Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

ΣΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΤΗΣ «ΑΣΠΡΗΣ ΜΠΛΟΥΖΑΣ».

Έτσι είναι με κάθε τι «παλιό», άμα περάσουνε τα χρόνια αρχίζει και βγάζει ζημιές. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα στη ζωή για τα πάντα, και βέβαια και για τον άνθρωπο. Και τότε αρχίζεις να τρέχεις, πότε δω και πότε κει για να προλάβεις, και ν’ αποκαταστήσεις τις τυχόν ζημιές. Πότε «καρμπυρατέρ», ποτέ «σασί», πότε «φρένα», κι αρχίζεις να συσφίγγεις τις σχέσεις σου και με τον ιατρικό κλάδο θες δε θες..
Έτσι λοιπόν βρέθηκα σήμερα στο «κλοιό της άσπρης μπλούζας» και σε ατέλειωτες ώρες αναμονής, για ένα σέρβις γενικός και ακαθόριστα. Κι επειδή αυτές οι ώρες είναι ατελείωτες, και κάτι πρέπει να κάνεις για να περάσει η ώρα, άρχισα να παρατηρώ. Τι να παρατηρήσεις σε τέτοιους χώρους; Το μηχάνημα που πουλάει καφέδες, η το ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει. Τους γιατρούς θα παρατηρήσεις. Και τους νοσηλευτές.
Ένας τέτοιος ασπροφορεμένος κυριούλης ανοίγει μια άσπρη πόρτα και μου λέει φύγε να πας στη γραμματεία να βγάλεις καρτέλα. Έφυγα σφαίρα. Στη γραμματεία ένας κύριος και δυο κύριες τσακωνόντουσαν με έναν εκτυπωτή που δεν ήθελε να τυπώσει.
- Γεια σας, ήρθα για καρτέλα.
-Περίμενε. Ο κύριος βαρύς κι ασήκωτος. Τον περιμένω να βγάλει το μπουφάν του, να το τακτοποίηση στην καρέκλα του, να παραγγέλλει τον καφέ του, ότι κάνει κάθε άνθρωπος που πιάνει δουλεία το πρωί, παίρνει τα χαρτιά μου και με ρωτάει:
- "Τι θα σας κάνουμε;"
- Τι να σας πω, βάλτε με στο κυλικείο να κουβαλάω τους καφέδες, αλλά μη με βάλετε στα μαγειρειά, μόνο αυγά τηγανιτά ξέρω να κάνω. Τι θα πει τι θα μου κάντε για σέρβις ήρθα.
Οι ευγενέστατες κύριες της γραμματείας, που όταν επιτέλους πείσανε το μηχάνημα του διαβόλου να τυπώσει, ζήτησαν χίλια ειλικρινή συγγνώμη, μου βγάλανε την ρημαδοκαρτέλα, και ξεκίνησα να βρω το πεπρωμένο μου φορτωμένος μια τσάντα ,το μπουφάν μου, και τον υπολογιστή μαζί, σύντροφο αχώριστο, γιατί πάντα με βοηθάει στις δύσκολές στιγμές καλή ώρα όπως τώρα ...
Άκουσα ξαφνικά να φωνάζουν το όνομα μου, ποδοπάτησα ένα σεκιουριτά, μια καθαρίστρια και μια γριούλα μέχρι να φτάσω στο ιατρείο. Οι άνθρωποι εκεί μέσα είναι ήρωες. Με χαλασμένο «τρίπλεξ», και μισοχαλασμένο υπέρηχο, χωρίς υλικά να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά με περισσή ευγένεια και υπομονή, μέσα σε ένα γενικευμένο συρφετό ανθρώπων ανακατεμένων, που κάποιοι μοιάζουνε σα να ήρθανε για χαβαλέ, και κάποιοι μοιάζουν έτοιμοι για να δουνε τα ραδίκια ανάποδα τα πράγματα είναι ζόρικα. Και δε μπορώ να μη τους ευχαριστήσω, όσο κι αν δε μου αρέσει το περιβάλλον στο θάλαμο, το φαγητό χωρίς αλάτι ή η όποια μικροταλαιπωρία . Γιατί μπορεί να μάθαμε να βλαστημάμε την «άτιμη κενωνία» που άλλους τους πάει στο «Μετροπόλιταν» και το Υγεία, κι άλλους τους ρίχνει στη πάσα μία μικροκλινική, αλλά οι άνθρωποι - όταν είναι άνθρωποι - είναι παντού οι ίδιοι... Και είναι αυτοί που ζεσταίνουν η παγώνουν την ατμόσφαιρα της ξεχαρβαλωμένης κοινωνίας μας.
Μπούτιβας Κώστας. Καστρινός.

Δεν υπάρχουν σχόλια :