Ο ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΛΧΑΣ.

Ο ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΛΧΑΣ.
Έξω απ’ το Μπέτσικα αραχτοί με τσίπουρα και μπίρες
βρίζω με το Χριστόφορο του κόσμου τους σωτήρες.

Έφτασε απ’ την Κακαβαριά ένας γερομπερμπάντης
και μας ζητάει ούζο να πιεί ο Κάλχαντας ο Μάντης.

Για πες μας μάντη να χαρείς αν και τυφλός τι βλέπεις
Θα σταματήσει πουθενά το ξήλωμα της τσέπης;

Θα φύγουν τα κοπρόσκυλα που ’χουμε στον αυχένα
ή να την κάνω στα βουνά να μην ακούω κανένα;

Όσο απάντησες εσύ, κι αυτός μας είπε λέξη
το πιάσαμε το νόημα άσχημα έχουμε μπλέξει.

Δεν είπε κάτι ο κερατάς κουράγιο να μας δώσει
γι’ αυτό το Δήμο φώναξα το ούζο να πληρώσει.
Καστρινός.

ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ ΚΙ ΩΡΑΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ.

Η μεγαλύτερη στιγμή για το χωριό μας το πανηγύρι. Παμπάλαιο και πασίγνωστο. Σήμα κατατεθέν του Αγγελοκάστρου.Η καρδιά κι η ψυχή κάθε Αγγελοκαστρίτη η Αυγουστιάτικη τούτη τριήμερη εκδήλωση. Όσο κι αν αλλοιώθηκε στις μέρες μας όσο κι αν έχασε την παλιά του αίγλη - κι είναι πολλοί οι παράγοντες που συνέβαλαν σ' αυτό - δεν παύει να συνταράσσει τις ψυχές μας, να μας γυρίζει σ' αλλοτινές, αξέχαστες εποχές και να μας μαγνητίζει στα πάτρια χώματά μας.
Πάνω σε τούτο το μεγάλο γεγονός του χωριού μας, είναι γραμμένο και το παρακάτω άρθρο του έγκριτου κοντοχωριανού μας δημοσιογράφου απ’ την Παλαιομάνινα Δημήτρη Στεργίου στην προσωπική του ιστοσελίδα. Εδώ:http://www.dimitris-stergiou.gr/ Κώστας Μπούτιβας.

Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η εορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου, θυμάμαι με νοσταλγία, δέος και ιερότητα τη μεγάλη επιθυμία όλων των συμμαθητών μου και..φυσικά, των συγχωριανών μου, να πάμε στο πανηγύρι του Αγγελοκάστρου, να πάμε στο επιβλητικό, πάνω στο λόφο, Μοναστήρι του Σωτήρος, στο Αγγελόκαστρο στη δεκαετία του 1950 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, η επιθυμία μας ήταν δικαιολογημένη. Πρώτα – πρώτα, την παραμονή και ανήμερα της γιορτής αυτής «άδειαζε» σχεδόν το χωριό από κατοίκους και ιδιαίτερα από γυναίκες, οι οποίες έσπευδαν να πάνε στο Μοναστήρι, να ανάψουν ένα κερί, να κοιμηθούν το βράδυ της παραμονής «στρωματσάδα» στην αυλή του Μοναστηριού, υπό τον ήχο της λειτουργίας, και να ασπασθούν τη θαυματουργή εικόνα του Σωτήρος.
Θυμάμαι ότι συγγενείς αρρώστων τους βοηθούσαν να ανέβουν με δυσκολία τον κακοτράχαλο τότε δρομίσκο που οδηγούσε από το χωριό στο Μοναστήρι για να γίνει το θαύμα. Και μας έλεγαν τότε οι γονείς μας για πολλά θαύματα. Αυτός ήταν ο ένας λόγος.
Υπήρχαν όμως κι άλλοι, όπως ότι η επίσκεψη στο Μοναστήρι του Αγγελοκάστρου ήταν μια απόδραση και ψυχαγωγία, αφού ήταν η πρώτη και μοναδική μεγάλη εκδρομή ή απομάκρυνση από χωριό μας, ή ότι θα τρώγαμε «πίτα ντι νιέρι» (μικρά κομμάτια μπακλαβά!), ή ότι θα αγοράζαμε κανένα (φθηνό, φυσικά) παιχνιδάκι, όπως σφυρήχτρες, μικρές λαστιχένιες μπάλες κλπ ή ότι θα περνούσαμε ένα βράδυ (την παραμονή) μέσα σε μια πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα έξω από το Μοναστήρι, όπου οι πλανόδιοι έμποροι είχαν στήσει τους πάγκους και φώτιζαν την πραμάτεια τους με λάμπες από γκαζολίνι ή άλλα φωτιστικά της εποχής.
Επίσης, κατεβαίναμε και στα κεντρικά σημεία του χωριού και απολαμβάναμε το κρύο νερό που έτρεχε συνεχώς και ορμητικά από τις βρύσες και το ήχο τους που διαπερνούσε τη φεγγαρόλουστη αυγουστιάτικη βραδιά!
Λοιπόν, λίγες μέρες πριν από τη μετάβασή μας στο Μοναστήρι του Αγγελοκάστρου αποσπούσαμε την υπόσχεση των γονέων μας ότι όχι μόνο θα μας άφηναν να πάμε από την παραμονή στο Αγγελόκαστρο, αλλά και ότι θα μας έδιναν τουλάχιστο και δύο δραχμές για να αγοράσουμε κυρίως «πίτα ντι νιέρι» και κάποιο δωράκι για τους γονείς μας ή τα αδέρφια μας!
Φυσικά, η εξασφάλιση της υπόσχεσης αυτής γινόταν πάντοτε με τη δική μας διαβεβαίωση ότι «θα είμαστε καλά παιδιά», θα βοηθήσουμε στο μάζεμα και το αρμάθιασμα των καπνών, θα φροντίζαμε τα άλογα και τα γαϊδούρια (νερό, τροφές κλπ) και ότι, γενικά, θα κάναμε με προθυμία όλες τις δουλειές που μας έλεγαν οι γονείς μας.
Μετά την εξασφάλιση της υπόσχεσης αυτής και, φυσικά, του δίδραχμου, όλα τα παιδιά, ανά γειτονιές, ετοιμάζονταν για τη μεγάλη … φυγή. Θυμάμαι μάλιστα ότι την παραμονή της εορτής πηγαίναμε στα χωράφια και μαζεύαμε καπνά, τα οποία, στη συνέχεια, τα ρίχναμε στις σκιερές αυλές μας για αρμάθιασμα.
Κι ήταν τόσο μεγάλη η … γρηγοράδα στο αρμάθιασμα, ώστε γύρω στο μεσημέρι οι σωροί από τα καπνόφυλλα είχαν … εξαφανισθεί, ενώ τις προηγούμενες ημέρες η διαδικασία αυτή κρατούσε σχεδόν μέχρι τη δύση του ηλίου! Η γρηγοράδα αυτή στο αρμάθιασμα οφειλόταν στη μεγάλη μας χαρά να είμαστε έτοιμοι το απόγευμα για να πάμε στο Αγγελόκαστρο!
Η διαδικασία του πηγαιμού προς το Αγγελόκαστρο άρχιζε αμέσως μετά το αρμάθιασμα των καπνόφυλλων και την τοποθέτησή τους στις λιάστρες (για αποξήρανση).
Ήταν μάλιστα και συναρπαστική. Η μάνα μας είχε ζεστάνει το νερό, το είχε ρίξει στον τσίγκινο νιπτήρα και είχε φέρει και την τσίγκινη συνήθως (εξέλιξη της ξύλινης!) σκάφης στην οποία έπλεναν τα ρούχα!
Μετά το επεισοδιακό αυτό «λουτρό», η μάνα μας έφερνε τα καθαρά (και σιδερωμένα) καλά μας ρούχα και καλά παπούτσια κι όλα ήταν έτοιμα για την εκδρομή στο Αγγελόκαστρο.
Αξίζει να υπενθυμίσω μια λεπτομέρεια, η οποία σήμερα ή όσες φορές τη σκέφτομαι με … τρομάζει! Η διαδρομή από την Παλαιομάνινα στο Αγγελόκαστρο ήταν περίπου δύο ωρών με τα πόδια και με πολλά εφιαλτικά εμπόδια.
Κατ΄αρχάς, έπρεπε, παιδιά 10 έως 15 ετών, να περάσουμε τον ορμητικό Αχελώο με τα πόδια. Υπήρχε και βάρκα, αλλά, τότε, την περίοδο του καλοκαιριού, σε ορισμένα σημεία – διαβάσεις ο Αχελώος ποταμός ήταν ρηχός, αλλά οι κίνδυνοι να πέσει κανείς σε καμιά «ρουφήχτρα» ήταν πάντα ορατοί.
Ευτυχώς που όλοι τότε φορούσαμε … κοντά παντελόνια και, συνεπώς, δεν διατρέχαμε τον κίνδυνο να βρέξουμε τα … καλά μας ρούχα!
Ύστερα, η πεζοπορία γινόταν μέσα από δύσβατα μονοπάτια και από κοπάδια από εκατοντάδες πρόβατα που τα φύλαγαν άγρια τσοπανόσκυλα! Ευτυχώς, που τα αφεντικά τους, βλέποντάς μας από μακριά, μάζευαν, με ένα σύριγμα, τα τσοπανόσκυλα κοντά τους, κι έτσι περνούσαμε (όχι, βέβαια, χωρίς φόβο!) και το εμπόδιο αυτό.

Όλα τα παιδιά συγκεντρωνόμασταν έξω από το Μοναστήρι, όπου κατέφθαναν κατά πυκνές ομάδες και άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία συγχωριανοί μας. Βλέποντάς τους, πραγματικά, νιώθαμε ανακούφιση, διότι, είπαμε: για πρώτη φορά απομακρυνόμασταν από το χωριό μας, από το σπίτι μας, από τους γονείς μας, από τα αδέρφια, από τους συγχωριανούς μας και πηγαίναμε στην … ξενιτιά!
Ο γράφων είχε κι έναν επιπρόσθετο λόγο να περιμένω με αγωνία να πάω στο Αγγελόκαστρο την ημέρα αυτή. Εκεί έμενε μόνιμα η θεία μου (αδερφή του πατέρα μου) Κατερίνα μαζί με τα παιδιά της (πρώτα ξαδέρφια μου). Οπότε δεν είχα πρόβλημα στέγης και φαγητού.
Μάλιστα, θυμάμαι ότι η ξαδέρφη μου η Ελένη μαγείρευε και ωραία φρέσκα ψάρια (όσοι νηστεύουν για το δεκαπενταύγουστο μπορούν να τρώνε ψάρια στις 6 Αυγούστου) πλακί στο φούρνο, τα οποία τα απολαμβάναμε και με άλλους συγγενείς της κυρίως από τη Ρίγανη!
Η επιστροφή το απόγευμα (ανήμερα) δεν είχε βέβαια το χαρούμενο χρώμα του πηγαιμού, αλλά νιώθαμε ικανοποιημένοι που πήγαμε σε ένα Μοναστήρι, σε ένα πανηγύρι, ψωνίσαμε γλυκά και παιχνίδια. Και με τις ωραίες αυτές εικόνες άρχιζε την επομένη η γνωστή διαδικασία: μάζεμα και αρμάθιασμα καπνόφυλλων, φροντίδα των ζώων και, μετά τις 15 Αυγούστου, συλλογή του βελανιδόκαρπου …

Δημήτρης Στεργίου.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΕΣΠΕΙΡΕ ΤΡΟΜΟ ΣΤΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ.

Μεγάλη πυρκαγιά σε δασική έκταση λίγο έξω απ’ το χωριό στην περιοχή «τεκέ» πίσω απ’ τα ψηλαλώνια προς το σταθμό ξέσπασε λίγο μετά το μεσημέρι στο Αγγελόκαστρο . 21 πυροσβέστες, 9 οχήματα, 9 άτομα πεζοπόρο τμήμα μαζί με δυο πυροσβεστικά αεροσκάφη έδωσαν ακαριαία τη μάχη για να τεθεί υπό έλεγχο η φωτιά μετά από κανα τρίωρο.
Εφημερίδα το ΚΑΣΤΡΟ. Κώστας.

ΤΟΤΕ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΕΡΟ, ΤΩΡΑ ΜΕ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝΕ.

Το Δεκέμβριο που μας πέρασε απέρριψαν την «Ανόρυξη υδρευτικής γεώτρησης στο Τοπικό Διαμέρισμα Αγγελοκάστρου» δείτε πατώντας εδώ στα κόκκινα τα γράμματα το άρθρο που τότε γράψαμε: http://aggelokastro-news-aggelokastro.blogspot.com/search?q=%CE%A4%CE%91+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%92%CE%91%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%99%CE%91 Σήμερα ο δήμος Αγρινίου μιλάει για λειψυδρία και με «βαρυσήμαντο» Δελτίο τύπου απειλεί ακόμα και με πρόστιμο στην υπερκατανάλωση νερού. Ελάτε! Στα καφενεία του Αγγελοκάστρου κατοικοεδρεύω όλο τον Αύγουστο. Ελάτε ! Θα σας το δώσω εγώ το πρόστιμο καλά….
Εφημερίδα Αγγελοκάστρου το ΚΑΣΤΡΟ. Κώστας Μπούτιβας.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ.

Κρίση - ξεκρίση έχει εκείνο το παραπάνω μέσα του ο Έλληνας. Έχει εκείνο το αυθόρμητο, το γλέντι το τραγούδι τη χαρά, έτσι που σου ’ρχεται καμιά φορά να πεις τούτοι εδώ δεν χαμπαριάζουν τίποτα. Κρίση – ξεκρίση λοιπόν άρχισαν κι εφέτος τα πανηγύρια στην Ελληνική επαρχία. Γέμισαν αφίσες καλλιτεχνών τα σταυροδρόμια, και οι αλάνες και οι πλατείες των χωριών καρεκλοτράπεζα.
Το πανηγύρι του Αγγελοκάστρου γνωστό εξ ανέκαθεν σαν ένα απ’ τα καλύτερα καθ’ άπασαν την επικράτεια, έχει αναδείξει στην πορεία του σωρεία καλλιτεχνών της Δημοτικής μας μουσικής και παράδοσης.
Τη μαρτυρία δύο μεγάλων υπηρετών του είδους ανασύρω σήμερα μέσα από συνεντεύξεις τους για το ξεκίνημά τους απ΄ το Αγγελόκαστρο.
Μια πρόσφατη του βιρτουόζου κλαρινίστα Κώστα Αριστόπουλου σε τοπική εφημερίδα και μια παλιότερη του μεγάλου Μάκη Χριστοδουλόπουλου στο Έθνος το 1991.

ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έπαιξα για πρώτη σε ηλικία 13 ετών στο πανηγύρι στο Αγγελόκαστρο, μαζί με τον πατέρα μου. Στο τραγούδι ήταν η Γιώτα Σύρου και η Μαρίτσα Βαρβάτου οι οποίες ήταν πολύ καλές φωνές. Το πανηγύρι του Αγγελόκαστρου ήταν από τα καλύτερα και πιο γνωστό σε όλο το Νομό. Υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός για το ποιό συγκρότημα θα έχει τον περισσότερο κόσμο και θα τελειώσει τελευταίο. Θυμάμαι ότι εμείς πήγαμε πολύ καλά και έπαιξα μπροστά σε τουλάχιστον 2000 άτομα. Αυτή ήταν μια μεγάλη εμπειρία για μένα. Εδώ στο Αγγελόκαστρο πήρα και τα πρώτα λεφτά με τον ιδρώτα μου. Φυσικά η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη και το πρωί που πήγα στο σπίτι τα έδωσα στη μάννα μου και ένοιωθα μια μεγάλη ικανοποίηση για την επιτυχία μου αυτή καθώς και το ότι βοήθησα να καλυφθούν ανάγκες της οικογένειας.

ΜΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ.
Κατ' εξοχήν εκφραστής του δημοτικού τραγουδιού, από μικρός στα βάσανα ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, με μουσική οικογενειακή παράδοση, πλανόδιος μουσικός από τα 15 χρόνια του, σπεσιαλίστας στο κλαρίνο σε ολονύχτιες κατανυκτικές πανηγυρικές φιέστες. Βαφτίστηκε εν μια νυκτί τραγουδιστής. Ο ίδιος θυμάται:
- Γυρνούσαμε με τον πατέρα μου από χωριό σε χωριό στις αλάνες και στα πανηγύρια της Αιτωλοακορνανίος και σ'ένα γάμο στο Αγγελόκαστρο ο Βασίλης Σαλέας μ' έβγαλε από το κλαρίνο στο μικρόφωνο, επειδή εκείνη τη νύχτα ο τραγουδιστής είχε αρρωστήσει.
Το μοναδικό πασίγνωστο πανηγύρι του Αγγελοκάστρου αργότερα μ’ επέβαλε είδωλό αρχικά στην επαρχία κι αργότερα στην κοσμική Αθήνα. Έτσι πριν μπω στη δισκογραφία, με ήξερε η μισή Ελλάδα. Σ' ένα μαγαζί της Πλατέίας Βάθη, στο "Σούλι», ήρθε και με βρήκε ο Βασίλης Σαλέας και μ' έβγαλε στην δισκογραφία. Είχε πει τότε για μένα στην εταιρεία: «Θα γίνει ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που θα αναδείξει η Ελλάδα», εξομολογείται: ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος το 1991 στον Γιάννη Φλέσσα για το Έθνος της Κυριακής.
Τελικά αποδείχτηκε προφητικός ο μεγάλος Σαλέας.
Εφημερίδα Αγγελοκάστρου το ΚΑΣΤΡΟ. (Παραλειπόμενα)
Κώστας Μπούτιβας.

ΓΙΟΡΤΑΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΦΕΤΟΣ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΑΠ’ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ.

Μας αξίωσαν και φέτος οι προστάτες του χωριού μας οι Δώδεκα Απόστολοι, να τους τιμήσουμε και να τους γιορτάσουμε όπως κάθε χρόνο, έστω και μακριά απ` τον εορτάζοντα ιερό ναό του χωριού μας, εδώ στην πολύπαθη πρωτεύουσα πού βρεθήκαμε,( ανήμερα της γιορτής τους φέτος λόγο των γνωστών γεγονότων των τελευταίων ημερών,) και πάλι φέτος στο ιστορικό κέντρο.
Εκεί στην Πλάκα, στο Βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης του 11ου αιώνα δίπλα στις κλασικές Αρχαιότητες και στις κολόνες απομεινάρια Αρχαίου ναού, συγκεντρωθήκαμε και φέτος αρκετοί Αγγελοκαστρίτες για τον καθιερωμένο από ιδρύσεως του συλλόγου εσπερινό μετ` αρτοκλασίας.
Όλα και πάλι φέτος λειτούργησαν στην εντέλεια . Και η ακολουθία κατανυκτική και οι πέντε άρτοι, και η ζεστή κι εγκάρδια ανταλλαγή των ευχών μετά των μικρών συζητήσεων μεταξύ των Αγγελοκαστριτών.

Η προσέλευση των συγχωριανών του λεκανοπεδίου θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη.
Τέλος πάντων κάθε χρόνο τα ίδια λέμε. Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι ας μας έχουν καλά ας μας χαρίζουν υγεία, δουλειά και δύναμη σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία και πάντα ν` ανταμώνουμε –λίγοι πολλοί δεν έχει και τόσο σημασία –και να τους γιορτάζουμε.
Χρόνια πολλά και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά.
Κώστας Μπούτιβας.

(Πατήστε επάνω στίς φωτογραφίες για μεγέθυνση)

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΠΡΙΝ ΔΕΚΑ ΗΜΕΡΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ. ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΕΙΧΕ ΣΠΑΣΕΙ ΣΩΛΗΝΑΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΟΛΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ. ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ.

ΟΣΑ ΒΙΒΛΙΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΚΟΥΤΙΑ Η ΣΕ ΣΑΚΟΥΛΕΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΕΥΘΕΤΗΘΟΥΝ (ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ)? ΕΙΧΑΝ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ.

ΜΥΡΙΖΕ ΜΟΥΧΛΑ Η ΑΙΘΟΥΣΑ, ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ κας ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΒΓΑΛΑΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΞΩ , ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΠΑΡΑΘΥΡΑ , ΠΟΡΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΧΑΜΗΛΑ ΕΙΧΑΝ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Η ΖΗΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ, Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ .

ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΝΑ ΛΕΙΟΤΥΡΓΕΙ ΩΣ ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ? Η ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΛΕΙΣΤΗ.

ΚΑΤ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΕΧΩ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ ΠΡΙΟΤΙΘΕΜΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ, ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΑΣ ΜΕ ΒΡΟΥΝ ΓΙ ΑΤΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ.

ΕΥΘΥΝΕΣ? ΠΟΥ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ, ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΗΝ ΤΙΤΑΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ? ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΝΑ ΡΙΞΩ ΒΑΡΗ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΣ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ

Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΗ.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Λ. ΤΣΙΛΙΚΑΣ