ΧΩΡΑΕΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΠΟ ΔΩ;

Περνάει κάθε πρωί για το καθημερινό του περπάτημα, κοντοστέκεται εκεί στον ξεχαρβαλωμένο δρόμο και ξεφυσάει φουντωμένος... Κι έπειτα πριν το μεσημέρι κάθεται στην διπλανή ταβέρνα, με τη θαλασσινή παρέα του, κουβεντιάζουν φωναχτά, για τις δυσκολίες και τα σημερινά προβλήματα , με μύτες κόκκινες, ρουφιάνες της ουζοποσίας. Τους βλέπουν οι τουρίστες στο διάβα τους και λατρεύουν την Ελλάδα περισσότερο. 
Όσα σχέδια λοιπόν κι αν κάνουμε κι όσα σενάρια επί χάρτου κι αν χαράξουμε για τον τουρισμό, αν δεν σώσουμε τούτη την Ελλάδα, την αυθεντική, όλα τα άλλα θα είναι κούφια λόγια, και υπογραφές ποιος ξέρει σε πόσα μνημόνια. Περιμένουμε λέει εκατομμύρια τουρίστες, κι ελπίζουμε να μας φέρουν ζεστό χρήμα, για τον ήλιο και τη θάλασσα που εμείς θα τους “νοικιάσουμε” για λίγο, και θα τους βάλουμε στο αίμα λίγο από τον Ελληνικό τρόπο ζωής. Και ίσως είναι αυτό που ψάχνουν στη ουσία οι ξένοι ταξιδιώτες. Γιατί ενώ γνωρίζουν για τις ελλείψεις σε όλες τις υποδομές, διαβάζουν και πληροφορούνται και καταλαβαίνουν τον Έλληνα, που τα φέρνει βόλτα δύσκολα, στέκονται όμως δίπλα μας στη δύσκολη αυτή συγκυρία, και δεν χάνουν στιγμή, να μην τονώνουν την αυτοεκτίμηση μας, αλλά και την ελπίδα πως οι λαοί είναι αυτοί που θα οδηγούν τις εξελίξεις και όχι οι εκάστοτε αριστεροδεξιοί κυβερνήτες. 
Όμως εμείς ξέρουμε να βγάζουμε πάντα τα μάτια μας μόνοι μας. Μπορούμε ωραιότατα ολομόναχοι, να κάνουμε χωματερές τις παραλίες, ν’ αφήνουμε ολόκληρα νησιά κατακαλόκαιρο χωρίς καράβια, ενώ οι τοπικοί άρχοντες, δεν έχουν λύσεις, ούτε στις βασικές υποδομές, όπως το καθαρό νερό, μα ακόμα και οι ξεχαρβαλωμένοι δρόμοι να όπως τούτος εδώ δίπλα μου, που κάνει τον μπάρμπα Πέτρο κάθε πρωί να ξεφυσάει φουντωμένος. 
Κι όταν κάθε φορά θα ονειρευόμαστε τα εκατομμύρια των τουριστών, ας αναλογιζόμαστε ο,τι είμαστε γυμνοί, και με μεγάλες ανάγκες σε βασικές υποδομές. Ξέφραγο αμπέλι είμαστε παντού, και ακόμα δεν έχουμε εμπεδώσει πως το εύκολο χρήμα, και τη μαγκιά και στο τουριστικό προϊόν, την πάτησε το τραίνο μαζί με το πορτοφόλι με τα δανεικά του Έλληνα, που όταν ήταν φουσκωμένο, έκρυβε και έθαβε και τις ατέλειες, και συντηρούσε τον κάθε επιτήδειο και πονηρό αιρετό άρχοντα. 
Κώστας Μπούτιβας.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Ο ασπρομάλλης καθηγητής παρακολουθούσε αμίλητος και σκεπτικός τη «λεκτική σύγκρουση» των πολιτικάντηδων στο μεταμεσονύκτιο τηλεοπτικό «πάνελ» για τη σημερινή κατάσταση - κατάντια που βρισκόμαστε. Σαν ήρθε η ώρα του για να μιλήσει και να πει τη γνώμη του, είπε μονάχα μια πρόταση. « Ο Πρωθυπουργός προκειμένου ν’ αποφύγει τη «Δαμόκλειο σπάθη» της χρεοκοπίας, θα εξαναγκαστεί να περάσει από «Καυδιανά δίκρανα» κι όποιος ξέρει από ιστορία κατάλαβε.» Αυτά μόνο τίποτ’ άλλο.

Τι ήθελε να πεί τώρα ο καταξιωμένος διδάκτορας και άφησε τους πάντες σε απορία; Σηκώθηκα μες τα μεσάνυχτα κι άρχισα να ψάχνω τις ιστορικές λέξεις, που κάπου τις είχα ξανακούσει χωρίς όμως να ξέρω και τι θα πούνε. Ψάχνοντας αρκετή ώρα βρήκα άκρη, και την παραθέτω εδώ, επικροτώντας στο έπακρο τα λόγια του σεβάσμιου καθηγητή. Στην περίπτωση μας η δαμόκλειος σπάθη επικρέμαται πάνω από την Ελλάδα, το λαό και την κυβέρνησή της και ονομάζεται χρεοκοπία. Η φράση πήρε το όνομά της από τον «αυλοκόλακα» Δαμοκλή. Όπως λοιπόν μας λέει, ο Κικέρων ο Δαμοκλής (λαοφιλής, ξακουστός πάει να πει) ζήλευε και φθονούσε τον τύραννο Διονύσιο τον Πρεσβύτερο που κυβερνούσε τις Συρακούσες της Σικελίας για τα πλούτη και την εξουσία του. Κι όπως φαίνεται δεν έκρυβε τη ζηλοφθονία του, που έφτασε και στ’ αυτιά του Διονυσίου, ο οποίος κάποια μέρα τον πλησίασε και τον ρώτησε άμα ήθελε να πάρει , για μία μέρα μόνο, τη θέση του και να απολαύσει τα αγαθά και τα προνόμιά του. Ο Δαμοκλής δέχθηκε με μεγάλη χαρά κι ο Διονύσιος διέταξε να τον ντύσουν Βασιλιά και να το συνοδεύσουν στη μεγάλη τραπεζαρία με όλα τα καλά και με όποιο φαγητό επιθυμούσε να απολαύσει. Ο Δαμοκλής καταχαρούμενος καθισμένος στη βασιλική καρέκλα έτρωγε και περιεργαζόταν το χώρο γύρο του με μεγάλη απόλαυση. Ώσπου, κοιτάζοντας την οροφή, είδε να κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί που το συγκρατούσαν … τρίχες αλόγου. Μεγάλος ο κίνδυνος να κοπούν οι τρίχες και το σπαθί να πέσει στο κεφάλι του. Κατατρόμαξε και ρώτησε σχετικά το Διονύσιο. Εκείνος του απάντησε: «Το σπαθί το τοποθέτησα εγώ ο ίδιος εκεί για να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές για το λαό αποφάσεις. Να μου θυμίζει επίσης ότι η ζωή μου βρίσκεται καθημερινά σε κίνδυνο». Πανικοβλήθηκε ο Δαμοκλής και ζήτησε να απαλλαγεί αμέσως από βασιλικές στολές, τιμές και προνόμια και να επιστρέψει στην παλιά ταπεινή του θέση όπως και τελικά έγινε. Στη θέση αυτή του Δαμοκλή ακριβώς βρίσκεται τώρα και ο πρωθυπουργός που απ’ τις αποφάσεις του θα κριθεί το μέλλον της χώρας και του ίδιου. Αλλά τι μπορεί άραγε να κάνει; Θα περάσει τα «Καυδιανά δίκρανα» σύμφωνα με τη γνώμη του καθηγητή. Τι είναι αυτά;

Τα «Καυδιανά Δίκρανα», που δεν ήταν πολλά αλλά μόνο ένα, πήραν την ονομασία αυτή από το ομώνυμο στενό πέρασμα κάπου στην Ιταλία, εκεί που οι Σαμνίτες το 321 π.χ νίκησαν τους ισχυρότερους Ρωμαίους. Εκεί, οι νικητές για να ταπεινώσουν τους υπερφίαλους Ρωμαίους, έστησαν δύο ακόντια μπηγμένα στο χώμα και δεμένα από πάνω έτσι που να σχηματίσουν «Δίκρανο» (Δικριάνι το έλεγαν αργότερα στα χωριά οι αγρότες) και τους ανάγκασαν να περάσουν σκυφτοί και ταπεινωμένοι όλοι από κάτω, κάτι που στην αρχαιότητα θεωρήθηκε ο πιο ταπεινωτικός εξευτελισμός για τη Ρώμη.

Έπειτα από αυτές τις διευκρινήσεις που η ίδια ιστορία μας έδωσε, εσείς τι λέτε; Απέχει πολύ η ιστορία απ’ την σύγχρονη οδυνηρή πραγματικότητα; Εγώ λέω ότι δεν θα διαψευστεί σε τίποτα ο σοβαρός, σοφός και λιγομίλητος γερόλυκος Καθηγητής.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ.

Ένα καλό μαντάτο ήρθε απ’ το τελευταίο Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αγρινίου που αφορά και το χωριό μας. Κι είχαμε καιρό ν’ ακούσουμε κάτι καλό από πλευράς Δήμου για τις παραπέρα απ’ το Αγρίνιο περιοχές. Θα εξασφαλίσει λέει ο Δήμος την τακτική αστική συγκοινωνία σε μερικές γραμμές που δεν καλύπτεται το κόστος, και το Αστικό ΚΤΕΛ για να ανταπεξέλθει οικονομικά, εξαναγκάζεται να κόβει συνέχεια δρομολόγια.  Έτσι πήρε απόφαση έπειτα από πρόταση του Δημάρχου, να επιχορηγήσει αυτές τις γραμμές και να γίνονται κανονικά τακτικά δρομολόγια.

Και μία απ’ αυτές τις γραμμές που θα καλυφθούν με επιχορήγηση του Δήμου  είναι και η γραμμή Αγρίνιο – Καλύβια - Αγγελόκαστρο...

Έτσι κάθε Κυριακή που είναι σχεδόν ανύπαρκτο το αστικό στο Αγγελόκαστρο θα γίνονται επιπλέον δυο δρομολόγια στις 10:00 το πρωί και στις  15:00 το απόγευμα.

Τα χειμερινά δρομολόγια τις καθημερινές που ισχύουν για την γραμμή Αγρίνιο – Καλύβια - Αγγελόκαστρο είναι:

Από Αγρίνιο:             6:45 , 7:45, 10:30, 12:30, 13:25, 14:15, 16:00, 19:30, 21:15
Από Αγγελόκαστρο : 7:10, 7:30, 8:30, 11:00, 13:00, 14:00, 15:30, 16:30, 20:00, 21:45
Τα χειμερινά δρομολόγια που ισχύουν για τα Σάββατα.
Από Αγρίνιο:            8:00, 12:00, 14:15
Από Αγγελόκαστρο: 8:30, 12:30, 14:45

Είπε και τα δικά του ο Δήμαρχος Γιώργος Παπαναστασίου περί δεσμεύσεων που πραγματοποιούνται και άλλα τέτοια «εύπεπτα καταναλωτικά» αλλά και δεσμεύτηκε ότι αν και όπου χρειαστούν επιπλέον δρομολόγια σε κάποιες περιοχές θα προσπαθήσει σε συνεννόηση με το Αστικό ΚΤΕΛ να ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα.

Μπούτιβας κώστας – Καστρινός.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. «Αρσινόη και Λυσίμαχος»

H Αρσινόη η Β’ ήταν μια όμορφη, φιλόδοξη και αδίστακτη γυναίκα που συνδέθηκε με την μικρή, ιδιαίτερη πατρίδα μας, το Αγγελόκαστρο της Αιτωλίας. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Πτολεμαίου Α’ του Σωτήρα, στρατηγού και επιγόνου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ιδρυτή της δυναστείας των Πτολεμαίων, και της τελευταίας συζύγου του Βερενίκης Α’. Γεννήθηκε το 316 π.Χ και το 300, σε ηλικία 16 χρόνων, παντρεύτηκε τον ηλικιωμένο βασιλιά της Θράκης Λυσίμαχο. O γάμος αυτός δυσαρέστησε τους αυλικούς του Λυσίμαχου. Ένας από αυτούς, ο Tελέσφορος, είπε στο βασιλιά και το λογοπαίγνιο: «Kακών κατάρχεις τήνδε Mούσαν εισάγων», δηλαδή αρχίζεις κακά που παντρεύτηκες αυτή τη Mούσα, αλλά και «την δ' εμούσαν», δηλαδή αυτήν που κάνει εμετό. O υπαινιγμός αυτός υπενθύμιζε μεν τη στοματική πάθηση της Aρσινόης αλλά και την πονηριά της. O Tελέσφορος τιμωρήθηκε με θάνατο για τα λόγια του, αλλά οι φόβοι του επαληθεύτηκαν. H Aρσινόη φρόντισε και θανατώθηκε ο γιος του Λυσίμαχου από τον πρώτο του γάμο. Μετά το θάνατο του ίδιου του βασιλιά, το 281, ανέβασε στο θρόνο της Θράκης τον ετεροθαλή αδελφό της Πτολεμαίο Kυρηναίο, ο οποίος την παντρεύτηκε. Σύντομα όμως αυτός σκότωσε τα παιδιά της που είχε με τον Λυσίμαχο και εξόρισε την ίδια στη Σαμοθράκη, απ' όπου δραπέτευσε στην Αίγυπτο. Εκεί έγινε ερωμένη του αδελφού της Πτολεμαίου B' του Φιλάδελφου, ο οποίος έδιωξε τη γυναίκα του και παντρεύτηκε την Aρσινόη. 'Έγινε έτσι βασίλισσα της Aιγύπτου, ως Aρσινόη B', από το 276 ως το 268 που πέθανε σε ηλικία 48 χρόνων. Kόπηκαν νομίσματα με την προτομή της και το όνομά της δόθηκε σε πολλές πόλεις. Ο αρχικά υπάρχων οικισμός στην ευρύτερη αγροτική περιοχή του Αγγελοκάστρου «Κακαβαριά» με το όνομα "Κωνώπη" πήρε το όνομα "Αρσινόη" στο χρονικό διάστημα περίπου από το 300 μέχρι το 281 π. Χ.. Οι ερευνητές συγκλίνουν στην άποψη ότι η μετονομασία αυτή καθώς και της διπλανής λίμνης «Υρία» και του κοντινού ομώνυμου οικισμού σε "Λυσιμάχεια", ήταν προσφορά φιλοφρόνησης από την πλευρά των Αιτωλών (Αιτωλική Συμπολιτεία) προς τον Λυσίμαχο, αποτέλεσμα μιας συμμαχίας, μιας αμοιβαίας φιλίας, επειδή ο δεύτερος εκείνα τα χρόνια εξυπηρετούσε την πολιτική τους.
Και μιας και γνωρίσαμε την Αρσινόη, καλό είναι να αφιερώσουμε δυο λόγια και στον Λυσίμαχο, για χάρη του οποίου μια πόλη, μια λίμνη και ένας συνοικισμός στην Αιτωλία άλλαξαν ονόματα στις αρχές του 3ου π. Χ. αιώνα. Ο Λυσίμαχος γεννήθηκε στην Πέλλα, αλλά στην καταγωγή ήταν Θεσσαλός. Ήταν γιος του Αγαθοκλή. Φημιζόταν για τη μεγάλη σωματική του δύναμη. Πάλεψε γυμνός με λιοντάρι και κατάφερε να το σκοτώσει γυρνώντας του το κεφάλι. Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες ακολουθώντας τον Μέγα Αλέξανδρο. Διακρίθηκε για την ανδρεία του, γι’ αυτό και ο Αλέξανδρος τον περιέλαβε στη σωματοφυλακή του. Τον προήγαγε σε στρατηγό και τον τίμησε με χρυσό στεφάνι στην Περσέπολη. Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου ανέλαβε κυβερνήτης της Θράκης και σύντομα με νικηφόρους πολέμους επεξέτεινε τα σύνορα του κράτους μέχρι το Δούναβη και τα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Στην εμφύλια διαμάχη των διαδόχων του μεγάλου στρατηλάτη αρχικά ήταν με τον Περδίκκα, ύστερα όμως τάχθηκε με τους αντιπάλους του. Όταν ο Περδίκκας φονεύτηκε, παντρεύτηκε τη χήρα του, Νικαία. Το 309 π. Χ. στη θρακική χερσόνησο, κοντά στην πόλη Καρδία που ο ίδιος είχε καταστρέψει, χτίζει την πρωτεύουσα του κράτους του πού ονομάζεται "Λυσιμάχεια". Το 306 π. Χ. αυτοανακηρύχτηκε βασιλιάς της Θράκης και με το στρατό του εκστράτευσε στη Μικρά Ασία και έγινε κύριος της Ιωνίας και της Αιολίδας. Στη δίνη της εμφύλιας σύρραξης προκειμένου να δημιουργεί συμμαχίες και να καλύπτει τα νώτα του παντρεύεται πάλι και παίρνει γυναίκα του τη χήρα του Διονυσίου, ηγεμόνα της Ηράκλειας του Πόντου, Άμαστρι, και εκεί στην Ηράκλεια οργανώνει την πολεμική του βάση. Ένα χρόνο μετά ο Λυσίμαχος χώρισε την Άμαστρι και παντρεύτηκε την Αρσινόη, κόρη του Πτολεμαίου της Αυγύπτου, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συμμαχία του Πτολεμαίου εναντίον του Σέλευκου. Όπως έχουμε πει, ο γάμος αυτός δυσαρέστησε τους αυλικούς του Λυσίμαχου γιατί ήταν γνωστός ο χαρακτήρας της Αρσινόης. Ο Τελέσφορος που τόλμησε να του πει κάτι τιμωρήθηκε με θάνατο, αλλά οι φόβοι του επαληθεύτηκαν. Στη συνέχεια ο Λυσίμαχος συμμαχεί με τον Πύρρο, βασιλιά της Ηπείρου, και κατακτά τη Μακεδονία (288 π. Χ). Τελικά έδιωξε τον Πύρρο και έμεινε μόνος, πανίσχυρος και πάμπλουτος. Προφανώς σε αυτό το χρονικό διάστημα των πολεμικών του επιχειρήσεων εξασφάλισε συμμαχία με τους Αιτωλούς (Αιτωλική Συμπολιτεία) και εδώ τοποθετούνται οι μετονομασίες στην Αιτωλική γη. Ο αρχικά υπάρχων οικισμός στην ευρύτερη αγροτική περιοχή του Αγγελοκάστρου «Κακαβαριά» με το όνομα "Κωνώπη" πήρε το όνομα "Αρσινόη", για χάρη της γυναίκας του, όπως και η διπλανή λίμνη «Υρία» με τον κοντινό ομώνυμο οικισμό πήραν το όνομα "Λυσιμάχεια". Οι ερευνητές συγκλίνουν στην άποψη ότι οι μετονομασίες αυτές ήταν προσφορά φιλοφρόνησης από την πλευρά των Αιτωλών προς τον Λυσίμαχο, αποτέλεσμα μιας συμμαχίας, μιας αμοιβαίας φιλίας. Τα πλούτη και η καλοπέραση όμως άλλαξαν προς το χειρότερο τον Λυσίμαχο. Έφτασε στο σημείο, παρασυρόμενος από την Αρσινόη να βλέπει συνεχώς εχθρούς γύρω του και να εγκληματεί. Σε κατάσταση παραφροσύνης, με την παρότρυνση της αδίστακτης Αρσινόης σκότωσε ακόμη και το γιο του από την πρώτη γυναίκα του, τον Αγαθοκλή, μπροστά στην πρώτη γυναίκα του Λυσάνδρη, γιατί φοβόταν ότι συνωμοτούσε εναντίον του. Τότε ο Αλέξανδρος, αδελφός του άτυχου Αγαθοκλή, με τη μητέρα του Λυσάνδρη και τον στρατηγό Φιλαίτερο κατέφυγαν στον Σέλευκο, στην Μικρά Ασία, τον οποίον πείθουν να εκστρατεύσει κατά του παράφρονα Λυσίμαχου. Πράγματι το 281 π. Χ. στο «Κόρου πεδίον», μια πεδιάδα της Λυδίας, συγκρούονται ο Σέλευκος με τον Λυσίμαχο. Ηττάται ό Λυσίμαχος και πέφτει νεκρός, σε ηλικία 80 χρόνων. Ύστερα από μέρες ο γιος του Αλέξανδρος αναζήτησε στο πεδίο της μάχης το πτώμα του πατέρα του. Το βρήκε σε αποσύνθεση, φρουρούμενο από το πιστό του σκυλί. Το πήρε και το έθαψε στην Λυσιμάχεια της Θράκης. 

Ευθύμιος Πριόβολος.

ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΞΕΒΑΨΑΝ ΑΚΟΜΑ.

Οι Κυριακές της πρωτεύουσας ήταν ανέκαθεν κοντές, μικρές και άδικες. Δεν ήταν έτσι όμως τούτη η Κυριακή, και φρόντισε γι’ αυτό ο αναγεννημένος φέτος σύλλογος των εν Αθήναις Αγγελοκαστριτών. Απλά, με μια κοντινή Κυριακάτικη εκδρομή, (Εδώ κοντά στην Εύβοια στην Ερέτρια)  κατάφερε να μας αναζωογονήσει, να μας ανεβάσει, να μας τονώσει λίγο το ηθικό μες τους παλιόκαιρους που ζούμε, να μας κάνει να νοιώσουμε πως η διάθεση για ζωή δεν πέθανε ακόμα μες τις καρδιές των απανταχού Αγγελοκαστριτών. Μπράβο παιδιά. Είχε χρόνια ο σύλλογος να κάνει τέτοια επιτυχία. Ένα μικρό δείγμα φωτογραφιών, η επιβεβαίωση των γραφομένων.   Κ.Μπούτιβας.  

Πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελ/στρου. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ.

Είδα τη φωτογραφία των δύο επιτυχημένων ποδοσφαιρικών παραγόντων του νομού (πρόεδρος της φλόγας Παλαιομάνινας και Αχελώου Αγγελοκάστρου ) στο διαδίκτυο, και διάφοροι συνειρμοί μου ήρθαν στο μυαλό. Μετά απ’ την ανακοίνωση του προέδρου της γειτονικής ομάδας φλόγας Παλαιομάνινας, ότι μετά από τη τετραετή επιτυχημένη πορεία του, ήρθε ο καιρός ν’ αποχωρήσει, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η πασίγνωστη στη περιοχή μας «απαξιωτική» παροιμία «καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια». Έτσι είναι πρόεδρε του ΑΧΕΛΩΟΥ Αγγελοκάστρου Πάνο Κουτούμπα. Η αξιοπρέπεια κι μαγκιά είμαι ιδιαίτερο χάρισμα. Κι εσύ κατάφερες μέσα από μια αξιοπρεπή πορεία να τ’ αποκτήσεις. Κι ακούω διαδώσεις  ότι πας να μπεις κι εσύ που μεγάλωσες στα χέρια μου με τις αξίες και τις αρχές του Αχελώου, στο κλαμπ της απαξιωτικής γνωστής παροιμίας. Άσε τις διαδώσεις, και κοίτα τι θα κάνουμε την επερχόμενη αγωνιστική χρονιά, και μη μοιράζεις έτσι αβασάνιστα μια ακόμη αβάστακτη απογοήτευση, και μια ακόμη μαύρη πέτρα στο τόπο που μας γέννησε.
Καστρινός.

ΤΟ ΔΙΚΡΙΑΝΙ.

Έτσι στα χαζά το ’φερε η συζήτηση σήμερα στο καφενείο, αυτό   το ταπεινό και ξεχασμένο εργαλείο, που παρά την αγνόηση του από πολλούς «πρωτευουσιάνους» θαμώνες , κάποτε ήταν απαραίτητο στους παλιότερους  οι οποίοι με κάποια τέτοια πρωτόγονα μέσα προσπαθούσαν να καλυτερέψουν και να ευκολύνουν τη ζωή τους όσο μπορούσαν. Με τις δυσκολίες της ζωής εκείνης της εποχής να τους σπρώχνει στην αναγκαιότητα,  έφτιαχναν μόνοι διάφορα εργαλεία για καθημερινή χρήση.Έτσι σήμερα την τιμητική του έχει το Δικριάνι. Για το Δικριάνι θα πούμε.

Και όταν λέω Δικριάνι δεν εννοώ, αυτό  που γνωρίζουν οι νεότεροι, με τα τρία τέσσερα σιδερένια δόντια, αλλά αναφέρομαι στο ξύλινο παλιό Αγγελοκαστρίτικο Δικριάνι. Αυτό  το «δικό» μας δικριάνι, που  το μαστόρευαν οι ίδιοι  όσοι τους χρειάζονταν και το’ φτιαχναν συνήθως από κλωνάρια Αγριλιάς. Και για να βρει ο παππούλης ο Κώστας το κατάλληλο κλωνάρι, έπρεπε να γυρίσει όλο το «σκαλί», γιατί δεν έφτανε το κλαδί να έχει τρία  βλαστάρια- παρακλάδια, αλλά έπρεπε σ’ αυτό να είναι και αντικρυστά τα δυό τα « κέρατα» τα μεγάλα και να υπάρχει και τρίτο από πάνω έστω και λιανότερο.

Όταν λοιπόν βρίσκονταν το κατάλληλο κλαδί, και δεν ήταν και ίσιο, και τα κλωνάρια σπάνια ήταν ίσια, με κατάλληλο δέσιμο στα «κέρατα» και  πέρασμα του κορμού ανάμεσα σε μπηγμένα παλούκια, το υπό κατασκευή Δικριάνι έμενε όσο χρειάζονταν για να ισιάσει, να ξεραθεί και να σταθεροποιηθεί το σχήμα του. Και πολλές φορές  πριν από το δέσιμο  το περνούσαν πάνω από φωτιά για να μαλακώσει το ξύλο και να γίνει εύκαμπτο.

Έτσι, όταν ο μπάρμπαΑντώνης  (ξενοδουλευτής στο γείτονα τον Ντόβα που ήταν ειδικός σ’ αυτά),  έκρινε ότι είχε πάρει το κανονικό σχήμα, το ξεφλούδιζε,  έκοβε τα «κέρατα» και τον κορμό-στειλιάρι όσο έπρεπε, και το έξυνε με ένα κομμάτι σπασμένο τζάμι, να φύγουν οι «κόμποι»

Τόσο απλά όλα αυτά αλλά και σοφά κατασκευασμένα, από ανθρώπους, που ήξεραν, γιατί έμαθαν απ’ τους παλιούς, κι’ εκείνοι από κάποιους παλιότερους . Και τη διαδικασία αυτή που την πρόλαβα και την είδα ο ίδιος, τη γνωρίζω και τη θυμάμαι ακόμα και σήμερα.

Το ξύλινο δικράνι  περίπου στα μέσα της  δεκαετίας του ’70  ξεχάστηκε γιατί βγήκαν τα σιδερένια οι «πηρούνες» όπως τα είπανε που ήταν χρήσιμα για πολλές δουλειές. Κι αν έμεινε κάνα τέτοιο ξύλινο δικριάνι, και δε σάπισε κάπου έξω, ξεχάστηκε σε κάποια παρατημένη καλύβα ή στριμώχτηκε σε κάποιο κατώι, να καλή ώρα όπως τούτο που βρήκα στο κατώι του παλιού μισογκρεμισμένου παλιού σπιτιού του Μπούζα, και το φωτογράφισα κάποτε, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Κώστας Μπούτιβας.   

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. "Γουλιμήδες και Αντυπαίοι."

Μία από τις παλιότερες και μεγαλύτερες οικογένειες του Αγγελοκάστρου ήταν η οικογένεια Γουλιμή. Αναφέρεται από το 1634 και το αρχοντικό τους χτίστηκε το 1711. Mια άλλη παλιά και μεγάλη οικογένεια ήταν αυτή των Αντυπαίων, το σπίτι της οποίας ήταν στου Xαντζόλα, εκεί όπου είναι σήμερα το σπίτι του Tασόπουλου και της Γεωργίτσας Σερμιντζέλη, επάνω από το παλιό καφενείο της εκκλησίας, απέναντι από τα Γουλιμέικα. Σύμφωνα με ντόπια παράδοση ανάμεσα στις δύο αυτές οικογένειες προέκυψε, άγνωστο πότε και γιατί, κάποια διαμάχη. Μάλωσε η ισχυρή οικογένεια των Γουλιμήδων με την οικογένεια των Αντυπαίων και αναγκάστηκαν οι δεύτεροι να μετοικήσουν στην Κεφαλονιά. 
Γεγονός είναι η παρουσία των Αντυπαίων στο Αγγελόκαστρο. Κάποιοι μοναχοί στο Αγγελοκαστρίτικο μοναστήρι είναι Αντυπαίοι. Το 1851 αναλαμβάνει ο Παΐσιος Αντύπας, ο οποίος και το 1852 και το 1853 αναφέρεται με αυτό το αξίωμα καθώς και το 1874 ενώ η καταγωγή του, Κεφαλονίτης, είναι γνωστή από το 1852. Το 1874 αναφέρεται και το επώνυμό του, Αντύπας. Το 1881 ηγούμενος είναι ο συγγενής και προφανώς συντοπίτης του, Γερμανός Αντύπας, ο οποίος ήταν μοναχός στο μοναστήρι τουλάχιστον από το 1868. Μάλιστα σε εικόνα των αγίων Αποστόλων του ενοριακού ναού το 1874 αναγραφόταν το όνομά του, ενώ στα μανουάλια του μοναστηριού, μπροστά από το ιερό βήμα, μπορεί κάποιος να διαβάσει και σήμερα το όνομα «Γερμανός Αντύπας» με ημερομηνία 1881. Για την ιστορία βέβαια να πούμε ότι πρώτος μοναχός που αναφέρεται στο μοναστήρι είναι ο Αγγελοκαστρίτης Αλέξανδρος Λαχουριάς ή Γουλιμής το 1746. 
Ακόμη στα μητρώα της Κοινότητας του χωριού στο έτος 1869 είναι καταχωρισμένοι οι Aντυπαίοι. 
Η προαναφερθείσα ντόπια παράδοση για τις δύο οικογένειες στάθηκε αιτία να κατασκευαστεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 από την Κοινότητα του Αγγελοκάστρου μαρμάρινη πλάκα με εγχάρακτη επιγραφή «Στον Μαρίνο Αντύπα, από τη γενέτειρα των προγόνων του». Τη μαρμάρινη αυτή πλάκα είδε ο γράφων σε αποθήκη του δημοτικού σχολείου το 1996. Όπως πληροφορήθηκε, έγινε με εισήγηση και προτροπή γηραιών τότε Αγγελοκαστριτών με πρωτοβουλία του μακαρίτη Στέλιου Κασιδιάρη του Γεωργίου, για να τοποθετηθεί σε κάποιο κεντρικό σημείο του χωριού. Δεν τοποθετήθηκε και δεν γνωρίζουμε την τύχη της.
Από όλα αυτά ένα είναι βέβαιο: η σχέση των Αντυπαίων με το Αγγελόκαστρο, αφού στα μητρώα του αναφέρεται η οικογένεια και στα αρχεία και τα κειμήλια του μοναστηριού υπάρχουν τα ονόματα και η παρουσία τους ως μοναχών. Ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό για να αποδώσει κανένας ερείσματα αλήθειας στη συγκεκριμένη παράδοση. Εξάλλου το όνομα Αντύπας συναντάται σε πολλά μέρη της χώρας.
Από εκείνα τα χρόνια πέρασε πολύς καιρός. Έφυγαν οι Γουλιμήδες από το Αγγελόκαστρο, έφυγαν και οι Αντυπαίοι. Έμεινε η παράδοση σαν ένα πολυκαιρισμένο παράθυρο με θολά τζάμια για να διακρίνουμε από εκεί τα πρόσωπα εκείνης της εποχής και τις πράξεις τους. Τα γράφουμε αυτά για να μείνουν. Η λέξη παράδοση βγαίνει από το ρήμα «παραδίδω», που σημαίνει: δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Κι αυτή η παράδοση για τους Γουλιμήδες και τους Αντυπαίους είναι δημιούργημα του Αγγελοκαστρίτικου λαϊκού πολιτισμού, της ίδιας της ζωής του τόπου μας. Ως γέννημα τέτοιο λοιπόν «έχουμε χρέος» όπως λέει ο ποιητής, « απέναντι σ’ αυτούς που ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθουν και θα περάσουν» να το σώσουμε.

Ευθύμιος Πριόβολος.

ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ. Παιδιά Βοηθάτε, μας πήρε ο διάολος.

Τακτικός επισκέπτης κι αναγνώστης μας κοινοποίησε τηλεφωνικώς την παρακάτω δραματική επισήμανση. Εκτός απ’ τις διαρρήξεις και τις κλοπές που μαστίζουν τον τελευταίο καιρό το χωριό, προέκυψε και ένα άλλο είδος «παρεμβατικότητας» στο Αγγελόκαστρο. Η απάτη σεσημασμένων και γνωστών στην περιοχή μικροαπατεώνων, κατά επαγγελματιών, καταστηματαρχών του χωριού.

Η πρώτη ερώτηση που έρχεται στο νου κάποιου είναι: Και η Αστυνομία τι κάνει;  Στον παραπάνω λοιπόν ισχυρισμό, η απάντηση είναι ότι η Αστυνομία μπορεί να επιληφθεί όταν ειδοποιείται η όταν καταγγέλλεται ένα περιστατικό. «Γίνεται τέτοιος χαμός τελευταία από  τέτοια μικρά και μεγάλα περιστατικά που αν δεν μας καλέσουν να αναλάβουμε μια υπόθεση, μπορεί απλά να μην τη μάθουμε και ποτέ», μου λέει φίλος ενεργός αστυνομικός του τόπου μας. Και για να δώσει ένα όχι και τόσο τυχαίο παράδειγμα, οι δύο τελευταίοι μαγαζάτορες παθόντες του χωριού, αρνήθηκαν να καταγγείλουν και να καταθέσουν για το περιστατικό, με αποτέλεσμα η Αστυνομία να μην έχει καν το συμβάν. Έτσι ενώ οι μικροαπατεώνες αυτοί  είναι σεσημασμένοι και γνωστοί, μένουν στο «απυρόβλητο» του νόμου, κι έχουν κάνει επάγγελμα την ανομία σε βάρος των ανυποψίαστων πολιτών της περιοχής.

Μη τα ρίχνουμε όλα λοιπόν στην αστυνομία και στο κράτος, βγάζοντας ο καθένας την ουρά του απ’ έξω. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος λίγο δύσκολο να γίνει. Τ’ ακούτε κύριοι μαγαζάτορες! Μπορεί τούτη τη φορά το ποσόν να ήταν μικρό, και να παρέπεμπε στην εγκατάλειψη της όποιας διαδικασίας, αύριο όμως με τέτοια σκεπτικά και προοπτικές σίγουρα θα είναι μεγαλύτερο.  Θέλουν τόλμη κι αλήθεια πατριώτες τούτες οι δύσκολες οι εποχές, αλλιώς μας πήρε ο διάολος και μας σήκωσε.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Η φωτογραφία, η κάθε φωτογραφία, δεν είναι παρά μια στατική στιγμή, ένα στιγμιότυπο που μουρμουράει μοναχό του, περιγράφοντας το πνιγμένο στην σιωπή παρόν. Και σε τούτη τη φωτογραφία που δεν διεκδικεί ιδιαίτερες καλλιτεχνικές αξίες και είναι σαν το χέρι να πάτησε κατά λάθος τη μηχανή, αποτυπώνοντας μια αδιάφορη εικόνα μετακόμισης, το ενσταντανέ, δεν λέει τίποτε.  

Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς. Μέσα στον διαρκή μετεωρισμό της εποχής και καθώς το σύννεφο διαλύεται στο πρωινό μαγιάτικο ήλιο, χαρακώνει, ματώνει σαν ξυράφι κάθε ελπίδα, και κολυμπά κι αυτό, μέσα στην θάλασσα των ακάλυπτων αναγκών.

Οι μικροαστικές συνήθειες τέλος. Η ανεργία τα σάρωσε όλα, κι έτσι έσβησε ακόμα ένα όνειρο για μια πιο όμορφη ζωή, έστω σε ένα κάμπινγκ κοντινό, μ’ ένα παλιό τροχόσπιτο. Τα μάζεψε λόγω ανέχειας ο άνθρωπος και φεύγει.

Κι έβαλα τούτη τη φωτογραφία, για να κρεμάσω στα μανταλάκια τους σωτήρες, εκείνους που μοιράζουν φουσκωτές ελπίδες κι αέρα κοπανιστό, και τον κάθε σερνικοθήλυκο τάχα αριστερό που βρήκε ευκαιρία για να με στριμώξει.

Δεν είναι όμως ο Αλέξης, που ψάχνει με «δημιουργική ασάφεια» και στήνει ιδεολογίες, είναι που εγώ και εσύ, βαφτίζουμε σωτήρα, ιδεολόγο, κι ελπιδοφόρο, εκείνον που θα μας βγάλει στο αιώνιο πανηγύρι αυτής της χώρας, τάζοντας να μας πάρει γλειφιτζούρι.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΜΠΑΡΑΖ ΚΛΟΠΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΡΡΗΞΕΩΝ ΣΤΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπάρξει κρούσμα κλοπής και διάρρηξης στο χωριό, σε σπίτια, αυλές, αυτοκίνητα, αποθήκες. Κι όπως είναι φυσικό γενικός αναβρασμός επικρατεί απ’ άκρη σ’ άκρη στο χωριό, ψάχνοντας να βρούνε τι θα κάνουν, πριν φτάσουν να πάρουν οι ίδιοι το νόμο στα χέρια τους. Το επιτόπιο ρεπορτάζ του τοπικού καναλιού Αχελώος TV τα λέει όλα.

Καστρινός.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Φαινέας ο Αιτωλός, ένας πρόγονος από την Αρσινόη.

Οι τρεις περίπου αιώνες που μεσολαβούν από το θάνατο του Μεγ. Αλεξάνδρου (323 π. Χ.) και την υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους (146 π. Χ.) είναι στην ιστορία η λεγόμενη «ελληνιστική εποχή». Είναι η περίοδος της διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή αλλά και των συνεχών πολέμων των διαδόχων του μεγάλου στρατηλάτη μεταξύ τους, που θα φέρουν την εξασθένηση των Ελλήνων, τον εμφύλιο και τελικά την υποταγή στους Ρωμαίους.
Κατά την ταραγμένη αυτή περίοδο, από τις αρχές του 2ου π. Χ. αιώνα και μετά, διακρίθηκε όχι τόσο για τα πολεμικά του κατορθώματα όσο για τα ειρηνόφιλα συναισθήματά του, ο Αιτωλός στρατηγός Φαινέας από την πόλη της Αρσινόης, η οποία ήταν στην ευρύτερη περιοχή του Αγγελοκάστρου «Κακαβαριά». Υπήρξε ο σημαντικότερος από τους Αρσινοείς γι’ αυτό και ο πιο γνωστός. Εμφανίζεται ως στρατηγός των Αιτωλών, δηλαδή της Αιτωλικής Συμπολιτείας, για πρώτη φορά το 198/7. Με αυτό το αξίωμα το Νοέμβριο του 198 διαπραγματεύεται επικεφαλής αιτωλικής πρεσβείας στη Νίκαια της Λοκρίδας με τον Ρωμαίο ύπατο Φλαμινίνο και το Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππο τον Ε΄ τη θέση της Συμπολιτείας σε σχέση με την παρουσία των Ρωμαίων και των Μακεδόνων στον ελληνικό χώρο. Υπερασπίστηκε με επιχειρήματα την απομάκρυνση των Μακεδόνων από τις άλλοτε αιτωλικές κτήσεις. Σε συζήτηση μάλιστα με τον Φίλιππο ένα προσβλητικό σχόλιο του Φαινέα στάθηκε αιτία ο Μακεδόνας βασιλιάς να ειρωνευτεί τον Αιτωλάρχη για τη μυωπία του. Ο Φαινέας υπερασπίστηκε στις διαπραγματεύσεις τα συμφέροντα της Αιτωλίας αλλά χωρίς αποτέλεσμα και αποχώρησε.
Στην εκστρατεία του Φλαμινίνου στη Θεσσαλία το 197 ήταν επικεφαλής αιτωλικής δύναμης 6.400 ανδρών στο πλευρό των Ρωμαίων. Εκεί νικήθηκε ο Φίλιππος και στη συζήτηση που έγινε στα Τέμπη για τους όρους της συνθήκης, υπεραμύνεται των συμφερόντων της Αιτωλικής Συμπολιτείας, υπενθυμίζοντας στους Ρωμαίους τους μελλοντικούς κινδύνους από τυχόν επικράτηση των Μακεδόνων. Ήρεμα και με επιχειρηματολογία που απορρέει από την κοινή συμμαχία, ενδιαφέρεται για την μακροπρόθεσμη θέση της Αιτωλίας αλλά και των άλλων γειτονικών πόλεων, χωρίς όμως να εισακουστεί από τους Ρωμαίους που ερμήνευαν τα πράγματα κατά τα δικά τους συμφέροντα.
Στη διάρκεια της δεύτερης στρατηγίας του (192/1) όχι επειδή ήταν φίλος των Ρωμαίων αλλά επειδή διέθετε πολιτικό αισθητήριο και ήταν φίλος της ειρήνης, παίρνει θέσεις φιλορωμαϊκές. Προσπάθησε να αποφύγει τη ρήξη με τη Ρώμη και παράλληλα να προωθήσει τις αιτωλικές απαιτήσεις με διπλωματικό τρόπο.
Στην εξέλιξη των γεγονότων τον συναντάμε το 191 στα Ύπατα να διαπραγματεύεται με τους Ρωμαίους τα συμφέροντα της Συμπολιτείας. Ο ύπατος Γλαύριος για να υπονομεύσει από την αρχή τις διαπραγματεύσεις, προσβάλλει σκόπιμα τον γέροντα και ημίτυφλο Φαινέα. Στη συνέχεια προβάλλει τέτοιες απαιτήσεις που κάνουν τον Αιτωλό να αντιδράσει και να διακόψει τον ύπατο, λέγοντάς του ότι «ούτε δίκαιον ούτ’ ελληνικόν εστίν, ώ στρατηγέ, το παρακαλούμενον». Ο Ρωμαίος, προσβεβλημένος, διατάσσει να δέσουν τον γέροντα στρατηγό και τους άλλους πρεσβευτές. Αφού αποκαταστάθηκε η ηρεμία ο Φαινέας, γαλήνια και με αξιοπρέπεια, δηλώνει ότι επιθυμεί ειρήνη με τη Ρώμη και εξηγεί τις θέσεις του.
Το 190 στέλνεται ως πρεσβευτής στη Ρώμη μαζί με άλλους τρεις πατριώτες του. Στο δρόμο πιάστηκαν αιχμάλωτοι από Ηπειρώτες. Αφού κατέλαβαν λύτρα απελευθερώθηκαν και έφτασαν στον προορισμό τους.
Το 189 ως ηγέτης του ειρηνόφιλου κόμματος των Αιτωλών διαπραγματεύεται πάλι με τους Ρωμαίους στη Ρώμη και στην Αμβρακία.
Ο Φαινέας υπήρξε παράδειγμα πολιτικής μετριοπάθειας. Ήταν περισσότερο διπλωμάτης, παρά πολέμαρχος. Είχε την τέχνη να διαφωνεί, να ελίσσεται, αλλά και να πείθει. Δεν του έλειπε και η υπομονή να δέχεται τα αρνητικά της τύχης. Φίλος της ειρήνης και με αγώνες γι’ αυτήν υπήρξε και αρχηγός του ειρηνόφιλου κόμματος των Αιτωλών.
Ίσως οι ικανότητές του αυτές τον αξίωσαν να εκλεγεί δυο φορές στρατηγός σε περιστάσεις δύσκολες για την Αιτωλία, αλλά και γραμματέας και ίππαρχος της Συμπολιτείας.

Ευθύμιος Πριόβολος.

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Ο γάμος του Καραγκιόζη γίνεται!
Ένας συρφετός δηλώσεων, δημοσιεύσεων, μια πληθώρα ξερόλες σε μια ατελείωτη παρέλαση που το μόνο που μπορεί και καταφέρνει είναι να φέρει μια σύγχυση και ένα ψυχολογικό πανικό που ήρθε και κατασκήνωσε σ’ αυτή τη χώρα, και δεν λέει να φύγει με τίποτα. Και που να πάει; Πού θα βρει καλύτερες συνθήκες να κάνει τις διακοπές του!

Και κόπτονται πάλι τώρα όλοι να επέλθει η συμφωνία, και σκίζουν τα ρούχα τους γιατί άργησαν και αργούν οι περιβόητες διαπραγματεύσεις, και βγαίνουν οργισμένες καταγγελίες κατά πάντων, και απειλές για στάσεις πληρωμών και άλλα ηρωικά κι ανέξοδα. Η πρώτη φορά αριστερά όμως αποφάνθηκε: Υποχωρούμε με βαριά καρδιά και αυξάνουμε το ΦΠΑ σε όλη τη χώρα, και κρατάμε και τον ΕΜΦΙΑ και θα δούμε τι θα κάνουμε και με τις συντάξεις. Και εκεί που λες: - Όπα τα βρήκαμε, έστω κι υποχωρώντας με βαριά καρδιά, έρχεται πάλι «εν μια νυχτί» το μπουγιουρντί, και πάει πάλι μπρός –πίσω η διαπραγμάτευση, και πιέζουν για νέα μέτρα οι δανειστές. Δε γίνεται τίποτα να φύγουν γρήγορα οι Έλληνες από το ευρώ. Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο.

Πριτς! Που θα σας κάνουμε τη χάρη. Ότι πει ο λαός. Θα κάνουμε δημοψήφισμα.  Κι εκεί πέφτει ο πανικός και καταλαμβάνει τους αρχηγούς κρατών που έχουνε πάθει χουνέρια από δημοψηφίσματα και για το τι μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη στην Ελλάδα. Γιατί άμα ξεφύγει ανεξέλεγκτα αυτός ο ιός, «βράσε όριζα». Κυκλοφορεί έπειτα παντού, και ανοίγει πόρτες και παράθυρα και προκαλεί ένα σωρό πνευμονίες και όλοι φοβούνται την …εντατική! Διότι σου λέει άμα ξεκινήσει  αυτή η αρρώστια στην Ελλάδα γιατί να μη θελήσει να κάνει και μερικά ταξιδάκια στην υπόλοιπη Ευρώπη;

Κι εκεί θα γίνει πλέον ο μεγάλος χαμός. Διότι δεν κυβερνούν τώρα τις χώρες ούτε οι δημοκρατίες, ούτε οι εντολές του λαού, ούτε τα υπουργεία. Όλα άγονται και φέρονται από τις αγορές και …τους οίκους αξιολόγησης! Και τι είναι όλα αυτά; Η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα! Τζογαδόροι, και τοκογλύφοι επενδυτές. Το εύκολο χρήμα να βγαίνει στα γυαλιστερά γραφεία και οι μεταξωτές γραβάτες να λαμπυρίζουν μπροστά στις κάμερες και τις οθόνες! 

Κι αντί όλοι οι σχετικοί και άσχετοι που βγαίνουν σε εφημερίδες και σε κανάλια, και διαλαλούν την πραμάτεια τους και κοιτάν μόνο τις τσέπες τους, να στραφούν κατά αυτών, που είναι και η μεγάλη πραγματική απειλή για τη Δημοκρατία και την ελευθερία, ρίχνουν τουφεκιές στο γάμο του Καραγκιόζη, και οδηγούν όλο τον πληθυσμό στην καταστροφική δουλοπρέπεια της χαμένης ελπίδας.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΙΔΗΣΗ.

Η είδηση: Η Αγγελοκαστρίτισα μαθήτρια της Β΄ Τάξεως του γυμνασίου Καλυβιών Έλενα Κωνσταντίνου, διακρίθηκε στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποιήματος και Διηγήματος με θέμα: "Ο ξένος - ο άλλος - ο διαφορετικός" που συνδιοργανώθηκε από το πρότυπο Πειραματικό Γυμνάσιο Πανεπιστημίου Πατρών και την Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Το διήγημα της με τίτλο: “ Η βάρκα «Θάλεια»”, περιλαμβάνεται στον κατάλογο με τα δέκα καλύτερα διηγήματα μαθητών γυμνασίου...

Το σχόλιο: Mετά από αρκετό γράψιμο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έμαθα ένα μυστικό. Γράφεις προσπαθώντας να εκφράσεις ένα πολύπλοκο αίσθημα, που μεταμορφώνεται, λέξη-λέξη, σε χαρακτήρες, δράση, ιδέες. Kαι σχεδόν πάντοτε, κάποτε επινοείς και κάποτε αυτοβιογραφείσαι. Και πάντοτε χρειάζεται να βάλεις μες στο παιχνίδι τον αστάθμητο αυτόν παράγοντα που συνήθως αποκαλούμε ταλέντο στην αφήγηση, ώστε να δουλέψει αποτελεσματικά η μηχανή που γεννάει ένα άξιο λόγου γραφτό. Κι απ’ ότι φαίνεται η μικρή Αγγελοκαστρίτισα μαθήτρια η Έλενα έχει αρκετό ταλέντο όταν οι αξιολογητές εκπαιδευτικοί, που είχαν όλοι εξειδίκευση στη Λογοτεχνία και το συγγραφικό έργο, επέλεξαν το διήγημά της στα δέκα καλλίτερα από τα 164 συνολικά έργα από 95 σχολεία όλης της χώρας..

Εμείς έχουμε υποχρέωση να προβάλουμε τέτοιες υπέροχες πρωτοβουλίες που ανεβάζουν το χωριό πολιτιστικά, και να προτρέψουμε τη μικρή Έλενα, να μη σταματάει ποτέ να γράφει.

Κώστας Μπούτιβας.