ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΜΑΡΤΩΛΗ.

Το Χρονογράφημα του Σαββάτου.

Παρ’ όλο που αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι να παρακολουθώ αυτό το τσίρκο που λέγεται βουλή των Ελλήνων, είδα αυτές τις μέρες ξώφαλτσα - μη έχοντας κι άλλη επιλογή μιας κι ήταν σε διακαναλική αναμετάδοση-  ένα κομμάτι απ’ το άθλιο αυτό έργο που διαδραματίζονταν στον «Καραγκιόζ μπερτέ» του Ελληνικού κοινοβουλίου. Η απουσία πνευματικής καλλιέργειας και αισθητικής, απ’ το λόγο και τη σκέψη αυτού του συρφετού των πολιτικάντηδων που αποτελούν τη σημερινή βουλή, μου έδωσαν γι’ άλλη μια φορά να καταλάβω ποιός πράγματι ευθύνεται καίρια για την κρίση που μαστίζει τον τόπο. Κατάλαβα ακόμα ότι η κρίση η σημερινή κρύβει κάτι πιο πολύ βαθύ και ουσιαστικό. Την ανάδειξη του Χρήματος σε υπέρτατη αξία, απ’ αυτό το «μπουλούκι» των εξειδικευμένων αρπακτικών, που κατάφεραν μάλιστα να επεκτείνουν αυτή την «αξία» σ΄ ολόκληρη την κοινωνία, κατά το παροιμιώδες με την αλεπού. «Κολοβή κι εγώ, κολοβή κι εσύ.»

Για να υπάρξει μια ερωτική σχέση δεν φτάνει ποτέ μόνο ένας. Χρειάζονται πάντα δύο. Άρα και η μεταπολιτευτική κοινωνία κι ο λαός, ευθύνονται εξ ίσου γι’ αυτή την -μεταφορικά- αμαρτωλή σχέση, με την πολιτική της κονόμας και της αρπαχτής. Και δεν οδηγήθηκαν εδώ που έφτασαν τα πράγματα από μόνα τους. Ευθύνονται και οι δύο αυτής της σχέσης, για το πώς εξελίχθηκε κατ’ αυτό τον τρόπο η ιστορία τα τελευταία χρόνια σ’ αυτή την έρμη χώρα. Το ζητούμενο όμως τώρα είναι πως θα εξελιχθεί από δω και πέρα αυτή η σχέση. Θα εξακολουθήσει να ισχύει η θα επέλθει η οριστική ρήξη και το «διαζύγιο»; Χρειάζονταν τα μνημόνια και τα ζόρια της οικονομικής κρίσης για ν’ αρχίσει να τίθεται το ζήτημα του οριστικού «διαζυγίου», και η παγίωση της ρήξης μεταξύ λαού και υπάρχουσας διεφθαρμένης πολιτικής.

Λένε ότι σε περιόδους παρακμής σαν τη δική μας τώρα, βλέπεις την αλήθεια πιο καθαρά. Η ερωτική σχέση και σύμπνοια της διεφθαρμένης πολιτικής, και μεγάλης μερίδας του «παραπλανημένου» λαού σε περασμένες εποχές, δεν ήταν παρά μια τερατώδη αυταπάτη που «γέννησε» στη συνέχεια τέρατα και σημεία. Και η κατάληξη είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και την οριστική ρήξη είναι θέμα χρόνου να την ζήσουμε. Και πολύ περιμέναμε, λέω εγώ μάλιστα, να φωνάξουμε όπως στη παλιά εκείνη πασίγνωστη Ελληνική ταινία.  Διαζύγιοοοοο κουφάλες. Διαζύγιοοοοοοο.

Καστρινός.