Μακρής πεζόδρομος το σκεπασμένο ρέμα του χωριού. Δίπλα περίπτερο, ταβέρνα, καφενείο. Γεμάτος τσίκνα ο ήλιος απ’ τις ψησταριές έξη Αυγούστου ανήμερα στο πανηγύρι. Παίζει μονάχος του με πλάτη προς το τζάμι , παλιό παραπονιάρικο το γύφτικο σκοπό, να κλαίει η κιθάρα του όπως λέει σε μια χορδή, του εαυτού του τα παράπονα να λέει. Μετά διακριτικά χωρίς ενόχληση περνάει από τραπέζι σε τραπέζι, παίρνοντας κέρμα μόνο αν τον φωνάξουνε. Πάει να φύγει. Φωνάζω: Πάνο, και χαμογελάει. Θέλω για να του πω πόσο για χρόνια με συγκινεί η παρουσία του κι ετούτο το ιδιόμορφο τραγούδι. Δεν του το λέω γιατί το ξέρει και το χαμόγελό του αυτό εννοεί. Δυό ούζα παραγγέλνει για να πιούμε το χέρι προεκτείνοντας για εγκάρδιο χαιρετισμό. Ένας παλιός ακόμα φίλος του χωριού. Ο αγαπητός ο φίλος Πάνος Κλάνας. Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου