Πήρα να γράψω δυο λόγια για την επανεκκίνηση φέτος μετά
από έξη χρόνια και την συμμετοχή του ξανά στα τοπικά πρωταθλήματα του ΑΧΕΛΩΟΥ
Αγγελοκάστρου, και μονομιάς ήρθαν στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια που ο
ΑΧΕΛΩΟΣ στη μεγάλη κατηγορία του νομού ανέβαινε το Γολγοθά για τη σωτηρία του.
Τα οικονομικά αδιέξοδα, και τον αγώνα που έδιναν τα παιδιά του συμβουλίου της ομάδας
να την κρατήσουνε για άλλη μια χρονιά ζωντανή. Όλα σε χρώμα γκρίζο, και σε
τοπίο θολό.…Πόσο, άραγε, μας απομακρύνει η μίζερη καθημερινότητα από αυτά που
θέλουμε κι ονειρευόμαστε. Μεγάλωσα με τούτη την ομάδα. Μία ομάδα που
πάντα πάλευε για να σταθεί στα πόδια της, αλλά ποτέ δεν προκάλεσε αντιπάθειες.
Ένας αθλητικός σύλλογος απ’ τους παλιότερους του νομού, που
"ανάγκασε" τους Αιτωλοακαρνάνες φιλάθλους με τη συμπεριφορά του στους
αγωνιστικούς χώρους, να τον βλέπουν με κάτι παραπάνω από απλή συμπάθεια. Και
υπάρχουν πολλά που διαφοροποιούν τον ΑΧΕΛΩΟ από άλλες πολλές ομάδες, που
«μπασταρδεύουν» στο νομό μας τον Αθλητισμό. Δε θα συνεχίσω.
Η εξέλιξη οδήγησε στην εμπορευματοποίηση
και του αθλητισμού, καταπατώντας τη σημασία τέτοιων λεπτομερειών. Το χρήμα
υπέταξε την ανιδιοτέλεια στο διάβα του. Οι ψυχές των φιλάθλων δηλητηριάστηκαν
από τη σκοπιμότητα, και τα «υγιή πρότυπα» του ποδοσφαίρου ισοπεδώθηκαν.
Αυτό που θέλω εγώ να ευχηθώ για το
καινούργιο φετινό επαναξεκίνημα είναι: Να ξανακερδίσει ο ΑΧΕΛΩΟΣ τη χαμένη
μοναδικότητά του. Όχι μόνο στο μυαλό των δικών του φιλάθλων, αλλά στις καρδιές
όλων των φιλάθλων που αγαπούν το «τόπι» . Μία ξεχωριστή θέση, για μία ξεχωριστή
ομάδα που αρνείται να πεθάνει και να σβήσει , και μια ζωή ο αγώνας της ήταν να σταθεί στα πόδια της, κι όσο μπορεί να
πρωταγωνιστεί.
ΚΙ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΤΕΤΡΙΜΕΝΑ.
Όλα πήραν τη φυσιολογική τους πορεία, βγήκε
συμβούλιο, βρέθηκαν και στολές (Βλέπε φωτο) και το γήπεδο στην κακαβαριά
περιμένει να ξαναγεμίσει από φωνές. Και κάτι σαν επίλογο που τούτη τη φορά
πρέπει να γίνει μάθημα:
