ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΚΑΤΟ! ΔΕΝ ΕΙΝ’ ΤΥΧΑΙΟ ΑΥΤΟ.

Προσκαλεσμένος ήρθα εδώ σ’ αυτό το χώρο. Δε βάζεις ένα χέρι να ξεκολλήσουμε λιγάκι το χωριό απ’ την αφάνεια, μου ’πε ο Ηλίας όταν έκανε το blog. Πάνε τέσσερα χρόνια περίπου από τότε. Κι εγώ, που απ’ τα παιδικά μου χρόνια είχα ετούτο το «κουσούρι» του γραψίματος, έβγαλα τα «συπράγκαλά μου» στο κατώφλι μου πάνω απ’ το σκεπασμένο ρέμα νοερά, και κάθισα να σχολιάσω, να γκρινιάξω, να κουτσομπολέψω και να μελαγχολήσω . Δεν περίμενα τίποτα, παρά μονάχα τη χαρά να μπορώ να λέω αυτά που θέλω, έτσι όπως θέλω να τα πω, και να τα βγάζω από μέσα μου να ξαλαφρώνω. Καμιά φορά οι άνθρωποι θέλουν να βγάλουν από μέσα τους τόσα πολλά, θέλουν να πουν τόσα πολλά, που τελικά μιλάνε όλοι μαζί και κανείς δεν ακούει, και μαζεύονται έπειτα όλα ετούτα εδώ και σε πλακώνουν...
Κι εκεί που είπα βρήκα επιτέλους, ένα μέρος φιλικό να βγω να πω τον πόνο μου γι’ αυτό τον τόπο που μας μεγάλωσε και αγαπήσαμε και να γκρινιάξω και όποιος θέλει ας νοιαστεί , βρέθηκα να γυρνάω από γειτονιά σε γειτονιά. Ν’ αναδημοσιεύονται τα κείμενα και να γυρνάνε σε όλο το νομό. Καλό αυτό.
Κάποιοι ήρθαν στο Αγγελόκαστρο κοντύτερα, κάποιοι πήραν το «πούλο τους» και πήγαν παραπέρα, κάποιοι μείνανε να μας κοιτάζουν πάντα από μακριά... Οι εκατό χιλιάδες όμως που όπως λέει ο δείκτης μπήκαν εδώ σ’ αυτό το χώρο και μας διάβασαν μ’ έκαναν να μη φοβάμαι πια ότι μιλάω μοναχός. Κι ότι αν θα μου βάλουνε τη μπλούζα που στην πλάτη κουμπώνουν τα μανίκια (όπως θα το ‘θελαν πολλοί) οι εκατό χιλιάδες που μας διάβασαν είναι πολλοί, κι ίσως αυτό μπορεί αύριο να γίνει μόδα.
Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)