Κάθε χρόνο σαν σήμερα που γίνονταν η κλήρωση του τοπικού πρωταθλήματος και για πολλά χρόνια, η πρώτη δουλειά ήταν να φτιάξω το αγωνιστικό πρόγραμμα του ΑΧΕΛΩΟΥ για όλη τη χρονιά και να το αναρτήσω εδώ για να το βλέπουν όλοι. Φέτος όμως τέτοια εργασία δεν υπάρχει, μιας και ο ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου έπαψε να υφίσταται πια.
Έτσι το μόνο που απομένει είναι να βουρκώνεις από τις όμορφες αναμνήσεις, για τα όσα έζησες στην πενηντάχρονη πορεία του ΑΧΕΛΩΟΥ στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα του νομού, μπας και πάρεις κουράγιο. Ένας κόμπος βαραίνει το λαιμό. Με το ζόρι σέρνεις το χέρι στο πληκτρολόγιο.
Φέτος, «δεν υπήρχε σάλιο» λέει για την ύπαρξη ομάδας στο χωριό. Τα λεφτά τελείωσαν, οι καλοντυμένοι φίλοι χρεοκόπησαν, οι κόλακες λάκισαν και οι καπετάνιοι σάλπαραν για άλλα λιμάνια. Στο ποδοσφαιρικό Αγγελόκαστρο μπήκε ταφόπλακα πια.
Βρίσκομαι σε αδυναμία να εκφραστώ. Αδυνατώ να πουλήσω ελπίδα. Σιχαίνομαι τις κλισέ εκφράσεις. Δεν εμπνέομαι από κανέναν, δεν εκτιμώ κανέναν, είμαι προβληματισμένος Τελικά, δεν αισθάνομαι μόνο απέχθεια. Είμαι κακόκεφος και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Βάρναλη:
Φταίει το στραβό το ριζικό μας,
φταίει ο Θεός που μας μισεί,
φταίει το κεφάλι το κακό μας,
φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί.
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ‘πε και δεν το βρε ακόμα………
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.
Προσμένουμε, ίσως, κάποιο θαύμα.
Διακατέχομαι από θυμό, Σκέφτομαι το νόημα των στίχων και διαπιστώνω ότι δεν άξιζε στον ΑΧΕΛΩΟ τέτοια κατάντια.
Τέρμα τα όνειρα. Ο ΑΧΕΛΩΟΣ βρέθηκε σε αδιέξοδο, γιατί αντάλλαξε «πολύτιμους λίθους» με «καθρεφτάκια». Την πάτησε, δηλαδή, όπως οι Ιθαγενείς στην Αμερική που ξεπούλησαν ολόκληρη την ιστορία τους στους Ευρωπαίους λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα τις χάντρες του Κολόμβου. Κι όλα αυτά στο βωμό ενός αόριστου ονείρου, που έσκασε όπως η φούσκα της νεοελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…και τουλάχιστον αυτό δεν είναι ψέμα.
Τι σημασία έχουν, όμως, όλα αυτά; Όταν νιώθεις την ιστορία να σε πλακώνει, οι λεπτομέρειες δεν έχουν νόημα. Το μόνο που μένει είναι η θλίψη για το παρόν και τα όνειρα για το μέλλον. Γιατί όσο μεγάλη κι αν είναι η απογοήτευση, μόνο ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο ΑΧΕΛΩΟΣ δεν τελειώνει ποτέ μες την καρδιά μας.
Κώστας Μπούτιβας.
