάλα όμως πρέπει να τα μοιράζονται με τους γονείς. Αλίμονο αν πέσουν σε γονείς που δεν συζητούν και είναι απόμακροι.

Κάποτε τα δικά μας τα χρόνια πριν εποχής Ιντερνέτ, οι κοπελίτσες έγραφαν ημερολόγια και τα έκρυβαν σχολαστικά σε απίθανα μέρη. Κι έξυπνοι ήταν οι γονείς που τα διάβαζαν χωρίς να τα φανερώνουν. Κι έκαναν κάτι που το παιδί τους δεν θα ήθελε. Σήμερα με τα φέις-μπουκ τα Ίσταγραμ και τα τουίτ, τα παιδιά τα βγάζουν όλα μόνα τους στην φόρα στους ξένους, ενώ οι γονείς αγρόν αγοράζουν καθώς δεν σκαμπάζουν απ’ αυτά, που θέλουν και κωδικό για να τα παρακολουθήσεις.

Τα παιδιά πρέπει πρώτα να μάθουν να εμπιστεύονται τους γονείς και τους δασκάλους και να περνούν από κόσκινο τους άλλους. Να μάθουν να ρωτούν το πώς και το γιατί. Και καθώς τίποτε δεν δωρίζεται να μάθουν να ρωτούν τι συμφέρον έχει κάποιος για να του δώσει μια συμβουλή και από πού κρατάει η σκούφια του.

Πώς όμως θα γίνει αυτό που ζουν σε μια ασύδοτη κοινωνία χωρίς αρχές που οι ξύπνιοι πλουτίζουν και οι χαζοί στο μεροδούλι- μεροφάι, και πιο παιδί θέλει να είναι χαζό; Αλλά και με τι μέσα και προοπτικές να ξεκινήσει την ζωή του που τα στέρησε η δήθεν γενιά του Πολυτεχνείου και της αρπαχτής;

Γιατί τα έγραψα σήμερα όλα αυτά; Σε σχέση και με το χθεσινό περιστατικό στο γυμνάσιο, άκουσα πριν λίγο εκείνο το παλιό τραγούδι της δικής μας εποχής:

    Υπερασπίσου το παιδί, Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, Υπάρχει ελπίδα.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.