Η καρδιά και οι νόμοι.

     (Σχόλιο του Ευθ. Πριόβολου σε μια θυμωμένη γραφή)

Ενδέχεται η οξύτητα και η θυμωμένη γραφή του Κώστα Μπούτιβα να παρασύρουν τον ανυποψίαστο και βιαστικό αναγνώστη σε λάθος εκτίμηση και συμπέρασμα για το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε. Αν αγνοεί κανείς και κάποιες παραμέτρους του θέματος, που λέγεται «Αγγελοκαστρίτικο μοναστήρι», σίγουρα δεν θα κατανοήσει και δεν θα εκτιμήσει σωστά το ύφος και το ήθος των όσων γράφει ο Μπούτιβας.

Προσωπικά δεν με ξενίζουν αυτά που καταγγέλλει. Όχι γιατί δεν είναι σοβαρά, είναι και παραείναι. Δεν με ξενίζουν γιατί είναι συμπεριφορές που θεωρούνται καλές κι αρμόζουσες από αυτούς που τις σκέφτηκαν και τις έπραξαν, και αυτονόητες για όσους τις αποδέχτηκαν και τις υπηρέτησαν χωρίς κανένα προβληματισμό. Αλλά, για να γίνω κατανοητός, μπαίνω στο προκείμενο.

Αποφασίστηκε να μην κατέβει την Μεγάλη Παρασκευή ο επιτάφιος στο χωριό, όντως ύστερα από πολλά χρόνια. Δεν γνωρίζω τίνος σκεπτικό και απόφαση ήταν. Ειπώθηκε ότι η κάθοδος του επιταφίου στο χωριό ήταν αντικανονική, δηλαδή πέρα και έξω απ’ τους κανονισμούς που διέπουν ένα μοναστήρι. Σίγουρα τη λειτουργία ενός μοναστηριού και τη μοναχική ζωή διέπουν κανόνες και αρχές, παμπάλαιες στην ιστορία του μοναχικού βίου, που άλλο σκοπό δεν έχουν, παρά να θέτουν εκείνες τις προϋποθέσεις, υλικές και πνευματικές για την άσκηση των μοναζόντων και των μοναζουσών. Έπρεπε, λένε, αυτό το έθιμο να σταματήσει και η αρχή έγινε φέτος. Πόση δύναμη, αλήθεια, θα είχε αυτό το επιχείρημα, αν αυτοί που το προβάλλουν είχαν την ίδια ευαισθησία και για άλλα θέματα, ουσιώδη, των μοναστηριακών κανόνων… Αυτό το όψιμο ενδιαφέρον για τους κανονισμούς του μοναστηριού πού ήταν, όταν πρόσφατα το μοναστήρι αυτό το κατέφαγαν οικονομικά μοναχές από την Πεντέλη; Πού ήταν τότε οι ευαισθησίες για τους κανονισμούς σε εκείνο το μεγάλο φαγοπότι; Καταγγείλαμε το μεγάλο σκάνδαλο, δημόσια, επώνυμα και υπεύθυνα, με έγγραφα, αναρτημένα σ’ αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, μα κανένας, στο αγαπητό μας χωριό, δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Απευθυνθήκαμε ανοιχτά σε όποιον αγαπάει το μοναστήρι, σε κάθε Αγγελοκαστρίτη και Αγγελοκαστρίτισσα, σε κάθε φίλο και φίλη της μονής, μα κανένας… Ζητήσαμε από την Δημοτική αρχή να της παράσχουμε επίσημη ενημέρωση για όσα έγιναν, προκαλούσαμε συνέχεια με τη δημοσίευση εγγράφων που αποδείκνυαν τις μεγάλες παρανομίες, μα κανένας… Κι ας διάβαζαν εκατοντάδες τις αναρτήσεις μας, κι ας μας κάλεσε η μητρόπολη και μας διαβεβαίωσε ότι όλα θα ερευνηθούν, κι ας ενόχλησε τον Μπούτιβα, τον μόνο συνοδοιπόρο σε αυτόν τον αγώνα, ξένος μητροπολίτης, θέλοντας να μάθει τι συμβαίνει στο Αγγελόκαστρο. Ε, λοιπόν, κανένας Αγγελοκαστρίτης δεν έστειλε ένα σχόλιο, δεν είπε κάτι, δεν ενοχλήθηκε… Προκάλεσα να με μηνύσουν, δεν τόλμησαν, γιατί γνώριζαν και κατάλαβαν (απ’ τα έγγραφα που έβγαζα στο φως) ότι κατέχω όλο το αρχείο του μοναστηριού εκείνης της αμαρτωλής περιόδου. Αλλά ας μη συνεχίσουμε το θέμα, γιατί στεναχωράει… Αν παρασύρθηκα, παρασύρθηκα για την όψιμη ευαισθησία που επιδείχθηκε τώρα για τους κανονισμούς… Θα μπορούσε το θέμα να συζητηθεί περισσότερο, επικοινωνιακά να υπάρξει καλύτερος χειρισμός, γιατί,, πώς να το κάνουμε, κόβεις απότομα μια παλιά συνήθεια μιας κοινότητας ανθρώπων, κλπ. κλπ. Όχι όμως επικαλούμενος τους κανονισμούς, γιατί άμα τα βάλουμε κάτω με κανονισμούς, είπαμε, πάει μακριά το θέμα.

Όμως μια απαραίτητη και σημαντική διευκρίνιση: Τίποτε από όλα αυτά δεν αφορά και δεν αγγίζει τις δύο τωρινές μοναχές του μοναστηριού μας. Είναι αγαθές ψυχές που δεν έχουν καμία σχέση με το αμαρτωλό παρελθόν της μονής.

Όσον αφορά τη δεύτερη καταγγελία, δηλαδή ότι ορίστηκαν από μέρες «οι πιστοί» που θα μεταφέρουν τον επιτάφιο - έτσι γράφτηκε σε πρόγραμμα ακολουθιών που εκδόθηκε και διανεμήθηκε - έχω την αθωότητα να πιστεύω ότι το έκαναν αυτό για λόγους ευταξίας κατά την ιερή ακολουθία. Γιατί, αν δεν συμβαίνει αυτό, πρόκειται για φοβερό, εωσφορικό, αμάρτημα. Ποιος είναι αυτός ή αυτοί που κρίνουν ποιος είναι πιστός ή όχι, άξιος ή ανάξιος; Μόνον ο Θεός! Αντικαθιστούν το Θεό; Μη γένοιτο! Αν δηλαδή πήγαινε κάποιος χριστιανός, μέσα στην αμαρτωλότητά του, να αγγίξει, να κρατήσει λίγο το κουβούκλιο του επιταφίου, έτσι σαν προσευχή, σαν κίνηση βαθύτατου σεβασμού, σαν άντληση παρηγοριάς και δύναμης στη ζωή του, θα τον απέτρεπαν; Θέλω να πιστεύω ότι επρόκειτο για λάθος διατύπωση, από βιασύνη και επιπολαιότητα, που, να όμως, δημιούργησε παρεξηγήσεις. Αν δεν ήταν λάθος, ο Θεός να βάλει το χέρι του…

Τέλος πάντων, μέρες που είναι, ας δώσουμε ένα τέλος. Θα μπορούσε να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις και οι παρερμηνείες. Όλα συζητούνται και για όλα υπάρχει λύση και τρόπος, πόσο μάλλον για θέματα που αφορούν το πολύπαθο μοναστήρι μας. Με ανώνυμες κραυγές, δεν βγαίνει τίποτα, απλά γιατί δεν είναι φωνές και διάλογος, είναι κραυγές. Με επικρίσεις και κατακρίσεις, πάλι δεν βγαίνει τίποτα, αν μετά την κριτική μας δεν ακολουθούν προτάσεις και, βέβαια, συμμετοχή και προσπάθεια προσωπική για τη θεραπεία ενός προβλήματος. Απ’ την καρέκλα του σπιτιού μας ή του καφενείου και εκ του ασφαλούς όλοι γνωρίζουμε τα πάντα. Από κοντά τι γίνεται, προσωπικά, επώνυμα και με καλή διάθεση.

Γι’ αυτό φίλε Κώστα, εσύ συνέχισε να γράφεις. Προτιμούμε την οργή και το θυμό της καρδιάς, που καμιά φορά είναι συναισθήματα κατάφορτα από δίκαιο, αγανάκτηση και πίκρα, πέρα για πέρα ανθρώπινα, παρά την επιλεκτική επίκληση κανονισμών, τύπων και διατάξεων που σκιάζουν την ουσία, δηλαδή κρύβουν «τον κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον», που θεόσδοτα, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε μέσα μας.

Χριστός Ανέστη!  Ευθύμιος Πριόβολος.