Χρόνια κυκλοφορούσε αυτός ο μύθος. Ότι η εικόνα έσβησε πια το γραπτό λόγο. Έλα όμως που η ζωή είναι πάνω απ’ όλα απρόβλεπτη. Κι ήρθαν αυτές οι νέες ψηφιακές όπως λεν τεχνολογίες κι έφεραν τα πάνω κάτω. Μηνύματα γραπτά στα κινητά, e-mail στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, και κείμενα ατέλειωτα στα blog τα chat και τη «κοινωνική δικτύωση». Κι αυτό που διαπιστώνω πια με σιγουριά είναι ότι τον τρόπο αυτό γραπτής επικοινωνίας τον μεταχειρίζονται όλο και πιο πολύ της ηλικίας μου- των πενήντα και βάλε. Μα εκεί που κάνει θραύση είναι η νεολαία.
Στη δική μου νεανική γενιά προ αμνημονεύτων χρόνων για παράδειγμα η κουλτούρα ήταν τα τζίν, η ντίσκο, τα μακριά μαλλιά και τα καμπάνα παντελόνια. Σε όλες βέβαια τις εποχές, οι νέοι πρωτοστατούσαν σε κάθε τι καινούργιο, προκειμένου να διαφοροποιηθούν απ’ τους παλιότερους, και να δείξουν τη νέα ταυτότητα της εποχής.
Απ’ τη στιγμή που άρχισα λοιπόν ν’ ασχολούμαι με τούτες τις νέες τεχνολογίες, και κατάφερα να φτιάξω και δικό μου site στο διαδίκτυο, έχω δεχτεί άπειρα μηνύματα, e-mail και κάθε είδους γραπτή επικοινωνία νεαρών αναγνωστών, κι άρχισα ν’ απομακρύνομαι κατά κάποιο τρόπο απ’ τη γενιά μου. Αλλά όσο κι αν παρακολουθώ τη νεολαία προσπαθώντας να συντονιστώ στο δικό της βήμα, πάντα δεύτερος και καταϊδρωμένος έρχομαι. Είναι ανελέητος ο πρόστυχος ο χρόνος. Κι όσο μπαίνεις σε τούτο το λούκι, και προσπαθείς να σταθείς μ’ αξιοπρέπεια σε τούτο τον άνισο αγώνα, τόσο πιο πολύ φανατίζεσαι και προσπαθείς έστω και μ’ άγνωστους, επικοινωνιακά να επιβιώσεις.
-Που είσαι ρε φίλε. Χάθηκες. Μου είπε η ομήγυρη σήμερα στο Καφενείο. Τόσο πολύ σε απορρόφησε το Ιντερνέτ;
-Η κρίση ρε παιδία. Δικαιολογήθηκα.
Ήξερα όμως ότι κάπου είχαν δίκιο. Κάπου στη μέση η αλήθεια βρίσκονταν.
Γιατί ώρες-ώρες ετούτος ο καινούργιος κόσμος ο ψηφιακός φαντάζει ένα απέραντο άδειο Καφενείο.
Μπούτιβας Κώστας. (Καστρινός)
