ΥΣΤΑΤΟΣ ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ.
Καντήλι άσβεστο η μνήμη της
να καίει αιώνια, βράχος ακλόνητος,
στο πέλαγος ετούτης της ζωής.
Να μην το σβήνει ο άνεμος που βρίθει
τα κύματα ν’ ασπάζονται το φώς του,
να βρίσκουν αποκούμπι να κουρνιάζουν
της θλίψης τα κατατρεγμένα τα πουλιά.
Κι ο θρήνος, κι ο τελευταίος σπαραγμός,
ν΄ αναλυθεί σε μοιρολόι ατέλειωτο
μ’ ένα κερί που αργοσβήνει
δάκρυ λυτρωτικό και ψυχογιάτρι.
Κι ο ύστερος ο ασπασμός,
σπασμένο παρακλάδι απελπισίας,
ν’ ανθίζει καλοκαίρια και χειμώνες
λευκό λουλούδι, την αιώνια θύμηση της.
Κατευόδιο στη μάνα που αποδήμησε
δευτέρα μεσημέρι απ’ τη ζωή.
Κώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου